Πέμπτη, Νοεμβρίου 14, 2013

Νικώντας τον Μέτριο μου Εαυτό

Πάσχω από τρομερή έλλειψη αυτοπεποίθησης. 

Μόλις πριν δυο μέρες μου ανακοίνωσε ο διευθυντής μου ότι την ερχόμενη βδομάδα πρέπει να παρουσιαστώ σε ένα συνέδριο και να παρουσιάσω ένα θέμα ενώπιον ανώτατων αξιωματούχων του κράτους, για δέκα ολόκληρα λεπτά. Πρόκειται για κανονική παρουσίαση με διαφάνειες, χρήση υπολογιστή κτλ. Έκτοτε έχω χάσει δέκα κιλά ιδρώτα από τον φόβο μου. Είναι η δεύτερη φορά που μου ανατίθεται κάτι τέτοιο, και αυτή τη φορά ωφείλω να το φέρω εις πέρας για να δικαιολογήσω την πρόσληψή μου, αλλά και την ύπαρξή μου, αν θέλεις. Την πρώτη φορά που μου ανατέθηκε κάτι ανάλογο πήγα με την ουρά στα σκέλια στον διευθυντή και δήλωσα πως αδυνατούσα να το διεκπεραιώσω, λόγω του ότι η παρουσίαση θα γινόταν στα αγγλικά και δεν αισθανόμουν πως είχα αρκετό χρόνο να προετοιμαστώ γι αυτό. Παραμύθια της χαλιμάς. Απλά φοβόμουν. Το αίτημά μου, τότε, εισακούστηκε και την παρουσίαση ανέλαβε άλλη συνάδελφος την οποία όμως συνόδευσα στο συνέδριο για να την παρακολουθήσω και να εξοικειωθώ με την ιδέα της προβολής και της έκθεσης.

Τώρα, πολύ λογικά σου γεννιέται το ερώτημα, πώς γίνεται άνθρωπος που παίζει θέατρο εδώ και 7 χρόνια, υποδυόμενος τις πιο πολλές φορές ρόλους καρικατούρας, και που δεν διστάζει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα ντυμένος ως Καρβέλας χορεύοντας με τη Βίσση, να διστάζει να παρουσιάσει ένα θέμα που το σπούδασε, το χειρίζεται καθημερινά και σε μια γλώσσα στην οποία έγραψε διατριβές, εκθέσεις, εξετάσεις, διαγωνίσματα. Η απάντηση είναι απλή: Δεν ξέρω!

Άμα ήξερα θα το διόρθωνα και μόνος μου, δεν θα σου έγραφα εδώ τον πόνο μου βραδιάτικα. 

Είναι όντως αξιοπερίεργο γιατί στο θέατρο η ματαιοδοξία μου νικά τον φόβο της έκθεσης, ενώ αντίστοιχα στη δουλειά μου, ο φόβος καταποντίζει τη γνώση. Προφανώς, το να υποδύεσαι έναν ρόλο, είτε αυτός λέγεται Βέλας, είτε οτιδήποτε άλλο είναι ευκολότερο από το να είσαι ο εαυτός σου. Και μάλιστα ο σοβαρός εαυτός σου. Δεν το συζητώ. Αλλά και πάλι. Δεν το χωνεύω ότι ουδέποτε είχα πρόβλημα να αυτοσχεδιάσω και να σώσω μια παράσταση στη σκηνή, ενώ το να παρουσιάσω ένα επιστημονικό θέμα μου προκαλεί υγρές παλάμες, στεγνό στόμα και ακράτεια μόνο στη σκέψη ότι το ακροατήριο μπορεί να βαρεθεί, να πλήξει ή (ο Θεός να μην το δείξει), να μου κάνει απορίες για τις οποίες δεν θα γνωρίζω την απάντηση. Αυτό το τελευταίο μπορεί και να με σκοτώσει. Γιατί κατά τη γνώμη μου, αν δεν κατέχεις ένα θέμα στο 1000%, κάθεσαι σπίτι σου, δεν κάνεις διαλέξεις, ούτε πουλάς πνεύμα. 

Αναγνωρίζω πως ποτέ και κανένας δεν τα ξέρει όλα, αλλά εγώ μουδιάζω, δεν μπορώ να πουλάω μούρη αν δεν αγγίζω την τελειότητα. 

