Τρίτη, Απριλίου 13, 2021

Γράμμα Στον Νεότερο Εαυτό Μου


Διαβάζω ένα βιβλίο με τίτλο “Γράμμα Στον Νεότερο Εαυτό Μου”, στο οποίο 80 διάσημοι από τον αγγλικό χώρο και επικράτεια γράφουν ένα δισέλιδο γράμμα στον 16χρονο εαυτό τους και του λένε ό, τι θέλουν. Πρόκειται για ένα βιβλίο που προέκυψε μετά από βιβλιοδέτηση των αντίστοιχων άρθρων όπως αυτά δημοσιέυτηκαν στο περιοδικό The Big Issue - όσοι το ξέρετε. Κάτι σαν το “Μαθήματα Ζωής” του Esquire για όσους γέρνουν προς Αμερική μεριά. 

 

Όπως και να ‘χει, κάθισα και το διάβασα. Παρόλο που μόνο 22 προσωπικότητες γνωρίζω από τις 80 που περιέχει το βιβλίο έβγαλα κάποια συμπεράσματα. Κατ’ αρχάς, όλοι οι πετυχημένοι άνθρωποι υπήρξαν ναρκομανείς και αλκοολικοί. Ή τουλάχιστον οι περισσότεροι. Για εσάς που απορείτε γιατί 40αρήσατε και ακόμα δεν είδατε άσπρη μέρα, ιδού μία λογική εξήγηση των λαθών σας. Δεν μπεκρουλιάζατε αρκετά, ούτε χαπποπίνατε αρκετά. Βέβαια, όλοι οι γράφοντες σήμερα τα αποτάσσονται αμφότερα και ομολογούν ότι υπήρξαν ηλίθιοι όταν έπεφταν στις καταχρήσεις, αλλά αυτό δεν παύει από το να είναι μια πραγματικότητα. Ήταν όλοι αλκοολικοί και ναρκομανείς. 

 

Επίσης, μία μεγάλη πλειοψηφία απ’ αυτούς ομολογεί ότι από νεαρή ηλικία διαισθάνονταν ότι θα γίνουν σπουδαίοι και τρανοί μια μέρα και αυτό δείχνει ότι το να είσαι ψώνιο βοηθά στην εξέλιξή σου. Ή τουλάχιστον ότι αν είναι το γραμμένο σου να διαπρέψεις, αυτό θα το διαισθανθείς από νωρίς. Αν, δηλαδή, στα δεκάξι σου δεν νιώθεις ή δεν ένιωσες τίποτε, χέσε μέσα, η μοίρα σου είναι σακατεμένη. 

 

Τι θα έλεγες στον δεκαεξάχρονο εαυτό σου; 

 

Εγώ θα του έλεγα, “πώς είσαι έτσι ρε μαλάκα;” 

 

Στα δεκαέξι μου, βέβαια, μια χαρά αισθανόμουν, αλλά τότε δεν καταλάβαινα, ούτε καν ήμουν σε θέση να αντιληφθώ τη μαλακία που με έδερνε. Μιλώ εκ του ασφαλούς τώρα. Υποθέτω ότι και στα 60 μου, “πώς είσαι έτσι ρε μαλάκα” θα πω στον 40αρη εαυτό μου. Αυτό όμως, δεν είναι της παρούσης. Θα έλεγα, λοιπόν, στον 16χρονο εαυτό μου ότι πρέπει να σταματήσει να φοβάται, θα πρέπει να τολμά περισσότερο, να είναι πιο ελεύθερος και πιο ριψοκίνδυνος. 

 

Θεωρώ ότι έγιναν δύο λανθασμένες επιλογές στα 16 μου οι οποίες από μόνες τους δεν είναι σημαντικές, αλλά προκάλεσαν αλυσιδωτές, αρνητικές συνέπειες στην μετέπειτα πορεία της ζωής μου η οποία είδε κι έπαθε να ορθοποδήσει. Δεν έχει σημασία να κάτσω να τα αναλύσω τώρα, τα έχω αναφέρει εδώ κατά καιρούς αρκετές φορές. Περιληπτικά, ας αναφέρω ότι ήταν η κακή επιλογή κλάδου στο Λύκειο, και λίγο αργότερα η επιμονή μου να τρέχω πίσω από μία συγκεκριμένη κοπέλα καθ’ όλη τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων. Αυτά ακούγονται σαν πταίσματα σήμερα, όμως θεωρώ ότι οι συνέπειές τους στην ψυχολογία μου, στην αυτοπεποίθησή μου και στη διαμόρφωσή μου ήταν καθοριστικές και βάναυσες. 

 

Βέβαια, το παρόν είναι μια χαρά, και δόξα τω Θεώ να λέμε, κι αν δεν είχα περάσει απ’ τη Σκύλα και τη Χάρυβδη τότε, δεν θα ήμουν σήμερα αυτός που είμαι. Αλλά, what if? Ποτέ δεν θα μάθουμε! Και ίσως να μην πρέπει και να μάθουμε. Άλλωστε θέλω να πιστεύω στο “γραμμένο” γιατί το βρίσκω γοητευτικό κόνσεπτ, καθώς επίσης θέλω να πιστεύω ότι πάντα καταλήγουμε “εκεί που έπρεπε να καταλήξουμε”. 

