Δευτέρα, Μαΐου 08, 2017

Η Γιουροβίζιον Στις Εποχές Της Βαρετής Τελειότητας


Επειδή είμαι πολλές ώρες έγκλειστος στο σπίτι εξ αιτίας του μωρού, αλλά και επειδή είμαι αναγνωρισμένο Eurovision freak, αλλά και επειδή λατρεύω να φτιάχνω βιντεάκια στον υπολογιστή μου, έκατσα ξανά και δημιούργησα ένα χρονικό από το 1981 μέχρι σήμερα (το οποίο μου πήρε 15 μέρες για να τελειοποιήσω, αφού περιέχει εκτός από τις εμφανίσεις της τελικής βραδιάς και αποσπάσματα από βίντεο κλιπς και παρασκήνια), και το οποίο στο παρουσιάζω περήφανα σήμερα ως δώρο, προκειμένου να εγκαινιάσουμε την πιο ενδιαφέρουσα τηλεοπτική εβδομάδα που ξεκινά επίσημα αύριο Τρίτη.

Το βίντεο αυτό δεν είναι ένα απλό βίντεο όπως θα διαπιστώσετε όσοι αντέξετε να το δείτε. Είναι η καταγραφή της σύγχρονης τηλεοπτικής ιστορίας της Κύπρου από τη μέρα που γεννήθηκα ως σήμερα. Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, αφού μέσω αυτού συνειδητοποιώ πόσο μου λείπει η δεκαετία του ’80 και ’90, τα παιδικά μου χρόνια και η αθωότητα εκείνων των εποχών. Μπορεί να το έχω παρακολουθήσει ήδη 100 φορές αλλά πάντα συγκινούμαι σε σημεία, ειδικά στο Απόψε Ας Βρεθούμε που ήταν το soundtrack του γάμου μου και στο Μιλάς Πολύ που παίζει και η Μπρέντα μου ως προσκοπάκι. Για το Μόνο η Αγάπη, δεν υπάρχουν λόγια, είναι μέσα στα 5 καλύτερα μου, όλου του διαγωνισμού, όλων των χωρών.  

Σκέψου ότι, τη δεκαετία του ’80 δεν είχαμε πρόσβαση στα μουσικά ακούσματα των ξένων χωρών. Η Γιουροβίζιον ήταν η μόνη διέξοδος. Δεν μπορούσαμε να ξέρουμε πως ακούγονται τα γιουγκοσλάβικα, τα φινλανδέζικα, τα πορτογαλικά. Και εκείνη η εποχή του χρόνου, από το Πάσχα και μετά, όταν το ΡΙΚ μετέδιδε τα «φιλμάκια» ήταν για εμάς άνοιγμα στον κόσμο. Μην κοιτάς τώρα που με το ίντερνετ ο κόσμος μίκρυνε. Τότε ήταν «σπουδαίο» το ότι ακούγονταν τα Ελληνικά και κυμάτιζε η κυπριακή σημαία στη διοργάνωση του Όσλο, των Βρυξελλών κτλ. Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες καταμετρούσαν ποιες χώρες μας ψήφισαν και πολλές φορές συνέδεαν τις ψήφους ανάλογα με την πολιτική κατάσταση των ημερών. Εντάξει, και σήμερα γίνεται αυτό αλλά σε μικρότερο βαθμό και δεν του δίνεται καν μιντιακή κάλυψη. Τότε, λέμε, είχαμε ολόκληρες αναλύσεις σε στήλες εφημερίδων για το «3» της Γαλλίας στην Κύπρο που ήταν λίγο, και για το «7» των Σκανδιναβών που μας αγαπάνε επειδή μας επισκέπτονται τα καλοκαίρια.

Για μένα που τότε διένυα την πρώτη μου νιότη, αυτά φάνταζαν εντυπωσιακά σε διπλωματικό επίπεδο. Εκεί μεγεθύνθηκε στο μυαλό μου η γιουρο-φάση και μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε λίγο να ξεφουσκώνει. Ξεφουσκώνει κυρίως για τον εξής λόγο: Πλέον, η Γιουροβίζιον μπορεί να παραμένει ένα εντυπωσιακό σόου αλλά δεν είναι το μοναδικό. Βλέπουμε σε κάθε τηλεοπτική σεζόν από τρία τουλάχιστον μουσικά φορμάτ, από Voice, Star Academy, Greek Idol, X factor κι ό,τι θες, που ένας ακόμα διαγωνισμός τραγουδιού, έστω και διεθνής, δεν είναι κάτι που ψοφάμε να δούμε. Τη δεκαετία του ’80 - ’90, εκτός της Γιουροβίζιον ζήτημα να βλέπαμε αποσπάσματα από MTV Awards σε κάποιο ένθετο καμιάς μουσικής εκπομπής. Ήταν, δικαίως, το highlight της χρονιάς.

