Πάμε στην Έκθεση;

Κάθε χρονιά της δεκαετίας του ’80, γύρω στα τέλη της άνοιξης, η λεωφόρος Γρίβα Διγενή σημαιοστολιζόταν με πολύχρωμες σημαίες σε κάθε ηλεκτρικό πάσαλο. Δεν επρόκειτο για κάποια εθνική εορτή, μα για προπομπό της ετήσιας κρατικής έκθεσης.

Η κρατική έκθεση για ένα δεκάχρονο, όπως ήμουν εγώ, σήμαινε πολλά. Σηματοδοτούσε το τέλος της σχολικής χρονιάς, σήμαινε την έναρξη του καλοκαιριού και βεβαίως, σήμαινε οικογενειακή επίσκεψη στην έκθεση κατά την οποία οι γονείς μου αγόραζαν κάτι τραγικά μπιχλιμπίδια από τα εκάστοτε «παζαράκια» που στήνονταν έξω από το κάθε περίπτερο κι ένιωθα άρχοντας.

Μην ξεχνάς πως τη δεκαετία του ’80 η ενιαία αγορά ήταν ακόμα σε εμβρυακή κατάσταση, οπότε το να επισκεφτείς την έκθεση και να δεις προϊόντα που μπορούσες να εισάξεις ή να αγοράσεις από ξένες εταιρείες ήταν –δικαίως, το highlight της χρονιάς.

Δυο εικόνες έχω στη μνήμη μου από την κρατική έκθεση. Ένα περίπτερο που διαφήμιζε τεράστιες τηλεοράσεις που πρόβαλλαν τη Γιουροβίζιον της εποχής (που για μένα δεν υπήρχε ωραιότερο θέαμα από το να βλέπω τη Samantha Janus πολλαπλασιασμένη επί 60) και το ότι σε μια οικογενειακή μας επίσκεψη εκεί χάσαμε την αδελφή μου, μα τελικά την ξαναβρήκαμε, αφού πρώτα γίναμε οικογενειακώς ρεζίλι από τα μεγάφωνα όλων των περιπτέρων να καλούν «τους γονείς της μικρής τάδε να πάνε να την περιμαζέψουν». Τώρα που σκέφτομαι πόσα παιδάκια χάνονταν μέσα στον πανζουρλισμό της κρατικής έκθεσης, το συγκεκριμένο μέρος θα ήταν η χαρά του Ρομά.

Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Όπως ήδη κατάλαβες, μέσα από μια ατραξιόν τέτοιου βεληνεκούς δεν θα μπορούσε να λείπει άλλη μια εκπομπή του Ευχάριστου Σαββατόβραδου. Η οποία, φυσικά, μεταδόθηκε ζωντανά από κάποια εξέδρα που στήθηκε εκεί, και στην οποία, όπως θα δεις ιδίοις όμμασι πιο κάτω, η Ειρήνη μας, μεταξύ κληρώσεων περιδέραιων της εταιρείας Οσάκα και αγνών καλλυντικών της εταιρείας Παντελής Πατατός, έπαιξε υπέροχα παιχνίδια με λατρεμένους συμπατριώτες μας, καθώς επίσης απόλαυσε τα μάλα μια πολιτική σάτιρα του Σταύρου Λούρα με τους πολιτικούς της εποχής, οι οποίοι, δυστυχώς, είναι οι ίδιοι που μας ταλαιπωρούν ακόμα και σήμερα, 20 χρόνια μετά.

Αγαπημένη στιγμή: Η ώρα που η Ειρήνη μας παρουσιάζει γεμάτη περηφάνια τον μάγο Χουντίνι και τη βοηθό του, Νίτσα!

Αξιοπρόσεχτη λεπτομέρεια: Το φλοράλ φόρεμα, εμπνευσμένο προφανώς από τα ανθεστήρια του Αγίου Δομετίου.

 

 Το πρόγραμμα μεταδόθηκε το σωτήριο έτος 1991, την ίδια χρονιά που η Έλενα Πατρόκλου εξέπεμπε, καθόλου τυχαία, SOS. Όσο για μένα, η τελευταία φορά που πήγα στην έκθεση ήταν το 1996, με κάτι συμμαθητές μου της πρώτης λυκείου. Τόσο πολύ βαρεθήκαμε που καταλήξαμε στο Τίβολι, δίπλα, να παλιμπαιδίζουμε.