Σάββατο, Ιανουαρίου 22, 2011

Χρειάζομαι Επειγόντως Home Cinema

Ξεσυνήθισα τα κυπριακά σινεμά.

Όσο είσαι φοιτητής στην επαρχία της Αγγλίας και περιβάλλεσαι από άτομα της ίδιας ηλικίας και της ίδιας μόρφωσης, η συνύπαρξη είναι εύκολη. Πας στο σινεμά, είμαστε όλοι πάνω, κάτω το ίδιο πράμα, βλέπουμε την ταινία κόσμια και πολιτισμένα και ο καθένας σπίτια του. Όταν επιστρέψεις στην Κύπρο και θες να δεις μία γαμωταινία, έχεις να αντιμετωπίσεις τον όχλο του K Cineplex. Ειδικά αν πας παρασκευοσάββατο και πέσεις πάνω στα κοπελλούθκια του κόσμου που βγαίνουν τις πρώτες τους εξόδους και έχουν ένα «θα τα γαμήσω όλα» attitude συνέχεια, χέσε ψηλά κι αγνάντευε.

Ψες που λες, θέλαμε να πάμε να δούμε μία ταινία στο χαλαρό. Από εκείνες που δεν απαιτούν την αμέριστη αφοσίωσή σου για να τις καταλάβεις, για να μπορείς να χαμουρεύεσαι με το έτερο ήμισυ στα κενά ή στις αδιάφορες σκηνές. Και διάλεξα το Tangled του Ντίσνει, που ως κινούμενο σχέδιο θα είχε διάχυτο τον ρομαντισμό και θα ήταν και πιο μαγικό το φάσωμα στα σκοτάδια.

Φτάνουμε στο Cineplex και μας ενημερώνει η κοπέλα στο ταμείο ότι η ταινία αυτή προβάλλεται μόνο στις 5:00, εφόσον απευθύνεται κυρίως σε παιδιά. «Μα, τι πάει να πει προβάλλεται μόνο στις 5:00; Την εποχή μου το ‘The Lion King’ προβαλλόταν και στις 8:00 και μάλιστα στα αγγλικά, όχι μεταγλωττισμένο όπως κάνετε σήμερα.» Η ταμίας με κοίταξε αδιάφορα και μου είπε: «Σας πιστεύω κύριέ μου!»

«Ορίστε, σου μιλάει και στον πληθυντικό η κοπέλα! Για να δεις πόσο παλιός είσαι!» μου είπε η φίλη μου και συμβιβαστήκαμε με το να δούμε την υπέρτατη μαλακία που παίζεται αυτή την εποχή στις αίθουσες, το «Meet the Little Fockers!» Τεράστια μαλακία, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Μπροστά μας κάθονταν δυο μπάσταρδοι ηλικίας 13 χρονών, οι οποίοι βγήκαν ραντεβού με δυο δωδεκάχρονες. Πως γλίτωσαν τον πνιγμό από τα χέρια μου, ένας Θεός ξέρει! Ένα θα σου πω: Τα αγόρια έβαζαν στο στόμα τους ποπ κορν και το έφτυναν στα μούτρα των κοριτσιών καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Και αυτές το έβρισκαν χαριτωμένο και χαριεντίζονταν. Το έκαναν μία φορά, το έκαναν δύο φορές, την τρίτη κλώτσησα με δύναμη τις καρέκλες τους. Αγρόν ηγόρασαν. Το φτύσιμο ποπ κορν στη μούρη συνεχίστηκε ακάθεκτο!

«Μόνο εγώ ενοχλούμαι από τον θόρυβο;»

«Σταμάτα να κάνεις σαν τον γέρο!»

«Μα, από ποιο κωλοχώρι τους έφεραν και δεν μπορούν να βγάλουν τον σκασμό;»

«Σταμάτα, γιατί τα σημερινά 14χρονα, δέρνουν!»