Δυστυχώς, αυτή μου η στάση μου γυρνάει πάντα μπούμερανγκ και έχει σταθεί κατά καιρούς τεράστιο τροχοπέδη στην εξέλιξή μου. Άπειρα τα παραδείγματα: Για να επανέλθω, στο προαναφερθέν συνέδριο που αρνήθηκα να πάω να μιλήσω, εξ αιτίας του φόβου μου να εκφραστώ στα αγγλικά (πού πας ρε Καραμήτρο άμα δεν έχεις προφορά Οξφόρδης και δεν χρησιμοποιείς το therefore και το nevertheless τρεις φορές σε κάθε πρόταση;), εν τέλει παρουσιάστηκαν κι άλλοι ομιλητές, των οποίων η άρθρωση και προφορά ήταν πολύ χειρότερες από τη δική μου, και καταχειροκροτήθηκαν. Μάλιστα, ουδεμία τύψη έδειχναν να αισθάνονταν καθόσον κακοποιούσαν την αγγλική μπροστά στα μάτια και ώτα τόσων παρευρισκομένων που προσωπικά το θεώρησα θράσος! Φεύγοντας ένιωσα και τρεις φορές μαλάκας που αναγκάστηκα να εκτεθώ στο αφεντικό για την αδυναμία μου να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου, ενώ άλλοι, που μιλούσαν την αγγλική σαν Αλβανοί κηπουροί στα βόρεια προάστεια της Αθήνας, απολάμβαναν το χειροκρότημα. 

Για να αντιληφθείς το μέγεθος του προβλήματος, το ίδιο πρόβλημα είχα και μέχρι να ξεπαρθενέψω. Για πάρα πολλά χρόνια θεωρούσα ότι εφόσον δεν μπορείς να γαμήσεις σαν πορνοστάρ και να της πετάξεις της άλλης την μήτρα έξω, κάτσε καλύτερα σπίτι σου και παίξε επιτραπέζια. Για πολλά χρόνια φοβόμουν να εκτεθώ λόγω απειρίας, λόγω αδυναμίας να ανταποκριθώ στα στάνταρ των πορνό που έβλεπα. Ναι, ξέρω, ούτως ή άλλως κανείς δεν θέλει να θυμάται τις πρώτες του φορές, κανείς δεν χτίζει αν δεν μπαζώσει, κανείς δεν τρέχει 100 μέτρα σε αγώνες αν πρώτα δεν μάθει να περπατά, μα εγώ ήθελα να φτάσω το τέλειο εξ αρχής, να αισθάνομαι ότι επιτελώ το έργο μου στο ακέραιο, να είμαι κύριος. Ε, αυτή μου η φοβία δεν φαντάζεσαι πόσο καιρό με άφησε να παρακολουθώ το άθλημα από τον πάγκο σαν δεύτερος και τρίτος αναπληρωματικός, παρά σαν επιθετικός παίχτης -κατέληξα να εκφράζομαι και με αθλητικούς όρους, ποιός να μου το έλεγε. 

Σου αναφέρω το σεξ σαν παράδειγμα, μα μπορώ να σκεφτώ άπειρα παραδείγματα στη ζωή μου όπου παραμέλησα τον εαυτό μου επειδή φοβόμουν να του επιτρέψω να εκτεθεί. Θυμάσαι, ας πούμε, που σου είχα γράψει κάποτε πως θέλω να γράψω ένα θεατρικό έργο; Άρχισα να γράφω το σενάριο και στην πορεία το παράτησα διότι όταν το διάβαζα έκανα πολλές αρνητικές σκέψεις, έλεγα "ποιός νομίζεις ότι είσαι που θα μου γράψεις και θέατρο", "ρεζίλι θα γίνεις", "χέσε μας ρε Αριστοφάνη που μου θες και κωμωδία" και άλλα παρόμοια. Τις προάλλες πήγα και είδα μια ερασιτεχνική παράσταση ενός άλλου τύπου που έκατσε και έγραψε μόνος του το σενάριο, σκηνοθέτησε και έστησε γενικά όλο το έργο και σκέφτηκα ότι μπορώ να γράψω κάτι αντάξιο αν όχι κάτι πολύ καλύτερο και ΠΟΣΟ μαλάκας είμαι που αφήνω τις ανασφάλειές μου να κυριαρχούν μέσα μου και δεν προχωρώ μπροστά! Όσο μπροστά μπορείς να προχωρήσεις δηλαδή μέσω μιας θεατρικής σάχλας. 

