Εβίβα Δεύτερη - Γεια μας!

Είναι κάτι χώρες στη Γιουροβίζιον που έχουν κατσικωθεί στους τελικούς και δεν αφήνουν χώρο σε άλλες - της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης αλλά γι αυτήν δεν θα γκρινιάξω, πατρίδα μου είναι, και εξάλλου στέλνει κάθε χρόνο τραγούδια πολύ πάνω του μετρίου. Αλλά βλέπω κάτι Ρουμανίες, κάτι Αρμενίες, κάτι Γεωργίες, κάτι γενικότερες αηδίες, που στέλνουν τραγούδια κλανιές, προκρίνονται στα τυφλά, και κλαίω το δίωρο που έχασα για να τις παρακολουθήσω.

Πώς γίνεται να μην περάσει το Σαν Μαρίνο, ρε; Όχι, πες! Πώς γίνεται; Να σου πω εγώ πώς γίνεται. Ήθελα να το ψηφίσω. Ήταν από τα αγαπημένα μου. Και ως γνωστόν… ό, τι αγαπάαααω εγώ πεθαίιιιινει. Μα, με τέτοια συστήματα ψηφοφορίας δεν ενθαρρύνεις τα μικρά κράτη να πάρουν στα σοβαρά τη συμμετοχή τους κύριε! Στέλνουν μαλακίες, τα κόβεις με τη δικαιολογία ότι είναι εύπεπτα. Στέλνουν κάτι πιο κλασσικίζον, τα κόβεις με τη δικαιολογία ότι ο ψηφοφόρος πιο πολύ ξέρει κατά που πέφτει η Αγία Μαρίνα του Ξυλιάτου παρά ο Άγιος Μαρίνος της Ιταλίας. Αποχαιρέτα το από χρόνου το Σαν Μαρίνο που χάνεις, δεν θα κάτσουν να μας παρακαλάνε οι Ιταλοί.

Μην μιλήσω για Αζερμπαϊτζάν και σκίσουμε τα ιμάτιά μας βραδιάτικο. Με τραγούδι που παραπέμπει σε μπαλάντα του Ρέμου από τον δικό μας Κοντόπουλο, σε τηλεσκηνοθεσία από τον επίσης δικό μας Ευαγγελινό, και από τον δικό μας Άλεξ Παναγή στη διδασκαλία. Πριμοδοτώντας τους τουρκόσπορους και με λάβαρο την ημισέληνο, αυτοί οι κύριοι θα κοιμηθούν τον ύπνο του δικαίου απόψε, περήφανοι που εξευρωπαΐζουν χώρα που αναγνωρίζει το ψευδοκράτος! Συγχαρητήρια! Εντάξει, το ξέρουμε, έπεσε πείνα και όποιος μας πετάξει μισό καρβέλι σπεύδουμε να τον προσκυνήσουμε. Περί εθνικής αξιοπρέπειας όμως, ουδείς λόγος! Που να πάθει ασφυξία ο τύπος μέσα στο γυαλί, να καταπιεί τα ροδοπέταλα και να πνιγεί, να μείνουν και οι τρείς Έλληνες συντελεστές του σύξυλοι!

Τέλος πάντων. Ας μην ρίξουμε κι άλλο δηλητήριο. Σημασία έχει ότι εμείς περάσαμε. Δεν μου αρέσαμε και πολύ, αλλά λίγη Μπόκοτα να διαβάσεις ξέρεις ότι πλέον ο «ευρωπαϊκός χάρτης άλλαξε και η Ελλάδα κινεί πλέον τα νήματα των Βαλκανίων» (σελίς 54, παράγραφος 3), οπότε ανησυχίαν ουκ έχω. Περίπατο θα κάνουμε στον τελικό, μα δεν το πολύ αναλύω, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι είδους ανατροπή μπορεί να γίνει στο παρά πέντε. Θα έχει ενδιαφέρον το Σάββατο.  

Τελικός, λοιπόν. Αν υπάρχει Θεός, και όλοι ξέρουμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, θα κερδίσει ο Ιταλός. Με το πιο κάτω τραγούδι:

Νικητής του Σαν Ρέμο και με ένα attitude σνομπέ και τα μάλα αλάνικο ιταλιάνικο, ο Μάρκο πως-τον-λένε, δίνει μαθήματα κλάσης για τρίτη συνεχόμενη χρονιά εκ μέρους της πατρίδας του. Δεν μπορώ να μην μεροληπτήσω υπέρ των Ιταλών, έχω αδυναμία στα πάντα και τα άπαντά τους, οπότε σταυρώνω τα δάχτυλά μου για το Σάββατο. Ως ένοχη απόλαυση καταθέτω και τη Γερμανία, αν και δεν μου πάει η καρδιά να τη ψηφίσω επ’ ουδενί, ενώ η Special-Recognition-Ψήφος μου θα πάει στη Bonnie Tyler, για το θάρρος να εμφανίζεται ακόμα δημοσίως στα 62 της, προκαλώντας τα νέα ήθη και τη δημόσια αιδώ. Αστειεύομαι, εννοείται πως ό, τι μου θυμίζει τα νιάτα μου είναι καλό και το τιμούμε.

Αυτά σε μέσες άκρες. Κατά τα άλλα να σου εξομολογηθώ το δράμα μου, έχει τώρα δύο βράδια που παρακολουθώ τον διαγωνισμό με τη Μπρέντα στην αγκαλιά μου, προσπαθώντας να την ξυπνήσω και να της κινήσω εις μάτην το ενδιαφέρον ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ζω απανωτά ντέζα βους από την εποχή που ήμουν μικρός, ερχόταν η γιαγιά μου να με προσέχει στο σπίτι (οι γονείς έβγαιναν έξω κάθε βράδυ του Σαββάτου, μα δεν ήμουν του θανάτου), και εγώ πάσχιζα να τη ξυπνήσω γιατί «δεν είναι δυνατόν να κοιμάσαι και να τραγουδά η Κύπρος!»

Αυτή ξυπνούσε απ’ τα σκουντήματά μου, με ρωτούσε αν κερδίσαμε, και άλλαζε πλευρό! Όσο σκέφτομαι ότι στην Έλενα Πατρόκλου αφορούσε η ερώτηση και η εκ μέρους μου ενόχληση, απολογούμαι αναδρομικώς και διαρκώς…