Πόλεμος

Ακολουθεί κείμενο υψίστης πολιτικής σημμασίας:

Οι σχέσεις, μάνα μου, είναι σαν την πολιτική. Διεφθαρμένες, συμφεροντολογικές, διπλοπρόσωπες. Οι σχέσεις είναι σαν τις συμμαχίες, γίνονται για να διαλύονται. Το θέμα είναι να έχεις την εξυπνάδα να αποφύγεις τις κακοτοπιές και να μην βρεθείς τραυματίας πολέμου. Να μεριμνήσεις ώστε τα σπασμένα να είναι μηδαμινής αξίας και όπως οι πρόσφυγες βρουν αμέσως καταφύγιο.

Γνωρίζεις κόσμο, και δη κόσμες. Συνδέεσαι μαζί τους. Τις αγαπάς. Δυο λαοί ενοποιούνται για ένα κοινό, προσοδοφόρο, ένδοξο και ευτυχισμένο μέλλον. Με τα χρόνια οι πραγματικότητες αλλάζουν. Ξενοκοιτάει. Η κυβέρνηση όλο και παρεκτρέπεται, οι συμβιβασμοί ροκανίζουν την αρμονία. Γίνονται διαδηλώσεις, οι πρώτες διενέξεις. Ο ένας από τους δυο αρχίζει και πετάει πέτρες, πυρπολεί βαρέλια στους δρόμους, σκίζει τα πρώτα ερωτικά γράμματα. Δακρυγόνα στα μάτια.

Χωρισμός. Διχοτόμηση. Εσύ στη μάνα σου, κι’ εγώ στη δική μου. Προσκύπτουμε εις εξωτερική πολιτικήν: «Ήταν πουτάνα εξ’ αρχής Μήτσο.» Κακώς την έκανα κυρία. «Μόνο για τα λεφτά σου ήθελε ένωση, κομμένα τα δούναι και λαβείν, κομμένο και το εμπόριο.» Μα την θέλω ακόμη, ρε γαμώ το. Βάλε την δικιά σου να της πει καμιά κουβέντα. «Ξέρεις, είναι αργά. Τώρα πια την γυροφέρνει ο τάδε.» Αχ, ακόμη δεν έγινε η διχοτόμηση, πλάκωσαν και οι έποικοι!

Περνάνε τα χρόνια. Στέλνεις SMS. «Δεν θέλω να ξέρεις πως για σένα υπάρχω ακόμη.» Να αρχίσουν οι συνομιλίες για λύση του προβλήματος. Με δικηγόρο, με τον ΟΗΕ ολόκληρο να παρίσταται. Πάνω σε ποιά βάση θα εξευρεθεί λύση, μωρό μου; «Να δεχτείς τις πραγματικότητες! ...Και δεν είμαι το μωρό σου.» Ξέχνα τις συνθήκες του ’60! Μα...! Δεν έχει μα! Μπορούμε να τα λέμε που και που, να πίνουμε κανά καφέ, να μαθαίνω νέα σου.» Μα αυτό δεν είναι λύση κυρία μου. Είναι διάλυση! ΌΧΙ! Ξανά ΌΧΙ σου λέω ξετσίπωτη πόρνη! Τρανταχτό, τρανταχτό κιόλας! Αυτή πίνει μια γουλιά καφέ, ξεροβήχει, κοιτάζει στο καθρεφτάκι της αν χάλασε η μάσκαρα. «Να δεχτείτε τις πραγματικότητες κύριε μου.... Η ζωή αλλάζει!» Λύση επί του σχεδίου Αννάν δηλαδή. Το απορρίπτω μαντάμ! Είναι νομικώς νεκρό. «Αν σ’ αρέσει αγαπητέ μου.» Και ο έποικος; «Εδώ είναι η πατρίδα του.»

Τα πολιτικά εφαρμόζονται και στις παρέες γενικότερα. Παρόλα αυτά, επιφυλάσσομαι καθότι το θέμα είναι κορεσμένο και αναλύθηκε πολλάκις στην πλειοψηφία του λατρεμένου μου κοινού. Προς το παρόν, όσοι βρίσκετε και εσείς τον εαυτό σας στη θέση του αδούλωτου Κυπριακού Ελληνισμού, δυο πράγματα μπορείτε να πράξετε:

Είτε να δεχτείτε τη μοίρα σας και να παρασιτείτε εφ’ όρου ζωής,
Είτε να επαναστατήσετε, με οποιοδήποτε κόστος. Θα πέσετε μαχώμενοι, αλλά ελεύθεροι και αέναοι. Βέβαια τότε, δεν θα είστε πια Κύπριος. Θα είστε Παλαιστίνιος.