Εν πάση περιπτώσει. Στερήθηκα πολλές απολαύσεις, πολλές νίκες και εμπειρίες στη ζωή μου απλά και μόνο επειδή ένιωθα πως καλύτερα να απείχα, παρά να συμμετείχα αδυνατώντας να ανταποκριθώ στο απόλυτο. Γιατί θεωρώ πως πάντα το τέλειο πρέπει να επιζητούμε σ' αυτή τη ζωή. Και δεν λέω, καλή η αυστηρότητα, καλές οι μεγάλες προσδοκίες, μα να μην φτάνουμε στο σημείο να αναχαιτίζουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.  

Αυτή τη φορά θα πάω στο συνέδριο. Παρόλο που δεν κατέχω το θέμα όσο θα ήθελα. Παρόλο που φοβάμαι ότι ακόμη κι αν το μάθω τέλεια, θα πεταχτεί από κάτω κάποιος να ρωτήσει κάτι που μπορεί να μην ξέρω να το απαντήσω και να θέλω να ανοίξει η Γη να με καταπιεί. Αλλά θα πάω. Θα πάω γιατί βαρέθηκα να είμαι έρμαιο των φόβων μου, βαρέθηκα να βλέπω το μέτριο να επιβραβεύεται και εγώ να θεωρούμαι υποδεέστερος απλά επειδή φοβάμαι να εκτεθώ. Θα πάω, και άμα τα εύρω σκούρα, το πολύ πολύ να φορέσω την περούκα του Καρβέλα και να τους πω: "Ακούστε να δείτε, εγώ γι αυτά είμαι πλασμένος. Αν θέλετε σας χορεύω το Φάμπιουλους και όλοι happy. Αν πάλι δεν θέλετε, χαρήκαμε πολύ που σας γνωρίσαμε."   

Είναι τόσο δύσκολο να πολεμάς τον μέτριο εαυτό σου και να τον νικάς. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος στην ηλικία μας. 

21 σχόλια:

Mana είπε...

Να πας. Και θα τα καταφερεις. Να σκεφτεσαι και οτι αν δεν τα καταφερειις παλι μια χαρα θα εισαι.

Neraida είπε...

Καλημέρα! Ωραίο θέμα! Με ξύπνησε και δεν έχω πιει ακόμα καφέ.
Είχα πάει κάποια σεμινάρια κάποτε που με βοήθησαν να κατανοήσω περισσότερο και μετά να ξεπεράσω το φόβο να μιλήσω δημόσια. Η ιδέα να μιλήσω μπροστά σε κόσμο έκανε τη φωνή μου να χάνεται. Τώρα μου έτυχε να μιλήσω μπροστά σε 300 παιδιά και όλα καλά.

Λοιπόοοοοοοοοον :
1) Πρέπει να ξέρεις το θέμα σου καλά! Οπόταν κάνε αρκετή προετοιμασία.
2) Ετοίμασε μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση powerpoint κτλ. Τα εργαλεία βοηθούν τόσο στην αυτοπεποίθησή σου γιατί θα έχεις κάτι να παρουσιάσεις και καλύπτουν στιγμές αμηχανίας ή κενού.
3)Κάνε πρόβα την παρουσίασή σου. Καλύτερα με κοινό ( άντε Μπρέντα βοήθα ). Χρονομέτρησέ την, πρόσεξε τη στάση του σώματος, που κοιτάς όταν μιλάς κτλ.
4)Κανείς δεν ξέρει τα πάντα. Και να τα ξέρεις θα τα ξεχάσεις από το άγχος. Οπόταν προετοίμασε απαντήσεις όπως : Δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή, Μπορείτε να βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες εδώ, Αφήστε μου τα στοιχεία σας να σας ενημερώσω κτλ.
5)Νιώσε ότι «Το ‘χεις» το θέμα. Όχι την τελευταία λεπτομέρεια. Την ουσία.

