Bullying στον Μπούλη

Τελευταίως είδαν το φως της δημοσιότητας διάφορα περιστατικά άσκησης ψυχολογικής, αλλά και σωματικής βίας στα σχολεία μας. Οι δημοσιογράφοι καταγγέλλουν συμμορίες μαθητών και εξωσχολικών που πουλούν προστασία σε μερικούς, ενώ ασκούν ψυχολογική βία και προκαλούν επεισόδια σε άλλους. Το φαινόμενο, φυσικά, δεν είναι καινούριο. Απλώς, από καιρού εις καιρόν το θυμόμαστε για να γίνεται κουβέντα και να καταδικάζουμε την κατάντια της «άτιμης κοινωνίας μας.»

Με αφορμή αυτά τα κατάπτυστα περιστατικά, θυμήθηκα κι εγώ ένδοξες στιγμές bullying που έζησα, τόσο ως θύτης, όσο και ως θύμα.

Το 1990-91 ήμασταν με τα ξαδέλφια μου στο εξοχικό στο βουνό. Οι γονείς μας είχαν πέσει για ύπνο και εμείς παίζαμε στο σαλόνι τους «απαγωγείς!» Βασικά, είχαμε δει στη ‘Λάμψη’ του Φώσκολου ένα επεισόδιο στο οποίο είχε απαγάγει ο Ιάγος τη Σεμίνα (την οποία ενσάρκωνε η Νάντια Μουρούζη με τις βυζάρες της), και τη βίαζε μέσα σε ένα υπόγειο. Και εμείς σαν σωστά αρνιά που αναπαράγουν ό, τι βλέπουν στο χαζοκούτι, αναπαραστήσαμε στη σκηνή. Όχι ακριβώς την ίδια. Άλλωστε η ξαδέλφη μου στα 7 της χρόνια δεν είχε βυζάρες.

Την κλειδώσαμε όμως μέσα στην τουαλέτα και της είπαμε ότι για να τη βγάλουμε, πρέπει οι γονείς της να πληρώσουν λύτρα. Την αφήσαμε κλειδωμένη μες την τουαλέτα όλο το απόγευμα! Και σαν να μην έφτανε αυτό, κλωτσούσαμε την πόρτα με δύναμη προκαλώντας της πανικό και της λέγαμε ότι αν δεν παραδοθούν τα λύτρα σύντομα, θα ερχόταν ένας «δράκος» από το χωριό να την σκοτώσει και να τη βιάσει! Η ξαδέλφη σπάραζε και έκλαιγε μέσα στην τουαλέτα και οι υπόλοιποι διασκεδάζαμε με τον πόνο της.

Ύστερα ξύπνησαν οι γονείς μας, μας έδειραν και της άνοιξαν να βγει. Μια φορά, περάσαμε αξέχαστα εκείνο το σαββατοκύριακο!

Το 1994 έπεσα και εγώ θύμα bullying στο σχολείο. Είχε έρθει στην τάξη μας ένας νέος μαθητής, με τον οποίο δεν χωνευόμασταν. Μην σου τα πολυλογώ, μέσα σε 10 μέρες, κατάφερε με συκοφαντίες και κουτσομπολιό να φέρει όλους τους τότε φίλους μου εναντίον μου. Έφτασα στο σημείο να μην έχω ούτε ένα φίλο και να περνώ εφιαλτικά. Περπατούσα στην αυλή τα διαλείμματα και έρχονταν διάφορες παρέες και με απειλούσαν ότι θα με δείρουν ή ότι θα μου επιτεθούν με το πέρας των μαθημάτων. Αυτό το πράμα κράτησε μήνες. Δεν τολμούσα όμως να το αναφέρω ούτε σε γονείς, ούτε στους καθηγητές, γιατί τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα, χώρια που δεν με έπειθαν ότι μπορούσε κάποιος ανώτερος να τους επιβληθεί.

