Κι άλλα νέα!

Από προχτές που έφυγε η Αγγελική για να επιστρέψει στην Ελλάδα, οι μέρες κυλούν πιο αργά. Όχι ότι μένω άπραγος, αλλά σίγουρα με δυσκολία γεμίζω τις ώρες μου. Το σπίτι άδειασε, έφυγαν οι περισσότεροι συγκάτοικοι και έμεινα μόνο εγώ, η Ολλανδέζα (που δεν μου μιλάει καν, περνά από δίπλα μου και ούτε να γυρίσει να με κοιτάξει), ενώ προστέθηκε και ένας μαύρος από τη Γουαδελούπη! Να σου πω ότι χάρηκα που τον είδα, θα ‘ναι ψέματα... Ήλπιζα στο θαύμα!

Εχτές πήγα και πάλι στο λιμάνι, αγόρασα παγωτό, έκατσα στον μόλο και παρατηρούσα τα μιλιούνια του κόσμου να περνάνε από μπροστά μου. Τι θαύματα κάνει το DNA όταν έχει κέφια! Τέλος πάντων, άκου να δεις τι έγινε. Στο διπλανό παγκάκι κάθονταν δυο Ελλαδίτες με τους οποίους άνοιξα κουβέντα και ευτυχώς πέρασε ευχάριστα το απόγευμα. Ένα μόνο θα σου πω: Ο ένας απ’ αυτούς καταγράφει σε αρχείο όλα τα sms που έλαβε στο κινητό του από το 1999 που απέκτησε καρτοκινητό. Κανονικά και με τον νόμο! Γράφει σε μία στήλη το όνομα του αποστολέα, στη δίπλα στήλη το περιεχόμενο του μηνύματος και στην παραδίπλα στήλη την ώρα παραλαβής του μηνύματος. Δεν καταγράφει μόνο τα μηνύματα που λαμβάνει, αλλά και τα μηνύματα που στέλνει. Από το 1999 μέχρι σήμερα έχει γεμίσει 14 βιβλία. Μάλιστα. Όποιος με ξαναπεί περίεργο επειδή έχω μπλογκ, θα έχει να κάνει μαζί μου!

Το βράδυ αποφάσισα να πάω σινεμά. Καθώς διέσχιζα τη γέφυρα, έπεσα πάνω σε μία Κύπρια. Ήταν μια ταλαίπωρη, η οποία προσπαθούσε εις μάτην να χωρίσει τα δυο παιδιά της τα οποία δέρνονταν, ενώ ταυτόχρονα φώναζε στο κινητό, στον άντρα της:

- Ναι, Αντρέα! Μα πού είσαι τζιαι γυρεύκουμεν σε;

- $^#&%$*%

- Πού να είμαστε; Πάνω στη γέφυρα είμαστεν!

- %&^$&^$%

- Καλά ρε κουμπάρε, επέρασες απέναντι τζιαι εν εγύρισες μισό λεπτόν να δεις πίσω σου αν σε ακολουθούμεν;

- $&^$&^%&*%

- Μείνε τζιαμέ τζιαι ερκούμαστεν. Όϊ να φύεις!

Εδώ πετάγεται το κοριτσάκι και με βαριστημένη και συρτή φωνή ρωτάει τη μάνα της:

- Μάμμαααα, που εν ο παπάς;

- Ο παπάς σας, ο αναίσθητος, επέρασεν απέναντι τζιαι ούτε που τον έπιαεν η έννοια να δει που είμαστε!

Μία γέφυρα έπρεπε να διασταυρώσεις κυρά μου. Όχι την Κασπία θάλασσα κολυμπώντας με βαρίδια στα πόδια! Πφφφ! Πόσο πολύ ΔΕΝ πεθύμησα την Κύπρο! Και πόσο μελαγχολώ που επιστρέφω το Σάββατο. Για κάποιο λόγο, μες το μυαλό μου ήμουν σίγουρος πως έρχομαι εδώ για πάντα. Τέλος πάντων, μέχρι το Σάββατο, προλαβαίνει να γίνει κάνα θαύμα. Να μου πουν ας πούμε ότι θα με πληρώνουν κάθε μήνα ένα υποτυπώδη μισθό, και να κάθομαι εδώ! Υπόσχομαι να είμαι φρόνιμος. Εν ανάγκη, καθαρίζω και τους δρόμους!

Εψές που λες, πήγα και είδα σινεμά μόνος μου. Είδα –πάλι- το Toy Story 3 μεταγλωττισμένο στα Ισπανικά. Για να καταλάβεις πόσο έχω προοδέψει, τόσο πολύ απορροφήθηκα, που σε κάποια φάση μπερδεύτηκε ο εγκέφαλός μου και δεν ήξερα σε ποια γλώσσα βλέπω την ταινία. Σμίχτηκαν αγγλικά, ισπανικά, ελληνικά και μου πήρε 1-2 δευτερόλεπτα να σκεφτώ σε ποιά γλώσσα ενεργώ! Τέλεια!

Coming up next:

- Η Μαριόνα, φίλη από την Ισπανία που γνώρισα στο Κάρντιφ όταν έκανα το μεταπτυχιακό με προσκάλεσε στην Ταρραγκόνα από όπου κατάγεται, για πλιτς-πλατς και λέω να πάω. Είναι συγκινητικό. Τώρα εξαργυρώνω τις φιλίες με τους Ευρωπαίους στα χρόνια τα φοιτητικά και νιώθω τόσο ευγνώμων!

- Σήμερα, αφικνούντε στη Βαρκελώνη για διακοπές η Φάνη και ο Στέλιος, οπότε θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο το summer blast μου.

Τα λέμε πια, το Σάββατο από την κόλαση του Δάντη. Δηλαδή, την Κύπρο του Χριστόφκια.