Δευτέρα, Ιουλίου 30, 2018

Τα Μαστόρια

Με την ανακαίνιση του σπιτιού μας δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα.

Για τους πιο κάτω λόγους.

Από νωρίς αντιλήφθηκα ότι «το σπίτι των ονείρων μου» δεν θα ζήσω να το δω. Ό, τι ιδέα είχα για εκείνο το σπίτι απορρίφθηκε λόγω κόστους και λόγω δυσκολίας στην εκτέλεση. Όλα αυτά που έβλεπα στα περιοδικά και ήθελα να τα υιοθετήσουμε, όλα εκείνα τα παράξενα και πρωτότυπα, θα παραμείνουν στα περιοδικά. Δυστυχώς. Εκεί έπεσε το πρώτο μεγάλο ξενέρωμα.

Το δεύτερο ξενέρωμα έπεσε όταν είδα να διακυβεύεται η ομαλή συμβίωση με τη σύζυγό μου εξ αιτίας των διαδικαστικών. Όταν αντιλήφθηκα ότι πέραν των καβγάδων της ρουτίνας θα πρόσθετα στο κεφάλι μου καβγάδες που αφορούσαν στο χρώμα του πατώματος της κουζίνας, στα χερούλια της πόρτας, στα πόμολα των ερμαριών, στα σχήματα των φωτιστικών του κήπου, ε, κάπου εκεί είπα φτάνει. Time out! Έθεσα μια-δυο κόκκινες γραμμές σε μερικά ζητήματα που είχα έντονη άποψη (π.χ. στο ενυδρείο, στο χρώμα του ταβανιού του υπνοδωματίου και στον διάκοσμο της εισόδου), και για τα υπόλοιπα δεν νοιάστηκα σταλιά.

Το τρίτο ξενέρωμα ήρθε όταν αντιλήφθηκα ότι που και που θα έπρεπε να έρχομαι σε επαφή με τα μαστόρια. Λίγο να με διαβάζεις, μπορείς να φανταστείς τη χαρά μου όταν καλούμαι να συνεννοηθώ με τέτοιου είδους κόσμο. Εγώ μπλοκάρω με τους μαστόρους. Δεν ξέρω πώς να τους αντιμετωπίσω. Το «ρε, μάστρε», δεν μου περνά. Εγώ μιλώ στον πληθυντικό και μου απαντούν με το «ρε, φίλε». Δεν έχω πρόβλημα με το «ρε, φίλε» αλλά όταν βλέπω λάθη και το γυρίζω στο «ρε, μαλάκα», θίγονται. Αυτή η χαλαρή οριοθέτηση των επαγγελματικών μας σχέσεων, που δεν ξέρεις ακριβώς που αρχίζει και που τελειώνει εμένα με αποσυντονίζει.

Γι’ αυτό απείχα. Έπρεπε να με προφυλάξω από απανωτά εγκεφαλικά, έχω κι ένα παιδί να μεγαλώσω. Γι’ αυτό και το βάρος έπεσε στους ώμους της συζύγου, η οποία αποδείχτηκε άξια στην επίβλεψη του έργου σε συνεργασία βέβαια με την αρχιτέκτονά μας και άλλους σχετικούς.

Ναι, τα μαστόρια με αποσυντονίζουν. Μου θυμίζουν στιγμές απείρου κάλλους που έζησα στον στρατό. Που έλεγα το άλφα και γινόταν το βήτα. Που τους έδειχνες έναν τρόπο και το έκαναν με τον δικό τους, εννοείται λάθος. Στον στρατό βέβαια, χέστηκες. Θα έφευγες από εκεί μια μέρα. Στο σπίτι σου όμως, περνάς από το έμφραγμα ξυστά.

Άκου, τώρα, ιστορίες:

Τοποθέτησαν το γραμματοκιβώτιο ανάποδα! Άνοιξαν τη σχισμή για τα γράμματα από τη μέσα μεριά του φράκτη, και άφησαν τη μεγάλη τρύπα περισυλλογής στην εξωτερική πλευρά του φράκτη. Τους το επισημάναμε. Χρειάστηκε να ξαναχτίσουν τον τοίχο απ’ την αρχή. Η κοινή λογική δεν είναι τόσο κοινή.

