Η ζωή είναι ένα τίποτα...
Εμένα δεν με προετοίμασαν για να πάω Δημοτικό σχολείο. Μια καλή μέρα του Σεπτέμβρη η μάνα μoυ, μου ανακοίνωσε πως «τέρμα πια το νηπειαγωγείο με τα παιχνίδια και τον κήπο του.» Έκτοτε, θα φοιτούσα σε μεγάλο τσιμεντένιο σχολείο στο οποίο παίζεις με βιβλία και τετράδια και όχι με κύβους και τον πιπίνο (αν και με τον Πιπίνο παίζεις μια ζωή! Είναι κλασσική αξία). Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε, έχασα τη Γη κάτω από τα πόδια μου, αλλά υπάκουσα. Τελείωσα το Δημοτικό και είπα: «Για μια τέτοια μαλακία έχανα τον ύπνο μου;» Ένα τίποτα!
Στο Γυμνάσιο πάλι πήγα με το δέοντα φόβο και τρόμο. Λιγοψυχούσα επειδή οι πόρτες των τάξεων ήταν συμπαγείς, αδιαφανείς και αισθανόμουν πως πέφτει ΤΟ ξύλο από τους καθηγητές όταν κλείσει η πόρτα πίσω τους. Στο γυμνάσιο παίρναμε για πρώτη φορά έλεγχο με βαθμούς, θα είχαμε εξετάσεις στο τέλος του χρόνου, αισθανόμουν ότι πιο εύκολα γίνομαι αστροναύτης! Τελείωσα το γυμνάσιο με επιτυχία και είπα, «Ήταν μια μαλακία, ένα τίποτα!»
Στο λύκειο μια απ’τα ίδια, απορούσα πως θα τελειώσω εγώ πρακτικό κλάδο με φυσικοχημείες και άλγεβρες. Τελείωσε το λύκειο και ήταν τόσο εύκολο και επιφανειακό (αν και τα μάλα ψυχοφθόρο), που τόσα χρόνια μετά, θεωρώ πως δεν άξιζε ούτε ένα ξενύχτι, ούτε μια γκρίνια! Ήταν και αυτό ένα τίποτα που πέρασε και μόνο εμένα ακούμπησε. Οι μισοί μου συμμαθητές δεν θέλουν να θυμούνται καν το πέρασμα τους από το λύκειο.
Όπως είπα και σε προηγούμενο κείμενο, μια μέρα πριν την κατάταξη μου, ήμουν 100% σίγουρος πως εγώ ως εκ θαύματος δεν θα εκτελούσα θητεία. Ήταν εκτός σύλληψης της φαντασίας μου. Πιο πιθανόν ήταν να βγάλω φτερά και να πετάω. Και όμως, εκτέλεσα πλήρη θητεία, μια μαλακία και μισή, για την οποία 7 χρόνια μετά απορώ και γιατί κάποτε-κάποτε χαλούσα την διάθεση μου. Ήταν ένα τίποτα! Μια τσιόφτα και μισή, που λέμε στην κυπριακή.
Μην σχολιάσω το πανεπιστήμιο. Με ένα... απλώς ‘αξιοπρεπές’ απολυτήριο και χάλια αγγλικά, που πας ρε καραμήτρο; Στα πανεπιστήμια, και δη στα ξένα, πάνε οι ‘έξυπνοι,’ αυτοί που έχουν κάτι να πουν και να προσφέρουν! Εσύ, τι να μας κλάσεις; Πήγα και στο πανεπιστήμιο, έγραψα πέντε-έξι μαλακιούλες στα αγγλικά (που ακόμη και σήμερα θεωρώ πως δεν τα έμαθα ποτέ!) και πήρα και πτυχίο νομικής. Έκανα και μάστερ με σχετική ευκολία (οσονούπω τελειώνω και το δεύτερο), και ντρέπομαι πλέον για το επίπεδο των πανεπιστημίων που μοιράζουν τα πτυχία και τα μάστερς ωσάν να είναι πετσετάκια. Μια μαλακία, ένα τίποτα!
Ήμουν μες το πάπλωμα του κρεββατιού και πάλευα με το μαξιλάρι. Σκεφτόμουνα πως μου είναι αδύνατο να με φανταστώ σύζυγο και πατέρα σε λίγα χρόνια (λογικό, ως ένα σημείο). Κάτι μου λέει πως σε μια δεκαετία θα έχω δυο παιδιά που θα με βρίζουν, θα γκρινιάζουν, θα μου φάνε τη ζωή και την περιουσία, ενώ το έτερον ήμισυ θα ‘ψάχνεται’ και θα φλερτάρει με τους απανταχού μνηστήρες. Θα είναι άλλη μια θεσμική απομυθοποίηση, η οποία θα καταταχτεί στο συρτάρι του ‘Μία μαλακία, ένα τίποτα!
Δεν θέλω να πιστέψω πως λίγο πριν επιβιβαστώ στο βαγόνι του Χάρου, θα γυρίσω πίσω μου και θα πω: «Μα τι μαλακία έζησα Θεέ μου! Ένα τίποτα!»
Θα πέσω στα σκληρά, να ησυχάσω! Ένα Κουλουμάξ των 500mg παρακαλώ!
