Συναυλίες Στην Τουρκία

Χρόνια και ζαμάνια, παίδες. 

 

Νομίζω πρώτη φορά στα δεκαοχτώ χρόνια που γράφω δημοσίως έχω να κάνω τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να μπω εδώ μέσα. Δεν είχα και τίποτα να πω. 

 

Το θέμα μας σήμερα είναι οι συναυλίες των Ελλήνων τραγουδιστών στην Τουρκία εξ αφορμής της Δέσποινας Βανδή. Δεν χρειάζεται να τοποθετηθώ. Ξέρετε τις απόψεις μου. Πρέπει όμως να τις επαναλάβω. Αν και σας θεωρώ ανεπίδεκτους μαθήσεως, μία ισχνή ελπίδα στην άκρη του τούνελ τρεμοπαίζει ότι μπορεί κάτι να κολλήσει στην ξερή την κούτρα σας ως εκ θαύματος.

 

Πώς θα αποκαλούσατε έναν Έλληνα καλλιτέχνη ο οποίος αποδέχεται να εμφανιστεί σε μία χώρα, ο ηγέτης της οποίας διεκδικεί με προσάρτιση τη μισή Κύπρο, το μισό Αιγαίο και πλέον αμφισβητεί τις Συνθήκες κυριαρχίας της Ελλάδας ζητώντας ευθαρσώς κάποια νησιά; Ας μην τον πούμε προδότη και λυσσάξουν σύσσωμοι οι Αριστεροί. Ας τον πούμε αμόρφωτο, ανιστόριτο, χωριάτη και παραδόπιστο. Αυτά συνήθως πάνε μαζί, έτσι κι αλλιώς. 

 

Όλες οι δευτεράντζες της κοινωνίας ψάχνουν καταφύγιο στους τούρκικους παράδες. Και εδώ, στην Κύπρο, όσους βλέπω να έχουν δούναι και λαβείν με τους Τούρκους στα κατεχόμενα είναι άτομα που απορώ τι δουλειά θα έκαναν αν δεν είχαν πρόσβαση στην κατεχόμενη Κύπρο. Τώρα που τους άνοιξαν οι τουρκικοί ορίζοντες θυμήθηκαν το παραμύθι της συμφιλίωσης και ότι «δεν φταίνε οι λαοί για τις πράξεις των κυβερνήσεων». Τα ίδια λένε και οι καλλιτεχνικές δευτεράντζες. Δεν είναι τυχαίο που ως τώρα αυτοί που έτρεξαν να τα πάρουν χοντρά από τους Τούρκους ήταν, μεταξύ άλλων, η Άντζελα Δημητρίου, η Καίτη Γαρμπή, η Ήβη Αδάμου αλλά και άλλοι τόσοι, άπαντες δευτέρας διαλογής και περιορισμένης ευθύνης άνθρωποι- «καλλιτέχνες». Η Δέσποινα Βανδή δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, αφού παρόλη την εκεχειρία που υπογράφτηκε στο Just The Two Of Us του Κοκλώνη εν έτει 2020, εν τούτοις ουδέποτε ανέβηκε κατηγορία. Δευτεράντζα μέχρι τέλους. 

 

Πονηρή δευτεράντζα παρόλα αυτά. Γιατί ενώ αποδέχτηκε θερμά την πρόσκληση να εμφανιστεί στην Τουρκία δήθεν «για μη πολιτικό σκοπό», αποχώρησε αίφνης μόλις είδε το κράξιμο που έφαγε στο ίνσταγκραμ από τους Έλληνες Κύπριους λίγο πριν εμφανιστεί στη σκηνή. Φυσικά, έπρεπε κάπως να το σώσει και βγήκε και είπε ότι ακύρωσε την εμφάνισή της «λόγω της παρουσίας του Κεμάλ Ατατούρκ σε αφίσα στο πλάι της σκηνής», καθώς επίσης «της παρουσίας τουρκικών σημαιών», αλλά αντιλαμβάνεστε πόσο γελοία ακούγονται όλα αυτά. Προκειμένου να μας πουλήσουν φούμαρα, οι Έλληνες καλλιτέχνες ώρες-ώρες συμπεριφέρονται λες και επρόκειτο να τραγουδήσουν στην Ελβετία και ξαφνικά έπεσαν απ’ τα σύννεφα από την πολιτική εκμετάλλευση που έτυχε η εκεί εμφάνισή τους από τους Τούρκους. Λες και τώρα θα τους μάθουμε. Βέβαια, άμα έχουμε κόσμο σαν τη Μαρίνα Σάττι που βγαίνει και δηλώνει «αγαπάμε Τουρκία», αντιλαμβάνεστε ότι μπορεί εν τέλει να μην είναι φούμαρα όλα αυτά, αλλά να πάσχουν όντως από Σύνδρομο Στοκχόλμης όλοι αυτοί οι παπάρες. 