Τοποθέτησαν βρύση του μπάνιου με τέτοιο τρόπο που όταν αυτή άνοιγε, το νερό δεν έρρεε μέσα στο μπάνιο, αλλά στο χείλος της μπανιέρας γύρω, γύρω. Κοινώς, έρρεε στο πάτωμα. Το επισημάναμε, έσπευσαν να αλλάξουν τη βρύση και να φέρουν μία μακρύτερη. Η κοινή λογική, ότι δηλαδή θα έπρεπε να το ελέγξουν από μόνοι τους πριν το ανακαλύψουμε εμείς, δεν είναι τόσο κοινή.

Τοποθέτησαν τη γκαρνταρόμπα δίπλα από τη σκάλα, βάσει σχεδίου. Δεν μέτρησαν σωστά το μήκος της, και έτσι όταν η πόρτα της γκαρνταρόμπας άνοιγε, χτυπούσε πάνω στο κεφαλόσκαλο. Πώς έκριναν ορθό να το διορθώσουν; Έσπασαν και έτριψαν το κεφαλόσκαλο, αντί να αντικαταστήσουν την πόρτα! Το να αφαιρέσουν την πόρτα του ερμαριού και να τοποθετήσουν μία σε μικρότερο μέγεθος δεν τους πέρασε από το μυαλό. Αντ’ αυτού, την πλήρωσε το σκαλοπάτι. Εννοείται, το αναφέραμε, διόρθωσαν το σκαλοπάτι φτιάχνοντας ένα καινούριο και φέρνοντας νέα πόρτα για τη γκαρνταρόμπα. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο.

Περιττό να πω ότι μία μέρα περάσαμε από την οικοδομή και βρήκαμε τη μπανιέρα στο σαλόνι. «Θα την τοποθετήσουμε αύριο», μας είπαν. Περάσαμε την επόμενη. «Πού είναι η μπανιέρα; Γιατί δεν τοποθετήθηκε;» αναρωτηθήκαμε. «Τη σπάσαμε καθώς τη μεταφέραμε, θα σας αγοράσουμε άλλη!» Σαΐνια.

Τα μαστόρια πάντα σε εκπλήσσουν. Πού και πού αναλαμβάνουν και πρωτοβουλίες εσωτερικής διακόσμησης. Παραγγείλαμε γκρίζα ερμάρια για το μπάνιο. Αντ’ αυτού τοποθετήθηκαν λευκά. «Γιατί;» ρωτήσαμε. «Ε, νομίζω αυτά σας ταιριάζουν περισσότερο!» μας απάντησαν. Δεν το κάναμε θέμα, ήμασταν τόσο απηυδισμένοι και μανικωμένοι να μπούμε σπίτι μας, που είπαμε, δεν πειράζει, ας είναι λευκά τα ερμάρια!

Παρακάμπτω το γεγονός ότι όποτε πήγαινε κάτι λάθος έπρεπε να διεξαχθεί έρευνα για να ανακαλύψουμε το ποιος φταίει. Ουδείς αναλάμβανε την ευθύνη. Ο ηλεκτρολόγος έφταιγε τον υδραυλικό, ο υδραυλικός τον μπογιατζή, ο μπογιατζής τον πυροσβέστη, ο πυροσβέστης τον ασβέστη και ούτω καθεξής. Από αντεξέταση τους περνούσε η Μπρέντα κάθε φορά για να βγάλουμε άκρη. Δεν βγάζαμε άκρη, απλώς το διόρθωναν και η μαλακία περνούσε στη λήθη με μια καινούρια.

Το προσωπικό αγαπημένο όμως, είναι το παρακάτω:

