Μυαλό για Δείγμα

Γιατρέ μου αγαπημένε,

Τον τελευταίο καιρό δεν πάω καλά, και όπου «τελευταίο καιρό» βλέπε τον τελευταίο μήνα. Ξεχνάω συνέχεια, αποσυγκεντρώνομαι, πανικοβάλλομαι, αποσυντονίζομαι και αντιδρώ υπερβολικά -ό, τι έκανες μια ζωή θα μου πεις, όμως με τα χρόνια να περνάνε γίνεται όλο και πιο έντονο. Άκου τώρα μερικές ιστορίες να καταλάβεις τι συμβαίνει, γιατί νομίζω φταίνε τα χάπια που παίρνω για την καρδιά μου, τα οποία με τον καιρό έχουν αρχίσει να με παλαβώνουν.

Θυμάσαι που πήγα στη Θεσσαλονίκη πριν 15 μέρες. Στο αεροδρόμιο, λίγο πριν επιβιβαστώ πήγα να πιω μια πορτοκαλάδα και αντιλήφθηκα ότι έλειπε το πορτοφόλι μου. Έφερα τον κόσμο ανάποδα! Πήγα στην αστυνομία του αεροδρομίου και ρώτησα αν βρέθηκε κανένα πορτοφόλι (είχα μέσα €400 μετρητά και όλες μου τις κάρτες) αλλά τίποτα. Δεν ήμουν σίγουρος αν το έχασα μέσα στο αεροδρόμιο (αφού δεν είχα αγοράσει τίποτα μέχρι εκείνη την ώρα) ή στο λεωφορείο του «Καπνού», οπότε έβαλα την αστυνομία να ακινητοποιήσει το λεωφορείο πριν αυτό προλάβει να επιστρέψει στη Λευκωσία, και να το κάνει φύλλο και φτερό. Οι αστυνομικοί του αεροδρομίου ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικοί, έδειξαν δηλαδή λίγο ενδιαφέρον να μάθουν τι έγινε (τα λέω αυτά γιατί εγώ δεν περίμενα να μου αφιερώσουν χρόνο καν!) και ένας εξ αυτών με συνόδευσε εκτός αεροδρομίου για να δούμε μήπως μου έπεσε κάπου μέσα στο κτίριο.

Στο μεταξύ, εγώ να ωρύομαι σαν τον Τράγκα σε τηλεοπτικό πάνελ, να χάνω δέκα κιλά ιδρώτα για τα λεφτουδάκια μου, ήθελα να τηλεφωνήσω στην τράπεζα να ακυρώσω τις κάρτες, έπαιρνα τη Μπρέντα τηλέφωνο και της μετέφερα το άγχος μου, μέχρι που άρχισα να φωνάζω σαν την Κατερίνα Γιουλάκη στο ‘Ρετιρέ, ότι αν δεν βρεθεί το πορτοφόλι δεν πρόκειται να επιβιβαστώ (απέμενε μόνο μισή ώρα μέχρι την πτήση) και να μου κατεβάσουν τη βαλίτσα από το αεροπλάνο. «Δεν είμαι διατεθειμένος να πάω Θεσσαλονίκη άφραγκος σας το ξεκαθαρίζω!» Καλά, αυτοί χέστηκαν και με το δίκιο τους.

Τελικά, το πορτοφόλι βρέθηκε στο check in, μου είχε πέσει από την κωλότσεπη και ένας συνεπιβάτης  το παρέδωσε *άθικτο* στο γκισέ. Φτάνουμε εκεί, η συνοδός εδάφους με το που με βλέπει αρχίζει να μου το ανεμίζει εκ του μακρόθεν σαν σημαία: «Βρήκαμε το πορτοφόλι σου!» μου λέει, «Πότε περίμενες να το παραδώσεις κυρά μου, μετά που θα έφευγε το αεροπλάνο;» ήθελα να της πω, αλλά επειδή πρυτάνευσαν μέσα μου οι Βρυξέλλες, έσκασα. Πάλι καλά που το βρήκαμε να λέμε. Με τούτα και μ’ εκείνα, ταξίδεψα κανονικά αλλά από τον πανικό είχα πονοκεφαλιάσει τόσο πολύ που σε συνδυασμό με το ταξίδι και την ηλιθιότητα που με δέρνει, έφτασα στον προορισμό μου ένα ψυχολογικό ράκος.