 

Επομένως, αυτό θα έλεγα στον 16χρονο εαυτό μου. “Ρηλάξ! Αυτό που είναι να γίνει θα γίνει. Είτε πάρεις ναρκωτικά, είτε όχι.”

4 σχόλια:

Neraida είπε...

Κρατάω το ότι θα έλεγες στον εαυτό σου να είναι λίγο πιο ριψοκίνδυνος.
Προφανώς αυτό το σημείο είχαν όσοι "πέτυχαν".
Ναι πιστεύω στο άστρο του καθενός...
Κι επίσης στην επιτυχία με την έννοια του να βάλει το άτομο το δικό του προσωπικό στόχο , αυτό που κάνει νόημα στη ζωή του και να τον πετύχει. Είτε να μην τον πετύχει. Δεν ξέρω αν έχει ουσιαστικά σημασία.
Τώρα που 50αρησα ( και λατρεύω τον αριθμό έχω να σου πω ) πολλά πράγματα δεν έχουν σημασία πια. Νιώθω ότι απέδειξα στον εαυτό μου, κυρίως, αυτά που ήθελα. Τώρα ας με αφήσει ήσυχη.
Τελευταία, σε ένα συνέδριο που έτυχε να παρακολουθήσω και μίλησαν πετυχημένες γυναίκες ( γιατί ήταν μες τον Μάρτη ) αυτό που κράτησα ουσιαστικά είναι ότι η ευθεία της επιτυχίας που έχουμε στο μυαλό μας, σταθερά ανοδική δεν πάει ακριβώς έτσι. Είναι φορές που νιώθουμε ότι είμαστε σε μια δυσμενή θέση κι όμως εκεί θα έρθει η ευκαρία για να την πάρουμε από τα μαλλιά και να πάμε μπροστά.

Ανώνυμος είπε...

Ωραία ανάρτηση, το έχω σκεφτεί και εγώ κατά καιρούς, δε θα άλλαζα τίποτα στη ζωή μου (έχεις δει το butterfly effect;), αλλά θα ευχόμουν να αντιλαμβανόμουν κάποια πράγματα νωρίτερα.

Άσχετο με την ανάρτηση: πότε θα σε ανακαλύψουν και 'σενα και θα κάνεις καμία σειρά στην τηλεόραση; (π.χ. όπως τη Γαλαταριώτη με την Πεθερά).

Συνεχίζοντας το άσχετο: αν ψάχνεις θέμα για ανάρτηση, θα ήθελα τα σχόλια σου για τις τοπ Κυπριακές σειρές όπως Πεθερά και Κάμπινγκ. Μάλλον, δεν τις βλέπεις άλλα κάτι θα πήρε το μάτι σου φαντάζομαι.

Anti-Christos είπε...

@Ανώνυμε: Σε ευχαριστώ που θεωρείς ότι πρέπει να "με ανακαλύψουν" :) Δεν νομίζω να με ανακαλύψουν αλλά ακόμα και να μου το προτείνουν θα σκοτωθούμε από την πρώτη μέρα οπότε δεν νομίζω να έχω απήχηση. Το χιούμορ μου δεν είναι κυπριακό, και αν ποτέ γράψω σειρά ή θεατρικό θα είναι τόσο unpopular στο ευρύ κοινό που μόνο εγώ κι εσύ θα το βλέπουμε. Εχθές έλεγα σε μια φίλη ότι γράφω ένα θεατρικό αυτές τις μέρες αλλά όσο το διαβάζω τόσο περισσότερο πείθομαι ότι δεν πρόκειται να παιχτεί ποτέ, ή αν παιχτεί, θα φάμε ξύλο.

Επίσης, όσον αφορά στην πεθερά και στο κάμπινγκ. Δεν τα βλέπω, αλλά ενημερώνομαι και βλέπω βιντεάκια διάσπαρτα από 'δω και κι από 'κει. Τη Γαλαταριώτη τη συμπαθώ, είχα δει τα βίντεο της στο Youtube και γέλασα πολύ πέρσι, κάπου όμως ξεχαρβαλώθηκε το κόνσεπτ της πεθεράς και κατέληξε να είναι σαν σκετς από τη δεκαετία του '90. Είδα και σκηνές που με έκαναν και γέλασα, αλλά ως εκεί. Στο Κάμπινγκ παίζουν δύο φίλοι μου, οπότε δεν μπορώ να πω κακή κουβέντα. Δεν το είδα, αλλά τους εμπιστεύομαι. Για να έχει επιτυχία και να συζητιέται τόσο, κάτι καλό θα είδαν οι τηλεθεατές. Έπαψα να βλέπω τηλεόραση από τότε που ο γιος μου έκανε κατάληψη στην τηλεόραση, τα τελευταία 3 χρόνια δηλαδή. Βλέπουμε μόνιμα καρτούν από τις 4:00 το απόγευμα μέχρι τις 8:00 που κοιμάται και μετά εγώ και η σύζυγος βλέπουμε Νετφλιξ. Δεν έχουμε ιδέα τι παίζει στην κυπριακή τηλεόραση επί της ουσίας.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για τα σχόλια σου για την Πεθερά και το Κάμπινγκ.