Ένα Εμβόλιο Κατά Των Τρολ

Έχω τόσα νεύρα!

Να ξεκληρίζεται τόσο δραματικά, τόσο άδικα και τόσο απότομα μια ολόκληρη οικογένεια και να πρέπει να υποστείς στο τέλος της είδησης σχόλια ανώνυμων αναγνωστών που έχουν άποψη για τα πάντα: Από το αν ο δράστης είχε ψυχολογικά, από το αν η σύζυγος «ήταν φάουσα και έφερνε συχνά τον άντρα της στο αμήν», από το αν η ΕΦ νομιμοποιείται να παρέχει όπλα σε εφέδρους, από το αν έπρεπε ο μακελάρης να μπει στη βουλή να καθαρίσει βουλευτές, για τα πάντα. Ο κόσμος δεν μπορεί απλά να σκάσει και να σεβαστεί την τραγικότητα της στιγμής. Πρέπει να εκφέρει άποψη και να αποδώσει δικαιοσύνη επί παντός επιστητού και υπευθύνου.

Αυτά είναι τα κακά του ίντερνετ, φίλε μου. Το ότι δηλαδή δικαιούται ο καθένας κι από μια σύνδεση σ’ αυτό. Δεν υπάρχουν κριτήρια. Να υπήρχε, ας πούμε ένα είδος IQ test στο οποίο βάσει της βαθμολογίας σου να εξαρτιόταν και το αν δικαιούσαι σύνδεση στο ίντερνετ.

Στην πραγματική ζωή είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Πας ας πούμε στο καφενείο, λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, γουρλώνεις εξίσου τα μάτια μ’ αυτά που ακούς, αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Μπορείς να δεις ποιος τα λέει. Και μπορείς να συγκόψεις από ολόκληρο το σύνολο του ανθρώπου, τόσο εμφανισιακά, όσο και πνευματικά πόση βαρύτητα έχει η μαλακία που εκφράζει. Διότι τα επιχειρήματα έχουν εκλείψει (όχι πως τα διαθέταμε και ποτέ σ’ αυτή τη χώρα) και ο κόσμος εκφράζεται μόνο με το ένστικτο και σε επίπεδο κερκίδας.

Ακούς τη μαλακία μες το πλήθος, γυρίζεις να δεις ποιος την είπε, σκέφτεσαι «καλός μαλάκας φαίνεται και του λόγου του», δεν δίνεις περισσότερη σημασία. Στο ίντερνετ, όμως, δεν μπορείς να ξέρεις πόσο σοβαρά να πάρεις αυτό που διαβάζεις. Πρώτον γιατί η έκφραση του μέσου Κύπριου σχολιαστή δεν έχει δομή, αρχή, μέση, τέλος, (τη δε ορθογραφία δεν την συζητώ καν), και δεύτερον γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις πότε αστειεύεται και πότε σοβαρομιλά. Και καταλήγεις να εκνευρίζεσαι.

Τις προάλλες στο Facebook μία παλιά μου συμμαθήτρια, που σημείωσε ότι έμεινε δυο φορές στην ίδια τάξη και έχει διαγνωσμένο πρόβλημα στον εγκέφαλο, έγραψε μία τεράστια προσβολή στον τοίχο μου. Πολλοί με ρώτησαν αργότερα γιατί δεν μπήκα στον κόπο να τη βάλω στη θέση της. Πολύ απλά, διότι γνωρίζω το ποιόν του ανθρώπου που το έγραψε. Και όχι μόνο δεν εκνευρίστηκα από τη χοντράδα της, αλλά δεδομένου ότι προερχόταν από τη συγκεκριμένη, την βρήκα και χαριτωμένη. Της έκανα και like. 

Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τα υπόλοιπα φόρα. Ο καθένας έχει από ένα πληκτρολόγιο και θερίζει ό, τι βρει μπροστά του. Και όσοι από εμάς δεν έχουμε αναπτύξει άμυνες απέναντι στα τρολς, εκνευριζόμαστε. Δικό μας είναι το πρόβλημα στην τελική, το ξέρω. Και για όσο δεν υπάρχει εμβόλιο, να το βάζουμε να ησυχάζουμε, πρέπει να βρεθεί άλλος τρόπος, ρε παιδί μου, να μπορούμε να μάθουμε ποιος κρύβεται πίσω από τη μαλακία που γράφεται. Όχι για να τον τιμωρήσουμε, ή να του κόψουμε το δικαίωμα της έκφρασης, βεβαίως, βεβαίως, αλλά για να ξέρουμε ποιος μας τρώει την ώρα μας, και αν αξίζει τον κόπο να δώσουμε πάνω από ενα δευτερόλεπτο σημασία.