Η Οσία Μπρέντα

Κάθομαι και σκέφτομαι τη Μπρέντα Ντίξον.

Όπως ξέρει το παγκόσμιο, η Μπρέντα Ντίξον είναι η κοπέλα μου. Δεν την λένε έτσι, έχει ελληνικό όνομα. Αλλά αυτός ήταν ο ρόλος που υποδυόταν στο θέατρο όταν γνωριστήκαμε και της το κόλλησα. Παρόλο που δεν έχω κανένα πρόβλημα να μοιράζομαι τα προσωπικά μου με το παγκόσμιο και να ξεδιπλώνω τα συναισθήματά μου δημοσίως, με τη Μπρέντα κωλώνω. Για πολλούς λόγους.

Πρώτον, διότι η Μπρέντα με διαβάζει. Και είναι καλύτερα αυτά που νιώθω να της τα λέω κατ’ ιδίαν, παρά να τα μαθαίνει μέσα από το ίντερνετ σαν κοινή θνητή αναγνώστρια. Δεύτερον, επειδή ακριβώς με διαβάζει, ίσως να θεωρήσει ότι οποιαδήποτε δημόσια παραδοχή των συναισθημάτων μου αποτελεί ένα αναίσχυντο show off εκ μέρους μου, που ουδέν προσφέρει στο περαιτέρω κτίσιμο ή και ενδυνάμωμα της σχέσης μας. Πράξεις και όχι λόγια, θα μου πει. Τρίτον, επειδή η Μπρέντα έχει ισχυρή προσωπικότητα και την έχω άξια να μου αφήσει κάποιο κεραυνοβόλο σχόλιο εδώ πέρα και να μείνω σύξυλος, μη ξέροντας πώς να αντιδράσω. Ήδη έχει πάρει σβάρνα την μπλογκόσφαιρα και δημιουργεί φιλίες, και νιώθω ότι τα γεγονότα με προλαβαίνουν.

Νιώθω παράξενα με τη Μπρέντα. Ήρθε στη ζωή μου πάνω σε μία φάση που άρχισα να χωνεύω ότι θα μείνω μόνος μου και να εξοικειώνομαι με την ιδέα του γεροντοπαλίκαρου. Πάνω που άρχισα να αγαπώ την ιδέα του μπακουριού και να το βλέπω θετικά, πάνω που άρχισα να κάνω σχέδια για να φτιάξω εργένικο διαμέρισμα, πάνω που άρχισα να οργανώνω ταξίδια για έναν και να αποκλείω το ενδεχόμενο σχέσης επ’ άπειρον, ήρθε και μου τα έφερε όλα πάνω, κάτω! Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Τα τελευταία 10 χρόνια ήμουν single. Εξαιρώ ενδιάμεσες μαλακιούλες με γκόμενες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Επί της ουσίας ήμουν μόνος 10 χρόνια. Νιώθω δέος μόνο που το σκέφτομαι.

Είδα κι έπαθα να συνηθίσω ότι όλα αυτά που δεν συνέβαιναν στη ζωή μου τα τελευταία δέκα χρόνια, ανατράπηκαν. Ήταν τεράστια αλλαγή, μεγάλο σοκ, και αν θες, ένας από τους λόγους που δεν γράφω συχνά γι αυτήν, είναι επειδή ακόμα δεν πιστεύω ότι είμαστε μαζί. Για να καταλάβεις, σύντομα θα κλείσουμε εννιά μήνες μαζί και απορώ γιατί όλα πάνε κατ’ ευχήν. Εγώ συνήθως, μόνο μέχρι το δεύτερο ραντεβού έφτανα τα τελευταία χρόνια. Αν έβλεπα προοπτική και για τρίτο ραντεβού, νόμιζα πάω για γάμο!

Φτου, μην το ματιάσουμε, όμως. Όσο πάει η σχέση δυναμώνει, καλυτερεύει σε όλες τις πτυχές της και νιώθω μέρα με τη μέρα πιο into her. Βέβαια, για να λέμε και την αλήθεια, φοβάμαι. Νιώθω τόσο άπειρος σε θέματα σχέσεων, τόσο ανάπηρος σε θέματα χειρισμού συναισθηματικών κρίσεων, που δεν ξέρω τι θα γίνει αν καμιά φορά πρέπει να είμαι εκεί, κι εγώ δεν είμαι, λόγω απλής άγνοιας και αχαπαροσύνης. Αλλά, μαθαίνω στην πορεία. Κανένας δεν περπάτησε από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε. Βέβαια κανένας δεν περίμενε και την ενηλικίωση για να περπατήσει, αλλά δεν μπορώ να έχω άλλες ενοχές τώρα. Το θέμα είναι ότι άρχισα να περπατώ και να μαθαίνω. Αλλά, ναι, φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί, παρόλο που πάντα ήμουν υπέρ των παιδιών και της οικογένειας, τώρα με την Μπρέντα, τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί εγώ σε ένα, δύο χρόνια να βρεθώ να αλλάζω πάνες και να σφάζομαι με τους αρχιτέκτονες για το σπίτι που θα πρέπει να χτίσω για να σπιτώσω τη φαμίλια. Φοβάμαι όταν καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως είμαι υπόλογος στο σόι της για την πορεία της σχέσης, αγχώνομαι για το κοινωνικό του πράγματος, για τα πάντα.

Το καλό είναι ότι η Μπρέντα είναι εναντίον του γάμου και δεν ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους καλουπώματα. Αλλά, ναι, μία δύσπνοια την έχω. Αυτά σκέφτομαι καμιά φορά και θέλω να πάρω τα βουνά. Από την άλλη, αυτά σκέφτομαι πάλι και χαμογελώ σαν μαλάκας.

Επίσης, αισθάνομαι άβολα, γιατί ανέκαθεν υπήρξα πολύ γενναιόδωρος με τα συναισθήματα μου, πάντα έδινα το 100% του εαυτού μου σ’ αυτές που γούσταρα και πάντα έτρωγα τα μούτρα μου. Τώρα δυστυχώς ανέπτυξα άμυνες, οι οποίες πολλές φορές με αναχαιτίζουν και δεν μου επιτρέπουν να είμαι αυτός που θα έπρεπε να ήμουν απέναντι στη Μπρέντα και είναι άδικο, γιατί μέχρι στιγμής αυτή είναι υπέρ του δέοντος σωστή απέναντί μου. Αλλά κι αυτό άρχισα να το δουλεύω και να το διορθώνω. Τι να κάνεις... Άμα έχεις περάσει από τη Κίρκη, τη Σκύλα και τη Χάρυβδη, στο τέλος τα πληρώνει η Πηνελόπη.

Είναι παράξενο να είσαι σε μία σχέση μετά από τόσο καιρό. Δηλώνω χασκιασμένος και αμήχανος. Αλλά δεν έχει σημασία. Το σαββατοκύριακο θα πάμε Πρωταρά, θα την αγκαλιάζω μέσα στο κύμα, και η καρδιά μου θα χτυπάει στου Αιγαίου τα μπλουζ…