«Αυτό μας έλειπε τώρα, να μας δείρουν και τα αμούστακα!»

Στη συνέχεια οι 12χρονες άρχισαν να βαριούνται και έβγαλαν πάνω τα κινητά. Οι οθόνες τους έλαμψαν στην αίθουσα λες και έγινε ρήψη φωτοβολίδων. Άρχισαν να άλληλο-μηνυματίζονται. Το έβρισκαν τρομερά έξυπνο ότι επικοινωνούσαν με sms μέσα στην ίδια αίθουσα και χαχάνιζαν λες και τους καθάριζαν αβγά. Χιχιχι, χοχοχο τα τσουλάκια. Και από δίπλα οι γύφτοι να τους φτύνουν ποπ κορν!

«Σήκω να φύγουμε, τώρα!» είπα στη φίλη μου,

«Ούτως ή άλλως δεν παρακολουθώ το έργο!»

«Θα πάμε σπίτι μου να αράξουμε» της είπα και φύγαμε.

Βγαίνοντας, βρήκα την ταξιθέτρια και κατάγγειλα τα παιδάκια:

«Να πάτε στην αίθουσα που παίζει εκείνη η μαλακία, το Meet the little Fockers, και όπως θα μπείτε, στα δεξιά σας, στην 3η σειρά από το τέλος κάθονται 4 μπασταρδάκια. Φτύνουν ποπ κορν το ένα του άλλου και το βρίσκουν και αστείο! Τα κοιτάζω, τα αγριοκοιτάζω, δεν πτοούνται! Δεν ξέρω τι θα κάνετε! Να τους κόψετε τα αρχίδια! Και να τα δώσετε στις 12χρονες να τα φάνε!»

«Πάμε σπίτι παππού! Εγώ φταίω που σε έφερα σινεμά!» Μου είπε η φίλη μου.

Μα τι κακό κι αυτό! Γονείς δεν έχουν να τα μαντρώσουν; Διαβάσματα δεν έχουν; Μάθαν και τα Cineplex, τρομάρα να τους έρθει και να ‘ναι και αγιάτρευτη!

Σήμερα πάντως, ξαναπήγα στο Cineplex, και είδα επιτέλους το Tangled. Είναι εξαιρετική ταινία. Να πάτε να τη δείτε. Πήρα τον 3χρονο Φίλιππο, του φόρεσα και τα τρισδιάστατα γυαλιά που τον έκαναν να μοιάζει με τον Ε.Τ. και την καταβρήκα. Παρόλο που το είδαμε στα Ελληνικά δεν χαλάστηκα λεπτό, αν και σίγουρα η αγγλική έκδοση θα ΄ναι καλύτερη. Εξαιρετική μουσική από τον Alan Menken, τα γραφικά δίνουν ρεσιτάλ, η πλοκή ενδιαφέρουσα και καθόλου παιδική, ήρθα σπίτι και δυνάμωσα το volume σε όλα τα τραγούδια του Ντίσνει που έχω φορτώσει στον υπολογιστή μου. Είναι και η μέρα βροχερή και της πάει. Δεν έχω καλύτερο:



2 σχόλια:

Demelene είπε...

Εγώ γιαυτό δεν πάω σινεμά Παρασκευή, Σαββάτο. Δύσκολα την Κυριακή.
Και να ήταν μόνο τα παιδιά για αυτά που αναφέρεις....

Η μάγισσα του Πορτομπέλο είπε...

Βρε Χρίστο..Παρασκευοσαββατοκύριακο ΔΕΝ πας σινεμα..πρώτος κανόνας!Πριν πας, κάνεις ένα σύντομο search να δεις τι ώρα παιζεται η ταινία! Δεν πας ότι ώρα σου έρθει..δεύτερος κανόνας! Κατά τα άλλα και μένα μου άρεσε το παιδικό. Η θεά ξεκαρδίστηκε στο γέλιο! :)