Η Δική Μας Νοτρ Νταμ

Αν ήσασταν έξυπνοι, και έκοβε λίγο παραπάνω η ξερή σας, σήμερα δεν θα γκρινιάζατε που οι παπάδες αποφάσισαν να χτίσουν μια εκκλησία καταμεσής του δημοσίου κήπου της Πάφου. Αδράξετε την ευκαιρία και ζητήστε να χτιστεί εκεί μία νέα Νοτρ Νταμ. Όχι μια ρέπλικα αυτής που κάηκε στο Παρίσι, και για την οποία θρηνούμε σύσσωμοι σήμερα, αλλά μια νέα, κυπριακή Νοτρ Νταμ, η οποία θα φέρει μαζί της όλα τα συμπαρομαρτούντα που γοητεύουν τον τουρίστα.

Γιατί εγώ κλαίω για τη Νοτρ Νταμ; Επειδή την ήξερα και από χθες! Αλλιώς είναι να καίγεται ένα μνημείο για το οποίο γράφτηκαν βιβλία, για το οποίο γράφτηκαν μιούζικαλ και για το οποίο γυρίστηκαν ταινίες, και αλλιώς να καίγεται η τελευταία εκκλησία του Αγίου Σουλπικίου σε μια βρομογειτονιά του Παρισιού. Θρησκευτικώς πονάει το ίδιο, αλλά ποιος νοιάζεται για το «θρησκευτικώς». Εμάς μας νοιάζει το «πολιτιστικώς». Και αυτό ευθύνεται που ο κόσμος ενίσταται στην ανέγερση της εκκλησίας στην Πάφο. Επειδή θα είναι μία κακόγουστη κουμούτσα στη μέση του κήπου που δεν θα λέει απολύτως τίποτε σε κανέναν.

Βάλτε της ένα χρυσό καμπαναριό, βάλτε της ένα βιτρό της προκοπής, χτίστε γοτθικά τόξα γύρω, γύρω, εμπλουτίστε την με τρομαχτικά αγάλματα στα αετώματα, πληρώστε και έναν μυθιστοριογράφο να πλάσει μία ιστορία σχετική η οποία θα εμπνεύσει τα πλήθη και τότε να σας πω εγώ αν θα δείτε κανέναν να διαδηλώνει εναντίον.

Σκεφτείτε πόσους τουρίστες, πόσα μαγνητάκια, πόσα key rings, πόσα βιβλία θα πουλούσαμε, αν η νέα εκκλησία αφορούσε στην ιστορία του… Γιωρκή και της Αννούς που κλέφτηκαν από το Κρίτου Τέρρα και τα Άνω Ακουρδάλια και κρύφτηκαν στο καμπαναριό για να γλιτώσουν από τους μαινόμενους γονείς της ατιμασμένης νύφης. Ο Γιωρκής θα κρύψει την Αννού στο καμπαναριό και αυτή κάθε που χαράζει θα βγαίνει και θα τραγουδά τον καημό της με φωνή… καμπάνα! Η φωνή της ανασταίνει όλη την πλάση, ανθίζει τα γαϊδουράγκαθα και σκοτώνει τις μύγες της περιοχής. Βάλτε τον Γ. Θεοφάνους να γράψει το εν λόγω τραγούδι. Μετά πείτε τους και τη συνέχεια. Οι γονείς της Αννούς ανακαλύπτουν την κρυψώνα τους και κατεβάζουν όλο το χωριό να περικυκλώσει την εκκλησία, για να σκοτώσουν τον Γιωρκή. Ο Γιωρκής κρύβεται στο ιερό και προσεύχεται ώσπου οι χωριανοί βάζουν φωτιά στην εκκλησία. Ο πάτερ Γεράσιμος μπαίνει μέσα να πείσει τον Γιωρκή να κάνει ηρωϊκή έξοδο με την Αννού. Η Αννού στο μεταξύ με δυσκολία αναπνέει από τις αναθυμιάσεις του βιτρό που καίγεται. Νομίζει ότι οι καπνοί έπνιξαν ήδη τον Γιωρκή της στο εσωτερικό του ναού κι έτσι βγαίνει στο καμπαναριό και ερμηνεύει αγέρωχα την «άρια του καμένου έρωτα», με το γνωστό σε όλους ρεφραίν «θέλω την τέφρα σου να φάω, μόνο εσένα αγαπάω, την τέφρα σου μανάρι, παλαμάρι του βαρκάρη». Μετά βάζει φωτιά στο φουστάνι της και πουφ! Παρ’ την κάτω. Σκάει στο έδαφος σαν σακί και αίφνης το πτώμα της μεταμορφώνεται σε χιλιάδες πεταλούδες που πετάνε σαν ανέμελα σμήνη στον παφίτικο αγέρα. Ο Γιωρκής που στο μεταξύ πείστηκε από τον πάτερ Γεράσιμο να εξέλθει, πρόλαβε να τη δει να πέφτει, και την έβγαλε και μια φωτογραφία ντοκουμέντο. Δεν έπιανε καλά όμως το 4G, γαμώ την ΜΤΝ μου γαμώ, και δεν κατάφερε να την ανεβάσει πουθενά, παρόλο που είχε έτοιμα τα hashtags: #burninglove, #wifey, #loveu2themoon&back. Θρήνος μεγαλύτερος και από αυτόν της Αρετούσας.

Έτσι χτίζονται οι εκκλησιές! Με μύθους και θρύλους. Δεν μπορείς να πουλάς μια εκκλησιά στο πλήθος αν δεν του δώσεις και λίγο δράμα. Δεν σας κάμνει ο μύθος του Γιωρκή και της Αννούς, σκεφτείτε έναν καλύτερο. Σκεφτείτε, πάντως, κάτι. Και τάξετε στον περιπτερά και τον σαντουιτσή του περιβόλου, τουρισμό εξ αιτίας του! Εκεί θα θαφτούν αμέσως τα επιχειρήματα περί κοσμικού κράτους, περί πολύ-πολιτισμικότητας, περί, περί, περί…

Κατά τα άλλα. Και εμένα πόνεσε η καρδούλα μου στη θέα της Νοτρ Νταμ σήμερα το πρωί. Πάρα πολύ κρίμα. Κι άμα ούτε οι Γάλλοι δεν το πρόλαβαν, τι απαιτήσεις να έχω από τους δικούς μας, αν αύριο πιάσει φωτιά η Ακρόπολη; Ευτυχώς που είναι όλα κατάξερα εκεί πάνω και με δυσκολία καίγεται η πέτρα και το μάρμαρο.