 

Τέλος πάντων, δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι καλλιτέχνες γιατί πλην της Βίσση, κανέναν δεν εκτιμώ πραγματικά ως οντότητα. Άμα θέλουν να ξευτυλίζονται έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Εγώ σήμερα θα ασχοληθώ – ξανά- με το επιχείρημα «δεν φταίνε οι λαοί» που το προβάλλουν όλοι προκειμένου να λάβουν συγχωροχάρτι για τις αμαρτίες τους. 

 

Το «δεν φταίνε οι λαοί για τις πράξεις των κυβερνώντων τους» είναι ένα πολύ απλοϊκό επιχείρημα και ισχύει όπως πάντα κατά το δοκούν του εκάστοτε παπάρα, ο οποίος συνήθως είναι και Αριστερός. Και ισχύει κατά το δοκούν επειδή δεν εφαρμόζεται στις περιπτώσεις που ο λαός είναι ο ισραηλινός. Φέτος έγινε της πουτάνας στη Γιουροβίζιον επειδή η EBU τόλμησε να επιτρέψει στο Ισραήλ να συμμετάσχει. Εκεί δεν είπε κανένας (και ορθώς αν με ρωτάτε) ότι ο λαός του Ισραήλ δικαιούται να έχει πρόσβαση σε ένα διασκεδαστικό πρόγραμμα. Εκεί είπαν όλοι «τιμωρήστε τους γενοκτόνους». Και εγώ μαζί σας. Αλλά δεν γίνεται να ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Εφόσον στην περίπτωση των Τούρκων δείχνετε ανοχή, θα έπρεπε να δείχνετε και στους Ισραηλινούς. Δεν μπορείτε να εφαρμόζετε τη δικαιοσύνη όπως και όποτε σας συμφέρει. Έξω οι βρωμότουρκοι, έξω και οι Ισραηλινοί. Κανένας δεν το είπε. 

 

Κανένας δεν ύψωσε φωνή κατά του αποκλεισμού των Ρώσσων αθλητών από τους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλήθεια, σε τι φταίνε οι Ρώσσοι αθλητές, οι οποίοι μάλλον έχουν γαλουχηθεί με το «ευ αγωνίζεσθαι» και αμφιβάλλω αν βρίσκεται έστω ένας να τάσσεται υπέρ του Πούτιν και της εισβολής στην Ουκρανία; Είδατε κανέναν Αριστερό να φωνάζει ότι «δεν φταίνε οι Ρώσσοι» και ότι πρέπει να τους επιτραπεί η επιστροφή στη Γιουροβίζιον και στις Ολυμπιάδες. Ουδένα! Γιατί; Γιατί είναι παπάρες! 

 

Εγώ δεν συμφωνώ ότι δεν φταίνε σε τίποτα οι λαοί. Μια χαρά φταίνε οι λαοί γιατί οι λαοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις. Και πρέπει να ασκείται ψυχολογική πίεση στους λαούς με κάθε ευκαιρία αν θέλουμε να αρχίσουν να ψηφίζουν ηγέτες που δεν κακοποιούν άλλους λαούς. Μόνο οι ηλίθιοι δεν τα καταλαβαίνουν αυτά. Εγώ δεν μπορώ να κάνω παρέα με άνθρωπο του οποίου η χώρα κατέχει και καταδυναστεύει τη δική μου. Και ο μεγαλύτερος φιλάνθρωπος στον κόσμο να είναι, όσο δεν βρίσκεται έξω από το παλάτι του Ερντογάν να φωνάζει για την αδικία που συντελείται στην Κύπρο και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μου, δεν μπορώ να κάθομαι να τα πίνω αμέριμνα μαζί του σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Η σιωπή του είναι συνενοχή. Όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ. 

 

Η Δέσποινα Βανδή αποσύρθηκε χθες και μάχεται έκτοτε να το σώσει. Η Ήβη Αδάμου που είναι, τάχα μου, δική μας, δεν πτοείται. Διαφημίζει απρόσκοπτα τις εμφανίσεις της στην ίδια τουρκική πόλη. Βέβαια, τόσο η Ήβη όσο και η Βανδή έχουν κάτι κοινό. Έχουν γκόμενους κουμμουνιστές. Δεν λέω ότι τις κάνουν ό,τι θέλουν και τις έχουν σαπίσει στην πλύση εγκεφάλου. Είμαι σίγουρος ότι από μόνες τους αποφασίζουν το που θα εμφανιστούν. Αλλά είπα να το αναφέρω, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί κάποια πράγματα να μην είναι τόσο τυχαία. 

 

Ας μην κλείσουμε όμως δίνοντας αξία σε δευτεράντζες. Ας κλείσουμε πλέκοντας το εγκώμιο της Άννας Βίσση, η οποία όταν έβγαλε το τραγούδι Ελένη, δεχόταν βροχή προτάσεων για εμφανίσεις εκεί, και τις απέρριπτε ασυζητητί «γιατί δεν νιώθω άνετα μετά από όσα έγιναν στην Κύπρο!»

 

Άλλο βέβαια να είσαι η Άννα Βίσση, με τσίπα και αξιοπρέπεια, και άλλο όλες οι υπόλοιπες.