Χίλια Εννιακόσια Ενενήντα Δυο

..."Μαζί κι' αυτόν τον χρόνο, μαζί εμείς οι δύο, 1992!"

Αγαπημένη μου Μάριαν,

Το ξέρω ότι σε πρήζω με τις αναμνήσεις του Δημοτικού κάθε τρείς και λίγο. Αλλά ανοίγω τη μηχανή του χρόνου - γνωστή και ως YouTube - και ζωντανεύει ξανά μπροστά μου το 1992!

Τότε που πηγαίναμε μαζί σχολείο και μου έπιανες το βι(β)λίο λέγοντας σ’αγαπώ! Δεν το έλεγες ακριβώς, αλλά το έβλεπα μέσα στα μπιρμπιλωτά σου μάτια και τα σγουρά σου μαλλιά! Το ένιωθα στον αέρα της κιμωλίας του κύριου Αλέξανδρου! Ναι, το 1992! Τότε που σ’ αγαπούσα για το χάζι που είχες σαν αγνό κορίτσι και όχι όπως σήμερα που σε αγαπώ για τα θεσπέσια στήθη σου- όμοια τους μόνο η Αννέτ Αρτάνι έχει δει!

Τότε που περιμέναμε το Σάββατο για να πάμε σε πάρτι και το παίζαμε μεγάλοι επειδή χορεύαμε slow! Πιάναμε ο ένας τον άλλο απ’ τη μέση, κάναμε εκεί τρεις περιστροφές και νομίζαμε πως θα γαμήσουμε!

Πλάκα, πλάκα, εγώ στην 6η Δημοτικού είχα και δυο γκόμενες! Πράγμα που στη σημερινή ζωή μου συμβαίνει κάθε δεκαετία, και λίγο είπα! Αχ Μάριαν! Γιατί αυτά μόνο εγώ τα θυμάμαι; Γιατί εσύ δεν ξενυχτάς στη σκέψη τους; Σε ποιού την αγκαλιά ροχαλίζεις τώρα και γιατί εγώ σου γράφω γράμματα που θα πάνε του βρόντου;

Γιατί εγώ ακούω τον Jason Donovan να τραγουδά το ‘sealed with a kiss’ και μελαγχολώ; Γιατί ακούω τον Michael Jackson στο ‘black or white’ και είμαι έτοιμος να κάνω την χορογραφία στο απαράλλαχτο;

Θέλω να σε αρπάξω απ’ τη μέση και να φοράς εκείνο το παλτό σου, που έμοιαζε με sleeping bag, και να χορέψουμε σε ημι-υπόγειο της Έγκωμης το ‘sealed with a kiss,’ τώρα αμέσως! Και να σε σφίγγω πάνω μου και εσύ να με διαβεβαιώνεις πως πέρασες το ίδιο ωραία με μένα. Και να τα νοσταλγείς!

Και ας μη μας μιλά σήμερα η Στέλλα Θεοφάνους!




Καληνύχτα Μάριαν!
(Υ.Γ. Το γράμμα μου πρέπει να το διαβάσεις ενώ το βίντεο παίζει στο background ως μουσική υπόκρουση, αλλιώς δεν πιάνει!)