Μπαίνει η Μπρέντα μία μέρα στην οικοδομή, να κόψει πρόοδο. Να πω εδώ, σαν παρένθεση, ότι όσες φορές κάναμε ντου στην οικοδομή να δούμε τι γίνεται, μπήκαμε σαν τους κλέφτες και ουδείς μας ρώτησε ποιοι είμαστε, αν έχουμε άδεια να βρισκόμαστε εκεί, αν είμαστε οι ιδιοκτήτες ή κάποιοι περίεργοι απ’ τη γειτονιά. Μπάτε σκύλοι αλέστε. Τέλος πάντων. Μπαίνει η Μπρέντα στη κουζίνα και βρίσκει τον μπογιατζή να βάφει με το κλιματιστικό ανοικτό (το οποίο δεν ξέρουμε πώς κατάφερε και το άναψε χωρίς το τηλεχειριστήριο). Είχε πολλή ζέστη, οπότε η Μπρέντα λυπήθηκε να του ορμήξει. «Άσε τον άνθρωπο να αναπνεύσει», σκέφτηκε. Προχωρά στα άλλα δωμάτια και έκθαμβη ανακαλύπτει ότι ο κύριος άναψε όλα τα κλιματιστικά του σπιτιού, προκειμένου να βάψει! Τα παράθυρα και οι πόρτες ορθάνοιχτα, εν τω μεταξύ, και όλα τα κλιματιστικά σε φουλ χρήση! «Μα, τι γίνεται εδώ;» τον ρώτησε. «Ε, να, ανάλογα το δωμάτιο που έβαφα άνοιγα και το κλιματιστικό να μην ζεσταίνομαι!» Ναι, αλλά δεν έκρινες ότι τελειώνοντας όφειλες να το κλείσεις, ενώ είχες και όλα τα παράθυρα και τις πόρτες ανοιχτές. Ποιος μαλάκας θα πληρώσει το ρεύμα στο τέλος του μήνα; Ρητορικό το ερώτημα. Εμείς, για να ανάψουμε κλιματιστικό πρέπει να φτάσουμε στα πρόθυρα λιποθυμίας και πάλι το σκεφτόμαστε διπλά, λόγω του ηλεκτρικού που χρεωνόμαστε. Ο κύριος άναψε και τα τρία, άνοιξε και όλα τα παράθυρα να μπαινοβγαίνει απτόητος, μας έστειλε και τον λογαριασμό!

Δεν ξέρω πώς να προσεγγίσω εγώ αυτούς τους ανθρώπους. Με μπλοκάρει η αναίδεια τους, με μπλοκάρει η λογική τους. Δεν μπορώ να τους βρίσω, δεν μπορώ να τους μιλήσω όπως μιλώ συνήθως γιατί τα μισά θα καταλάβουν από όσα θα τους πω, πραγματικά ΖΩ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΡΟΜΠΟΤ! Και να δω μετά, τι δουλειά θα πα να κάνουν! Τα ρομπότ που θα έχουν περισσότερο νου, περισσότερη ευγένεια, περισσότερη αποτελεσματικότητα.

Τέλος πάντων. Μπήκα σπίτι μου εδώ και τέσσερεις μέρες. Βρήκα την υγειά μου, γιατί είχα κουραστεί να ζω σαν τον πρόσφυγα στις συμπεθέρες (ετοιμάζεται βιβλίο για το τι έζησα μαζί τους πέντε μήνες). Χρειαζόμαστε restart. Και σαν ζευγάρι, και σαν οικογένεια και γενικώς.


Αμήν Παναγία μου!

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ γέλασα με το κείμενο Κρις μου! Μου θύμισε τα δικά μας! Ένα από τα πιο αστεία που μας έκαναν είναι ο χώρος για τα πλυντήρια που είναι σαν μικρό δωματιάκι. Ο τρόπος που το έκτισαν, δεν υπήρχε τρόπος να χωρέσει να περάσει πλυντήριο από την πόρτα εκτός αν έμπαινε πρώτα το πλυντήριο και μετά να γίνει η πόρτα με τα πάσα της κτλ. Δηλαδή για να βγει το πλυντήριο θα έπρεπε να ξηλωθεί η πόρτα! Ευτυχώς είχαμε έξυπνο πελεκάνο που μας έκανε μια πόρτα χωρίς πάσα, που ανοιγοκλείνει με σούστα! Και άλλα πολλά τραγελαφικά που τότε νευριάζαμε, τώρα γελάμε!

Joy Tears

Anti-Christos είπε...

Α, βέβαια! Εννοείται είχαμε το ίδιο πρόβλημα με το πλυντήριο. Πρώτα μπήκε το πλυντήριο και ύστερα τοποθετήθηκε η πόρτα! Αλλά αυτό είναι μηδέν μπροστά στα υπόλοιπα. Το ίδιο και με το πλυντήριο πιάτων, που όποτε ανοίξουμε την πόρτα του, ξηλώνεται από κάτω η κουζίνα γιατί πιέζεται το ξύλο! Άστα! Εγώ να το έχτιζα, καλύτερα θα το έφτιαχνα!

Beatrix Kiddo είπε...

Και μένα μου έκαναν διάφορα.

