Τρίτη, Ιανουαρίου 23, 2024

Σώσε Μας, Θεέ Μου, Από Τους Νταλάρες

 

Είτε καταπιαστούμε με τα πολιτικά, είτε καταπιαστούμε με τα καλλιτεχνικά, ο κοινός παρονομαστής είναι η φαιδρότητα. Παλιότερα σε θεωρούσαν σοβαρό αν σε ενδιέφεραν τα πολιτικά ζητήματα και πιο ελαφρύ αν σε απασχολούσαν τα καλλιτεχνικά. Χαίρομαι που τη σήμερον θεωρείσαι φαιδρός σε οτιδήποτε σε αφορά σχετικά με αυτή τη χώρα. Όπου χώρα, βλέπε τον ευρύτερο ελληνικό χώρο.

Το θέμα των ημερών είναι ο Γιώργος Νταλάρας.

Όταν ήμουν μικρός υπήρχε ένας σεβασμός γύρω από το πρόσωπό του, ο οποίος ουδέποτε κατάλαβα από πού πήγαζε. Ήταν κάπως σαν θρησκεία. Τον σεβόσουν τυφλά και αδιαπραγμάτευτα, ήταν «ο Νταλάρας» ασχέτως αν δεν ήξερες γιατί διαφέρει από τους υπόλοιπους. Εικάζω ότι για εμάς εδώ τους Κυπρίους ο σεβασμός ξεκινούσε κυρίως και πρωτίστως από μία σειρά συναυλιών που έκανε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με σύνθημα «Τραγουδώ Για την Άμυνα – Τραγουδώ Για την Κύπρο».

Βρίσκαμε θεάρεστο ότι ήρθε ο Νταλάρας από την Αθήνα να τραγουδήσει ώστε να βρεθούν λεφτά να εξοπλίσουμε τον στρατό μας και να πολεμήσουμε τον Τούρκο. Θυμάμαι πάντα κάτι φίλες των γιαγιάδων μου να σχολιάζουν «η Βίσση τι έχει κάνει για την Κύπρο, γιατί δεν έρχεται κι αυτή να τραγουδήσει». Ο Νταλάρας τραγούδησε, λεφτά μαζεύτηκαν, στρατό όμως δεν είδαμε. Κι όσοι τον είδαμε, καλύτερα να μην τον βλέπαμε. Προφανώς για να μπορεί να ονομαστεί «στρατός» αυτό το απείθαρχο, αναποτελεσματικό Σώμα θα έπρεπε να τραγουδά κάθε μέρα ο Νταλάρας αλλά και πάλι δεν ξέρω πόσο ουσιαστικό θα ήταν, δεδομένου ότι ο ίδιος κύριος λίγα χρόνια μετά έκανε δηλώσεις κατά των εθνικών μας συμφερόντων, όπως για παράδειγμα,  «το Αιγαίο δεν ανήκει ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Τουρκία, το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια» (να βράσω τις σπουδές μου στο Διεθνές Δίκαιο), ενώ επίσης πριν λίγα χρόνια ανακάλυψα ότι ένα εκ των τελευταίων του άλμπουμ κυκλοφόρησε μέσω της Sony Τουρκίας κάτι που δείχνει και κατά που γέρνει η πλάστιγγα του οικονομικού του συμφέροντος (κλασικός αριστερός).

Έτσι έμαθα, που λέτε τον Νταλάρα και το ποιόν του.

Στη δεκαετία του ’90 είχε γίνει και ο γνωστός χαμός με τον Τζίμη Πανούση ο οποίος μηνύθηκε και καταδικάστηκε «να του τα σκάει» όποτε αναφέρεται στο όνομά του, οπότε αντιλαμβάνεστε ότι για Δημοκράτης Αριστερός δεν τον λες και πολύ ανεχτικό στην ελευθερία της έκφρασης του άλλου, ακόμη κι όταν πρόκειται για σάτιρα από τον ομοϊδεάτη Πανούση, τον οποίο έχω σε αντίστοιχη υπόληψη. Έτσι είναι, όμως, όλοι οι Αριστεροί. Δημοκρατικοί με τα δικά τους αυθαίρετα μέτρα και σταθμά.

