Δεν Έχω Ιδέα Τι Κάνω Στο 2020

Είναι δύο το πρωί και κάθομαι και ψηφιοποιώ κασέτες και εκστασιάζομαι, θέλω να ξυπνήσω τον κόσμο όλο και να του δείξω τα ευρήματα από τα αρχεία της γιαγιάς μου, εκ του σωτήριου έτους 1981, αλλά ξέρω ότι αυτά δεν αφορούν κανέναν, μόνο εμένα και ακόμα δυο-τρία ρομαντικά πλάσματα απομείναμε στον κόσμο αυτό να ερεθιζόμαστε με το τι έδειχνε η τηλεόραση πριν σαράντα χρόνια. Αφού, λοιπόν, δεν μπορώ να μοιραστώ τη χαρά μου με το ευρύ κοινό, τα γράφω εδώ στον εαυτό μου, μην πάει χαμένη τόση ενέργεια.

Δες τα πιο κάτω βίντεο.

Στο πρώτο, η Φρύνη Παπαδοπούλου, για όσους δεν τη γνωρίζετε διετέλεσε θρυλική παρουσιάστρια ειδήσεων στο ΡΙΚ τη δεκαετία του ’70 και ’80, και την οποία πέτυχα πέρσι σε μια θεατρική παράσταση και μια χαρά στέκεται για την ηλικία της, προλογίζει σε μία εκπομπή που φτιάχτηκε ειδικά για να μεταδοθεί στη μητέρα Ελλάδα, το βίντεο κλιπ της πρώτης μας συμμετοχής στη Γιουροβίζιον. Το εν λόγω βίντεο κλιπ δεν είναι κάτι το πρωτότυπο, μπορείτε να το βρείτε εύκολα στο Youtube, εδώ και χρόνια. Το τι λέει στον πρόλογο είναι ο θησαυρός.

«Oι σκηνές που συντροφεύουν το τραγούδι είναι γυρισμένες στις ελεύθερες περιοχές του νησιού μας. Και ευχόμαστε, η επόμενη συμμετοχή μας στο πρόγραμμά σας να πλουτισθεί με σκηνές από όλη την Κύπρο». Πλέον, στο 2020 και πολύ προηγουμένως, κανένας δεν μιλά για «ελεύθερες περιοχές». Μόνο κάτι «φασίστες» σαν εμένα. Τις προάλλες ένας Αριστερός στο τουίτερ συνομιλούσε με Τουρκοκύπριους και τους ρωτούσε για πότε θα πιουν μαζί καφέ στον «νότο!» Γίναμε ο νότος πια. Που αντί να αναρωτιέται, σαν τη Φρύνη καλή ώρα, πότε θα ξαναγυρίσουμε βίντεο κλιπ στην ελεύθερη πια Κύπρο, αναρωτιέται πότε θα ανοίξουν τα οδοφράγματα, τα οποία έκλεισαν λόγω κορωνοϊού, ώστε να πιουν το καφεδάκι τους οι Εφιάλτες ανενόχλητοι. Μία μέρα να με κάνατε πρόεδρο της Δημοκρατίας θα λύνονταν όλα μας τα προβλήματα! Αλλά να σας πάει!

Εγώ αυτές τις εποχές θέλω. Δεν έχω ιδέα τι κάνω στο 2020.

Δεύτερο βίντεάκι:

Σόου με τον Γιώργο Μαρίνο, τη Λίτσα Διαμάντη, τον Πάριο και την Ελπίδα. Αυτά ήταν σόου! Μπορεί να ήταν πιο λιτά από όσο αντέχουμε, αλλά κοίτα ήθος. Ούτε ξέκωλα, ούτε πορνίδια. Τραγούδια με μελωδία, με ωραίες φωνές που επικεντρώνονται στο είναι και όχι στο φαίνεσθαι. Τόσο πολύ ήταν το μουσικό περιεχόμενο που καμία παράταιρη φανφάρα δεν χρειαζόταν για να συμπληρώσει το κενό. Σήμερα μπορούσε να σταθεί και στηθεί κάτι αντίστοιχο; Και ποιος να τραγουδούσε; Ο Αργυρός; Καλός είναι, δεν λέω. Αλλά ούτε στο μικρό του το δαχτυλάκι δεν φτάνει τον Πάριο. Μπορούσε να στηθεί σήμερα σόου με τέσσερα μεγάλα ονόματα πλάι, πλάι να τραγουδούν με αυτή τη συγκινητική συστολή; Θα μου πεις, οι εκπομπές «σπίτι με την Άννα», «σπίτι με τον Νταλάρα», «σπίτι με τη Νατάσα» και ούτω καθεξής ήταν ακτίδες φωτός μέσα στον ευρύτερο σκοταδισμό της τηλεόρασης φέτος. Θα συμφωνήσω. Μα, και πάλι, έπρεπε να έρθει ο κορωνοϊός για να αναγκαστούν τα μεγάλα ονόματα να τολμήσουν να βγουν μπροστά. Έπρεπε να μας βρουν σε καραντίνα μια φορά στα χίλια χρόνια για να δεχτούν να μας τραγουδήσουν. Υπό φυσιολογικές συνθήκες τα σόου που μας «συντροφεύουν» είναι αυτά του σιχαμερού Κοκλώνη (μη θυμηθώ και τον Φουρθιώτη τώρα), με τον Τρύφωνα Σαμαρά, τη Βανδή, και το κακό συναπάντημα ως τους πρωταγωνιστές. Μην μιλήσω για τα σόου στα οποία φιγουράρει ο Τανιμανίδης.

Άσε μας χρυσέ μου. Δεν έχω ιδέα τι κάνω εγώ στο 2020!