Επιστρέφω στα σχετικά. Βλέποντας το χρονικό, στέκομαι ιδιαίτερα στην ανάγκη μας τότε, ως λαού και ως ΡΙΚ να προβάλουμε το κυπριακό πρόβλημα μέσω του διαγωνισμού. Μπορεί σήμερα να θεωρείται πασέ, ξοφλημένο και «χωρκάτικον», αλλά τότε είχε τεράστια σημασία να δείξουμε λίγο συρματόπλεγμα στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού μας, να βάλουμε την Ευρυδίκη να απελευθερώσει ένα περιστέρι, να τραγουδήσει ο Χατζηγιάννης για την προδοσία «στη δύση του αιώνα», να δακρύσει η Χαρά Κωνσταντίνου βλέποντας τα χαλάσματα στην πράσινη γραμμή, να δείξουμε τη γιαγιά που πλέκει κέντημα. Πλέον αυτά τα γραφικά, έχουν σχεδόν δαιμονοποιηθεί. Εκτός του ότι οι εντολές που έρχονται από «πιο πάνω» είναι το Κυπριακό να θεωρείται λήξαν, (αφού οι Τούρκοι είναι πιο αδελφοί και από τους αδελφούς μας), τα τραγούδια δεν έχουν ίχνος εθνικής ταυτότητας. Τα τελευταία χρόνια, ως γνωστόν, τα γράφουν οι Σουηδοί σε αγγλικό στίχο, πάμε συμπαθητικά και ευχαριστιούνται όλοι.

Δες όμως με τι τραγούδι κέρδισε πέρσι η Ουκρανία, και πάρε επιπλέον παράδειγμα φέτος από τον Πορτογάλο που θα τραγουδήσει ένα υπέροχο φάντο στη μητρική του γλώσσα και φλερτάρει με την πρωτιά για πρώτη φορά στην ιστορία της Πορτογαλίας. Πόσες φορές να τα πω, λες και ιδρώνει το αφτί κανενός; Αφού αν δεν ήμασταν ομαδικώς βλήματα δεν θα κάναμε αυτή τη συζήτηση τώρα. Η αλλοτρίωση του Έλληνα της Κύπρου τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι τόσο εξόφθαλμη, απογοητευτική και τρομαχτική που ακόμα και στη Γιουροβίζιον κραυγάζει. Προσωπικά, σαν φανατικό του Διαγωνισμού κατάφεραν να με απομακρύνουν τόσο πολύ από τις κυπριακές συμμετοχές, τόσο άοσμες, άχρωμες και άγευστες που τις κατάντησαν, που ναι μεν στεναχωριέμαι άμα καταποντιζόμαστε, αλλά ταυτόχρονα σκέφτομαι «καλά να πάθουμε, να μάθουμε».

Τέλος πάντων. Αναγνωρίζω ότι σήμερα το πρόγραμμα είναι πολύ μπροστά τεχνολογικά, αλλά σαν το πιο...παρακμιακό "τότε" δεν έχει. Ακόμα και η αγωνία για το αν η ορχήστρα θα παίξει σωστά το τραγούδι χάθηκε. Ζούμε σε εποχές βαρετής τελειότητας. Αυτό.

Λοιπόν, για να τελειώνουμε, το ipod του αυτοκινήτου έβγαλε και για φέτος τη 10αδα. Ιδού για το 2017  αυτά που άκουσα περισσότερες φορές ως τώρα, αν και δεν είναι κατ’ ανάγκη τα καλύτερα, εντούτοις αυτά έπαιξαν, αυτά σου δείχνω, και το κομπιούτερ δεν μπορεί να κάνει λάθος.



Θα επανέλθω με σχολιασμούς ημιτελικών εν ευθέτω χρόνω.

11 σχόλια:

Woofis είπε...

Οϊ τζιαι να μεν αντέξουμεν να το δούμεν ρε Anti-Christos!. Να'ταν τζι'άλλον! Anti-Christos Douze Points!
Σχεδόν εδάκρυσα έχω να σου πω. Τα 80's ήταν τζιαι η δική μου εποχή της αθωωότητας (στα 90's ήμουν ήδη "μεγάλος"). Όντως το "Μόνο η αγάπη" εν το πιο καλόν που εστείλαμεν ever, τζιαι με κίνδυνον να σε εκνευρίσω, δείχνει τζιαι κατά κάποιον τρόπον το "could have been" της Βίσση.
Τζιαι last but not least: ποια εν η Brenda στο φιλμάκιν του "Μιλάς πολύ";;;

Clueless είπε...

