Καλοκαιριάτικα

 

Απερίγραπτη η χαρά μου που αισίως φτάσαμε και στο τέλος του Ιούλη, του χειρότερου μήνα του χρόνου.

Τον Απρίλη του 2015, στα πλαίσια του μήνα του μέλιτος, είχαμε περάσει και από το Μεξικό. Τον Απρίλη στο Μεξικό είχε 40 βαθμούς κελσίου και ο ξεναγός μας είπε ότι αυτός ήταν και ο τελευταίος υποφερτός μήνας του έτους. Από τον Μάιο και μετά η θερμοκρασία στο Μεξικό ανεβαίνει έτι περισσότερον, ενώ οι τρεις μήνες του καλοκαιριού θεωρούνται νεκροί βάσει κυβερνητικού διατάγματος, όπου όλοι οι πολίτες οφείλουν να είναι κλειδωμένοι σπίτια τους μέσα στα κλιματιστικά για να επιβιώσουν. Έτσι μας βλέπω και εμάς στα επόμενα χρόνια. Ο Ιούνιος και ο Ιούλιος πέρασαν έτσι. Τώρα δειλά δειλά τον Αύγουστο θα αρχίζει να καλυτερεύει η κατάσταση κι αυτό επειδή θα αρχίσει να νυχτώνει νωρίτερα. Δεν γλιτώνω την κλιματική μετανάστευση μια μέρα.

Μισώ το καλοκαίρι, και δη το κυπριακό καλοκαίρι, με όλα τα συμπαρομαρτούντα του.

Αυτές τις μέρες που ασχολούμαστε ακόμη με την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων κάθισα και ξαναθυμήθηκα τις τελετές του 2004. Όπως σας είχα πει και στο προηγούμενο κείμενο, τις βλέπω συχνά. Τα τελευταία βράδια κάθισα και τις ξαναείδα. Όχι μόνο τις ξαναείδα, αλλά κάθισα και διάβασα το ημερολόγιο του Δημήτρη Παπαϊωάννου όπως δημοσιεύτηκε στη Lifo (ψάξτε το να το διαβάσετε, είναι μεγάλο, αλλά υπέροχο), και έφριξα για αυτή τη δύσμοιρη τη χώρα που λατρεύω, την Ελλάδα.

Γνωρίζατε ότι αυτά τα αριστουργηματικά σκηνικά που χρησιμοποιήθηκαν στην τελετή έναρξης, τα γλυπτά, τα αγάλματα και τα κοστούμια, είναι ΘΑΜΜΕΝΑ μέσα στο Golden Mall του Αμαρουσίου; Το Golden Mall, πριν γίνει Golden Mall, ήταν το κτήριο όπου φιλοξενούνταν όλα τα Media που κάλυπταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο υπόγειο ήταν φυλαγμένα τα σκηνικά. Όταν το κτήριο μετατράπηκε σε πολυκατάστημα δεν προλάβαιναν να μετακινήσουν τα σκηνικά αλλού προκειμένου να τα σώσουν επειδή ήταν πολύ βαριά. Έτσι τα εγκατέλειψαν εκεί, τα ΕΘΑΨΑΝ ανάμεσα στα ντουβάρια που έστησαν για να χωρίσουν το κτήριο σε καταστήματα. Πόσο ελληνικό αυτό το κατάντημα, πόσο;!

Εγώ εδώ που παίζω θεατράκια με τους δικηγόρους και κάθε φορά μετά από κάθε παράσταση βρίσκω κάποιο σουβενίρ από το σκηνικό και το οικειοποιούμαι για να περισώσω κάτι από τη μαγεία που βίωσα στις παραστάσεις μας. Σκεφτείτε να είσαι ο Παπαϊωάννου, να έχεις ξοδέψει τρία χρόνια από τη ζωή σου για να στηθεί η καλύτερη τελετή έναρξης και λήξης στην ιστορία των Αγώνων και το ευχαριστώ να είναι αυτό. Να στα θάψουν κάτω από το Golden Mall.

