Η Ελληνική Μουσική του Σήμερα, δεν Υποφέρεται!

Κάθομαι και βλέπω βίντεο κλιπ στο Mad Greekz, που υποτίθεται παίζει μόνο ελληνικά βίντεο κλιπ και έρχομαι σε μετωπική σύγκρουση με πλειάδα τραγουδιών που μόνο ελληνικά δεν τα λες. Παρελαύνουν μπροστά μου δεκάδες νέοι τραγουδιστές που δεν τους γνωρίζω κι από ό, τι φαίνεται ούτε πρόκειται να τους μάθω, αφού έχουν ξένα ονόματα και ουδέποτε θα μου πέρναγε απ’ το μυαλό ότι πρόκειται για Έλληνες.

Βλέπω μία Demy, έναν Claydee, μία Nikki Ponte, μία Nikki Lee κι άλλους βλάχο-trendy τραγουδιστές να μονοπωλούν τα charts και απορώ τι απέγιναν οι τραγουδιστές της γενιάς μου. Τόσο γρήγορα τους ξεπάστρεψε η βιομηχανία; Ποια βιομηχανία, θα μου πεις. Ε, αυτή που απέμεινε τέλος πάντων. Βλέπω κάτι συγκροτήματα τα οποία προφανώς αποτελούνται από Έλληνες, αλλά έχουν αγγλικά ονόματα: REC, Otherview και πάει λέγοντας και διερωτώμαι: μιλούσανε και στο χωριό τους εγγλέζικα και μου την είδαν όλοι τώρα Βρετανοί;

Έλα πες το, μολόγα το στα μούτρα μου: Μεγαλώσαμε και η ποπ μουσική δεν απευθύνεται πλέον σε ανθρώπους της ηλικίας σου. Ναι, συμφωνώ ως ένα βαθμό, αλλά και πάλι: Δεν είμαι κανένας πενηντάρης. Δεν έχω την ηλικία της μάνας μου που ακούει Αλεξίου, Πάριο και Γαλάνη για να μου φαίνονται οι καινούριοι εξωγήινοι.

Κι όμως, η νέα τάση στη μουσική στην Ελλάδα, με κάνει να αισθάνομαι αν όχι γέρος, τουλάχιστον παρείσακτος. Ξέρεις τα ακούσματά μου. Στο mainstream κινούμαι, ουδέποτε έφτασα σε άκρα. Δεν είμαι κανένας δήθεν ψαγμένος για να θιχτώ για αυτή τη μεταβολή των εκατό ογδόντα μοιρών. Αλλά, μου κακοφαίνεται. Ανοίγω τα ράδια, ανοίγω τις τηλεοράσεις και δεν ξέρω μισό τραγούδι. Βλέπω Mad Awards και εκτός από τη Βανδή, το Ρουβά, τον Ρέμο και τον Χατζηγιάννη δεν ξέρω κανέναν άλλον. Τι θα γίνει, θα βάλουμε ωτοασπίδες από τα 32 μας;

Θυμάμαι ότι όταν ήμουν γύρω στα 20 με 23, στα κλαμπς έπαιζαν τα άπαντα από Έλληνες τραγουδιστές. Από τις σάχλες του Τσαλίκη, μέχρι τη Βισσάρα που ήταν τότε στο απόλυτο peak της και από τις λαϊκούρες του Πλούταρχου μέχρι τα σκυλοτσιφτετέλια της Πέγκυ Ζήνα. Απ’ όλα είχε ο μπαξές. Σήμερα, μισό μπουζούκι να ακούσουμε νομίζουμε πως μπήκαμε στη χρονοκάψουλα ή πως διανύουμε την Τσικνοπέμπτη.

Μάλλον φταίει και η κρίση. Γιατί το μπουζούκι θέλει ουίσκι και λέλουδο. Και άμα δεν υπάρχει μία πως θα πετάξεις το γαρούφαλλο, πως θα στυλώσεις τη μπουκάλα; Με τι τσέπη θα κλάψεις τη γκόμενα; Συμφωνώ. Δεν υπάρχει όρεξη. Γι αυτό και δεν βλέπουμε πια λαϊκούς δίσκους. Βγάζει κανέναν η Θεοδωρίδου που και που, και πάει καλά, αλλά δεν φτάνει. Έχει τώρα τέσσερα χρόνια που ακούμε την Κόκκινη Γραμμή σερί, εμετό την κάνουμε. Βγήκε τώρα και το Απέναντι και κάτι πάει να πει, αλλά μου φαίνεται πως η ελληνική δισκογραφία καλύφτηκε στα λαϊκά για τα επόμενα πέντε χρόνια!

Όλοι λένε πως είμαστε σε μεταβατικό στάδιο και πως είναι θέμα χρόνου να δούμε πως θα διαμορφωθεί το τοπίο με το downloading ώστε να αρχίσουν και πάλι οι συνθέτες να δημιουργούν. Όπως και να ‘χει, άμα οι «δικοί» μου τραγουδιστές κοιμούνται ύπνον βαθύ, δεν ξέρω με τι προώθηση, με τι κέφι, με τι μπρίο θα ξαναμπούν στο στούντιο να γράψουν όταν σιγά, σιγά ριζώνουν και θεριεύουν οι πιο πάνω αγγλοσάξονες «κανταδόροι». Τους παίρνουν τα ηνία. Τους «ξεγράφουν».

Η μόνη λύση είναι να κάνεις παιδιά, να ακούν τους πιο πάνω ακατονόμαστους ολημερίς κι οληνυχτίς ώστε να αναγκαστείς να τους ακούς κι εσύ και έτσι να τους «αγαπήσεις». Να ακούς Φουρέιρα και αντί για τα Θεία να επικαλείσαι τη χαριτωμένη κορούλα σου όταν τη μιμείται μπροστά στον καθρέφτη.  

Το είδα από μία οικογενειακή φίλη που έχει κόρη στην εφηβεία και ήξερε να μου εξηγήσει τις προάλλες με κάθε λεπτομέρεια, ποια είναι η Κρυσταλία!