Παρασκευή, Ιανουαρίου 08, 2010

Μετ' Εγχειρητικά Σύνδρομα

Ώρες-ώρες, με πιάνουν τρομερά υπαρξιακά προβλήματα και μετά-εγχειρητικά σύνδρομα.

Κατ’ αρχήν, μόλις τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες συνειδητοποίησα το μέγεθος του κακού που με βρήκε. Στην αρχή το αντιμετώπιζα με χιούμορ. Έλεγα: «αφού ζω, ποιός χέστηκε τι έπαθα.» Τώρα όμως, υπάρχουν στιγμές που με πιάνει το παράπονο και λέω, «Παναγίτσα μου, πως τη γλιτώσαμε έτσι, στο παρά τρίχα;» και κλαίω. Μπήκα στο ίντερνετ και διάβασα λεπτομερώς τι έπαθα και τι επιπλοκές μπορούσα να έχω πάθει, οπότε με πιάνει το σύγκρυο και ξανακλαίω.

Με πιάνει το κλάμα και στον ύπνο μου, διότι κάθομαι και σκέφτομαι διάφορα σενάρια κηδείας και ξυπνώ και αγκομαχώ. Ας πούμε, σήμερα έβλεπα στην τηλεόραση ένα βίντεο κλιπ της Βίσση –το από μακριά κι αγαπημένοι -και σκέφτηκα: «Αν είχα πεθάνει τώρα δεν θα έβλεπα το βίντεο αυτό, και αν οι δικοί μου τύχαινε να το έβλεπαν εν τη απουσία μου, τώρα θα είχαν σπάσει την τηλεόραση!» Και πλαντάζω στο κλάμα σαν παρθένα. (όχι επειδή θα έσπαζαν την τηλεόραση).

Με πιάνουν κι άλλες ανασφάλειες. Του τύπου: «Αν το ξαναπάθω;»

Θα μου πεις, αυτό που έπαθες ήταν Λόττο και το Λόττο μια φορά το κερδίζεις. Ναι, αλλά εγώ ξέρω έναν που κέρδισε δυο φορές το Λόττο (δεν ήταν συγγενής μας, μην χαίρεστε!). Και η Ιρλανδία κέρδισε τη Γιουροβίζιον τρεις φορές συνεχόμενες στα 90s! Άρα, όλα γίνονται σ’ αυτή τη ζωή. Μην μου λες εμένα ότι γλιτώσαμε. Γλιτώσαμε για την ώρα....! Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα επανέλθει ο Χάρος για το νοκ-αουτ. Πφφφ... Με το παραμικρό αγχώνομαι. Εκεί που κάθομαι στα καλά του καθουμένου αναρωτιέμαι: «Τώρα πού ξέρουμε ότι η καρδιά μου είναι καλά;»

Μου εξηγούν – και πολύ ορθά – ότι αν η καρδιά μου δεν ήταν καλά, δεν θα μου έδιναν εξιτήριο. Δεν θα με έβγαζαν από την κλινική! Αλλά και πάλι. Ποιός μου εγγυάται ότι δεν θα εκραγεί η καρδιά μου από στιγμή σε στιγμή; Μου το υπογράφεις, εσύ; Μού πήρες την πίεση και είδες να λέει 9 με 11;

Κάποιες άλλες φορές, με πιάνει το παράπονο, βρίζω το πενιχρό μου DNA και σκέφτομαι ότι δεν με ενδιαφέρει πλέον να παντρευτώ και να κάνω παιδιά γιατί δεν θέλω να διαιωνίσω αυτό το χάλι. Εμένα δηλαδή. Διότι το πιο πιθανό είναι να πάθουν και τα παιδιά μου καρδιακό μια μέρα. Και δεν μπορώ να είμαι εγώ ο φταίχτης. Τώρα θα μου πεις, «έβρε πρώτα την πελλή που εννά σε πάρει...» και ύστερα κλαις και για τα ρημάδια που θα σπείρεις κάποτε.

