Ζαβατοκύριακο

Βαρέθηκα πάρα πολύ το μπλογκ αυτό.

Θέλω να το κλείσω, να το σκίσω, να το κάψω, να μην θυμάμαι ότι υπήρξε. Αλλά επειδή προσπάθησα δις στο παρελθόν να απαλλαγώ απ’ αυτό και δεν τα κατάφερα, δεν το παλεύω περισσότερο. Το ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα το αναζητήσω. Είναι φορές που αν δεν γράψω αισθάνομαι πως θα κάνω μπουμ, επομένως, το χρειάζομαι. Θέλω να κάνω ένα διάλειμμα, όμως. Μεγάλο.

Βαρέθηκα και το Facebook. Μπαίνω μέσα, βλέπω τα προφίλ των φίλων μου εκεί αραδιασμένα και ουδέν σκάνδαλο έχω να εκμαιεύσω εξ αυτών. Όλα φρόνιμα, συγυρισμένα, μουγκά και αδιάφορα! Απορώ γιατί ακόμα δεν διέγραψα το προφίλ μου. Το Tweeter, από την άλλη, μου έδωσε μια ανάσα ζωής, αλλά είναι κι αυτού μετρημένα τα ψωμιά του.

Την Παρασκευή πήγα σε ένα μπαρ για τα γενέθλια αγαπημένης φίλης -πρώην συμμαθήτριας- και πέρασα απρόσμενα καλά. Συνάντησα μαζεμένους αρκετούς συμμαθητές από το Λύκειο και ένιωσα να βρίσκομαι στην αυλή του Κύκκου εν ώρα διαλείμματος και να χαζολογώ. Ξέρεις την εμμονή που έχω με τα μαθητικά/φοιτητικά μου χρόνια έτσι κι αλλιώς, έγινε και αυτή η μάζωξη προχθές κι έδεσα.

Το ότι συναντώ συμμαθητές μετά από 12 χρόνια και δεν υπάρχει κανένας πάγος ανάμεσά μας, θεωρώ πως είναι η μοναδική επιτυχία της ζωής μου. Για το μόνο που με παραδέχομαι είναι ότι χτίζω καλές και δυνατές σχέσεις με τον κόσμο που μ’ ενδιαφέρει. Ώρες-ώρες, θέλω να τους εξαγοράσω όλους αυτούς. Να πάω να τους βρω, να τους ρωτήσω: «πόσα θέλετε κύριοι για να βρισκόμαστε καθημερινά σε μια αυλή μετά τη δουλειά, να λέμε μαλακίες και να προσποιούμαστε ότι δεν πέρασε ο καιρός;»

Σήμερα είχαμε κι άλλα γενέθλια. Η αγαπημένη μου γιαγιά έκλεισε τα 77! Να μου ζήσει, το λουλούδι μου! Η γιαγιά μου αυτή, είναι το μοναδικό άτομο από το σόι μου που αξίζει. Και το δηλώνω χωρίς καμία τύψη για τυχόν απογοητεύσεις που μπορεί να προκαλώ σε άλλους συγγενείς.

Εξ αιτίας των γενεθλίων της, στήθηκε οικογενειακή μάζωξη η οποία χρήζει ξεχωριστής ανάρτησης. Με εντυπωσιάζει κάθε φορά το σόι μου. Μιλάνε όλοι μαζί στο τραπέζι, κανείς δεν ακούει ουσιαστικά κανέναν. Που και που διασταυρώνονται οι κουβέντες, αλλά ετεροχρονισμένα. Με αποτέλεσμα να μην βγάζουν νόημα τα λόγια. Πάντα καταλήγω να τους κοιτάζω έκθαμβος και να κλαίω που δεν έχω τη κάμερα μαζί μου να απαθανατίζω στιγμές απείρου κάλλους (…στον εγκέφαλο)!

Η γιαγιά μου σήμερα μας αποκάλυψε πως όταν παντρεύτηκε τον παππού μου πριν 55 χρόνια, δεν τον ήθελε. Ήθελε κάποιον άλλον «έναν κούκλο από τη Λεμεσό, που τον ξαναείδα μετά από πολλά χρόνια στην κρατική έκθεση και είχε παχύνει». Οι γονείς της δεν της επέτρεπαν να πάρει τον Λεμέσιο. Και έκαναν τα πάντα να τους κρατήσουν χώρια. Μας εκμυστηρεύτηκε ότι, όταν πέθαναν οι γονείς της βρήκε μέσα στα συρτάρια τους ένα γράμμα από τον μεγάλο της έρωτα ο οποίος επέμενε πως «αν δεν περνάς καλά με τον άντρα σου, μπορώ να έρθω να σε πάρω απ’ αυτόν, έστω και μετά από τόσα χρόνια!» Οι γονείς της, όμως, δεν της το παρέδωσαν για να μην ξεμυαλιστεί!

Τι εποχές συναισθηματικής δουλείας και καταπίεσης! «Γιαγιά να πας να τον βρεις τώρα που χήρεψες» της είπα. «Μάλλον θα πέθανε» μου είπε. Δεν μας είπε το όνομά του ρε γαμώ το, να τον ψάξουμε στο Facebook...

Μεταξύ άλλων, η γιαγιά μας είπε ότι την εποχή της «ήταν μια κούκλα!» και πως «είδε την Κακουράτου στα βραβεία του Madame Figaro και δεν είχε ούτε μια ρυτίδα στη φάτσα της!»

Η γιαγιά μου είναι ένας θρύλος! Την έχω σε βίντεο να χορεύει το «sex bomb,» αλλά επειδή το συγκεκριμένο καίει πολύ κόσμο, επιφυλάσσομαι να το ανεβάσω μετά από χρόνια, όπερ και θα είναι συλλεκτικό.

Σήμερα, Κυριακή, δεν σκοπεύω να κάνω τίποτα. Και μην με πρήξετε με άσκοπους καφέδες, εκτός κι αν σκοπεύετε να μου ανακοινώσετε ένα από τα εξής συνταραχτικά: α) ότι είστε ερωτευμένοι μαζί μου (ανεξαρτήτως φύλου), β) ότι κερδίσατε τον Τζόκερ και θα συνεισφέρετε στο πενιχρό μου ταμιευτήριο με ένα ψώρο-εκατομμύριο, γ) ότι διαπράξατε δολοφονία και θέλετε να είμαι εγώ ο μόνος που το γνωρίζει. Για όλα τα άλλα, μη μου τους κύκλους τάραττε!

Σήμερα, είναι μέρα του Θεού.

Δική μου δηλαδή.