Αααααααα. Διάβασα κείμενο. Πάω τώρα για το βίντεο. :)

Clueless είπε...

Μου λείπει η ανυπομονησία που είχα να έρθει το Πάσχα να μας βάλουν το πρόγραμμα με τα φιλμάκια. Όταν ανακάλυψε η μάνα μου το internet περάσαμε μια τριετία που έβλεπε και τα τραγούδια των διαγωνισμών επιλογών των άλλων χωρών. Τώρα δεν ασχολείται ούτε αυτή. Τα φιλμάκια πεθύμησα πολύ με όλο το κιτς που τα χαρακτηρίζει. Τα κοστούμια πάλι περίμενα να δω. Πλέον ή με τα βρακιά θα βγουν ή με κατασκευές.
Πάντως πρέπει να το κατάδιασκέδασες μέχρι να φτιάξεις το βιντεάκι. :) Θα ήθελα και το βίντεο με τα σχόλια του σκηνοθέτη.

Anti-Christos είπε...

@woofi: Το πιο όμορφο, το ξανθό, στη μέση.
@Clueless: εεεε, μου βγήκε η πίστη να ετοιμάσω αυτό, σε 5-6 χρόνια που θα το κάνω update θα προσθέσω και σχόλια. :)

Ανώνυμος είπε...

Ακόμα και αν στείλουμε συμμέτοχη με θέμα το 74 θα μας μαυρίσουν οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι στη βαθμολογία. Υπάρχει μεγάλος ανθελληνισμός έξω, Εγγλέζοι, Ολλανδοί, Εβραίοι , Σουηδοί, παίρνουν πάντα το μέρος των Τούρκων σε αυτό το θέμα. Θα σου πουν ότι οι τούρκοι είναι στην Κύπρο για να προστατεύσουν τους τουρκοκύπριους.

Clueless είπε...

Επίσης τι ωραίο που ήταν όλα σε διάφορες γλώσσες παλιά. Και κάποιες χώρες έβγαζαν το τραγούδι τους και στα αγγλικά, και στην τελική αυτός που κέρδιζε το τραγουδούσε και κάποιες φορές στα αγγλικά.

Clueless είπε...

Φυσικά έχω ακόμα τους πίνακες που φτιάχναμε και γράφαμε τους πόντους. Τι ωραία που ήταν!

Moonlight είπε...

Δεν υπηρξα ποτέ φανατική γιουροβιζιονικιά, οπότε τα περισσότερα δεν τα γνωρίζω, ακόμα και τα πρόσφατα, μετά '00 δηλαδή. Παρόλα αυτά, όσα γράφεις τα ειχα σκεφτεί βλέποντας το βίντεο σου, αφού το διάβασα με τη σειρά που το έχεις αναρτημένο (εισαγωγή-βίντεο-κείμενο) και καταλαβαίνω τι λες. Εντωμεταξύ είχε πλάκα και τότε που ήταν κάτι σαν τα καλλιστεία ή τα μαντάμ φιγκαρό ξέρω γω, με τα στρογγυλά τραπέζια με τις συνθέσεις λουλουδιών στη μέση, κλπ. Τέλοσπαντων, θα ξεχωρήσω το κλιπ του μιλάς πολύ γιατί έχει μέσα unexpected πράματα και ήταν τότε που εξεπεράσαμε λίο το κυπριακό κι είπαμε να δείξουμε άλλα καλά του τόπου (κυπριακό μουσείο, οδηγούς-προσκόπους, κλπ), και το άλλο με το κτήριο της πρώην Λαϊκής με το κέρατο που μας έμπηξε στο τέλος. Χωρκάτικη Κυπριακή περηφάνεια, φορέβα. :p
Το τραγούδι μας φέτος δεν το έχω ακούσει ακόμα, ως συνήθως.

Ανώνυμος είπε...

Έχω μια απορία: Την εποχή που κάθε χώρα τραγουδούσε στη γλώσσα της και η Κύπρος είχε το δικαίωμα να στείλει τραγούδι στα Αγγλικά, αφού είναι μια από τις επίσημες γλώσσες, γιατί δεν το αξιοποίησε ποτέ; Αντίθετα η Μάλτα που επίσης έχει τα Αγγλικά ως επίσημη γλώσσα, έστελνε κάθε χρόνο αγγλικό τραγούδι και είχε πάρει πολλές καλές θέσεις τη δεκαετία του 90, όταν μαζί με Αγγλία και Ιρλανδία ήταν οι μόνες χώρες με αγγλικό στίχο και ευνοούνταν από τις επιτροπές. Φαντάζεσαι να είχε πει η Άννα το "Μόνο η αγάπη" στα Αγγλικά; Πρώτη θα έβγαινε! Τι χαμένη ευκαιρία ήταν αυτή; Και γιατί από το 2000 και μετά όταν απελευθερώθηκε η γλώσσα και όλοι άρχισαν να τραγουδάνε στα Αγγλικά, τότε ξυπνήσαμε και αρχίσαμε να στέλνουμε κι εμείς Αγγλικά; Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει;

Anti-Christos είπε...