Μετά από τις διακοπές των Χριστουγέννων και αφού η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο (είχα φτάσει στο σημείο να μην θέλω να πάω σχολείο!), άνοιξα την πόρτα της υποδιευθύντριας και της ανέφερα το γεγονός. Αυτή το διέδωσε σε όλο τον καθηγητικό σύλλογο και έλαβαν, τάχα μου, «μέτρα.» Βασικά, έκαναν χειρότερα τα πράγματα εφόσον με απλές παρατηρήσεις του τύπου: «Να είστε αγαπημένοι και να μην ενοχλείτε τους συμμαθητές σας» δεν άλλαζε κάτι.

Το bullying εναντίον μου συνεχίστηκε για άλλους δυο μήνες, ώσπου τα έβαλα με τη διεύθυνση! Πήγα και βρήκα 2-3 καθηγητές που είχα το θάρρος τους, και τους έμπηξα τις φωνές: «Εσείς οι ίδιοι δεν μπορείτε να σταματήσετε 5 μαλάκες που με απειλούν! Εγώ γιατί να νιώθω ασφαλής εδώ μαζί σας?! Δεν ξανάρχομαι σχολείο, ώσπου να επιβληθείτε!»

Αυτό το συμβάν έλαβε χώρα μπροστά στα έκθαμβα μάτια άλλων συμμαθητών που δεν πίστευαν ότι εγώ υποδείκνυα στους καθηγητές το καθήκον τους. Αν θέλεις το πιστεύεις, μετά από αυτό, το bullying εναντίον μου σταμάτησε! Οι συμμαθητές μου θεώρησαν πολύ cool εκ μέρους μου το ότι τα έβαλα με τους καθηγητές δημοσίως, και αίφνης αυτοί που με απειλούσαν είδαν στα μάτια μου τον «αγωνιστή», τον «παλαιστή» και τον ανάρχα! Τι να πεις…

Μέσα σε λίγες μέρες μου μιλούσαν πάλι λες και είμαστε οι καλύτεροι φίλοι! Τρομάρα να τους έρθει όπου κι αν βρίσκονται σήμερα!

Το τρίτο περιστατικό άσκησης ψυχικής βίας που έζησα ως θεατής, ήταν στον στρατό, το 1999. Είχαμε έναν φαντάρο χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Δεν ήταν καθυστερημένος, αλλά ούτε και νορμάλ. Ήταν κάτι ενδιάμεσο. Δεν μπορούσε να χειριστεί όπλο, γι αυτό και οι μόνες υπηρεσίες που παρείχε στον λόχο, ήταν αυτές του θαλαμοφύλακα. Οι υπόλοιποι ‘νορμάλ’ φαντάροι μας, τον αντιμετώπιζαν σαν τον σάκο του μποξ. Ό, τι μαλακία σκέφτονταν την εφάρμοζαν πάνω του. Ένας παλιός στρατιώτης του στήθηκε ένα βράδυ ημίγυμνος μπροστά του και άρχισε να χαϊδεύεται. Ο θαλαμοφύλακας τον κοιτούσε αποσβολωμένος και δεν ήξερε τι ακριβώς έβλεπε. Ο παλιός συνέχισε να τρίβεται και του είπε: «Αν δεν γλείψεις τις ρόγες μου, δεν θα βγεις έξοδο αύριο!» Ο θαλαμοφύλακας έμεινε ακίνητος και κοιτούσε. Ύστερα έσκασαν όλοι στα γέλια και διαλύθηκαν.

Ένα άλλο βράδυ, του έστησαν μια άλλη πλάκα: Τον έβαλαν να στέκεται όλο το βράδυ όρθιος με το δείκτη του χεριού του μέσα στην κλειδαρότρυπα της πόρτας, για να μην μπαίνουν, δήθεν, τα κουνούπια στον θάλαμο. Και αυτός τους πίστεψε και έμεινε με το δάκτυλο σφηνωμένο μέσα στην κλειδαρότρυπα για 2 ώρες!

Ήμουν παρών σε όλα τα περιστατικά. Κάποια τα αντιμετώπισα, κάποια τα απόλαυσα, για κάποια ντράπηκα που δεν προσπάθησα να τα αποτρέψω. Όλα μες τη ζωή είναι…