Φοβάμαι τόσο πολύ, που δεν θέλω ούτε από το σπίτι να βγω, ούτε στη δουλειά μου να επιστρέψω, ούτε σε αεροπλάνο να ξαναμπώ. Άλλες φορές βέβαια, με πιάνει και το αντίθετο. Διακατέχομαι από μια τρομερή έπαρση και δίψα για ζωή που είμαι στο τσακ να πάω να κάνω bunjee Jumping και να χορέψω σάμπα γυμνός στους δρόμους.

Φοβάμαι ρε γαμώ το. Και ενώ όσο περνά ο καιρός έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, εντούτοις όσο απομακρύνομαι από τη μέρα του χειρουργείου φοβάμαι περισσότερο. Ενώ όταν εγχειρίστηκα ήμουν μες την καλή χαρά! Μόνο η Σίσσυ Χρηστίδου και η Ναταλία Γερμανού έλειπαν! Ελπίζω πως πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με την επιλόχεια κατάθλιψη και θα μου περάσει.

Είτε έτσι, είτε γιουβέτσι, μια φορά το ψυχιατρείο δεν το γλιτώνω...

10 σχόλια:

Alice World είπε...

Α ρε Χριστάρα, αυτό που θαυμάζω περισσότερο σε σχέση με τον τρόπο γραφής σου είναι η ειλικρίνεια σου και το γεγονός ότι καταφέρνεις πάντα να μοιράζεσαι μαζί μας τα πιο δύσκολα με μια ελαφρότητα και πολύ χίουμορ για γαρνιτούρα.

Άμα με ρωτάς εμένα όλο αυτό το άγχος που σε διακατέχει τώρα θα περάσει σε κάποια φάση αλλά είναι σπουδαίο που μέσα από αυτό θα αποκτήσεις καινούργια αντιμετώπιση για το τι συμβαίνει γύρω σου και θα επικεντρωθείς μόνο στα σημαντικά. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό που μπορείς να αποκομίσεις από αυτή την εμπειρία τι είναι πιο σημαντικό και τι αξίζει περισσότερο για σένα.

homo anisorropus είπε...

Logiko einai kale mou na fovasai meta apo kati tetoio, den xreiazetai na dineis e3igiseis i na apologisai gi auto. Mallon sou sumbainei autes tis meres epeidi twra suneiditopoieis ti epa8es. Apla to na kaneis skepseis oti isws to 3anapa8eis i kati de 8a paei kala einai e3airetika peritto. Einai les kai ka8omai egw kai fovamai na perpatisw giati 8a pesw kai 8a skotw8w. Pote kai kaneis den 3erei. De mporeis na ziseis me ayti ti logiki.
Anti loipon na ka8esai na skeftesai ti paroligon na pa8aines, se parakalw na deis oti twra eisai mia xara kai na zeis ka8e sou stigmoula me pa8os.
Na gelas panta!!!

Aurora είπε...

Ίσως όσο μεγαλώνουμε αποκτούμε πιο εμπεδωμένη αντίληψη και συναίσθηση του κινδύνου, του τέλους, της απώλειας κ.ο.κ., γι’ αυτό και φοβόμαστε περισσότερο, ακόμα και πράγματα που μπορεί παλαιότερα όχι να μας φόβιζαν αλλά να μας συνέπαιρναν κιόλας. Όπως και νάχει, μετά από τέτοια εμπειρία τα πράγματα είναι πάντα περίεργα και τα συναισθήματα αντικρουόμενα. Οι σκέψεις σου είναι πέραν από νορμάλ, αλλά ο γιατρός λέει «try to stick on the bunjee jumping side!» και όλα θα πάνε καλά :))
Η μισή Κύπρος πάσχει από κληρονομικές καρδιολογικές παθήσεις, συμπεριλαμβανομένης και εμού, αλλά... το παρακαολουθείς, προσέχεις, είσαι ευγνωμών και όλα είναι εντάξει. Έτσι θέλω να πιστεύω κι εγώ τέλος πάντων.

Ανώνυμος είπε...

Είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο να νιώθεις έτσι. Δεν πέρασες και λίγα. Το θέμα είναι να εκμεταλλευτείς αυτό το "άγχος" και να το μετατρέψεις σε δημιουργία. Αυτό που σκέφτεσαι οτι απο στιγμή σε στιγμή μπορεί και να βρεθείς εν τόπω χλοερό, ισχύει για όλους μας. Μπορεί σήμερα που θα βγω στο δρόμο να με κτυπήσει αυτοκίνητο ή να πεθάνω με άλλο τρόπο, έτσι ξαφνικά. Έχουμε όλοι τις ίδιες πιθανότητες στο θάνατο, οπόταν μη σκοτίζεσαι. Carpe diem και σκέψου οτι επέζησες από αυτή τη δοκιμασία γιατί έχεις κι άλλα να ζήσεις και να προσφέρεις!!

Aurora είπε...

Ακριβώς!
Τελικά,
[...]
το αύριο είναι "μια άλλη χώρα"
κλεισμένη σε μια σαπουνόφουσκα.
Ο μόνος χρόνος και χώρος που υπάρχει
είναι το σήμερα, εδώ [...]

http://www.korinnas.com/2009/12/camden-town.html

Ανώνυμος είπε...

Να σου πω κάτι κλισέ αλλά πέρα για πέρα αληθινό; Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Κάτι καλό θα βγει από αυτό το άσχημο επεισόδιο!

ρίτσα είπε...

έπαθα ακριβώς την ίδια κρίση μετά από ένα πρόβλημα υγείας...

εμένα όμως η ανάγκη μου ν α διαιωνιστώ έγινε εντονότερη

εννα ξεθωριάσει με τον καιρό, όι τέλεια όμως γιατί τωρά είσαι μεγάλος τζιαι σκέφτεσαι

να κρατιέσαι απασχολημένος με πράματα που είναι ζωή για σένα

drSpock είπε...

Εν να περάει!
Απλά σ' αυτή την ηλικία που ακόμα -λανθασμένα- νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι εσύ συνειδητοποίησες αυτό που άλλοι συνειδητοποιούν στα 50 τους. Οτι κανενας δε ζει για πάντα. Και ποιος θα το ήθελε άλλωστε. Εκμεταλλεύσου, λοιπόν, αυτή την πρωιμη σοφία, ζήσε τη ζωή σου όπως τη ζούσες μέχρι τώρα (γιατί ούτως ή άλλως το χειρότερο πέρασε) και σκέψου πως γλύτωσες και την κρίση μέσης ηλικίας αργότερα. Αν θέλεις να το σιγουρέψεις κιόλας πάρε και ένα κάμπριο με μια ξανθιά μέσα!
Χ

Η Πελλή που την Πόρτα είπε...

Συμφωνώ με τον Dr. Spock! Έπαθες κάτι που οι άλλοι παθαίνουν τότε που δεν μπορούν να κάνουν κάτι ουσιαστικό για να αλλάξουν τη ζωή τους! Εσύ μπορείς! Μπορείς να δεις τη ζωή με άλλο μάτι! Δόξα τω Θεώ, έχεις τόσους φίλους δίπλα σου! Ζήσε στιγμές μαζί τους! Έχεις μια δεύτερη ευκαιρία! Κάμε όσες πελλάρες δεν έκαμες! Κάνε σχέδια! Κάνε όνειρα! Ο Θεός σου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία! Δεν είναι τυχαίο! Δεν είσαι τυχαίος! Όλοι παραδειγματιστήκαμε από σένα! Μην τα παρατάς τωρά! Άτε να δω ααα!!! :-)

Ανώνυμος είπε...

Sto psyxiatreio tha pame pareoula agapi mou!Afou ola mazi ta pathainoume, auto tha mas ti glytwsei?!Pantws kalytera pou fovasai dioti "o fovos fylaei ta erma". Fovasai ligo, exeis sunaisthisi tou ti sou synevi, prostateuesai, fylagesai k ola meli gala!Enw egw viwnw stigmes megalis apatheias!les k de synevi tpt!De sou milaw de gia na ksananevw panw....pou monoauto skeftomai nyxthimeron!De mou dineis ligo apo ton fovo sou mipws k ti skapoularw? Alliws tha ta faw ta moutra mou oikeiothelws :-( ...

Angel