Βαρυστομαχιάσαμε

 

Τα προβλήματα μας είναι πλέον παγκόσμια.

Δεν ζούμε στο 1980, δυστυχώς, όπου αν συνέβαινε κάτι στο Αφγανιστάν θα το μαθαίναμε τρεις μέρες αργότερα από το Δελτίο Ειδήσεων του ΡΙΚ και θα περνούσε στα ψιλά την επομένη κιόλας μέρα. Πλέον τα πάντα μας αφορούν και για τα πάντα έχουμε άποψη. Ο κόσμος μίκρυνε, μας αφορούν τα πάντα. Λιώνουν οι πάγοι, πνιγόμαστε όλοι, καίγονται τα δάση της Τουρκίας, καιγόμαστε κι εμείς, τρώνε μία νυχτερίδα στην Κίνα, εμβολιαζόμαστε απ’ άκρη σ’ άκρη, βγαίνει η Κάμαλα Χάρρις αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, πανηγυρίζουν εδώ οι δικές μας.

Μόνο άμα συμβεί κάτι σε εμάς δεν αφορά κανέναν άλλον, αλλά αυτή είναι δυστυχώς η μοίρα του λεπρού.

Τέλος πάντων. Το θέμα μου είναι ότι όλα αυτά μου πέφτουν πολλά και βαριά. Δεν μπορώ κάθε μέρα να έχω ένα καινούριο μέτωπο ν' αντιμετωπίσω. Δεν μπορώ να μαζεύω λεφτά για τους πυρόπληκτους στην Εύβοια, να στέλνω ελικόπτερο να κατασβήσει φωτιές στην Τουρκία και ταυτόχρονα να αγχώνομαι για τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Θα πνιγώ. Δεν μπορώ να τα καταπιώ όλα απνευστί. Κάθε μέρα και μία νέα λαίλαπα. Μια νέα καταστροφή για την οποία θα εκφράσουμε άποψη και αγωνία. Να τα εκφράσουμε να τα εκτονώσουμε, δεν αντιλέγω. Αλλά επί της ουσίας τι κάνουμε; Τίποτα. Και στις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτε.

Και αυτό είναι το χειρότερο γιατί ανεβάζουμε τα επίπεδα άγχους άσκοπα. Έβλεπα τους Αφγανούς προ ολίγου να κρεμαλίζονται από το αεροπλάνο εν κινήσει για να γλιτώσουν από τους Ταλιμπάν και έλιωσε η ψυχή μου. Τι να κάνω όμως; Να πάρω και Αφγανό στο σπίτι μου; Δεν μου φτάνει ο Σύρος; Δεν μου φτάνουν οι λάθρο-Αφρικάνοι; Σπίτι έχω, όχι ξενοδοχείο. Καλά, εννοείται δεν θα πάρω κανέναν. Αλλά καταλαβαίνετε πού το πάω. Πού θα φτάσει αυτό το πράμα; Μέχρι πού εξαντλείται η αγωνία για το τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του πλανήτη όταν επί της ουσίας και λόγω μεγέθους η βοήθεια που μπορείς να προσφέρεις είναι πενιχρή και δεν αλλάζει επί της ουσίας την κατάσταση. Κάθε βοήθεια μετρά θα μου πεις. Μετρά αν έχεις μία καταστροφή τον χρόνο. Αν πρέπει να αντεπεξέλθεις σε μια νέα καταστροφή κάθε μέρα, δεν μετρά τίποτε. Έχουμε και δουλειές. 

Εδώ δεν μπορούμε να φέρουμε βόλτα τα του οίκου μας. Και όταν αναφέρομαι σε οίκο εννοώ και την Κύπρο εν γένει, αλλά και το δικό μας σπιτικό.

Εκατό φορές να ζούσαμε στο ’80 και να μην προλαβαίναμε να μάθουμε τίποτε. Δεν μπορώ να αγχώνομαι και για τη μπούρκα των Αφγανών, και για τον κορωνοϊό, και για τις φωτιές και για τους Ταλιμπάν. Δεν μπορώ! Από την άλλη, δεν μπορώ να υποκρίνομαι ότι ζω στην Χώρα του Ποτέ, και να μην μπαίνω στα σόσιαλ, να μη βλέπω με τα μάτια μου τι συμβαίνει στον κόσμο. Δεν είμαι ιδιώτης. Αλλά δεν είμαι και σωτήρας, δυστυχώς.