Και τελευταίο και σημαντικότερο: Βρες τον ρόλο! Εσύ νιώθεις ότι πρέπει να εκτεθείς! Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η ουσία της παρουσίασης δεν είναι ο Anti-Christos. Είναι το Θέμα που θα παρουσιάσεις. Οπόταν δεν κρίνεσαι εσύ! Είσαι ο παρουσιαστής/ο υπεύθυνος/ο ειδικός/η Μπόκοτα/ότι λέξη ταιριάζει. Ένα ρόλο θα εκτελέσεις!

Και κάτι ακόμα: Πονάει το χέρι μας και λέμε είμαστε άρρωστοι. Αυτό νιώθεις τώρα. Ότι ένα μικρό προβληματάκι καθηλώνει την ύπαρξή σου. Όχι φίλε μου. Είσαι μια χαρά, κατέχεις το θέμα, έχεις μια πολύ μικρή φοβία καθαρά λόγω απειρίας στο θέμα.

υ.γ. Μια φορά είχα στείλει ένα σακουλάκι με νεραϊδόσκονη σε ένα φίλο μου στην Αγγλία όταν θα έκανε μια παρουσίαση για το διδακτορικό του. Το είχε στην τσέπη και τον βοήθησε να θυμάται ότι όλα θα πάνε καλά. Βρες κάτι και βάλε το στην τσέπη σου!

Καλή τύχη φίλε.

Ανώνυμος είπε...

Χρίστο μου,
Μπράβο!!! Να πας στο συνέδριο και να θυμάσαι ότι εσύ ξέρεις καλύτερα το θέμα από οποιονδήποτε παρεβρισκόμενο.
Πότε είναι; Μπορούμε να έρθουμε και εμείς να σε θαυμάσουμε; :-)
Ντορέττα

Ανώνυμος είπε...

και όμως μπορείς να τα καταφέρεις, πόσες φορές σκέφτεσαι κάτι και φοβάσαι να το εκφράσεις και τελικά το λέει κάποιος άλλος και λες μαλακία έκανα που δεν το είπα...καμιά φορά παρά να κρύβεσαι καλυτερα να βγαίνεις προς τα έξω και ας κάνεις και λάθη...
κωνσταντίνος

Marco είπε...

Φίλε τα πράγματα νομίζω είναι απλά, όπως λέει και η νεράιδα πιο πάνω, βρές το ρόλο που θέλεις να υποδυθείς και τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.
Έχω και εγώ παρόμοιο πρόβλημα, δεν μπορώ να μιλήσω σε κοινό, άκου λοιπόν τι μου έτυχε, σε κάποιο συμβούλιο που ήμουν μέλος κάποια χρονιά στην πρώτη συνεδρίαση δεν παρουσιάστηκε κανένα μέλος απο το απελθών συμβούλιο εκτός από εμένα, και χωρίς να έχω κάτι υπόψιν μου ο συντονιστής με κάλεσε να πώ λίγα λόγια για τον ρόλο του συμβουλίου, όχι τίποτε το ιδιαίτερο 2-3 λεπτά ομιλία, ε λοιπόν αυτό ήταν μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα αμηχανίας και ιδρώτα, και χωρίς καμιά προετοιμασία μίλησα για σχεδόν 5 λεπτά και τα πήγα πολύ καλά... όχι όχι απορίες και ερωτήσεις δεν δέκτηκα μην το παραξηλώσουμε κιόλας στην παρθενική μας εμφάνιση ενώπιον κοινού.
Τώρα νιώθω αρκετά έτοιμος για μελλοντικές παρουσιάσεις και διαλέξεις, και με απορίες παρακαλώ!!!

Γι' αυτό προχώρα και μην το φοβάσαι.

Ανώνυμος είπε...

Εννοείται να πας. Ξεπέρασε τις φοβίες σου. Και πίστεψε με όταν το κάνεις μια φορά ετέλιωσε μετά θα είσαι cool και θα το κάνεις πιο συχνά να μην σου πω ότι μπορεί και να σου αρέσει. ένα κόλπο είναι να το σκεφτείς ως θεατρική παράσταση με κοινό. Πάντως έτσι πάθαινα και εγώ με τις παρουσιάσεις. Τώρα βγαίνω μια χαρά. Το κόλπο είναι να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι ο καλύτερος και για εκείνη τουλάχιστον την στιγμή(και πάντα δηλαδή) να έχεις full αυτοπεποίθηση. Πίστεψε με όταν βγείς με αέρα ούτε καν θα σε ρωτήσουν. Θα φοβούνται οι ίδιοι ότι θα είναι ανεπαρκείς.