Ό,τι πάθει η Ελλάδα της αξίζει.

Αλλαγή θέματος.

Έχετε και εσείς κόσμο στον περίγυρό σας που αντί να τον απασχολεί το άμεσο κατάντημα και προβλήματα της πατρίδας του κάθεται και ασχολείται με τα πολιτικά της Αμερικής;

Εντάξει, η Αμερική κυβερνά όλο τον πλανήτη. Λογικό ως ένα βαθμό να μας αφορούν οι αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής που παίρνονται εκεί και μας επηρεάζουν. Αλλά δεν το βρίσκετε λίγο too much να σας ενδιαφέρει αν θα κερδίσει τις εκλογές ο Τραμπ ή η Χάρρις και να σκοτώνεστε στο διαδίκτυο υπέρ του ενός και του άλλου; Το πήρατε χαμπάρι ότι ο πρόεδρος σας είναι ο Χριστοδουλίδης; Πόση άρνηση πάνω σας. Σήμερα το πρωί ας πούμε έβλεπα έναν (αρσενικό κιόλας), που έκανε share ένα κείμενο που έλεγε ότι ο Νόμος του Τραμπ για την απαγόρευση της Έκτρωσης πέρασε σε μία Πολιτεία και ότι ήταν πολύ σημαντικό να ψηφίσουν οι Αμερικάνοι τη Χάρρις για να ανατραπεί αυτός ο Νόμος. Τι σε νοιάζει εσένα Χριστιανέ μου. Σκοπεύεις να γκαστρωθείς;

Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με το θέμα, είναι ένδειξη λογικού ατόμου να ξυπνά κάποιος στην Κύπρο και να κόπτεται ποιος Νόμος πέρασε στην Αμερική; Εδώ πιο κάτω, είκοσι λεπτά με το αεροπλάνο, η Γάζα γίνεται οικόπεδο. Αυτό θα ήταν πιο λογικό να σας ενδιαφέρει αφού και πρόκειται αντικειμενικά για πιο σοβαρό ζήτημα, αλλά μας επηρεάζει και άμεσα αφού δεν αργούμε να φάμε κι εμείς στο δόξα πατρί ένα ξεγυρισμένο πύραυλο όπως την άλλη φορά και να μην ξέρουμε από πού μας ήρθε. Όμως, όχι! Ο Κυπραίος κόπτεται για το τι θα γίνει στην Αμερική! Κι εγώ βρίσκω την κυπριακή επικαιρότητα μπανάλ, και το Χόλλιγουντ έχει πάντα άλλη γοητεία, αλλά ναι, δεν είστε με τα καλά σας όσοι κοιμάστε και ξυπνάτε με τα πολιτικά της Αμερικής.

Αυτά είχα να πω.

Οι διακοπές μου αργούν ακόμα. Περιμένω να επιστρέψει η πλέμπα και μετά να φύγω.

Αυτό είναι το κόλπο.

Μανιφίκ, Ζενιάλ, Ξυζάλ!

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς δεν σας άρεσε από την έναρξη της γαλλικής ολυμπιάδας. 

 

Τί περιμένατε να δείτε δηλαδή; Αυτό είναι η σύγχρονη Γαλλία, αυτό είδατε. 

 

Εμένα μου άρεσε όλο. Τίποτα δεν με χάλασε, κατ’ ακρίβεια ανέμενα ότι δεν θα μου αρέσει καθόλου, και ευτυχώς διαψεύστηκα. Θα έκανα φυσικά αλλαγές. Το ότι η φλόγα άναψε σε εκείνο το άθλιο αερόστατο και όχι επάνω στον πύργο του Άιφελ το βρήκα “λίγο”. Η Σελίν Ντιόν επίσης, δεν γίνεται να εμφανίζεται τόσο μακριά από τον κόσμο και να νιώθεις την απόσταση. Η Ντιόν έπρεπε να είναι μεν κάπου ψηλά, αλλά μέσα στο πλήθος που τόσο λαχταρεί την επιστροφή της. Αυτά θα διόρθωνα. 

