Κορίτσια με Βίτσια

Δεν είμαι ειδικός, ούτε επιστήμονας, αλλά από ένα μικρό δείγμα κοριτσιών που έχω γνωρίσει, αποφάνθηκα πως όσο πιο μόνη αισθάνεται κάποια, τόσο πιο άρρωστες φαντασιώσεις αναπτύσσει. Παρατήρησα ότι όταν μια γυναίκα δεν έχει μια σχέση ή γενικότερα μια υγιή σεξουαλική ζωή καταφεύγει σε ακραία βίτσια και επιθυμίες οι οποίες μπορεί στην αρχή να μας ακούγονται καβλιάρικες, και να σηκώνουν το πουλάκι μας, αλλά επί της ουσίας συγκαλύπτουν ένα τεράστιο συναισθηματικό κενό που προφανώς τις ταλανίζει.

Μπορεί να λέω και μαλακίες, δεν ξέρω. Πάντως, όσες φορές έκανα συζήτηση περί γούστων με κοπέλα που ήξερα ότι ήταν εδώ και καιρό μόνη και ελαφρώς "διαφορετική", η αφήγηση έφτανε σε επίπεδα fifty shades of grey και βάλε.

Πρόσφατα, σε ένα εστιατόριο, έπαθα ένα μεγάλο σοκ όταν μια κοπέλα μου αποκάλυψε ότι δεν μπορεί να βρει άντρα, γιατί σπάνια βρίσκει κάποιον που να της επιβάλλεται και να την κάνει ό, τι θέλει. «Μου αρέσει να με κάνει ο άλλος σκλάβα του, να μου περνά κολάρο και να μ’ έχει  πεταμένη σε ένα δωμάτιο για ώρες χωρίς φαΐ, χωρίς νερό… Να μην ξέρω τι μου γίνεται, να νιώθω ζώο!» Στο μεταξύ, εγώ να θέλω να πέσω κάτω απ’ την καρέκλα με το που το ακούω, αλλά να κουνάω το κεφάλι καταφατικά και περισπούδαστα λες και πρόκειται για συνευρέσεις ρουτίνας: «ναι, ναι, ψωμοτύρι για μας τα σαδομαζοχιστικά! Μια βδομάδα να περάσει χωρίς μαστίγωμα και κάτι παθαίνω».

«Δεν βρίσκω εύκολα τέτοιους άντρες. Γράφτηκα σε ένα σάιτ, γνώρισα μερικούς, αλλά δεν ήθελαν σχέση. Ήθελαν να βρισκόμαστε μια, δυο φορές τη βδομάδα, να με κάνουν σκυλίτσα τους και να φεύγουν. Ενώ εγώ ψάχνω κάποιον σε μόνιμη βάση, να είναι και γκόμενός μου, αλλά και αφέντης μου!» είπε και δάγκωσε ένα κομμάτι πίτσα. «Ε, ναι, όσο να πεις, δύσκολα θα βρεις άντρα να χτυπάει διπλοβάρδιες» απάντησα.

«Για αυτό σου λέω, είμαι πολύ θλιμμένη που κανείς δεν μπορεί να μου δώσει αυτό που θέλω!» είπε μαραζωμένη. «Μερικοί που γνωρίζω έξω και αρχίζουν να με ανακαλύπτουν σταδιακά, προσποιούνται πως γουστάρουν την όλη φάση, αλλά στην πράξη είναι τόσο άπειροι και άβγαλτοι που με ξενερώνουν!» Είσαι και απαιτητική, τρομάρα σου. «Έπειτα, είναι και το άλλο. Έχω καλή δουλειά, δεν μπορώ να εκτίθεμαι στον οποιονδήποτε. Φαντάστηκες να βγουν όλα αυτά προς τα έξω; Να μάθει όλη η πόλη πως τις τρώω και γουστάρω;» Αυτό να μην σε ανησυχεί. «Τώρα με την Τρόικα, το «γάμα με κι ας κλαίω» θα είναι πρώτης τάξεως προσόν!»

