Tetris

Δεν ξέρω αν το είχα ξαναγράψει, αλλά όταν η Μπρέντα μου ανακοίνωσε ότι θα ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας στο πατρικό της, το οποίο στο μεταξύ θα ανακαινίζαμε, δεν πέταξα και τη σκούφια μου από χαρά. Όχι επειδή μου έπεφτε λίγο το σπίτι της, αλλά γιατί πάντα είχα μέσα στο μυαλό μου με ακρίβεια το σπίτι στο οποίο ήθελα να ζήσω και να πεθάνω, και αυτό δεν ήταν το συγκεκριμένο. Άλλος ένας συμβιβασμός με τη σκληρή πραγματικότητα, λοιπόν. Δεν θα ζούσα ποτέ σε ένα ημισφαίριο σπίτι το οποίο θα είχε θόλο που ανοίγει σαν διαστημικό κέντρο και ο οποίος θα φώτιζε την στρογγυλή, εσωτερική πισίνα. Θα ζούσα σε ένα ωραιότατο σπίτι, κάπου στην Αγλαντζιά σαν τον μέσο δημόσιο υπάλληλο και θα έπρεπε να πω κι ευχαριστώ.

Δεν έχω παράπονο, η Μπρέντα μου άφησε περιθώρια. Μου επίτρεψε να κάνω αλλαγές, να πω τη γνώμη μου, να ασκήσω βέτο σε πράγματα που δεν μου άρεσαν. Ξέρεις όμως, όταν γνωρίζεις ότι σε κάθε γωνιά αυτού του σπιτιού υπάρχει και μία ιστορία να ειπωθεί από τον πρότερο οικογενειακό βίο της γυναίκας σου, όταν ξέρεις ότι το συγκεκριμένο δέντρο φυτεύτηκε για τον τάδε, όταν ξέρεις ότι η συγκεκριμένη γωνιά του κήπου ήταν η γωνιά που έπαιζε κτλ, δεν μπορείς να τα «ξεριζώνεις» όλα ελαφρά τη καρδία. Και αυτό εμένα πολλές φορές με έφερνε σε αμηχανία αφού το θέμα είναι να γίνει αυτό το σπίτι, σπίτι της οικογένειάς μου και όχι η συνέχεια του προηγούμενου.

Οι ισορροπίες λεπτές και εγώ να ακροβατώ μεταξύ παραίτησης και φαγώματος με τα ρούχα μου. Δεν τα έφαγα όλα. Περίσσεψαν και μερικά. Εν πάση περιπτώσει, ας έλθουμε στο προκείμενο. Το σπίτι διαθέτει σοφίτα. Την οποία και καπάρωσα εξ αρχής. Τύπου «κάντε ό,τι θέλετε με το υπόλοιπο, η σοφίτα θα είναι το δικό μου κρησφύγετο, ησυχαστήριο, θα είναι ο τόπος που θα κρύβομαι όταν δεν θα θέλω να δω άνθρωπο. Και επήλθε η συμφωνία. Και τώρα, από τη σοφίτα σας γράφω. Που έχει γίνει γραφείο, βιβλιοθήκη, δισκοθήκη, ταινιοθήκη και «ξενοδοχείο».

Η σοφίτα όμως διαθέτει και μπάνιο. Το οποίο διαχωρίζεται από τον υπόλοιπο χώρο απ’ αυτόν τον γυάλινο τοίχο με τα τουβλάκια. Τα οποία μόλις είδα αποφάσισα ότι θέλω να τα αντικαταστήσω με ένα λείο, τεράστιο γυάλινο παράθυρο, το οποίο όμως θα μου κόστιζε τρομερά λεφτά. Και πόσα χρήματα να χαλάσεις για την ανακαίνιση της σοφίτας, την οποία μόνο εγώ θα χαίρομαι; Υπάρχει κι όριο. Έτσι αποδέχτηκα ότι η σοφίτα θα συνεχίσει να κοσμείται από τον τοίχο με τα τουβλάκια. Αλλά μέσα μου μ’ έτρωγε και ήθελα να σκεφτώ έναν τρόπο να τον φέρω στα μέτρα μου. Να του δώσω στίγμα, να του δώσω ταυτότητα.

Ε, δεν ήθελε και πολύ. Τοίχος από τουβλάκια για κάποιον που μεγάλωσε στις δεκαετίες των ’80-’90, μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να σημαίνει. Τέτρις! Πήγα και τύπωσα πολύχρωμα αυτοκόλλητα ανάλογων διαστάσεων από ένα τυπογραφείο στα Λατσιά, και τον μετέτρεψα ως εξής:

Βέβαια, παρά τη μεγαλειώδη ιδέα εξακολουθώ να μην είμαι 100% ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Το φως που μπαίνει από τη πίσω μεριά του τοίχου δεν είναι αρκετό ώστε να λάμψουν επαρκώς τα τουβλάκια και ειδικά μετά το απόγευμα φαίνονται πολύ μουντά. Ούτε αν ανάψω το φως του μπάνιου σώζεται η κατάσταση. Τουλάχιστον ξέφυγα από το προηγούμενο στιλ που δεν το άντεχα. Χθες βράδυ μέχρι τις δυο το πρωί ήμουν πάνω στη σκάλα και κολλούσα αυτοκόλλητα. Τα μισά τα κόλλησα στραβά, δεν χρειάζεται να το πω αυτό. Ευτυχώς είχα καβάντζα και γλίτωσα τα τέρατα.

Κοίτα να δεις που με τα κατάλληλα φίλτρα φαίνεται πιο συμπαθητικός!

Το επόμενο πρότζεκτ είναι να στεγαστεί με έξυπνο τρόπο το στρουμφοχωριό στη σοφίτα με όλες τις τιμές και δόξες που του αξίζει.