Μουσικά δεν έχω εξερευνήσει τον Νταλάρα. Έχω ένα άλμπουμ του, το Latin, που έσκιζε στα τέλη του ’80 (όλα διασκευές) και μου αρέσουν πολύ και «τα βεγγαλικά σου μάτια» από τον δίσκο της «Πόπης». Τον είδα και μια φορά λάιβ το 1998 στην Ιερά Οδό με τους Πύξ Λαξ και τη Τσαλιγοπούλου και νόμιζα ότι θα πέθαινα από βαρεμάρα. Ήθελα να φύγω στα πρώτα δέκα λεπτά του προγράμματος αλλά ήμουν εκεί με το σχολείο και δεν μου επιτρέπετο.

Πέραν τούτων, ουδεμία γνώση έχω. Αν πρέπει να τον συγκρίνω με Πάριο, Αλεξίου, Γαλάνη, Μαρινέλλα και αυτούς τους τιτάνες με τους οποίους ξεμύτησε στο πεντάγραμμο, τους θεωρώ όλους ανώτερούς του, τόσο φωνητικά, όσο και ρεπερτοριακά.

Οπότε, δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί ο Νταλάρας χαίρει της εκτίμησης που χαίρει. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω. Κάποτε γνώρισα σε μία πτήση άτομο που μου είπε ότι η μεγαλύτερη λαϊκή φωνή της Ελλάδος είναι η Πάολα. Η Πάολα! Οπότε η συζήτηση περί γούστου τελειώνει εδώ.

Βγήκε τώρα ο Νταλάρας και αποκαθήλωσε τους ρεπόρτερ των πρωινάδικων. Δεν παρακολούθησα το θέμα, δεν άντεξα. Χονδρικά, κι από πάνω-από πάνω έμαθα ότι τους «ξευτύλισε» για το επίπεδο της δουλειάς τους. Να πω ότι διαφωνώ 100% θα ήταν ψέμα. Η τηλεόραση είναι πολύ χαμηλού επιπέδου μέσο από το 2000 και μετά. Πιο πριν κρατούσε και λίγο τα προσχήματα. Όμως, είναι τώρα ο Νταλάρας άτομο ακέραιο να μας κουνήσει το δάχτυλο; Δεν είναι.

Πολύ χάρηκα όμως για τον ντόρο που προκλήθηκε αφού για να ασχοληθούμε μαζί του έπρεπε να γίνει σκανδαλάκι τέτοιου επιπέδου. Αλλιώς, δεν θα είχαμε ιδέα αν ζει ή αν πέθανε.

Την καλύτερη κουβέντα για τον Νταλάρα την είπε η Βίσση και απ’ ό,τι φαίνεται είναι πια διαχρονική και κολλάει σε κάθε περίπτωση. Ουστ!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πότε του είπε η Βίσση "Ουστ";; Δεν το 'χω ξανακούσει, αλλά έχω την ίδια άποψη μαζί της. Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα κι εσύ κι όλα τ' άλλα "ιερά τέρατα" σ' αυτόν τον τόπο. Φτάνει πια

Anti-Christos είπε...

Δεν του είπε Ουστ. "Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα" του είπε καθώς ορθώς επισημαίνεις. Το ουστ του το λέω εγώ :)

Ανώνυμος είπε...

Πίστευα πως αυτό το είχε πει ο Πανούσης

Ανώνυμος είπε...

Και όμως, ο Νταλάρας έχει πει πολλά διαχρονικά τραγούδια π.χ. "Που 'ναι τα χρόνια", "Να 'τανε το 21", "Ένας κόμπος η χαρά μου", "Παραπονεμένα λόγια", "Μες του Βοσπόρου τα στενά", "Οι ελεύθεροι και ωραίοι", "Ξένος για σένανε και εχθρός" και πολλά άλλα που αποκλείεται να μην τα έχεις ακούσει έστω και τυχαία!

Anti-Christos είπε...

Α, ναι βέβαια τα γνωρίζω όλα αυτά. Δεν ήξερα ότι ήταν αποκλειστικά δικά του. Νόμιζα ότι ήταν παλιότερα τραγούδια και ότι τα είχε ξανατραγουδήσει ο ίδιος σε διασκευές. Όπως και να'χει, δεν μου αρκούν για να μου αλλάξουν γνώμη για την πορεία του.

Woofis είπε...

Καλησπέρα Anti-Christos. Αφιερωμένα :)

https://www.youtube.com/watch?v=UsVilqe68YA

https://www.youtube.com/watch?v=1rWFtmWkLZw

Ανώνυμος είπε...