 

[Εν τω μεταξύ, μια που βλέπουμε ότι η Σελίν διανύει μια καλή φάση με την υγεία της, κλείστε την από τώρα για τη Γιουροβίζιον του χρόνου, μπας και προλάβει και μας ξαναπεί το νικητήριο του 1988 σε ελβετικό έδαφος!]

 

Κατά τα άλλα, όλα τα βρήκα εξαιρετικά. Το γεγονός και μόνο ότι η έναρξη έλαβε χώρα στην πόλη των Παρισίων μέσα και όχι σε κάποιο στάδιο καθιστά από μόνο του το θέαμα ένα από τα καλύτερα που είδαμε σε έναρξη ολυμπιάδας μετά την Αθήνα του 2004 (που για μένα είναι αξεπέραστη). Αν έχεις στη διάθεσή σου το Παρίσι που είναι από μόνο του το ωραιότερο σκηνικό, τι να πας να στήσεις μέσα σε ένα στάδιο; Μέχρι και τις εισόδους των αθλητών μέσω ταχύπλοων στον Σηκουάνα τη βρήκα εξαιρετική ιδέα. Ακόμη και το ότι έβρεχε θεωρώ ότι λειτουργούσε υπέρ της σκηνοθεσίας και της ιερότητας της περίστασης. 

 

Θα μου πείτε, δεν βρήκες υπερβολική την woke παρουσία; Τι εννοούμε ακριβώς woke παρουσία, δεν κατάλαβα. Εννοείτε αυτό που υποψιάζομαι; Μα φυσικά και τη βρήκα too much. Ο γιος μου, ο οποίος παρακολουθούσε μαζί μου γιατί φαγώθηκε να μάθει ποια ήταν η μασκοφόρος επάνω στο άλογο που μετέφερε τη φλόγα, ενστικτωδώς έσκυψε το κεφάλι και δεν έβλεπε από την αμηχανία του. Αλλά γι’ αυτό δεν φταίνε οι χορευτές. Εξάλλου στο Παρίσι γίνεται η διοργάνωση. Λες «ουί» και σε κοιτάνε περίεργα. Για όλα αυτά φταίει γενικότερα ότι ο κόσμος που ζούμε σήμερα παραιτήθηκε. Βαρέθηκε τα πάντα. Έπιασε τη λέξη «διαφορετικότητα» και τη ξεχείλωσε τόσο πολύ που πλέον έχει φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Υπογραμμίζοντας με κάθε ευκαιρία την όποια διαφορετικότητα διερωτάται κανείς τι κοινό έχουμε όλοι οι υπόλοιποι μεταξύ μας που υποτίθεται ότι είμαστε όμοιοι. 

 

Που λέτε, ναι. Αυτό είναι που χάλασε τη συνταγή. Η παραίτηση. Αλλά αυτό είναι ευρύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας. Δεν ήταν πρόβλημα της βραδιάς. Από τότε που πήραμε είδηση ότι σε λίγα χρόνια θα αναλάβουν τα ρομπότ, δεν μας κόφτει τίποτε. Όλα ισοπεδώθηκαν. Κάποτε οι αθλητές έμπαιναν στα στάδια με στρατιωτικό βήμα, ζυγισμένοι, στοιχιμένοι. Τώρα ανάθεμα και αν ξέρουν πώς να περπατήσουν με στρατιωτικό βήμα. Αυτό είναι το σήμερα. Πρόχειρο, ανεπίσημο, ντεκαβλέ. Ας το λουστούμε. 

