Η Γιαγιά Γνώρισε την Ευαγγελίτσα

Η αγαπημένη μου γιαγιά, η οποία πάσχει από αλτσχάιμερ και βρίσκεται έγκλειστη στο παλιό μου διαμέρισμα με μία κοπέλα να την προσέχει δεν έχει καταφέρει να γνωρίσει την κόρη μου. Παρόλο που εξακολουθεί να αναγνωρίζει τους συγγενείς, εντούτοις δεν θυμάται τίποτα από ό,τι συνέβη τα τελευταία δέκα χρόνια, νομίζει ότι ακόμα σπουδάζουμε, ότι ο πατέρας μου ζει και κάθε φορά πρέπει να αρχίσουμε τους προλόγους προκειμένου να την επαναφέρουμε στο 2022.

Γνωρίζω ότι το να συναντήσει από κοντά την νεογέννητη κόρη μου είναι μάταιο, το πιο πιθανό είναι να ξεχάσει την ύπαρξή της πέντε λεπτά μετά που θα φύγουμε, αλλά στο ενδεχόμενο να συμβεί κάτι απρόοπτο και να μην προλάβουν να γνωριστούν έστω μια φορά, στεναχωριέμαι. Σήμερα που είχα λίγο ελεύθερο χρόνο πήρα το βρέφος και πήγαμε επίσκεψη ώστε να γίνει η συνάντηση κορυφής!

Τι το ‘θελα! Ματαιότις ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότις! Μπήκαμε στο σπίτι και ευτυχώς δεν κοιμόταν, καθόταν στο σαλόνι και λιαζόταν. Με ρώτησε «ποιο είναι το μωρό» και της εξήγησα. Μετά με συμβούλευσε να κάνω και ένα γιο για να συμπληρωθώ. Της υπενθύμισα ότι έχω ήδη ένα γιο πέντε ετών. Δεν κόλλησε η πληροφορία. Στο μισάωρο που έκατσα εκεί, με συμβούλευσε τουλάχιστον δέκα φορές να κάνω και ένα δεύτερο μωρό,  «ένα γιο, να συμπληρωθείς».

Δεν έχανα την υπομονή μου, έχω εξασκηθεί, έγνεφα καταφατικά συνέχεια και ξαναρχίζαμε την ίδια συζήτηση από την αρχή. Συνέβησαν και δύο ευτράπελα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν στιγμές διαύγειας στις οποίες κάνει χιούμορ, όμως τα πιο κάτω θα μπορούσαν να είναι σκηνές από ελληνική σειρά:

Πήρε ένα σημειωματάριο και άρχισε να γράφει μπροστά μου «Σήμερα με επισκέφτηκε ο Χρίστος. Ήρθε μαζί με την… Πώς είπαμε ότι λένε την κόρη σου;» «Ευαγγελία» της υπενθύμισα. «Ωραία, ήρθε ο Χρίστος μαζί με την Ευαγγελί… Καλύτερα να γράψω «με το μωρό» γιατί, τώρα που το σκέφτομαι, αν την πω Ευαγγελία μόλις φύγεις θα διερωτώμαι ποια είναι αυτή και θα σε πεθάνω στα τηλέφωνα και τις απορίες».

Βρίσκω συγκλονιστικό το γεγονός ότι αναγνωρίζει την τραγικότητα της κατάστασής της και σαρκάζεται μ’ αυτήν!

Ύστερα είπαμε τα παρακάτω: «Τώρα ποιος κάθεται στο σπίτι να προσέχει το μωρό τα πρωινά;» «Η Μπρέντα! Έχει άδεια μητρότητας». «Α, μάλιστα, και μετά;» «Ε, μετά θα τη στείλουμε στο βρεφοκομικό σταθμό». Σάστισε η γιαγιά! «Και το μωρό ποιος θα το προσέχει;» Νόμισε ότι θα πάει η Μπρέντα στον βρεφοκομικό.

Αχ Θεέ μου! Δεν μπορώ να αποδεχτώ τη φθορά του ανθρώπου.

Λίγο πριν φύγω, την είδα να μετροφυλλά το ημερολόγιο της. Μου είπε: «σήμερα έχει γενέθλια ο γιος μου». Καμία σχέση, ο γιος της έχει γενέθλια τον Μάρτιο. Σημειώστε ότι κρατούσε το ημερολόγιο του 2020, και κοίταζε στον Ιανουάριο. Της εξήγησα ότι κρατά παλιό ημερολόγιο και μου απάντησε «όλα τις ίδιες μέρες έχουν». Τη ρώτησα «γιαγιά, θέλεις να σου δώσω λίγο το μωρό να το αγκαλιάσεις και να σας βγάλω μια φωτογραφία;» και μου απάντησε πάρα πολύ αυστηρά: «όχι, δεν θέλω μωρά, αφήστε με ήσυχη!»

Νομίζω έχει παραιτηθεί από τα πάντα. Η νέα ζωή της προκαλεί θλίψη. «Εντάξει, δεν πειράζει μια άλλη φορά. Άντε φεύγουμε και θα ξανάρθουμε να σε δούμε σύντομα».

«Στο καλό! Εσύ είσαι ο γιος μου, ή ο εγγονός μου;»

Στεναχωρήθηκα αλλά δεν στεναχωριόμουν περισσότερο αν δεν το επιχειρούσα.