Moonlight είπε...

Νοιώθω σε πάρα πάρα πολλά. Οκ, αγχώνουμαι πάντα τη στιγμή που θα εκτεθώ για κάποιο λόγο είτε είναι θεατρική είτε χορευτική παράσταση, είτε παρουσίαση, είτε προφορική εξέταση.
Μιλούμε για άγχος τύπου δεν ξέρω αν πρώτα θα τα βγάλω όλα σε εμετό ή σε διάροια (σόρυ κιόλας).
ΧΑΟΥΕΒΕΡ, πιστεύω ότι αν είσαι προετοιμασμένος για το θέμα σου, μια παρουσίαση σε ένα συνέδριο (στην Κύπρο κιόλας) δεν είναι τόσο τραγική, αφού είδες ότι ούτε θα σε ενοχλήσει κανένας για να έχεις κάτι απρόοπτο, ούτε τίποτε. Απλά θα είσαι προετοιμασμένος καλά-που νομίζω το ξέρεις και θα το κάνεις.

Πες μας πώς τα πήγε(ς) με το πέρας της παρουσίασης!

Ανώνυμος είπε...

Αν σε ρωτήσει κανείς κάτι που δεν ξέρεις να απαντήσεις, πες του απλά: "put it in the vitrin" #ola_egw_pia

Εδώ άλλοι άφησαν τα μπάζερ της τόμπολας και των λαχείων κι έπιασαν τα έδρανα της Βουλής ρε...

Sike είπε...

σκόρπια σχόλια:

1. the #1 fear of people worldwide is public speaking, the #2 is death. People would rather die than speak in public, έννεν πελλαμός; χαχα

2. Κάποιοι λένε "imagine that your audience is naked" και ότι αυτό βοηθά. Επειδή προσωπικά θεωρώ το βλακεία το συγκεκριμένο, κάμνω κάτι άλλο που εν βασισμένο στην ίδια φιλοσοφία, δηλαδή να νιώσεις υπεράνω: σκέφτομαι (που είναι και η αλήθεια) ότι ΕΓΩ είμαι ο έξπερτ, ΑΥΤΟΙ περιμένουν να ενημερωθούν από ΕΜΕΝΑ, και ΑΝΑΜΕΝΟΥΝ ότι θα έχω αέρα γκουρού. Αν ανέβω στο βήμα δρωμένη, σκυφτή, φοϊτσιασμένη, ντροπαλή κτλ, τι θα γίνει; Απλά θα ξενερώσουν άshημα. Εκείνοι με περίμεναν ως θεότητα και εγώ προσήλθα όπως το καττί το κατουρημένο. Έσο θεότητα.

3. Ως θεότητα, ακόμα και μπροστά σε απορία που δεν ξέρεις να απαντήσεις, το "δεν ξέρω θα το ψάξω για σένα" θα είναι άμεσα αποδεκτό χωρίς δεύτερη σκέψη. Ως θεότητα, ΟΛΑ είναι συγχωρήσιμα και κανείς δεν θα τα προσέξει ή θυμάται.

4. Πολλά ωραία η "ψυχανάλυσή" σου περί αυτοπεποίθησης και self-sabotage...

5. Έσο θεότητα. Τζιαι κανεί.

Georgia είπε...

"Fake it until you make it".
Προσποιήθου ότι παίζεις ένα ρόλο την ώρα της παρουσίασης.
Προσποιήθου ότι δεν έχεις άλλη επιλογή από το να το κάνεις.
Ο λόγος που νιώθεις ότι θα κατακριθείς, είναι επειδή εσύ αυτό θα έκανες εάν ήσουν στο κοινό καθώς παρουσίαζες.. αλλά αυτό είναι φυσικώς αδύνατο.. έτσι..;!
Επικεντρώθου στα θετικά, όχι στα αρνητικά. Τελικά σε μια παρουσίαση σημασία έχει τι θα ειπωθεί και πώς θα διατυπωθεί. Τα άλλα είναι λεπτομέρειες.
Το διαπίστωσες κι εσύ:
"εν τέλει παρουσιάστηκαν κι άλλοι ομιλητές, των οποίων η άρθρωση και προφορά ήταν πολύ χειρότερες από τη δική μου, και καταχειροκροτήθηκαν."
Καλή επιτυχία.