 

Οι μουσικές επιλογές του Dj ήταν υπέροχες, θα έλεγα. Τη στιγμή που εμφανίστηκαν τα Minions και έκλεψαν τη Μόνα Λίζα ο γιος μου έπεσε ξερός και χαχάνιζε τόσο έντονα που πρώτη φορά τον είδα έτσι. Τα μεγάλα θεάματα αποκτούν άλλη χαρά όταν τα βλέπεις για πρώτη φορά με τα παιδιά σου. Τη στιγμή που ο καβαλάρης εμφανίστηκε επάνω στο μεταλλικό άλογο το οποίο έτρεχε στο νερό, ο μικρός είπε: «το αντέγραψαν από το frozen 2!». Πλάκα, πλάκα, αφού είδαμε τα Minions δεν θα πείραζε να βλέπαμε και λίγο Ντίσνεϊ. Θα είχε χάζι να εμφανιστεί ανάμεσα στα πλοιάρια και το ποταμόπλοιο του Μίκυ από το Fantasmic και να ανακοίνωνε ο εκφωνητής ότι τώρα εισέρχεται και η Ντίσνεϊλαντ. 

 

Η έναρξη είχε κάτι για όλους. Και γι αυτό τη θεωρώ πετυχημένη.

 

Ναι, δεν είχε Άννα Βίσση, δεν είχε Μαρινέλλα, δεν είχε Γιάννη Πάριο, δεν είχε ιστορία χιλιάδων ετών σε κλεψύδρα δέκα λεπτών, δεν είχε «ας αρχίσουν οι χοροί», δεν είχε κένταυρους, ανάλυση DNA, δεν είχε τίποτα από το 2004. Ε, πώς να τα έχει; Αυτά τα έχει η Ελλάδα και εξάλλου, τι έμεινε όρθιο από το 2004 για να το δείξουν απόψε; Έχω τις τελετές έναρξης και λήξης του 2004 σε dvd και τις βλέπω συχνά πυκνα. Μακράν ό,τι καλύτερο παρουσίασε ο ελληνισμός. 

 

Αχώνευτο το ότι ήταν πριν είκοσι χρόνια αυτό το έπος. Τέλος πάντων. 

 

Καλή επιτυχία στις ομάδες μας!

Συναυλίες Στην Τουρκία

Χρόνια και ζαμάνια, παίδες. 

 

Νομίζω πρώτη φορά στα δεκαοχτώ χρόνια που γράφω δημοσίως έχω να κάνω τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να μπω εδώ μέσα. Δεν είχα και τίποτα να πω. 

 

Το θέμα μας σήμερα είναι οι συναυλίες των Ελλήνων τραγουδιστών στην Τουρκία εξ αφορμής της Δέσποινας Βανδή. Δεν χρειάζεται να τοποθετηθώ. Ξέρετε τις απόψεις μου. Πρέπει όμως να τις επαναλάβω. Αν και σας θεωρώ ανεπίδεκτους μαθήσεως, μία ισχνή ελπίδα στην άκρη του τούνελ τρεμοπαίζει ότι μπορεί κάτι να κολλήσει στην ξερή την κούτρα σας ως εκ θαύματος.

 

Πώς θα αποκαλούσατε έναν Έλληνα καλλιτέχνη ο οποίος αποδέχεται να εμφανιστεί σε μία χώρα, ο ηγέτης της οποίας διεκδικεί με προσάρτιση τη μισή Κύπρο, το μισό Αιγαίο και πλέον αμφισβητεί τις Συνθήκες κυριαρχίας της Ελλάδας ζητώντας ευθαρσώς κάποια νησιά; Ας μην τον πούμε προδότη και λυσσάξουν σύσσωμοι οι Αριστεροί. Ας τον πούμε αμόρφωτο, ανιστόριτο, χωριάτη και παραδόπιστο. Αυτά συνήθως πάνε μαζί, έτσι κι αλλιώς. 