Σύμφωνα με την Wikipedia: Ο Γιώργος Νταλάρας έχει συνεργαστεί και με καλλιτέχνες από το διεθνή χώρο όπως τους Γκόραν Μπρέγκοβιτς, Στινγκ, Jethro Tull, Πάκο ντε Λουθία, Al di Meola, Μπρους Σπρίνγκστιν, Sezen Aksu, Peter Paul and Mary, Dulce Pontes, Εmma Shapplin, Joan Faulkner, Jocelyn B. Smith, Deborah Myers, Eddy Napoli, Noa, Yasmin Levy, Zulfü Livaneli, Chico & the Gypsies κ.α.

Η Βίσση πότε;

Anti-Christos είπε...

Καλημέρα ανώνυμε,

Περίμενα πώς και πώς να ξημερώσει να έρθω να σου απαντήσω στο καυτό σου ερώτημα "Η Βίσση πότε;"

Κατ' αρχάς, να σου πω ότι από χθες έχουμε μαζευτεί όλοι οι φανς της Βίσση σε ένα γήπεδο και συζητήσαμε το θέμα, και καταλήξαμε ότι χεστήκαμε αν η Βίσση θα συνεργαστεί με όλους τους πιο πάνω που αναφέρεις. Η Βίσση έχει ηχηρή δισκογραφία 50 ετών και η κοσμοσυρροή στις επετειακές της συναυλίες φέτος αποδεικνύει ότι μια χαρά συντηρείται ο μύθος της.

Αφού όμως έθεσες το ειρωνικό σου σχόλιο στη βάση της συνεργασίας με ξένους μουσικούς σαμπώς και αυτό αποτελεί κάποιο παράσημο για το καλλιτεχνικό ποιόν του καθενός, να σου πω τα εξής: Η Βίσση έβγαλε δίσκο διεθνούς εμβέλειας (το Everything I Am) με συνθέτη τον Brian Rawling που έβγαλε και το Believe της Cher, έναν δίσκο που θεωρείται ότι ήταν σταθμός για την ποπ μουσική. Ο δίσκος περιείχε τραγούδι που μέχρι και η Kylie Minogue το ζήλεψε και ζήτησε να το αγοράσει εν τέλει και να το πει η ίδια. Το 2001 στο Βουκουρέστι έκανε ολόκληρη συναυλία με τον Εμίρ Κουστουρίτσα. Επίσης, έκανε ντουέτο με τον Dave Stewart των Eurythmics το "leap of faith", ενώ ο δίσκος της "Απαγορευμένο" είναι γεμάτος από τραγούδια που έγραψε ο Patrick Leonard συνθέτης των μεγαλύτερων επιτυχιών της Μαντόνα (η οποία μάλιστα τον παρακαλεί να της ξαναγράψει κι αυτός τη βαριέται) ειδικά για εκείνη.

Αυτά δεν ξέρω κατά πόσο σε πείθουν αλλά δεν έχει σημασία, γιατί κατ' εμέ είναι όλα βλακείες. Η συνεργασία με ξένους τραγουδιστές και συνθέτες δεν λέει κάτι για τον τραγουδιστή. Η Μαρινέλλα, η Αλεξίου, ο Πάριος, και άλλοι τόσοι σπουδαίοι Έλληνες καλλιτέχνες, οι οποίοι κατ' εμέ είναι ανώτεροι του Νταλάρα, δεν έχουν κάνει κάποια σύμπραξη με ξένους καλλιτέχνες ή συνθέτες. Αυτό δεν τους μειώνει ως οντότητες, ούτε καθιστά τη Βίσση και τον Νταλάρα καλύτερους τους. Σημασία έχει τι θέση έχουν στη συνείδηση του ελληνικού κοινού γιατί κατά βάση σ' αυτό απευθύνονται. Και η Βίσση μια χαρά εδραιωμένη είναι στη θέση της απόλυτης Ελληνίδας σταρ.

Τώρα αν θέλεις να τη συγκρίνεις με τον Νταλάρα για να βγάλεις τον καλύτερο, θα σου πω ότι αυτό είναι ατυχές από μόνο του. Είναι σαν να μου συγκρίνεις ένα μήλο με ένα μπέργκερ. Δεν είναι τα ίδια είδη. Δεν απευθύνονται στα ίδια ακροατήρια, ούτε συσχετίζονται. Ο Νταλάρας στο κείμενο κρίνεται για τις θέσεις του κυρίως, σαν καλλιτέχνης μου είναι κατά βάση άγνωστος, και άγνωστος θα μου μείνει.