Αγαπητέ ανώνυμε,

Οι επίσημες γλώσσες της Κύπρου είναι τα Ελληνικά και τα Τουρκικά. Τα Αγγλικά δεν υπήρξαν ποτέ επίσημη γλώσσα και δεν ξέρω για ποιο λόγο συντηρείται ακόμα αυτός ο μύθος. Ίσως επειδή τα ομιλούμε καλά εξ αιτίας της αγγλοκρατίας; Τι να σου πω. Το Σύνταγμα της Κύπρου είναι ξεκάθαρο: Ελληνικά και Τουρκικά είναι οι επίσημες. Πιστεύω ότι ακόμα και αν είχαμε το δικαίωμα να στείλουμε τραγούδι με αγγλικό στίχο, το ΡΙΚ θα επέβαλλε την ελληνική γλώσσα για να αφήσει πολιτικό στίγμα (τις παλιές καλές εποχές που προσδιοριζόμασταν έτσι). Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι το 1999, όταν είχε ήδη φιλελευθεροποιηθεί η γλώσσα, το ΡΙΚ απαγόρευσε στη Μάρλεν να πει το "Θα'ναι έρωτας" στα αγγλικά γιατί ήθελε να ακολουθήσει αυτή την πολιτική. Το "Μόνο η Αγάπη" δεν θα μου άρεσε στα Αγγλικά, αλλά αυτά είναι γούστα. Αν με ρωτάς, ο κανονισμός της γλώσσας πρέπει να επανέλθει έστω σε ένα ποσοστό 50% (κουπλέ στην εθνική γλώσσα, ρεφρέν σε όποια γλώσσα θέλει ο στιχουργός) γιατί τα τραγούδια έχασαν πια τον χαρακτήρα τους και έγιναν όλα αχταρμάς. Είτε Σερβία βλέπεις είτε Αγγλία ένα και το αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για την απάντηση! Έχεις δίκιο, τώρα το τσέκαρα και όντως τα Αγγλικά δεν είναι επίσημη γλώσσα της Κύπρου. Ο λόγος που είχα αυτή την εντύπωση είναι επειδή έχω διαβάσει σε ξένα sites ότι η Κύπρος και η Μάλτα είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν με αγγλικό στίχο, η Μάλτα το αξιοποίησε αλλά η Κύπρος όχι. Νομίζω το είχε πει κάποτε και ο Καπουτζίδης. Ίσως λόγω του περιστατικού το 1999 που ανέφερες να μπερδεύτηκαν και νόμιζαν ότι αυτό συνέβαινε κάθε χρόνο και ενώ μπορούσαμε να τραγουδάμε στα Αγγλικά το απαγόρευε το ΡΙΚ. Πάντως ήταν άδικο αυτό που έκαναν στη Μαρλέν, αφού η κοπέλα δεν μιλά καλά τα Ελληνικά και σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερη η απόδοση της αν την άφηναν να το πει στα Αγγλικά. Πιστεύω ότι πρέπει να έχει το δικαίωμα κάθε ερμηνευτής να πει το τραγούδι του σε όποια γλώσσα αισθάνεται άνετα και πιστεύει ότι μπορεί να αποδώσει καλύτερα το νόημα του. Αν π.χ. οι ABBA υποχρεώνονταν να πουν το "Waterloo" στα Σουηδικά δεν πιστεύω ότι θα έβγαινε πρώτο, ούτε θα έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία. Επίσης, το βρίσκω τραγικό όταν βλέπω τραγουδιστές κυρίως από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ που δεν ξέρουν γρι αγγλικά να παπαγαλίζουν λέξεις που ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι σημαίνουν, ούτε εμείς καταλαβαίνουμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα προτιμούσα να τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ότι κερδίζουν συνέχεια αγγλόφωνα τραγούδια και έτσι επικρατεί όλο και περισσότερο η άποψη ότι για να τα πάει καλά μια συμμετοχή πρέπει σώνει και καλά να είναι στα Αγγλικά, με αποτέλεσμα τη σχεδόν ολοκληρωτική "αμερικανοποίηση" του διαγωνισμού. Ελπίζω να αλλάξει αυτό με τη διαφαινόμενη νίκη της Ιταλίας και του χρόνου να έχουμε μεγαλύτερη ποικιλία γλωσσών και μουσικών στυλ.