Συγκλονισμένη Η Κοινή Γνώμη

Ακούστε να δείτε.

Σ’ αυτή τη χώρα βαριόμαστε.

Βαριόμαστε γιατί είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε σε νησί, και μάλιστα σε μικρό νησί – δεν είμαστε η Βρετανία που θεωρείται επίσης νησί, να μπορούμε να οδηγήσουμε πέντε ώρες για να αλλάξουμε περιβάλλον. Βρισκόμαστε σε νησί στο οποίο μέσα σε δυόμιση ώρες κάνεις την περίμετρο του με το αυτοκίνητο. Αντιλαμβάνεστε. Όταν ζεις σαράντα χρόνια σε έναν τόπο που τον έχεις φάει με το κουτάλι, αναπόφευκτα βαριέσαι.

Για να πάμε οπουδήποτε εκτός, χρειαζόμαστε αεροπλάνο. Αλλά και αεροπλάνο να πάρουμε, ο πιο κοντινός προορισμός της προκοπής, είναι η Αθήνα. Όσο μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την Αθήνα «προορισμό της προκοπής» στα χρόνια του Τσίπρα. Δεν έχουμε γύρω μας τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, να πηγαίνουμε όπου επιθυμήσουμε με το αυτοκίνητο. Μπορούμε να πάμε στη Συρία, στο Ισραήλ, στην Τουρκία, στον Λίβανο. Σε χώρες, δηλαδή, που είτε έχουν πόλεμο, είτε είναι εχθρικές και άσχημες, και στις οποίες κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θέλει να πάει από μόνος του. Δεν είμαστε οι Βρυξέλλες να μπορούμε κάθε βδομάδα να πεταγόμαστε σε μία άλλη συγκροτημένη, ευρωπαϊκή πόλη να ξεδίνουμε να ανανεωνόμαστε και να επιστρέφουμε φρέσκοι και αναζωογονημένοι να ξαναχωθούμε στο σκατό.

Είμαστε εγκλωβισμένοι.

Αυτό είναι αρκετό ψυχολογικό βάρος για να δικαιολογείται η αδιαφορία που έχουμε αναπτύξει για τα πάντα. Ριγμένοι σε ένα νησί, το μισό κατεχόμενο, γύρω-γύρω θάλασσα και πιο γύρω άλλες πέντε-έξι προβληματικές χώρες. Οι φυλακές του Αλκατράζ καλύτερες μου ακούγονται. Οκέι, δεν γεννηθήκαμε και στο τελευταίο χωριό των Μασάι, συμφωνώ, αλλά δεν είμαστε και κανένα κελεπούρι. Θέλω να πω, δικαιολογώ τη διαφθορά μας. Είναι αποτέλεσμα συνειδητοποίησης της (κακό)μοίρας μας.  

Εκτός αυτού, είμαστε και λίγοι. Πληθυσμιακά εννοώ. Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Και στο τελευταίο καφενείο της Κύπρου να πας, θα βρεις γνωστούς σου. Αυτό κι αν είναι δυσβάσταχτο. Γεννιέσαι μαζί με μερικές χιλιάδες κόσμου και πεθαίνεις με αυτούς. Μέχρι τα 18 σου χρόνια τους έχεις γνωρίσει όλους – ξέρεις κι από ποια μεριά του κρεβατιού κοιμούνται, που λέει ο λόγος. Δεν υπάρχει ανανέωση σε κανένα τομέα, δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον, αλλά μία συνεχής ανακύκλωση προσώπων, ιδεών, γεγονότων. Βαριέσαι!

Γιατί τώρα όλοι διερωτάστε πως προέκυψε η πρόσφατη κοινωνική αναλγησία; Πτώμα από ‘δω, πτώμα από εκεί, πτώμα παραπέρα. Δεν κόφτει ιδιαίτερα κανέναν. Και εγώ το καταλαβαίνω, δεν το κατακρίνω. Το δικαιολογώ. Γιατί να μας κόφτει; Βαριόμαστε ήδη πολύ για να ασχοληθούμε με το οτιδήποτε. Και στο κάτω, κάτω, αυτά στο εξωτερικό τα ζουν με το καλημέρα σας. Εμείς που δεν έχουμε μισό πλεονέκτημα απ’ αυτά που απολαμβάνουν στο εξωτερικό, γιατί να χάσουμε τον ύπνο μας; Αρκετή υπαρξιακή κατάθλιψη δεν έχουμε ήδη στο κεφάλι μας;

Συγκλονίζεστε, τάχα μου! Άντε σκάστε, που θα μας πείτε ότι συγκλονίζεστε κιόλας. Κόσμος που ολόχρονα δεν νιώθει τίποτε, οργασμός δεν ξέρει τι σημαίνει, ξαφνικά συγκλονίστηκε! Πορδές!

Εγώ βαριέμαι τρομερά και δεν με ενδιαφέρει τίποτε. Διέγραψα και τα ειδησεογραφικά πρακτορεία (ο Θεός να τα κάνει!) από τα timelines μου, έτσι μόνο τυχαία μαθαίνω τι συμβαίνει. Βλέπω μόνο Netflix τα βράδια και ταινίες του Ντίσνεϊ τα απογεύματα με τον γιο μου. Πάω και κανένα περίπατο στα ενδιάμεσα με τα ακουστικά στ’ αφτιά για να κινείται λίγο το αίμα μου και να εκτονώνομαι. Έτσι περνούν οι μέρες μου. Συμπαθητικά και ήσυχα. Αλλά αρνούμαι και να συγκλονιστώ, αρνούμαι και να εντυπωσιαστώ, αρνούμαι και να συμπονέσω.

Δεν με κόφτει τίποτε! Νιώθω σαν να είμαστε όλοι μες τη φυλακή, στην οποία μάλιστα κάνουν κουμάντο οι εκάστοτε φατρίες με τα αθέμιτα μέσα, και κάπου εκεί, μαθαίνουμε στο μπαϊ δε γουεϊ, ότι σφάξανε έναν στο παραδίπλα κελί. Πέντε λεπτά αναστάτωση, δήθεν συγκλονισμός και μετά τα ίδια. 

Δεν αξίζει τον κόπο.