Μια βδομάδα μετά, πήγαμε σε άλλο γάμο, εδώ στην Κύπρο. Συμφάγαμε με άλλα καβλιάρικα ζευγάρια, χορέψαμε τα χιλιοπαιγμένα άσματα που παιανίζουν συνήθως σε τέτοια τζέρτζελα και γυρίσαμε σπίτι με το αυτοκίνητο της Μπρέντας. Την επόμενη μέρα όμως, συνειδητοποίησα ότι έχασα τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου. Έκανα το σπίτι ανάστατο, δεν τα έβρισκα. Πήρα τηλέφωνο στο ξενοδοχείο μην τυχόν και μου έπεσαν κάπου μέσα στον χαμό του γάμου και μου είπαν ότι δεν τα εντόπισαν. Νευρίασα τόσο πολύ, που τηλεφώνησα της νύφης πρωί, πρωί, την πρώτη μέρα του γάμου της και την ξύπνησα (καλά, καλά, δεν είχε συνέλθει η κακομοίρα από το μεθύσι) και της είπα ότι καλά θα κάνει να βρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου γιατί δεν μπορώ να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με τα αντικλείδια που δεν έχουν καν αυτόματο ξεκλείδωμα. «Εντάξει» μου είπε και γύρισε πλευρό. Αφότου και πάλι έφερα την καταστροφή από δική μου αμέλεια, βρήκα τα κλειδιά μου λίγες ώρες μετά μέσα σε ένα άσχετο παντελόνι -ούτε καν εκείνο που φόρεσα στον γάμο, διπλωμένο μέσα στο ερμάρι! Πράμα που σημαίνει ότι δεν πήγα καν στο γάμο με τα κλειδιά μου και ότι ήταν όλα αποτέλεσμα της φαντασίας μου. Επικίνδυνο!

Την ίδια μέρα, κατέστρεψα το κινητό μου. Αποφάσισα να βουτήξω στο νερό και ξέχασα ότι είχα το κινητό στη τσέπη. Μα, πες μου πόσο μαλάκας μπορεί να είναι κάποιος για να μην νιώθει το βάρος του κινητού του στην τσέπη! Εντάξει, είπαμε το i-phone είναι ελαφρύ σαν πούπουλο αλλά όχι κι έτσι... Παπάριασε το τηλέφωνο, έγινε σαν γαριασμένο σώβρακο ξεχασμένο στη μπουγάδα. Είμαι τώρα δυο μέρες χωρίς κινητό, αναγκάστηκα πήγα κι αγόρασα ένα Nokia της κακιάς ώρας, €29 από τον Stephanis, και δεν ξέρω καν να το χειριστώ. Μου θυμίζω τη γιαγιά μου που μόνο να το απαντά ξέρει! Πάει και το κινητό που λες…

Σήμερα το πρωί, έγινε παρόμοια μαλακία. Καθόμουν στον υπολογιστή και ξαφνικά άρχισα να γράφω αρλούμπες. Όχι σαν αυτές που σου γράφω εδώ συνήθως. Από τις άλλες: έγραφα κάτι και εμφανίζονταν άλλα ντ’ άλλων στην οθόνη. Κλίκαρα στα παράθυρα για να κλείσουν κι αυτά μεγάλωναν, έβαζα τα passwords λάθος, δεν ήξερα τι να κάνω, άρχισα να πιστεύω ότι κάποιος πολιτικός δάκτυλος ευθύνεται και μου χάκαραν τον υπολογιστή – Οι κομμουνισταί, το ΑΚΕΛ, το φάντασμα του Στάλιν!

Χωρίς δεύτερη σκέψη έκανα εκατό φορές επανεκκίνηση, αλλά χωρίς καμία πρόοδο, άλλαξα το ποντίκι μπας και έφταιγε εκείνο, έσβησα την πρίζα, έριξα αγιασμό στην οθόνη, είπα τρεις φορές το Πάτερ Ημών, και τελικά αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον τεχνικό. Αυτός μου είπε να του το πάω για επιδιόρθωση και όταν κλείσαμε, ανακάλυψα ότι απλώς είχε πατηθεί το πλήκτρο Alt και σφήνωσε, με αποτέλεσμα όλες οι εντολές να δίνονται στον υπολογιστή λανθασμένα. Κάτι τόσο μικρό, το οποίο όμως δεν ξεστραβωνόμουν να δω, με αποτέλεσμα να αρχίσω να βρίζω Θεούς και Δαίμονες, να τσαντίζομαι αφάνταστα και να βγάζω άφθες. Με τις αλοιφές είμαι!

Σήμερα σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω καθοδόν προς το κολυμβητήριο και πραγματικά ανησυχούσα. Σκεφτόμουν τα λόγια της Μπρέντας που μου είπε εμμέσως πλην σαφώς να φέρω το μυαλό μου απ’ εκεί που το έχω και να αρχίσω να συγκεντρώνομαι περισσότερο και συγκατένευσα. Ορκίστηκα ότι θα είμαι πιο προσεκτικός, εγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι στο παρελθόν, τώρα τελευταία άρχισα να τα χάνω. Ου γαρ έρχεται μόνον, θα μου πεις. Ε, ναι, τα 32 πλησιάζουμε αισίως. Μα, τα 32 ρε μαλάκα, όχι τα 72!

Φτάνοντας στο κολυμβητήριο και αφού πάρκαρα, γδύθηκα κτλ, συνειδητοποίησα ότι έφυγα από το σπίτι χωρίς πετσέτα! Το πρώτο πράμα που κανονικά θα έπρεπε να είχα βάλει μέσα στη βαλίτσα το ξέχασα! Θυμήθηκα να πάρω ό, τι μαλακία θες, από σαγιονάρες μέχρι Κολόνια για μετά το ντους, κι όμως ξέχασα την πετσέτα! Σκουπίστηκα με στυπόχαρτο.

Μα, τι γίνεται;