Εκεί που πραγματικά συνταράχτηκα, όμως, ήταν στο εξής: «Μ’ αρέσει να με πνίγουν. Μου δίνει τεράστια ηδονή να μου σφίγγει ο άλλος τον λαιμό ενόσω με παίρνει, και λίγο πριν λιποθυμήσω να με απελευθερώνει να ανασάνω. Τελειώνω επί τόπου». Κόντεψε να μου σταθεί η μπουκιά. «Τι λες μάνα μου; Είσαι με τα καλά σου;» άφησα κάτω τα μαχαιροπίρουνα. Πού την πετύχαμε κι αυτήν βραδιάτικα;  «Τώρα τελευταία, άρχισα να το κάνω από μόνη μου, αφού δεν βρίσκω κανέναν! Κάνω στον εαυτό μου κεφαλοκλείδωμα, με το άλλο χέρι αυνανίζομαι εντατικά και λίγο πριν μου κοπεί η ανάσα αφήνομαι και φτάνω σε οργασμό!» Έμεινα σύξυλος, σκούπιζα τις σάλτσες από το στόμα μου. "Φέρε μας κι άλλο κρασί!" είπα στον σερβιτόρο.  

«Πρόσεξε κακομοίρα μου, με βλέπεις πως σε κοιτάζω, μην κάνεις καμιά βλακεία και σε βρούμε πεθαμένη, γιατί, α!» Κατάλαβε ότι σοκαρίστηκα και η συζήτηση σταμάτησε. Ακολούθησε αμήχανη σιωπή ενόσω ο σερβιτόρος γέμιζε τα ποτήρια μας. Θα κατάλαβε σίγουρα ότι λέγαμε κάτι απαγορευμένο. Στο μεταξύ εγώ βυθίστηκα στις σκέψεις μου: "Αχ, Θεέ μου. Είναι θέμα χρόνου να την δούμε γραμμένη στα κοινωνικά των εφημερίδων: «Παρακαλούμε αντί στεφάνων, να γίνονται εισφορές στον σύλλογο σαδομαζοχιστών της ενορίας σας». Συν τοις άλλοις, θα έχω και το κρίμα της. Θα ξέρω ότι την έφαγε η μαλακία και δεν έπραξα τίποτα για να τη φέρω στον ίσιο δρόμο.  Όταν ξεκουμπίστηκε ο σερβιτόρος, άλλαξα άκομψα το θέμα: "Πήξαμε στους γάμους κι αυτόν τον Οκτώβρη... Μα, έχει καταντήσει μάστιγα!" Δεν μίλησε. Πληρώσαμε και φύγαμε.  

Πέραν όμως από τη πλάκα, θέλω να σου πω ότι, γνωρίζοντας το παρελθόν της συγκεκριμένης κοπέλας τα δικαιολογώ όλα. Πρόκειται για μια κοπέλα τρομερά μόνης, που μεγάλωσε χωρίς να έχει κοντά της γονείς, που δεν την αγάπησε ουσιαστικά κανείς. Την αγκαλιάζεις και νιώθει άβολα, σχεδόν ενοχλείται. Τη χαϊδεύεις και ανατριχιάζει. Μόνο άμα της φέξεις τον φούσκο βρίσκει το κέφι της. Και είναι λυπηρό. Μου έτυχε και στο παρελθόν να γνωρίσω μια άλλη κοπέλα με παρόμοια συμπτώματα. Μια φορά, μετά από σεξουαλική επαφή πήρα αγκαλιά την κοπέλα και της φάνηκε τόσο παράξενο που μου είπε εντελώς αυθόρμητα: «πρώτη φορά με αγκαλιάζει κάποιος μετά το σεξ.» Σκέψου! Να θεωρείται πολυτέλεια το αυτονόητο. Σημείωσε παρακαλώ ότι και αυτή η κοπέλα προερχόταν από περίεργη οικογένεια και αισθανόταν άβολα με την τρυφερότητα.

Τι να πεις. Τελικά, στις μέρες μας είναι βίτσιο η αγκαλιά, και διαστροφή η αγάπη.