 

Όλες οι δευτεράντζες της κοινωνίας ψάχνουν καταφύγιο στους τούρκικους παράδες. Και εδώ, στην Κύπρο, όσους βλέπω να έχουν δούναι και λαβείν με τους Τούρκους στα κατεχόμενα είναι άτομα που απορώ τι δουλειά θα έκαναν αν δεν είχαν πρόσβαση στην κατεχόμενη Κύπρο. Τώρα που τους άνοιξαν οι τουρκικοί ορίζοντες θυμήθηκαν το παραμύθι της συμφιλίωσης και ότι «δεν φταίνε οι λαοί για τις πράξεις των κυβερνήσεων». Τα ίδια λένε και οι καλλιτεχνικές δευτεράντζες. Δεν είναι τυχαίο που ως τώρα αυτοί που έτρεξαν να τα πάρουν χοντρά από τους Τούρκους ήταν, μεταξύ άλλων, η Άντζελα Δημητρίου, η Καίτη Γαρμπή, η Ήβη Αδάμου αλλά και άλλοι τόσοι, άπαντες δευτέρας διαλογής και περιορισμένης ευθύνης άνθρωποι- «καλλιτέχνες». Η Δέσποινα Βανδή δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, αφού παρόλη την εκεχειρία που υπογράφτηκε στο Just The Two Of Us του Κοκλώνη εν έτει 2020, εν τούτοις ουδέποτε ανέβηκε κατηγορία. Δευτεράντζα μέχρι τέλους. 

 

Πονηρή δευτεράντζα παρόλα αυτά. Γιατί ενώ αποδέχτηκε θερμά την πρόσκληση να εμφανιστεί στην Τουρκία δήθεν «για μη πολιτικό σκοπό», αποχώρησε αίφνης μόλις είδε το κράξιμο που έφαγε στο ίνσταγκραμ από τους Έλληνες Κύπριους λίγο πριν εμφανιστεί στη σκηνή. Φυσικά, έπρεπε κάπως να το σώσει και βγήκε και είπε ότι ακύρωσε την εμφάνισή της «λόγω της παρουσίας του Κεμάλ Ατατούρκ σε αφίσα στο πλάι της σκηνής», καθώς επίσης «της παρουσίας τουρκικών σημαιών», αλλά αντιλαμβάνεστε πόσο γελοία ακούγονται όλα αυτά. Προκειμένου να μας πουλήσουν φούμαρα, οι Έλληνες καλλιτέχνες ώρες-ώρες συμπεριφέρονται λες και επρόκειτο να τραγουδήσουν στην Ελβετία και ξαφνικά έπεσαν απ’ τα σύννεφα από την πολιτική εκμετάλλευση που έτυχε η εκεί εμφάνισή τους από τους Τούρκους. Λες και τώρα θα τους μάθουμε. Βέβαια, άμα έχουμε κόσμο σαν τη Μαρίνα Σάττι που βγαίνει και δηλώνει «αγαπάμε Τουρκία», αντιλαμβάνεστε ότι μπορεί εν τέλει να μην είναι φούμαρα όλα αυτά, αλλά να πάσχουν όντως από Σύνδρομο Στοκχόλμης όλοι αυτοί οι παπάρες. 

 

Τέλος πάντων, δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι καλλιτέχνες γιατί πλην της Βίσση, κανέναν δεν εκτιμώ πραγματικά ως οντότητα. Άμα θέλουν να ξευτυλίζονται έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Εγώ σήμερα θα ασχοληθώ – ξανά- με το επιχείρημα «δεν φταίνε οι λαοί» που το προβάλλουν όλοι προκειμένου να λάβουν συγχωροχάρτι για τις αμαρτίες τους. 

 

Το «δεν φταίνε οι λαοί για τις πράξεις των κυβερνώντων τους» είναι ένα πολύ απλοϊκό επιχείρημα και ισχύει όπως πάντα κατά το δοκούν του εκάστοτε παπάρα, ο οποίος συνήθως είναι και Αριστερός. Και ισχύει κατά το δοκούν επειδή δεν εφαρμόζεται στις περιπτώσεις που ο λαός είναι ο ισραηλινός. Φέτος έγινε της πουτάνας στη Γιουροβίζιον επειδή η EBU τόλμησε να επιτρέψει στο Ισραήλ να συμμετάσχει. Εκεί δεν είπε κανένας (και ορθώς αν με ρωτάτε) ότι ο λαός του Ισραήλ δικαιούται να έχει πρόσβαση σε ένα διασκεδαστικό πρόγραμμα. Εκεί είπαν όλοι «τιμωρήστε τους γενοκτόνους». Και εγώ μαζί σας. Αλλά δεν γίνεται να ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Εφόσον στην περίπτωση των Τούρκων δείχνετε ανοχή, θα έπρεπε να δείχνετε και στους Ισραηλινούς. Δεν μπορείτε να εφαρμόζετε τη δικαιοσύνη όπως και όποτε σας συμφέρει. Έξω οι βρωμότουρκοι, έξω και οι Ισραηλινοί. Κανένας δεν το είπε. 

