Ένας Ευνουχισμένος Κόσμος

Είδαμε και πάθαμε να μάθουμε στον γιο μου να μην δέρνει. 

 

Ποτέ δεν έδερνε κανέναν στα καλά καθούμενα. Όμως στα πλαίσια της αυτό-άμυνας ή στα πλαίσια άσκησης ψυχολογικής βίας εκ μέρους συμμαθητών του, ο γιος μου γυρίζει το χέρι του, κι όποιον πάρει ο Χάρος. Μη φανταστείτε τίποτα μπουνιές και κλωτσιές. Αναφέρομαι σε μπάτσες που στα ‘80ς, στα ένδοξα χρόνια που εγώ μεγάλωσα, θα θεωρούνταν σκέτα χάδια. Στον σύγχρονο κόσμο, ακόμη κι αυτά, θεωρούνται σχεδόν απόπειρα φόνου. 

 

Είχαμε διάφορα περιστατικά στο σχολείο. Λάβαμε πολλές φορές κλήση από τη δασκάλα τού επειδή «γύρισε το χέρι του». Όλες τις φορές ήταν κατόπιν πρόκλησης, ευτυχώς. Τη μια φορά δυο συμμαθητές του οι οποίοι κάθονταν αριστέρα και δεξιά του τον έσπρωχναν την ώρα του μαθήματος για να ανταλλάξουν μεταξύ τους ραβασάκια, σβηστηράκια κτλ, και αυτός θύμωσε και τους τις έφεξε, μια άλλη φορά άστραψε μία στον από πίσω του επειδή τελείωσε πρώτος το διαγώνισμα (ναι, κάνουν διαγωνίσματα από την α’ τάξη πια), και τον κορόιδευε συνέχεια «εγώ τελείωσα και εσύ ακόμα γράφεις». Του είπε να ησυχάσει για να τον αφήσει να συγκεντρωθεί κι αυτός όχι μόνο τον αγνόησε αλλά έβαλε και ένα φίλο του να τραγουδούν μαζί «εμείς τελειώσαμε και εσύ ακόμα γράφεις».

 

Του έκανα άπειρα μαθήματα για το πώς χειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις. Πρώτα, ζητάμε ευγενικά από αυτόν που μας ενοχλεί να σταματήσει. Το επαναλαμβάνουμε αν συνεχίσει. Αν δεν μας λάβει υπόψιν απευθυνόμαστε στη δασκάλα μας, και αν η δασκάλα δεν καταφέρει να επιβληθεί, τότε και μόνο τότε βάζουμε τον άλλον στη θέση του κατ’ ιδίαν. Το τελευταίο δεν είναι 100% ορθό, αλλά είναι κι αυτός ένας τρόπος αξιοπρεπούς επιβίωσης στη ζούγκλα που ζούμε και μεγαλώνουμε παιδιά. 

 

Κάθε, μα κάθε, φορά του φταίει η εκάστοτε δασκάλα. «Της λέω ότι με ενοχλούν και δεν κάνει τίποτα». Τον καταλαβάινω γιατί είχα κι εγώ παρόμοιο πρόβλημα στην Β’ Γυμνασίου. Δεχόμουν τεράστιο ψυχολογικό πόλεμο και παρόλες τις καταγγελίες σε ανώτατες βαθμίδες του Γυμνασίου, (η φάση έφτασε μέχρι τον Σύνδεσμο Γονέων και παραλίγο στο Υπουργείο Παιδείας), δεν γινόταν τίποτα. Κανείς δεν επιβαλλόταν στα παλιόπαιδα, κανείς δεν τους τραβούσε το αφτί. Αρκούνταν σε κάτι γενικόλογα περί «σωστής συμπεριφοράς» και έξω από την πόρτα. Μόνο όταν επιτέθηκα σε μια καθηγήτρια στην αυλή του σχολείου και της είπα ότι «είναι μία άχρηστη που δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά της», και έγινα θέαμα σε όλους τους μαθητές του σχολείου, μόνον τότε άλλαξε η κατάσταση. Κέρδισα τον σεβασμό του όχλου επειδή επιτέθηκα ευθέως «στην εξουσία». 

 

Το μπούλινγκ που δεχόμουν (και επρόκειτο για καραμπινάτο μπούλινγκ α λα ‘90ς, και όχι αυτές τις φλωριές που βιώνουν οι σημερινοί) σταμάτησε εν μία νυκτί. Την επόμενη μέρα «ήμουν ένας από εκείνους».

 

Δεν ξέρω αν αυτές είναι σωστές συμβουλές για να περάσουν και στην επόμενη γενιά. Αλλά δεν ξέρω τι άλλο να συμβουλεύσω τον γιο μου προκειμένου να αντιμετωπίσει «τα παλιόπαιδα». Τις προάλλες μου έλεγε ότι δύο δίδυμοι δεν του επιτρέπουν να παίξει με ένα φίλο του και όποτε τον δουν στην αυλή πάνε και τον σπρώχνουν, επειδή «εμείς τον ξέρουμε από καιρό, και εσύ δεν είσαι φίλος του». «Με σπρώχνουν ακόμη και αν δεν πλησιάσω στον κοινό μας φίλο», μου είπε. 

 

-Τους κατήγγειλες;

- Εκατό φορές!

- Η δασκάλα σου τι σου είπε;

- Ότι βαρέθηκε να ακούει καταγγελίες.

 

Φυσικά και βαρέθηκε η κάργια! Τι να σου έλεγε; Ότι περιμένει να πάει 2:30 να σχολάσει; 

 

Εχθές ο γιος μου ήρθε και μου είπε ότι πήγε και βρήκε τη δασκάλα και της κατήγγειλε δυο άλλους, και όταν εκείνη του επανέλαβε ότι «βαρέθηκε να ακούει καταγγελίες», ο γιος μου της απάντησε «αυτή είναι η δουλειά σου, να ακούς καταγγελίες, κι αν βαρέθηκες να βρεις άλλη δουλειά να κάνεις».

 

Δεν παίρνω όρκο ότι τα είπε έτσι αυτολεξεί, αλλά έτσι μου τα μετέφερε και παρόλο που υποψιάζομαι ότι υπερβάλλει, του βγάζω το καπέλο που στα οχτώ του χρόνια βρήκε το σθένος και της είπε αυτό που κατά βάθος πιστεύουμε όλοι. Γιατί σε κάθε κοινωνία το πρόβλημα δεν είναι η πλέμπα που παρανομεί. Το πρόβλημα είναι οι θεσμοί της πολιτείας που δεν μπορούν να επιβληθούν και να απονέμουν δικαιοσύνη. Θα μου πεις, είναι και ο γιος σου σπαστικός και καταγγέλλει συνέχεια. Θα συμφωνήσω. Αλλά ποια είναι η εναλλακτική; Να κλείνει τα μάτια στα αίσχη που συμβαίνουν γύρω του; Να παίρνει τον νόμο στα χέρια του; Ή να κάθεται και να τις τρώει σαν μαλάκας; 

 

Έρχομαι σε αμηχανία συχνά με την αθυροστομία του γιου μου. 

 

Αλλά πού θα πέσει το μήλο; 

 

Σήμερα ήταν η τελευταία του μέρα στο summer school. Μου είπε «χάρηκα που τέλειωσε και δεν θα ξαναπάω και δεν είμαι αναγκασμένος να ξαναδώ τα μούτρα τους!» 

 

Πόσο γιος μου!