κάτι λάμπες που ο διακόπτης για να ανάψουν είναι μέσα σε ένα ερμάρι. Δηλαδή ανοίγεις το ερμάρι, ταράσσεις 1000 πράματα για να ανάψεις το φως.

και το τοπ οφ δε τοπ, μεσα στο ένα υπνοδωμάτιο, βάλαν τα ερμάρια, με ανοιγόμενες πόρτες, πας την γωνιά του παραθύρου, δλδ η πόρτα του ειναι σε 90 μοίρες με το παράθυρο. επομένως όταν ήρταμε κ βάλαμε shutters και κουρτινόξυλο δεν ανοιγε πλεον η πόρτα του ερμαριού. θα έλεγε κανένας ότι πρώτη φορά εκάμναν ερμάρια

tinkerbell είπε...

Καλορίζικο!! Είναι αξιοπερίεργο το τι μπορούν να σου κάνουν τόοοοοσο λάθος οι μαστόροι, ακόμα τα πιο απλά και αυτονόητα, it's almost as if they try to outdo themselves!

Ανώνυμος είπε...

Χειρότεροι και από αλφάδες στο στρατό. Ούτε επίτηδες δεν φτάνεις τέτοια όρια αντίθετης κοινής λογικής.

Μεράκι μηδέν, απλός θέλουν να πουν κοίτα, έκαμα το, πλήρωσε. Το ότι έγινε ππασα-ππασα και του κουτουρού, άλλου παπά ευαγγέλιο. Και θέλουν να ονομάζονται επαγγελματίες (με τον όρο εννοούν ότι απλός χρεώνουν ανάλογα).

Σταματώ εδώ για να προλάβω το εγκεφαλικό...

Ανώνυμος είπε...

"με τέτοιου είδους κόσμο..." speechless

Moonlight είπε...

Ο παπάς μου εν κάπως "μάστρος", και επειδή εν το άλλο άκρο- ποτούτους που εσπουδάσαν, εδουλέψαν, έχουν λογική, και δεν θέλουν ο πελάτης τους να μην είναι ικανοποιημένος που τη δουλειά τους- μπαίνει σε συζήτηση και λαλείς του και λαλεί σου, και τις παραπάνω φορές όταν εδέχετουν να κάμει αυτό που ελέαν, και τους έλεε ότι δεν γίνεται, είχαν παράπονο ότι έγινε τούτο που τους έλεγε ότι θα γίνει από την αρχή. Έτσι πλέον αρνείται να κάμει πολλές δουλειές απλά και μόνο επειδή δεν συνεννοάται με τον άλλο και θέλει να αποφύγει τα κακά ξεμπερδέματα.
Σκέψου ότι εγώ του ζητώ να μου φτιάξει κάτι πράματα για το σπίτι, και δεν μου τα φτιάχνει επειδή λέει ότι δεν θα δουλέψει το πράμα όπως το έχω στο νου μου εγώ!
Αυτά που κρατώ είναι τα "έννα τα βρουμεν" για τα λεφτά, την ασυνέπεια, και το άλλα σου δείξαν, άλλα σου μπήξαν. Το τρίπτυχο της μαστορκάς. Και να πω ότι δεν πληρώνονται........

Moonlight είπε...

(Σοβαρά εσκέφτηκα να μάθω να κάμνω μαστορέμματα γιατί πιστεύκω ότι έννα τα κάμνω καλύτερα τους στο τέλος, αλλά τούτο έλειψε να κάμνω σε ττη τη ζωή)

Andreas είπε...

Υπάρχουν 2 τρόποι να κατασκευαστεί ένα πράγμα. Αυτός που ξέρει ο πατέρας σου σαν επαγγελματίας και εξάλλου γι'αυτό του φωνάξεις να έρθει να το κατασκευάσει ή να το κατασκευάσει όπως θα του υποδειξεις. Οι πιθανότητες είναι ότι δεν έχεις τις γνώσεις του επαγγελματια και αυτό που έχεις στο μυαλό σου ειναι από φωτογραφίες περιοδικών που είναι photoshopαρισμενο και δεν μπορει για διάφορους λόγους να κατασκευαστεί. Εφοσον ο επαγγελματίας επιλέξει να ακούσει τις υποδείξεις του πελάτη το πιθανότερο είναι να μπλεξει διοτι κανένας πελατης δεν θα αναλάβει την ευθύνη της υπόδειξης του. Οποτε ο πατέρας σου ορθά πραττει