Over Analysing Chris

Όπως κάλλιο γνωρίζετε καθώς έχω γράψει εδώ μέσα αρκετές φορές όλα αυτά τα χρόνια, ξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο στα 15 μου χρόνια. Όταν λέω «ημερολόγιο» εννοώ ότι δεν κατέγραφα απλώς τι έκανα κάθε μέρα ή «πού πήγα και δεν μου άρεσε». Κατέγραφα αναλυτικά και με πάσα λεπτομέρεια τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τους φόβους μου και γενικότερα έκανα ένα είδος γραπτής ψυχοθεραπείας μόνος μου, κάτι το οποίο είχε ευεργετικές συνέπειες στην ψυχική μου υγεία. Δεν το αναγνώριζα μόνο την ώρα που συνέβαινε καθότι το γράψιμο ήταν ανέκαθεν ένα τεράστιο είδος εκτόνωσης για μένα. Το αναγνώριζα και αργότερα, όταν αφού περνούσε ο καιρός και ανέτρεχα στα παλιότερα κείμενά μου, συνειδητοποιούσα τη ματαιότητα των πάντων και το πόσο δεν άξιζε να χολοσκώ για το οτιδήποτε. Η ζωή όσο προχωρούσε έφερνε μεγαλύτερα προβλήματα τα οποία έκαναν τα παλιότερα να φαντάζουν αστεία και όλο αυτό ήταν ένα καλό μάθημα ζωής για μένα.

Θυμάμαι φερ’ ειπείν ότι στα 15 μου κάθισα και έγραψα δύο δακρύβρεχτες σελίδες επειδή οι γονείς μου με απειλούσαν ότι δεν θα με άφηναν να πάω σε ένα πάρτι ένα Σάββατο αν δεν έφερνα καλό βαθμό σε ένα διαγώνισμα χημείας. Εγώ που ήξερα ότι η πορεία μου ήταν προδιαγεγραμμένη στη χημεία κατέβαζα Θεούς και δαίμονες εξ αιτίας αυτής τους της απειλής. Λίγα χρόνια μετά αυτό είχε αντικατασταθεί από άγχος για τη στρατιωτική θητεία, για τις σπουδές και ούτω καθεξής. Σε κάθε ηλικία ένα ηλίθιο πρόβλημα το οποίο με τον καιρό απομυθοποιούνταν, καθιστώντας εμένα τον γράφοντα, γραφικό και βλάκα.

Η τελευταία φορά που έγραψα στο ημερολόγιο μου ήταν περί τα τέλη του 2010. Δηλαδή, όταν έγινα τριάντα ετών. Στο τελευταίο μου κείμενο εκείνου του ημερολογίου καταγράφω και επίσημα ότι τα έχω φτιάξει με τη Μπρέντα. Δεν ξανάγραψα έκτοτε. Τίποτα. Ούτε λέξη.

Φυσικά, έγραφα στο μπλογκ πολλές σκέψεις μου για τη σχέση μου με τη Μπρέντα όλα αυτά τα χρόνια που μπλογκάρω, όμως δεν ήταν το ίδιο. Στο προσωπικό μου ημερολόγιο έγραφα πάντα απογυμνωμένος από το άγχος της δημόσιας γραφής, ανέλυα τα πάντα, ακόμη και αυτά που με ενοχλούσαν. Πράγματα που δεν μπορούσα να μοιραστώ εδώ για ευνόητους λόγους, πράγματα που δεν τολμούσα να μοιραστώ ούτε με τους καλύτερους μου φίλους.

Σήμερα αναρωτιέμαι γιατί σταμάτησα να γράφω στο ημερολόγιο.

Έκλεισα δέκα χρόνια γάμου προχθές.

