Φαντασμένος

Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κλείσω μάτι.

Ανέκαθεν είχα ένα πρόβλημα και αυτή τη στιγμή, αυτό το συγκεκριμένο δεν μου επιτρέπει να αφεθώ στα χέρια του Μορφέα. Μάλιστα. Δεν μπορώ να χαλιναγωγήσω τη φαντασία μου. Την αφήνω και οργιάζει. Ξαπλώνω, κλείνω τα φώτα, σκεπάζομαι και σκέφτομαι διάφορα τραγικά σενάρια, τα διανθίζω με πλοκή και ατάκες, με αποτέλεσμα να αγχώνομαι, να στριφογυρίζω μες το κρεβάτι και να χάνω τον ύπνο μου.

Προ ολίγου, για παράδειγμα, σκεφτόμουν τι θα γινόταν αν εκείνο το βράδυ που έπαθα το καρδιακό δεν με προλάβαιναν και τώρα ήμουν πεθαμένος. Σκεφτόμουν και σκηνοθετούσα την κηδεία μου, έβλεπα τον κόσμο να οδύρεται πάνω από το φέρετρό μου και σφιγγόμουν ολόκληρος. Το ξέρω ότι δεν είναι φρόνιμο να κάνω τέτοιες σκέψεις, αλλά δεν μπορώ να τις καταπολεμήσω. Όχι απλά τις αφήνω να με κυριεύσουν, αλλά επιπλέον τις εξελίσσω και τις ολοκληρώνω με ανατροπές και άλλα σεναριακά τεχνάσματα, σε σημείο που ζω έναν εφιάλτη με τη δική μου θέληση.

Για να καταλάβεις πόσο τραγική είναι η κατάστασή μου, αυτό το πρόβλημα δεν με καταβάλλει μόνο με τις αρνητικές σκέψεις, αλλά και με τις θετικές. Υπάρχουν φορές που μπορεί να γουστάρω κάποιαν, την φέρνω στο μυαλό μου και εντός δευτερολέπτων έχω έτοιμο στο υποσυνείδητό μου τον μήνα του μέλιτος μας, σκηνοθετώ το πως θα της κάνω πρόταση γάμου, σκέφτομαι ονόματα για τα παιδιά μας, σκέφτομαι στιχομυθίες που θα κάνουμε αφότου κλείσουμε 20 χρόνια μαζί κτλ. Καταλήγω και πάλι να χάνω τον ύπνο μου για κάποιαν, η οποία την ίδια στιγμή πιθανόν να αγνοεί την ύπαρξή μου. Και όταν συνειδητοποιώ πόσο μαλακίζεται ο νους μου, τσαντίζομαι, τα παίρνω στον ύπνο μου και αυτός αναβάλλεται για άλλες δυο ώρες, ώσπου να καλμάρω.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν ήμουν 5-6 χρονών, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, διότι όταν με έβαζε η μάνα μου για ύπνο και μου έκλεινε το φως, εγώ ήμουν πεπεισμένος ότι τα παιχνίδια στο ράφι ζωντανεύουν και μιλούν μεταξύ τους. Όχι μόνο ήμουν σίγουρος γι αυτό, αλλά ορκιζόμουν ότι τα συνέλαβα και επ’ αυτοφώρω να κινούνται όταν εγώ, τάχα μου, ετοιμαζόμουν να αποκοιμηθώ. Μια νύχτα, μάλιστα, είπα της μάνας μου να μην φύγει και να κρυφτεί πίσω από την πόρτα, για να δει ότι μόλις εμείς πάμε να κοιμηθούμε αυτά μας κοροϊδεύουν, ζωντανεύουν και δρουν εν κρυπτώ και παραβύστω. Τόσο ‘μανικωμένος’ ήμουν να τα πιάσω στα πράσα που πολλά βράδια έχανα τον ύπνο μου καραδοκώντας τον Ντόναλντ και τον Μίκυ την ώρα που ετοιμάζονταν να ξεπορτίσουν!

Ο Einstein έλεγε ότι η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση, και δεν λέω, γουστάρω που ώρες-ώρες η μυθοπλασία μου επιβάλλεται στην καθημερινότητά μου. Αλλά όχι κι έτσι! Είναι τρεις το πρωί αυτή τη στιγμή, και εγώ με φαντασιώνομαι με το σάβανο! Πόσο ανησυχητικό μπορεί να είναι αυτό; Ένα lexotanil θα ήταν ό, τι πρέπει αυτή τη στιγμή. Αλήθεια, φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δοκίμασα αυτό το χάπι, και μάλιστα το πήρα πολλές φορές και ομολογώ πως κάνει θαύματα! Κοντεύω να το συνηθίσω. Όπου να ‘σαι, να μου το θυμηθείς, θα το παίρνω τρεις φορές τη μέρα!

Έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος αποσύνδεσης του εγκεφάλου από το υπόλοιπο σώμα κατά τη διάρκεια του ύπνου. Όπως το κινητό. Που το κλείνεις, το βάζεις να φορτιστεί στην πρίζα και το ανοίγεις την άλλη μέρα, ντούρο. Έτσι και με τον εγκέφαλο. Να τον έβγαζα, να τον έριχνα μέσα σε ένα βαζάκι με υγρά (όπως οι γέροι τις μασέλες τους) και να τον παραλάμβανα άρτιο και αναζωογονημένο την επομένη. Και αυτό να δεις που κάποτε θα συμβεί, αλλά όχι ενόσω ζω και παλεύω να δαμάσω το τέρας της φαντασίας μου.

Πάω να ξαναδοκιμάσω.