 

Κανένας δεν ύψωσε φωνή κατά του αποκλεισμού των Ρώσσων αθλητών από τους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλήθεια, σε τι φταίνε οι Ρώσσοι αθλητές, οι οποίοι μάλλον έχουν γαλουχηθεί με το «ευ αγωνίζεσθαι» και αμφιβάλλω αν βρίσκεται έστω ένας να τάσσεται υπέρ του Πούτιν και της εισβολής στην Ουκρανία; Είδατε κανέναν Αριστερό να φωνάζει ότι «δεν φταίνε οι Ρώσσοι» και ότι πρέπει να τους επιτραπεί η επιστροφή στη Γιουροβίζιον και στις Ολυμπιάδες. Ουδένα! Γιατί; Γιατί είναι παπάρες! 

 

Εγώ δεν συμφωνώ ότι δεν φταίνε σε τίποτα οι λαοί. Μια χαρά φταίνε οι λαοί γιατί οι λαοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις. Και πρέπει να ασκείται ψυχολογική πίεση στους λαούς με κάθε ευκαιρία αν θέλουμε να αρχίσουν να ψηφίζουν ηγέτες που δεν κακοποιούν άλλους λαούς. Μόνο οι ηλίθιοι δεν τα καταλαβαίνουν αυτά. Εγώ δεν μπορώ να κάνω παρέα με άνθρωπο του οποίου η χώρα κατέχει και καταδυναστεύει τη δική μου. Και ο μεγαλύτερος φιλάνθρωπος στον κόσμο να είναι, όσο δεν βρίσκεται έξω από το παλάτι του Ερντογάν να φωνάζει για την αδικία που συντελείται στην Κύπρο και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μου, δεν μπορώ να κάθομαι να τα πίνω αμέριμνα μαζί του σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Η σιωπή του είναι συνενοχή. Όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ. 

 

Η Δέσποινα Βανδή αποσύρθηκε χθες και μάχεται έκτοτε να το σώσει. Η Ήβη Αδάμου που είναι, τάχα μου, δική μας, δεν πτοείται. Διαφημίζει απρόσκοπτα τις εμφανίσεις της στην ίδια τουρκική πόλη. Βέβαια, τόσο η Ήβη όσο και η Βανδή έχουν κάτι κοινό. Έχουν γκόμενους κουμμουνιστές. Δεν λέω ότι τις κάνουν ό,τι θέλουν και τις έχουν σαπίσει στην πλύση εγκεφάλου. Είμαι σίγουρος ότι από μόνες τους αποφασίζουν το που θα εμφανιστούν. Αλλά είπα να το αναφέρω, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί κάποια πράγματα να μην είναι τόσο τυχαία. 

 

Ας μην κλείσουμε όμως δίνοντας αξία σε δευτεράντζες. Ας κλείσουμε πλέκοντας το εγκώμιο της Άννας Βίσση, η οποία όταν έβγαλε το τραγούδι Ελένη, δεχόταν βροχή προτάσεων για εμφανίσεις εκεί, και τις απέρριπτε ασυζητητί «γιατί δεν νιώθω άνετα μετά από όσα έγιναν στην Κύπρο!»

 

Άλλο βέβαια να είσαι η Άννα Βίσση, με τσίπα και αξιοπρέπεια, και άλλο όλες οι υπόλοιπες.