Σάββατο, Μαΐου 11, 2013

To Υπέροχο 1987


Μεγαλώνω και συμπεριφέρομαι σαν γέρος και το κακό είναι ότι δεν ξέρω αν μπορώ να το καταπολεμήσω.

Έκατσα να δω μια παλιά Γιουροβίζιον στον υπολογιστή. Αυτήν του 1987 που είναι και η αγαπημένη μου από τη συγκεκριμένη δεκαετία. Δεν σταμάτησα λεπτό να νοσταλγώ και να μνημονεύω εκείνα τα χρόνια όπου όλα ήταν πιο φαντασμαγορικά και πιο μαγικά.

Πώς είναι δυνατόν θα μου πεις; Όταν σήμερα τα θεάματα χαρακτηρίζονται από τεχνολογική αρτιότητα, εκπληκτική ευκρίνεια εικόνας και ήχου εσύ να επιθυμάς εποχές που δεν ήταν σίγουρο ότι θα δεις το τέλος του διαγωνισμού γιατί υπήρχε περίπτωση να πέσει ο δορυφόρος; Γιατί έζησα και τέτοια μεγαλεία στα χρόνια μου.

Κι όμως φίλε μου, τις εποχές που δεν υπήρχε ίντερνετ και η νύχτα του διαγωνισμού μεταδιδόταν με χίλια ζόρια με το μικρόφωνο της Φρύνης Παπαδοπούλου (της Κύπριας Μπόκοτα), να δουλεύει όποτε του καπνίσει, ένιωθες ότι παρακολουθείς κάτι από πολύ μακριά και αισθανόσουν προνομιούχος τηλεθεατής. Το να βλέπεις ένα διαγωνισμό από τις Βρυξέλλες ακουγόταν πολύ… διαστημικό. Τότε, ζήτημα να ήξερες ότι οι Βρυξέλλες είναι στην Ευρώπη. Σήμερα οι Βρυξέλλες θεωρούνται γειτονιά μας και οι μισοί από εμάς έχουμε σπουδάσει εκεί ή και έχουμε δουλέψει για κάποιο χρονικό διάστημα στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.


Αυτή ήταν η παρουσιάστρια, η Βίκτωρ Λάζλω. Με τέτοια εμφάνιση πως να μην νομίζω ότι πρόκειται όντως για διαστημικό σόου;

Το ίντερνετ έχει καταστρέψει αυτή τη μαγεία. Σήμερα μπορείς να δεις τις πρόβες αναρτημένες από παριστάμενους χρήστες στο διαδίκτυο, ξέρεις εκ των προτέρων τι θα φορέσει ο καθένας, πως θα στηθεί, πως θα χορέψει, πως θα ερμηνεύσει. Εξαφανίστηκε το στοιχείο της έκπληξης. Τότε όλα αποκαλύπτονταν εκείνο το βράδυ. Σήμερα ξέρουμε τρεις μέρες νωρίτερα τι χρώμα θα είναι το βρακί της Παπαρίζου στο Κίεβο και πως μυρίζει η κλανιά του Αγάθωνα στο Μάλμε.

Ο κόσμος συρρικνώθηκε και μαζί του και η γοητεία του. Και αυτό έχει επιπτώσεις από τον τουρισμό μέχρι τα τηλεοπτικά προγράμματα. Θέλω να πω, κάποτε θεωρούνταν ταξίδι το να πας στην Αθήνα. Σήμερα η Αθήνα δεν θεωρείται ταξίδι, πάμε αυθημερόν και είναι μετακίνηση ρουτίνας. Μην σου πω ότι οποιοδήποτε ταξίδι στη Μεσόγειο δεν θεωρείται 'ταξίδι'. Έχουν μικράνει οι αποστάσεις, έχει πάρει άλλη διάσταση ο όρος 'ταξίδι'. Έτσι και τα τηλεοπτικά προγράμματα. Δεν υπάρχει πια η μαγεία της ζωντανής σύνδεσης ούτε καν για Ολυμπιάδα που μεταδίδεται από το Σύδνεϊ. Φυσικά υπάρχουν και τα πλεονεκτήματα σε όλα αυτά, τα οποία είναι αυτονόητα και δεν χρήζουν ανάλυσης, αλλά δυστυχώς έχουμε φτάσει στον κορεσμό. Δεν μας χωρεί ο πλανήτης πια. Τον βαρεθήκαμε πριν καν σαρανταρήσουμε.

Λυπάμαι που ακούγομαι σαν τη γιαγιά μου, που απορρίπτει και απαξιώνει το καινούριο και το καινοτόμο, απλά είδα αυτόν τον διαγωνισμό απόψε και η απόλαυση ουδεμία σύγκριση ενείχε με αυτό που εισπράττω όταν βλέπω πιο πρόσφατα σόους, σαφώς πιο αναβαθμισμένα από κάθε άποψη.

Είναι που νοσταλγούμε τα νιάτα μας, είναι που δεν γυρίζει τίποτε πίσω, είναι που ήμασταν μικροί και δεν καταλαβαίναμε, που μέχρι και το Βέλγιο μας φάνταζε όμορφο…; Όλα αυτά μαζί νομίζω.

