Δευτέρα, Ιουλίου 01, 2013

Έργα και Ημέραι Εν Αθήναις Vol.2

Επιστρέψαμε στα κάτεργα της Κύπρου.

Καταλαβαίνεις πως αισθάνομαι. Καταλαβαίνεις ότι ουδεμία διάθεση έχω να μιλήσω. Καταλαβαίνεις ότι δεν αντέχω ως τον Αύγουστο που θα ξαναπάω διακοπές. Σήμερα είμαι χρώμα μωβ. Έχω το βλέμμα του νεκρού. Είμαι ένας τάφος. Για να μην λες, όμως, ότι δεν σου δίνω αναφορά και δεν δίνω νόημα στην ευτελή ζωή σου, έλα να σου δείξω λίγες φωτογραφίες να πιάσει τόπο ο αέρας που αναπνέεις. Πού μείναμε; Α, ναι μωρέ, στα Mad Awards.

Ε, μετά τα Mad, το πρόγραμμα ήταν πιο χαλαρό. Πήγα για ποτάκι στην ταράτσα του A for Athens, φαντάζομαι θα την ξέρεις κι εσύ, κι αν δεν την ξέρεις θα την είδες σίγουρα από το ίνσταγκραμ. Ωραιότατη ομολογουμένως, με θέα την Ακρόπολη και το Μοναστηράκι στο πιάτο. Δεν είναι κάτι το εξτράβαγκαντ σαν μπαρ, αλλά σε αποζημιώνει η θέα. Άλλωστε, «όλοι οι καιροί σκύβουν πάνω από τον Παρθενώνα» όπως είπε και η Κωνσταντίνα το έτος 1992 μετά Χριστόν και Αντί-Χριστόν. 

Πήγα δύο βράδια στο εν λόγω μπαρ, δεν χορταίνεται η όλη μπαροκατάσταση. Περιττό να σου πω για το πόσο ωραίο αεράκι φυσάει εκεί στα αφ’ υψηλού. Oύτε κολλάς, ούτε βαριανασαίνεις, ούτε καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που βγήκες από το δωμάτιο με το air condition όπως στην πάμφτωχη πατρίδα.


Μεταξύ άλλων, σημείωνε να τα θυμάσαι, συναντήθηκα με παλιούς συμφοιτητές με τους οποίους ήπια καφεδάκι αλλά και δείπνησα του σκασμού στο πιο κάτω εστιατόριο που λέγεται “school”. Βρίσκεται στην Πλατεία Αγ. Ειρήνης και μέσα είναι σαν Δημοτικό Σχολείο. Κάθεσαι και τρως πάνω στα θρανία, σε καρέκλες σχολικές (Από εκείνες με το σιδερένιο πόδι και το τετράγωνο κόντρα πλακέ για κάθισμα), ενώ περιβάλλεσαι από μαυροπίνακες και άλλα σχολικά αξεσουάρ. Κοίτα εδώ ένα τραπέζι σε σχήμα τετραδίου: 


Λάτρεψα τις τουαλέτες του εστιατορίου με τις χαρακτηριστικές βρύσες που είχαμε στο Δημοτικό. God is in the details λαέ μου. Το τι ανταλλαγή μυστικών λάμβανε χώρα κάποτε στις «βρύσες» του Δημοτικού, δεν περιγράφεται. Καλά το σκέφτεσαι, αυτό το εστιατόριο θα μπορούσε να ήταν δικό μου.   


Την Παρασκευή πήγα στη συναυλία του Κωστή Μαραβέγια στους κήπους του Μουσικού Μεγάρου. Η φάση ήταν πικ-νικ, και ήμασταν όλοι καθιστοί στα γρασίδια, ολίγον τι σαν γύφτοι, μα δεν έδωσα συνέχεια για να μην πάθουν καταπληξίαν τυχόν κυρίαι. Ο Μαραβέγιας αποδείχτηκε εξαιρετικός διασκεδαστής εκτός από μουσικός. Ήταν τρομερά επικοινωνιακός, λαλίστατος και με εντυπωσιακό λέγειν. Πρώτη φορά τον είδα ζωντανά επί σκηνής και ομολογώ ότι περισσότερο δίνει την εντύπωση ενός διανοούμενου που ασχολείται με τη μουσική, παρά ενός μουσικού που, ειρήσθω εν παρόδω ρίχνει κάνα δυο φωνήεντα στους από κάτω. 

Πανθομολογουμένως, επρόκειτο περί σκέτου μαρτυρίου να τραγουδάς το «Φίλα Με Ακόμα» μόνος σου, στο αναπάντητο και στο αναγκάλιαστο. 

Το Σάββατο είχαμε τον γάμο. Για τον οποίο γάμο δεν μπορώ να σου γράψω πολλά πράγματα πέραν του ότι έφυγα στις πέντε το πρωί, και ότι από μια φάση κι έπειτα παίζαμε 50 άτομα μουσικές καρέκλες! Του ζεύγους συμπεριλαμβανομένου. Το γεγονός ότι η μουσική υπόκρουση αφορούσε σε ελληνικά dance hits από την αρχή των 00ς, βλέπε Αγάπες Υπερβολικές και Κραυγές, είναι ενδεικτικό του ιδρώτα που εξέκρινα, καθώς επίσης και των παραληρημάτων στα οποία υπέπεσα. Στη φωτογραφία διακρίνεται άλλος ένας θαμώνας ο οποίος, πολύ φυσικά, μέσα στο κλίμα που επικρατούσε, ήταν και αναλόγως ενδεδυμένος. 


