Τελ Αβίβ Θα Πει: Λόφος Της Άνοιξης

Έλαβα ένα μήνυμα τις προάλλες από μία φίλη η οποία με ρωτούσε πότε θα γράψω εδώ για τη Γιουροβίζιον. Την ίδια μέρα, νομίζω, ήταν που έλαβα και ένα ειρωνικό τουίτ από έναν άγνωστον στο τουίτερ, ο οποίος χλεύαζε το πάθος μου για τον διαγωνισμό. Εξακολουθούν να υφίστανται δύο πόλοι για τον διαγωνισμό απ’ ό, τι βλέπω. Παρόλο που κοντεύουμε τα σαράντα, δεν προχώρησε αρκετά η ανθρωπότητα. Προσωπικά έχοντας περάσει από όλα τα ψυχολογικά στάδια, έχω καταλήξει ότι μόνο αν είσαι ανώμαλος εχθρεύεσαι και μέμφεσαι τη Γιουροβίζιον. Το να μην σου αρέσει ο διαγωνισμός είναι θεμιτότατο, να τον κράζεις όμως ή να τον θεωρείς εύπεπτο και χαμηλού επιπέδου, δείχνει ότι από κάπου μπάζεις.

Τι να κοροϊδέψεις ακριβώς, δεν έχω καταλάβει. Το ότι τα τραγούδια είναι στην πλειοψηφία τους χαμηλού επιπέδου; Ε, και; Κατ’ αρχάς περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Και στο κάτω-κάτω, αυτά που παίζει σήμερα το ραδιόφωνο, τι είναι; Κλασικά αριστουργήματα; Όπως σε όλα τα μουσικά άλμπουμς που κυκλοφορούν θα βρεις 2-3 καλά τραγούδια και άλλα 10 μέτρια έως κακά. Αυτό συμβαίνει και στη γιουροβίζιον. Κάθε χρόνο θα βρεις 2-3 τραγούδια που είναι πολύ καλά, 2-3 μέτρια και άλλα είκοσι που δεν ακούγονται. Αυτό είναι φυσιολογικό και συμβαίνει παντού, σε όλους τους διαγωνισμούς, είτε αφορούν στο θέατρο, είτε σε καλλιστεία, είτε σε ποίηση, βιβλίο κτλ. Τα τελευταία χρόνια που άρχισα εντατικό διάβασμα λογοτεχνίας, έφτασα στο ίδιο συμπέρασμα. Στα είκοσι βιβλία που διαβάζω κάθε χρόνο, ζήτημα να βρω δύο να με συνταράξουν. Όλα τα άλλα είναι πέταμα χαρτιού.

Σε ενοχλεί που ο διαγωνισμός υποστηρίζεται σθεναρά από τους γκέι; Εντάξει, είναι άβολο να πρέπει να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας ή να πρέπει να ανέχεσαι την καχυποψία. Αλλά, αν δεν είσαι όντως ελέφαντας τι σε κόφτει τι λένε για σένα, και δεύτερον, πες μου εσύ ποια καλλιτεχνία στις μέρες μας δεν κατακλύζεται από την γκέι κοινότητα. Το θέατρο; Γεμάτο. Η λογοτεχνία; Γεμάτη. Η μουσική; Γεμάτη. Σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει, όλοι οι άνθρωποι με υπέρμετρο ταλέντο εκεί ανήκουν. Δεν πείραξε ποτέ κανέναν αυτό, γιατί τους χρωστάμε πολλά σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Ένοιαξε, όμως, τους πάντες αν αυτό που είχαν να προσφέρουν στα δρώμενα ήταν μόνο το πώς τη βρίσκουν στο κρεβάτι. Αυτό βέβαια ισχύει για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Τα ξαναείπαμε. Δεν τα εμπεδώσατε!

Εν πάση περιπτώσει, είναι απολύτως λογικό να αντιμετωπίζεις με αμηχανία τη γιουροβίζιον, ειδικά κάθε φορά που ξεκινά η μετάδοση και βλέπεις ένα στάδιο γεμάτο γκλίτερ, φτερά και πούπουλα και ανθρώπους που βρίσκονται εκεί κυρίως για σεξοτουρισμό παρά για οτιδήποτε άλλο. Αναρωτιέσαι αν ξέρεις κάτι που δεν ξέρουν ή αν ξέρουν κάτι που δεν ξέρεις. Αλλά, όπως και να το κάνουμε η γιουροβίζιον σαν τηλεοπτικό και τεχνολογικό προϊόν είναι τόσο μπροστά, που ξεπερνά αβλεπί το ποια κοινωνική ομάδα την έχει οικειοποιηθεί. Σαράντα χώρες και βάλε, άλλες τόσες ξένες γλώσσες, κουλτούρες, φάτσες, τραγούδια, πολιτικές συμμαχίες σε ένα τρίωρο σόου στην οθόνη σου, είναι συστατικά που είναι αδύνατον να μην σε ιντριγκάρουν να τα παρακολουθήσεις όταν μπουν στο μίξερ της τηλεόρασης.