Εμένα δεν με προετοίμασαν για να πάω Δημοτικό σχολείο. Μια καλή μέρα του Σεπτέμβρη η μάνα μoυ, μου ανακοίνωσε πως «τέρμα πια το νηπειαγωγείο με τα παιχνίδια και τον κήπο του.» Έκτοτε, θα φοιτούσα σε μεγάλο τσιμεντένιο σχολείο στο οποίο παίζεις με βιβλία και τετράδια και όχι με κύβους και τον πιπίνο (αν και με τον Πιπίνο παίζεις μια ζωή! Είναι κλασσική αξία). Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε, έχασα τη Γη κάτω από τα πόδια μου, αλλά υπάκουσα. Τελείωσα το Δημοτικό και είπα: «Για μια τέτοια μαλακία έχανα τον ύπνο μου;» Ένα τίποτα!
Στο Γυμνάσιο πάλι πήγα με το δέοντα φόβο και τρόμο. Λιγοψυχούσα επειδή οι πόρτες των τάξεων ήταν συμπαγείς, αδιαφανείς και αισθανόμουν πως πέφτει ΤΟ ξύλο από τους καθηγητές όταν κλείσει η πόρτα πίσω τους. Στο γυμνάσιο παίρναμε για πρώτη φορά έλεγχο με βαθμούς, θα είχαμε εξετάσεις στο τέλος του χρόνου, αισθανόμουν ότι πιο εύκολα γίνομαι αστροναύτης! Τελείωσα το γυμνάσιο με επιτυχία και είπα, «Ήταν μια μαλακία, ένα τίποτα!»
Στο λύκειο μια απ’τα ίδια, απορούσα πως θα τελειώσω εγώ πρακτικό κλάδο με φυσικοχημείες και άλγεβρες. Τελείωσε το λύκειο και ήταν τόσο εύκολο και επιφανειακό (αν και τα μάλα ψυχοφθόρο), που τόσα χρόνια μετά, θεωρώ πως δεν άξιζε ούτε ένα ξενύχτι, ούτε μια γκρίνια! Ήταν και αυτό ένα τίποτα που πέρασε και μόνο εμένα ακούμπησε. Οι μισοί μου συμμαθητές δεν θέλουν να θυμούνται καν το πέρασμα τους από το λύκειο.
Όπως είπα και σε προηγούμενο κείμενο, μια μέρα πριν την κατάταξη μου, ήμουν 100% σίγουρος πως εγώ ως εκ θαύματος δεν θα εκτελούσα θητεία. Ήταν εκτός σύλληψης της φαντασίας μου. Πιο πιθανόν ήταν να βγάλω φτερά και να πετάω. Και όμως, εκτέλεσα πλήρη θητεία, μια μαλακία και μισή, για την οποία 7 χρόνια μετά απορώ και γιατί κάποτε-κάποτε χαλούσα την διάθεση μου. Ήταν ένα τίποτα! Μια τσιόφτα και μισή, που λέμε στην κυπριακή.
Μην σχολιάσω το πανεπιστήμιο. Με ένα... απλώς ‘αξιοπρεπές’ απολυτήριο και χάλια αγγλικά, που πας ρε καραμήτρο; Στα πανεπιστήμια, και δη στα ξένα, πάνε οι ‘έξυπνοι,’ αυτοί που έχουν κάτι να πουν και να προσφέρουν! Εσύ, τι να μας κλάσεις; Πήγα και στο πανεπιστήμιο, έγραψα πέντε-έξι μαλακιούλες στα αγγλικά (που ακόμη και σήμερα θεωρώ πως δεν τα έμαθα ποτέ!) και πήρα και πτυχίο νομικής. Έκανα και μάστερ με σχετική ευκολία (οσονούπω τελειώνω και το δεύτερο), και ντρέπομαι πλέον για το επίπεδο των πανεπιστημίων που μοιράζουν τα πτυχία και τα μάστερς ωσάν να είναι πετσετάκια. Μια μαλακία, ένα τίποτα!
Ήμουν μες το πάπλωμα του κρεββατιού και πάλευα με το μαξιλάρι. Σκεφτόμουνα πως μου είναι αδύνατο να με φανταστώ σύζυγο και πατέρα σε λίγα χρόνια (λογικό, ως ένα σημείο). Κάτι μου λέει πως σε μια δεκαετία θα έχω δυο παιδιά που θα με βρίζουν, θα γκρινιάζουν, θα μου φάνε τη ζωή και την περιουσία, ενώ το έτερον ήμισυ θα ‘ψάχνεται’ και θα φλερτάρει με τους απανταχού μνηστήρες. Θα είναι άλλη μια θεσμική απομυθοποίηση, η οποία θα καταταχτεί στο συρτάρι του ‘Μία μαλακία, ένα τίποτα!
Δεν θέλω να πιστέψω πως λίγο πριν επιβιβαστώ στο βαγόνι του Χάρου, θα γυρίσω πίσω μου και θα πω: «Μα τι μαλακία έζησα Θεέ μου! Ένα τίποτα!»
Θα πέσω στα σκληρά, να ησυχάσω! Ένα Κουλουμάξ των 500mg παρακαλώ!
1 σχόλιο:
Χρίστο μου,
Τέλειο!!! Όλοι ένα τίποτα ζούμε... άλλοι το αντιλαμάνονται, άλλοι όχι.
"Tο απότιστο λουλούδι του κάμπου" :-)
Δημοσίευση σχολίου