Σκέφτομαι ότι αν συνέχιζα να γράφω και να αναλύω στο ημερολόγιο μου τα του γάμου, ίσως να μην έκλεινα ούτε ένα χρόνο παντρεμένος. Ίσως η απόφαση μου να εγκαταλείψω το ημερολόγιο να ήταν μια ακούσια απόφαση μου… to let of myself go και να βουτήξω στα άδυτα αυτού που λέγεται γάμος και να τον βιώσω στο πετσί μου. Ίσως η υπερανάλυση να σκοτώνει τα πράγματα και καμιά φορά να είναι απαραίτητο να μην καταγράφονται όλα ώστε να επιβιώσουν. Να αφήνεις το μυαλό να θυμάται ό,τι εκείνο επιλέγει και ό,τι εκείνο αντέχει. Πόσο ωφέλιμο είναι σήμερα το ότι οι γονείς μου με απειλούσαν με τιμωρία για εκείνο το πάρτι του 1996 εξαιτίας ενός διαγωνίσματος; Πόσο ωφέλιμο θα ήταν να κατέγραφα με κάθε λεπτομέρεια κάθε ανασφάλεια, κάθε καβγά, κάθε συναίσθημα καλό ή κακό μέσα στον δεκαετή γάμο μου; Εξάλλου, στο τέλος της ημέρας τι απομένει από ένα γάμο;

Τα παιδιά απομένουν. Και αυτά μια μέρα φεύγουν και καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που μας είχαν για γονείς.

Για τα παιδιά μου νομίζω σταμάτησα να γράφω στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Δεν θέλω να μάθουν τίποτα αναφορικά με τα ενδότερα του γάμου μας. Δεν υπονοώ ότι θα μάθαιναν τέρατα. Ξέρω ότι αυτό που μόλις έγραψα δεν ακούστηκε σωστό. Όχι, δεν προσπαθώ να πω κάτι.

Απλώς, εγώ δεν ξέρω τίποτα για τον γάμο των γονιών μου. Ξέρω μόνο πώς γνωρίστηκαν και όλα τα υπόλοιπα τα οποία έζησα μαζί τους. Καμιά φορά όμως αμφισβητώ κι αυτά που έζησα μαζί τους. Δεν έχω ιδέα αν αυτά που έβλεπα ενόσω μεγάλωνα ίσχυαν στην πραγματικότητα ή αν ήταν δικές μου προβολές και εικόνες του παιδικού μυαλού μου. Δεν έχω ιδέα αν όλα όσα ξέρω για τον γάμο των γονιών μου αληθεύουν ή αν υπήρχε κάτι που δεν γνώριζα και που δεν πρόκειται να μάθω ποτέ. Δεν ξέρω κιόλας αν ωφελεί η πρόσβαση σε τέτοιες πληροφορίες τώρα πια. Θέλω να πω, δεν ξέρω στην περίπτωση που ένας γονιός μου κρατούσε ημερολόγιο, αν θα ήθελα να το διαβάσω. Αν έπεφτε στα χέρια μου ίσως έμπαινα στον πειρασμό να το μετροφυλλίσω στα πεταχτά και αν η ενέργεια του ήταν θετική ίσως να το διάβαζα εν τέλει. Το γράφω αυτό με επιφύλαξη.

Γι’ αυτό έκοψα και το ημερολόγιο, νομίζω. Ναι. Γι’ αυτό και θα κόψω και το blogging όταν μια μέρα, η οποία μάλλον κοντοζυγώνει, ο γιος μου θα μου πει «παπά, ανακάλυψα ότι έχεις μπλογκ!» Εννοείται ότι όχι μόνο θα το σταματήσω, αλλά θα το «κρύψω» και από τον παγκόσμιο ιστό, ώστε να μην μπορεί να το βρει, ούτε να διαβάσει το παραμικρό που θα μπορούσε να με απομυθοποιήσει στα μάτια του. Ήδη έχει ξεκινήσει την αποδόμηση μου. Μια μέρα που πήγε να φάει στη μάνα μου, εκείνη του εξιστόρησε διάφορες ιστορίες της παιδικής μου ηλικίας και όταν ήρθε σπίτι μου είπε: «παπά, η ζωή σου πρέπει να ήταν πολύ ρεζίλι πριν γεννηθώ!» Είμαι τεράστιος ήρωας στα μάτια του γιου μου κι αυτό το καμαρώνω γιατί είναι ένα προφίλ που έχτισα συνειδητά και με κόπο χωρίς να χάνω την ουσία του εαυτού μου. Δεν πρόκειται να το χάσω κι αυτό εξαιτίας ενός μπλογκ και ενός ημερολογίου.

Πάντα έλεγα ότι ίσως βγάλω πολλά λεφτά αν μια μέρα αποφασίσω να εκδώσω τα ημερολόγια μου και αλλάξω ονόματα και καταστάσεις. Δεν το βλέπω να γίνεται. Ίσως είναι καλύτερα να τα κάψω μια και καλή.