Με τούτα και με εκείνα φτάσαμε και φέτος στο Τελ Αβίβ. Το πολιτικό παρασκήνιο που μεσολάβησε μπορείτε να το φανταστείτε ακόμα κι αν δεν το παρακολουθήσατε. Μποϊκοτάζ ζήτησαν κάποιοι λόγω Παλαιστίνης. Οι σταθμοί κώλωσαν, η EBU προκειμένου να εξισορροπήσει τα πράγματα κατάφερε να μεταφέρει τον διαγωνισμό από την Ιερουσαλήμ στο Τελ Αβίβ. Οι πάντες μιλούν για έναν μουσικό διαγωνισμό που δεν χωρούν σ’ αυτόν πολιτικές δηλώσεις (λες και μπορεί να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο, πόση κοροϊδία μες τα μούτρα μας), μέχρι και τις ερωτήσεις για τις πρόσφατες ρουκέτες απέφυγαν στις διασκέψεις Τύπου. Εγώ ακόμα απορώ γιατί το παλεύει η EBU και επιτρέπει σε χώρες με τόσα εσωτερικά προβλήματα να αναλαμβάνουν τη διοργάνωση. Τίποτα δεν τους δίδαξε το Κίεβο πριν δυο χρόνια. Θα έπρεπε να υπάρχει κανόνας: «Είστε χώρα του κώλου; Χαιρετίσματα κι από χρόνου με υγεία!» Εμείς πάντως το Ισραήλ οφείλουμε να το αγαπούμε, όχι μόνο για τη συμμαχία στην ΑΟΖ, αλλά επειδή προωθεί πολύ την Τάμτα. Όπως είπε και ο Νετανιάχου όταν μας επισκέφτηκε πρόσφατα: «ελπίζω φέτος να το πάρετε εσείς!» Ε, κάντε καμιά μαφία μπας και το πάρουμε, κύριε Μπέντζαμιν, να έχουμε να γκρινιάζουμε για τα επόμενα 250 χρόνια.

Την Τάμτα δεν την βλέπω και πολύ καλά. Δεν ξέρω αν είδατε τις πρόβες όπου ο συντονισμός μεταξύ εκείνης και των φωνητικών ήταν χάλια. Είπαν ότι το επίλυσαν το ζήτημα, αλλά όταν κάτι αρχίζει γρουσούζικα, τελειώνει και γρουσούζικα. Την πρωτιά δεν ξέρω αν θα τη φέρει (λογικό να την αναμένεις όταν πέρσι ήρθες 2^ος, όπως μετά τον Ρουβά το 2004 δεν περιμέναμε τίποτα κατώτερο από την Παπαρίζου το 2005). Αυτά τα «δεν πάμε για τη θέση» τα ακούω βερεσέ. Φέρτε την πρωτιά! Ή ταν ή επι τας! Εν ανάγκη δωροδοκήστε τους!

Για φέτος, το τοπ41 όπως διαμορφώθηκε από το play count στο αυτοκίνητο, έχει ως εξής:

Σημείωσε ότι δεν είναι αυστηρή η κατάταξη. Καθώς βλέπετε, έχω πρώτη την Ιταλία (Τι έκπληξη, τα τελευταία οκτώ χρόνια τους είχα πρώτους τρεις φορές), αλλά αναγνωρίζω ότι ο Μαχμούντ είναι λίγο μπλαζέ και αδιάφορος στα λαϊβ, πράγμα που θα του κοστίσει. Η RAI δεν είναι η ευνοημένη της EBU και αυτό επίσης θα παίξει τον ρόλο του. Μπορεί η Ιταλία από το 2011 και μετά που επέστρεψε να επιθυμεί το τρόπαιο διακαώς, αλλά ακόμα δεν έπιασε πλήρως το νόημα. Θεωρεί τη Γιουροβίζιον λίγο δεύτερη συγκριτικά με το Σαν Ρέμο και αυτό το εισπράττουν όλοι. Το δε τραγούδι μπορεί να είναι ό, τι πιο μοντέρνο υπάρχει φέτος, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται όλο το πακέτο. Και οι Ιταλοί δεν επενδύουν στο σύνολο. Ξέρουν ότι σ’ αυτά είναι πολύ μπροστά έτσι κι αλλιώς, δεν ενδιαφέρονται να αποδείξουν τίποτα και να διανύσουν το έξτρα μίλι.

