Η Σφαγή των Χριστουγέννων

Σφάζεστε κι εσείς οικογενειακώς τις γιορτές; 

Εμείς σφαζόμαστε. Χρόνια τώρα, το έχουμε έθιμο. Φτιάχνουμε μελομακάρονα, κουραμπιέδες, στολίζουμε δέντρο και μαζί στολίζουμε κι ο ένας τον άλλον. Με κάτι γιορτινά κοσμητικά επίθετα, τύφλα να ΄χουν τα λαμπιόνια, οι καμπανούλες και τα αγγελάκια του δέντρου. Εμείς αν δεν χύσουμε χολή δεν κόβουμε τη βασιλόπιττα. Όχι! Αν δεν πατήσουμε τον άλλο στον κάλλο με τη μπότα του Άη Βασίλη, δεν μας μπαίνει καλά ο νέος χρόνος, πώς να στο πω. Και επειδή εμείς τιμούμε τις παραδόσεις και έχουμε τα ήθη και τα έθιμα κορώνα στο κεφάλι μας, εκτός από το φλουρί, πάντα χώνουμε μέσα στη πίτα και ένα λεξοτανίλ. Δόξα τω Θεώ, έπιασε και φέτος τόπο.

Τα περιοδικά που διάβαζα κάποτε, όταν υπήρχαν ακόμα περιοδικά, ισχυρίζονταν πως στις διακοπές σφαζόμαστε επειδή αναπόφευκτα ερχόμαστε πιο κοντά, είμαστε απαρτία στο σπίτι και φορτίζεται πιο εύκολα η ατμόσφαιρα. Δεν θα συμφωνήσω. Τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση, δεν φταίει που είναι ο ένας μέσα στα πόδια του άλλου. Πιστεύω ακράδαντα πως φταίει το ότι είμαστε αναγκασμένοι να περάσουμε χρόνο μαζί, τουτέστιν είμαστε αναγκασμένοι να συνομιλήσουμε και να βγάλουμε στη φόρα όλα αυτά που τους προηγούμενους δώδεκα μήνες τα καταπίναμε μ' ένα 'δεν βαριέσαι'. Ε, στις γιορτές, βαριέσαι! Και όταν βαριέσαι, όλα αυτά που ήθελες να τα πεις ολόχρονα και έλεγες 'δεν βαριέσαι', δεν βαριέσαι και τα λες μέσα σε πέντε λεπτά. Ατάκα κι επί τόπου. Με τις γνωστές αιματηρές συνέπειες.

Εξ ου και η καθημερινότητα σώζει ζωές. Όχι μόνο επειδή αποτελεί το τελευταίο τραγούδι της Βίσσης μου. Σώζει ζωές διότι όσο και να σε τσιμπά ένα πρόβλημα το καταπίνεις. Επιστρέφεις πτώμα από τη δουλειά, τα ιδιαίτερα, το γυμναστήριο, τις πρόβες, και ουδεμία όρεξη έχεις να σφαχτείς με τον άλλον. Τρως και τεζάρεις. Δεν έχεις καλά, καλά, ώρα να χέσεις. Αλλά στις χριστουγεννιάτικες αργίες, (που αν τύχει και πέσουν καθημερινές μοιάζουν ατελείωτες), όχι μόνο προλαβαίνεις να χέσεις, αλλά ξεχέζεις κι όποιον βρεθεί στον διάβα σου. Ας μην επεκταθώ περισσότερο, όπως ήδη κατάλαβες, φέτος είμαστε η χαρά του Συμβουλίου Αποχετεύσεως.

Φέτος στις γιορτές διαπίστωσα και κάτι άλλο. Ο πιο πολύς κόσμος δεν έχει την ικανότητα να καταλάβει πότε ο άλλος έχει ανάγκη απλά να τον ακούσεις και να σιωπήσεις, και πότε πραγματικά μοιράζεται τον πόνο του μαζί σου για να τον συμβουλεύσεις. Και καλά, από τον πολύ τον κόσμο δεν έχω τέτοιες απαιτήσεις, ούτε μεγάλες προσδοκίες. Είδαμε και τι ψηφίζει. Αλλά από τον κόσμο που τον θεωρώ επιστήθιο φίλο, σύντροφο κτλ, απαιτώ να ξέρει να με "διαβάσει". Να ξέρει πότε του εξομολογούμαι κάτι για να το βγάλω από μέσα μου για να ξεθυμάνω και πότε του εξομολογούμαι κάτι για να με κατευθύνει, να με αντικρούσει και να με προβληματίσει. Είναι τεράστια ικανότητα αυτή και εκπλήσσομαι όταν διαπιστώνω ότι ελάχιστοι τη διαθέτουν, οι οποίοι όταν με ακούν να τους ξεδιπλώνω το πρόβλημά μου έχουν έτοιμη την κριτική (ή μάλλον την επίθεση), και ουδέποτε εύκαιρη τη συμπόνια ή τέλος πάντων τη σιωπή. 

Εγώ όταν ακούω κάποιον που πονάει, και αντιλαμβάνομαι ότι μιλάει γιατί θέλει να εκτονωθεί, δεν του λέω τίποτα ακόμη κι αν διαφωνώ με όσα λέει (που τις πιο πολλές φορές διαφωνώ), γιατί ακριβώς αναγνωρίζω ότι δεν ωφελεί η κριτική σε κάτι τέτοιες στιγμές. Αν ερωτηθώ ευθέως για τη γνώμη μου, εννοείται πως θα την παραθέσω, αλλά θεωρώ πως τις πλείστες φορές ο φίλος δεν έχει ανάγκη τη γνώμη σου, την κριτική σου, ή τη λύση σου. Ο άλλος έχει ανάγκη από κάποιον να τον ακούσει. Κι ας ξέρει πως κατά βάθος λέει αρλούμπες. Εκείνη την ώρα είσαι ο τελευταίος που χρειάζεται να του το υποδείξεις. Άκου τον και σκάσε. Γι αυτό είναι οι φίλοι. Για να ακούνε τους φίλους τους να λένε αρλούμπες και αυτοί να τους λένε "έχεις δίκαιο ρε μαλάκα." Ή εάν διαφωνούν τόσο πολύ πια, που δεν μπορούν να ξεστομίσουν ένα γαμημένο, συγκαταβατικό και ψεύτικο 'έχεις δίκαιο', να μπορούν να μην πουν τίποτε. Στο κάτω, κάτω μέσα μας όλοι ξέρουμε την αλήθεια. Όλοι ξέρουμε πότε έχουμε δίκαιο σ' αυτά που λέμε. Δεν περιμέναμε εσένα να μας βάλεις στον σωστό τον δρόμο.

Τόσο απλό και τόσο σπάνιο.