Το Gianni Ploutarco Δοκιμάζει την Υπομονή μου!

Το πόσο απεχθάνομαι τον Γιάννη Πλούταρχο ως τραγουδιστή, είναι ευρέως γνωστό.

Για τραγουδιστή με στίχο: «Φυσάει πολύ απ’ το σπασμένο μου το τζάμι» δεν χρειάζονται ιδιαίτερα κίνητρα για να μην τον χωνεύεις.

Τον τελευταίο καιρό δοκιμάζει και πάλι την υπομονή μου με δυο του πράξεις.

Πρώτα απ’ όλα διασκεύασε το Felicita, το σήμα κατατεθέν των παιδικών μου χρόνων, στα ελληνικά και το έκανε σύσκατο. Δεν ακούγεται! Ειδικά όταν τραγουδά στα Ιταλικά, ασπρίζουν οι τρίχες της Romina Power - βλέπω τον πύργο της Πίζας να γέρνει επικίνδυνα! Και δεν φτάνει που το βεβήλωσε στον υπέρτατο βαθμό, είχε και το θράσος να κυκλοφορήσει ολόκληρο δίσκο με ελληνοιταλικά ντουέτα με τον Al Bano, τα οποία εγώ δεν άντεξα να ακούσω ολόκληρα. Πήρε φωτιά το skip όταν ακροαζόμουν τον δίσκο.

Το δεύτερο ντεκαντάνς με βρήκε όταν άκουσα ότι προσκαλέστηκε στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο και τραγούδησε την όπερα του Βέρτη. Έβγαλε ο Βέρτης, όπερα; Πότε; Και γιατί προτίμησε να τιμήσει τον Βέρτη σε ένα φεστιβάλ του οποίου το όνομα εξυμνεί τον Ρέμο; Στο Σαν Ρέμο, τραγουδάμε μόνο Ρέμο! Σκυλάδικο κατάντησε και το Σαν Ρέμο. Τελικά, έμαθα σήμερα ότι ο Πλούταρχος δεν τίμησε κανένα Ρέμο και κανένα Βέρτη. Τον Βέρντι τίμησε, με την υπέροχη όπερα του, τον «Ναβουχοδονόσορ», γνωστό και ως Nabucco. Με εκείνο το υπέροχο ρεφραίν: «Πέτα, πέτα, χρυσόφτερη σκέψη…» θυμάμαι που το κάναμε στα μαθήματα μουσικής. Ε, τώρα και διά στόματος Πλούταρχου. Να το ακούσετε από τον Πλούταρχο και να βρείτε έναν φίλο σας γιατρό να σας γράψει χάπια. Κάνε κλικ εδώ.

Από το φετινό φεστιβάλ του Σαν Ρέμο βγήκε κάτι καλό. Βγήκε η φετινή συμμετοχή της Ιταλίας στη Γιουροβίζιον. Όχι πες μου! Δεν είναι πολύ καλό για να πάει ένα τέτοιο στη Γιουροβίζιον; Θα φταίνε οι Ιταλοί αν χάσουν το πρωτείο από καμιά συμμετοχή της πλάκας από τις πρώην σοβιετικές χώρες ή τις πρώην γιουγκοσλαβικές και αποχωρήσουν πάλι του χρόνου; Δες και άκου εδώ ιταλική φινέτσα σε όλο της το μεγαλείο:

Κάτι τέτοια βλέπω κι ακούω, μετά σκέφτομαι ότι εμείς στην καλύτερη περίπτωση θα στείλουμε μία Πόντε, μία Ψυχράμη ή τους Τριμητόνιο και σφίγγεται η καρδιά μου. Μην θυμηθώ τον Μυλόρδο και πέσω κάτω.

Εφόσον υπάρχει το San Remo και η Vissi d’ arte, θα ήθελα να δω επίσης:

- Panini Sfakianaki

- Ντουέτο Rafaella – Καρρά

- Pizza Παπαδοπούλου

- Μακαράνια Θρασκιά

- Soundtrack από τον Κορκολή με τίτλο: Μπερλουσκόνι και θρύψαλα να γίνομαι μαζί σου.

Συνεχίστε με ανάλογες αηδίες εσείς… Πού είσαι Αχάπαρη;