Δεύτερη έχω την Τάμτα για καθαρά συναισθηματικούς λόγους. Άμα η πατρίδα το παίρνει σοβαρά (ασχέτως αν διαφωνώ με τη στρατηγική του «δυο χρονιές συνεχόμενες με το ίδιο τραγούδι και το ίδιο κόνσεπτ), την επιβραβεύω.

Στην τρίτη θέση έχω τη δεύτερη αγαπημένη μου χώρα στον διαγωνισμό, τη Σουηδία. Αυτό το τραγούδι δεν έχει τη στόφα του νικητή, αλλά είναι το πιο εύκολο στα αφτιά. Έχει ωραία μελωδία, τρέφω και μια τεράστια συμπάθεια στα γκόσπελ τραγούδια και οι κυρίες των φωνητικών είναι χάρμα οφθαλμών. Αγαπώ το big momma attitude. Βέβαια, νισάφι με τις σουηδικές νίκες. Ας κερδίσει και κάνας άλλος αν και μόνο στον βορρά βλέπουμε πια θεάματα της προκοπής. Η Γιουροβίζιον του 2016 στη Στοκχόλμη ήταν η καλύτερη όλων των εποχών, καταλήγω σήμερα, αν και τότε περίμενα περισσότερα. 

Η Ολλανδία είναι μεγάλο φαβορί και δεν θα γκρινιάξω αν κερδίσει. Είναι, μαζί με το ιταλικό, το πιο σύγχρονο τραγούδι για φέτος. Στα συν το ότι δεν επενδύει ιδιαίτερα στα οπτικά εφέ όπως οι υπόλοιπες χώρες που έχασαν το νόημα. Σε σημεία μου προκαλεί ανατριχίλα. Ο δε στίχος «loving you is a losing game» αγγίζει ευαίσθητη χορδή. Δεν με χαλά να κερδίσει η Ολλανδία, έχει να έρθει πρώτη από το 1975. Αλλά και πάλι, τα προαναφερθέντα τραγούδια τα ακούω πιο εύκολα, ενώ το ολλανδέζικο πρέπει να είμαι λίγο στις μαύρες μου για να το βιώσω στο πετσί μου.

Η δεκάδα μου συμπληρώνεται με Ισπανία, Ελβετία, Βέλγιο, Ισλανδία, Ελλάδα και Νορβηγία. Όπως σας είπα είναι όλα ρευστά και κυρίως καθορισμένα βάσει του τι ακούω και όχι του τι βλέπω. Συνήθως όταν τα δω στημένα αλλάζει και η κατάταξη. Όχι πολύ, αλλά αλλάζει. Μία ειδική μνεία στην Ισλανδία θα ήθελα να κάνω, μόνο και μόνο για την ιδέα να δώσουν στο τραγούδι τους τίτλο ‘Το Μίσος Θα Νικήσει’. Είναι ένα τραγούδι που μιλά για την ερωτική απογοήτευση αλλά δίνει και ένα παράπλευρο πολιτικό μήνυμα. Μεταξύ άλλων λέει «η Ευρώπη έχει αποτύχει», «τα πάντα καταρρέουν» και άλλα παρόμοια. Πολύ χαίρομαι που άρχισαν να γράφονται τραγούδια και για το μίσος. Σας είδαμε και από την πολλή αγάπη στους στίχους πόσο επηρεαστήκατε ή συγκινηθήκατε τόσα χρόνια. Ευκαιρία να πάρετε τώρα αυτό που αξίζετε. Μίσος ακραιφνές, μίσος πηχτό, μίσος που θα σας αφανίσει από προσώπου γης να μην σας βλέπω.

Αυτά τα ολίγα. Να σας ενημερώσω ότι πήγα και έπαιξα στον Πιο Αδύναμο Κρίκο τις προάλλες. Είχε επεισόδιο με ερωτήσεις Γιουροβίζιον και έσπευσα. Τεράστια εμπειρία για την οποία δεν μπορώ να μιλήσω τώρα. Θα μεταδοθεί την Τρίτη, πριν τον Α’ Ημιτελικό και όταν με το καλό τελειώσει θα σας τα πω όλα με το νι και με το σίγμα.

Αδιός!