Ανώνυμος είπε...

Μεν τονίζεις τα σύμφωνα επί το δεκαπλάσιο, απέφυγε τα "εεεεε", κάμνε χειρονομίες ( απόφυγε μόνο να χτυπάς το τραπέζι) και το κυριότερο πάρε γραπτό κείμενο μαζί σου, χωρίς να το αραδιάσεις όλο στις καρτέλες παρουσίασης.

Ανώνυμος είπε...

Μπορείς να κάνεις και το άλλο: αν θέλουν να σου κάνουν ερωτήσεις, να τους πεις να σου τις δώσουν γραπτώς, να τις μελετήσεις και θα επανέλθεις με τις απαντήσεις σου σε σύντομο διάστημα. Το έκαναν κι άλλοι. Τι, όχι;

Joy Tears είπε...

Αν το έγραφα εγώ το κείμενο, εν θα το έγραφα καλύτερα! Ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ, μπορώ να παίζω ρόλους και να κάμνω τον καραγκιόζη αλλά αν πρέπει να μιλήσω σοβαρά σε κοινό...άστα να πάνε!
Λοιπόν, καλή επιτυχία και αναμένουμε ποστ!!

Dreamer είπε...

μετα που τοσες συμβουλες που σου ειπαν, εγω απλα λαλω καλη επιτυχια!

Ανώνυμος είπε...

Χριστο μου,
Αν υποβάλουν ερώτηση για την οποία δεν έχεις απαντηση, απλά απάντησε κάτι άσχετο. Αλήθεια σου λέω, πιάνει.
Ντορεττα

QuNellos είπε...

File, einai kala ta sxolia pou exefrasan oi prolalisantes alla pistevo oti apla tha sou prokalesoun perissotero agxos. To styl ths parousiashs erxetai me thn empeiria kai oxi me mia "syntagi". Loipon egw exw kathe pisti oti meta apo polles parousiaseis tha to xeperaseis. Egw panta skeftomai to Johari's Window. There are always things that you know you know, things that you know you don't know, things that you don't know you know and things that you don't know you don't know. Me alla logia, oti kai na kaneis, tha yparxoun erwthseis pou den tha xereis thn apanthsh. H lysh einai h exhs "Your questions is very interesting and I have never thought of it like this. I will have to look it up and get back to you...

Omorfa, dynata kai me axioprepeia.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε σχετικά με την παρουσίαση υπάρχουν μαθήματα που μπορούν να σε βοηθήσουν αρκετά. Σχετικά με τις γκόμενες, οι κυπραίες είναι από τις πιο απλησίαστες γυναίκες που γνώρισα (γύρισα όλη την Ευρώπη) και ίσως να είναι ένας από τους λόγους που νιώθεις έτσι

Mia Petra είπε...

Δεν σε φοβάμαι μάνα μου!
Στενοχωριέμαι μόνο που δεν θα μπορώ να είμαι εκεί να σε καμαρώνω!! Φιλούθκια! :))

Ανώνυμος είπε...

Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας. Κάτι που σε σένα μπορεί να έρχεται φυσικά και να σου φαίνεται εύκολο, σε μένα μπορεί να είναι σχεδόν αδύνατο να το κάνω και το ίδιο ισχύει και αντίστροφα.

Το να αναγνωρίζεις τις αδυναμίες στον χαρακτήρα σου και να θέλεις και να επιδιώκεις να βελτιωθείς ώς άτομο, συμφωνώ.

Το να αποκαλείς τον εαυτό σου μέτριο όμως διαφωνώ. Από που και ως που είσαι μέτριος; Μεν ακούω πελλάρες.

Έσιεις τζαι πρέπει να κάμεις κάτι, οτιδήποτε; Απλά κάμε το. End of story.

Ever tried. Ever failed. No matter. Try Again. Fail again. Fail better. - Samuel Beckett

Sofia είπε...

Διαβάζω το blog σου και ξετρελλάθηκα.Κι εγώ εχω τα ίδια τελειότητα και βλακείες και σαφώς δεν εξελίσσομαι!!!

Σοφία

Sofia είπε...

Να εκτεθείς , να εκτεθείς οι ανασφάλειες μας έχουν καταστρέψει!

Σοφία