Με αυτά και με αυτά, μπήκα μέσα στο αεροπλάνο των ψυχορραγουσών κυπριακών αερογραμμών και επέστρεψα στα πάτρια μετά της συνοδείας της μάνας μου, η οποία ασυνήθιστη πλέον στα αεροπλάνα μου έκανε αυστηρή παρατήρηση διά τον τρόπο που οδηγούσε ο πιλότος, «δεν ξέρει να πετά αεροπλάνο αυτός, κουνάει πολύ, πώς πάει έτσι…!»

Καλό Ιούλη να ‘χουμε.

10 σχόλια:

Moonlight είπε...

Είχα χτες τη σκέψη της πλατείας Αγία Ειρήνης!
Πεθύμησα Αθήνα, πεθύμησα Θεσσαλονίκη, αλλά ρευστό δεν, άρα κάνω υπομονή.
Ριλάξ και θα περάσεις καλά και στην Κύπρο.

Brenda είπε...

"να τραγουδάς το «Φίλα Με Ακόμα» μόνος σου, στο αναπάντητο και στο αναγκάλιαστο"

Χαχαχα!

Ανώνυμος είπε...

ωραια ιδεα το εστιατορειο-σχολειο, γενικα η αθηνα εχει χιλιες δυο επιλογες!!! ο γαμος εγινε σε roof garden στην συγγρου? μικρος που ειναι ο κοσμος ε????
κωνσταντινος

Anti-Christos είπε...

Κωνσταντίνε, ξέρνα τα όλα!!!

Ανώνυμος είπε...

Λατρεμένη Αθήνα! Η πόλη των φοιτητικών μου χρόνων... Δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσεις όμορφα σ' αυτήν την πόλη όταν έχεις καλή παρέα. Και το ότι έχει πάμπολλες επιλογές διασκέδασης για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια την κάνει ξεχωριστή! Έχω χρόνια να περάσω από την Αιόλου, αλλά θα έχω στα υπόψιν μου το School.

Και μερικές διορθώσεις:
1. εξέκρινα
2. διακρίνεται/φαίνεται ("διαφαίνεται= ίσα που φαίνεται")
3. ψυχορραγουσών

Άνεργος Φιλόλογος

Anti-Christos είπε...

Άνεργε φιλόλογε, προσλαμβάνεσαι! :)

Ανώνυμος είπε...

ρε φιλε τι να τα ξεράσω, ειναι μικρός ο κόσμος σου λέω, απο προηγούμενα σου ποστ εμαθα την ηλικια σου και τα σχολεία που πηγαινες, για τον γάμο τυχαία έπεσε στα χερια μου το προσκλητηριο και ειδα ποιος παντρευεται, και εκανα κλικ οτι λογω ηλικιας και σχολειων που τελειωσες ταιριαζουν με τον γάμο που ηξερα εγώ...κατά τα άλλα μια βόλτα στην αθηνα μπορεί να σου προσφέρει χιλιες ιδέες για να ανοιξεις επιχείρηση στην κύπρο, οπότε μπορεί το school να το ανοιξουμε σε μια περιοχή στη λευκωσία (και να ρχονται οι ψωνάρες οι λευκωσσιατισσες που καποτε ακουγαν λήδρας και ξερνούσαν και τώρα που τις χανεις που τις βρίσκεις ειναι στην ονασαγόρου παρακαλώ!!!! έχει ο καιρός γυρισματα τελικα!!!!) ε και να το ανοιξουμε και να ρχονται, να βαζουν τις ακριβες τους τσάντες στις βρύσες του δημοτικού για να φρεσκάρουν το μακιγιαζ τους!!!!!
κωνσταντινος

Anti-Christos είπε...

Ε, για να έπεσε στα χέρια σου προσκλητήριο, πάει να πει ότι γνωριζόμαστε κι εμείς με κάποιο έμμεσο τρόπο. Ή όχι;

Ανώνυμος είπε...

ναι με έμμεσο τρόπο γνωριζόμαστε, κατά τα άλλα δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις όμως ξέρω αρκετούς που ξέρεις και αντίστροφα!!!
κωνσταντινος

Mia Petra είπε...

Πλάκα θα 'χει να γνωριζόμαστε κι εμείς, γιατί κι εγώ άκουσα για κάτι γάμους στην Αθήνα αλλά ως εκεί! Ύστερα ήρθαν οι ανανάδες και τα καλαμπόκια και συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια τρώω σκουπίδια! "Ωραίος ο γάμος Αντωνάκη μου";...!!! Φιλούθκια από μια Ελλάδα, που παραδόξως αρέσει μόνο στους -μη- μόνιμους κατοίκους της! :)