Κι άλλα screenshots:


Η 50αρα πλέον Αλέξια πριν από την τότε εμφάνισή της. Το "γεια σου Κύπρος" που μας έστειλε στην καρτ ποστάλ, ήταν σαν μήνυμα αστροναυτών από τον Άρη. Τόσο συγκινητικό ακουγόταν κάποτε. 


Το κοινό. Κλασάτο και καλοντυμένο, προσέδιδε περισσή αίγλη στο θέαμα. Όχι σαν σήμερα που βλέπεις και την κουτσή Μαρία να χαριεντίζεται στο στάδιο. Αυτό ήταν dress code!


Η τουρκική συμμετοχή. Θυμάμαι ότι έβλεπα για πρώτη φορά Τούρκους στη ζωή μου και είχα εκπλαγεί που είχαν ανθρώπινη μορφή. Από τις περιγραφές που άκουγα στο σπίτι νόμιζα πως επρόκειτο για τέρατα, ότι είχαν κεραίες, πέντε χέρια, έβγαζαν σπίθες από τα μάτια κτλ. Και τώρα αυτά πιστεύω, βέβαια. 

Υπέροχα χρόνια.

Gente di mareeee che se ne vaaaaa….
…for the last time, hold me nowwww!

9 σχόλια:

Moonlight είπε...

Φοβερή χρονιά το 1987, δεν την θυμούμαι καθόλου, ήμουν μισού χρονού τέτοιο καιρό τότε. Πολύ σπουδαίο σχόλιο, απλά διαβάζω σαν βλαμμένο τις περιγραφές σου και σκέφτομαι ότι δεν το είχα σκεφτεί ποτό όλο αυτό, ούτε νομίζω ότι υπήρχε στο μυαλό μου τόσο έντονη διαφορά με το σήμερα από τότε που θυμάμαι εγώ. :S

Anti-Christos είπε...

Είσαι πιπίνι ακόμα γι αυτό! :)

Ανώνυμος είπε...

to 1987 hmoun 3,kai mou emeinan ta tragoudia apo tote areske mou to aspro mauro kai to tragoudi ths clin dion kai mias allhs xan8oulas alla den eime sigourh an htan to 1987 auta ta 2.genika asxoloumoun me eurivision mono ta teleutea xronia pou mas exoun xesmenous kai fetos den asxolithika ka8olou, eida mono xtes tis summetoxes ths kuprou apo to 1981 mexri shmera kai estiasa perisotero stis leptomeries ka8e xrono vrisko kai kati kai sumfono mazi sou h dekaetia ekeinh htan ena taxidi sto diasthma,sto anna maria lena tou 84 o tragoudisths kai to pliroma tou htan san astronautes me tis ashmi formes,eutuxos tote hmoun merikon hmeron kai den eida to diagonismo k oi alles xores etsi xali htan 8umoume mono apo to 87 kai meta.

Joy Tears είπε...

Έβλεπα το αφίερωμα στο ρικ την Παρασκευή και σκεφτόμουν ακριβώς τα ίδια! Τότε είχε άλλη αίγλη ο διαγωνισμός!

Neraida είπε...

Είχε άλλο νόημα η eurovision τότε.
Φοβερή χρονιά το 1987.
Μεγάλος έρωτας ο Jonny.
Και το 1988 είχε τη μαγεία του!

Mia Petra είπε...

Καλημέρα μάνα μου! Σε φιλώ!

Αχάπαρη είπε...

Μάνα μου ρε η Αλέξια εν η αγαπημένη μου Κυπριακή συμμετοχή. Μαζί με τη Lisa Andreas.
Τζιαι εμένα χαλά με πολλά να ξέρω ποιος θα κάμει τι που πριν τζιαι δεν εκατάλαβα ποττέ σε τι εξυπηρετεί τούτη ούλλη η υπερέκθεση (κατακρίβειαν ενόμιζα μόνο εγώ ασχολούμαι με έτσι πράματα..)

Ανώνυμος είπε...

συμφωνώ σε πολλά απ όσα λες, για να φανταστείς κάποτε η κρατική έκθεση ήταν ενα μεγάλο γεγονός, όπου η χαραλαμπιδου που τωρα έγινε πολιτικάντης, έκανε Live shows και νομίζαμε ότι ήταν show αυτό που βλέπαμε...μέχρι που είδαμε τη ρούλα με το ciao και το μπράβο και καταλαβαμε τι σημαινει show...ε πόσο μάλλον η γιουροβίζιον...τώρα πια άλλαξε ο κόσμος, και αυτό που σήμερα ένα παιδί βλέπει ως κάτι μαγικό όταν μεγαλώσει θα το βλέπει ως κάτι απλο...
κωνσταντινος

bestman είπε...

Η αλήθεια είναι πως η Eurovision του 87 έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας... Hold me now, Gente di Mare, Ασπρο Μαύρο, Stop!, Η Τουρκική συμμετοχή στην τελευταία θέση (ναι, ήταν η φάση που θεωρούσαμε πως αν περνούσαμε στη βαθμολογία Ελλάδα - Τουρκία, ήταν πετυχημένη η συμμετοχή)...
Το μόνο όμως που μου λείπει από εκείνη την εποχή είναι η ορχήστρα. Το ακροατήριο μου φαίνεται ... νεκρό, ξύλινο... Χειροκροτούν λες και βλέπουν θεατρική παράσταση...
Προτιμώ το σήμερα με τις σημαίες και τους θεατές να το ζουν, παρά τη νέκρα των 80s!