Τετάρτη, Φεβρουαρίου 24, 2010

Αχ, ρε παπά!

Το τι κλάμα και οδυρμό ρίχνω τις τελευταίες 48 ώρες (όχι το συγκρότημα), για τον πατέρα μου, δεν περιγράφεται. Κλειδώνω την πόρτα του υπνοδωματίου μου, πάω και στήνομαι σε μια γωνιά και κλαίω, κλαίω, κλαίω, σε σημείο που έλυνα άνετα το υδατικό πρόβλημα της χώρας! Κλαίω τόσο αβίαστα, σαν 5χρονο που έχασε τους γονείς του μέσα στην Κρατική Έκθεση Κύπρου και τους ψάχνει η ασφάλεια, καλώντας από τα μεγάφωνα: «Ο μικρός Χρίστος, ψάχνει τον πατέρα του! Ελάτε να τον παραλάβετε από το περίπτερο της Αστυνομίας, νούμερο τρία!»

Το περίεργο της υπόθεσης, είναι ότι με τον πατέρα μου δεν έχω ιδιαίτερα καλές σχέσεις, ώστε να δικαιολογείται τόσος θρήνος. Τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις μας είναι σαφώς πιο ευγενικές, αλλά σίγουρα δεν είναι φιλικές. Από τον καιρό που πήγα Δημοτικό σχολείο μέχρι και σήμερα είμαστε σε μια διαρκή κόντρα η οποία εξελίσσεται σε καβγά άμα μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο μαζί για πάνω από δέκα λεπτά.

Νομίζω πως σαν «προέκταση το εαυτού του», τού χάλασα τη φαντασίωση!

Κατ’ αρχήν, ουδέποτε χώνεψε το ότι δεν έγινα γιατρός, μέγας και τρανός. Επίσης, ουδέποτε χώνεψε το ότι δεν έγινα καλαθοσφαιριστής. Το ότι έγινα δικηγόρος και πήρα και δυο μεταπτυχιακά τού είναι απλώς αδιάφορο. Θεωρεί πως τα νομικά και η δημοσιογραφία είναι πτυχία της κουτσής Μαρίας. Πράγμα που εν μέρει αληθεύει, αλλά πες ρε γαμώ το ένα μπράβο και ας πέσει χάμω! Αντιθέτως, τα μπράβο και τα συγχαρητήρια τα άκουγα με φειδώ από το στόμα του, ενώ πάντα έβρισκε τρόπο να μου βγάζει το καθετί ξινό. Ερχόταν η φιλόλογος και έκανε ειδική μνεία στις εκθέσεις μου και όταν το έλεγα στο σπίτι δεν μου είπε μια φορά «διάβασέ μου κι εμένα να δω τι έγραψες!»

Ουδέποτε συμμερίστηκε τις αγωνίες μου κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Περίμενα αποτελέσματα για το μάστερ και όταν με πήραν τηλέφωνο από το Λονδίνο οι Εγγλέζοι για να μου πουν ότι πέρασα, αυτός μου έμπηξε τις φωνές ότι έβαλα δυνατά τη μουσική για να πανηγυρίσω και τον ξύπνησα! Εννοείται ότι δεν ήρθε μισή φορά να με δει στο θέατρο τα τελευταία τρία χρόνια που παίζω με φίλους μου. Αυτά τα θεωρεί αδελφίστικα και στην καλύτερη περίπτωση καραγκιοζιλίκια. Στις σπάνιες φορές που συζητούσαμε τις γκομενικές μου περιπέτειες, πάντα αποφαινόταν πως εγώ φταίω που δεν πέφτει η γκόμενα και ουδέποτε εκείνη που με κλάνει.

«Εγώ στην ηλικία σου γαμούσα δέκα την ημέρα!» - μου λέει πάντα απαξιωτικά. «Κι εγώ δέκα την ημέρα πηδώ (δάχτυλα) αλλά δεν το κάνω θέμα!» απαντώ προσπαθώντας να το γυρίσω στο χιούμορ και να αποφορτίσω την ατμόσφαιρα. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνετε οι σχέσεις μας μόνο αγαστές δεν είναι.

Δεν λέω πως δεν με αγαπά, βεβαίως. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, ουδέποτε μου το έδειξε! Και όλοι έχουμε ανάγκη να μας το δείχνουν, ασχέτως αν ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε. Πολλοί οικογενειακοί φίλοι μου λένε ότι έξω, πίσω απ’ την πλάτη μου δηλαδή, καμαρώνει για μένα και μιλά με τα καλύτερα, αλλά τι να το κάνεις; Όταν το 98% της συμβίωσής μας ήταν μια μάχη και στην καλύτερη μία διαμάχη, χέσε με!

Και εγείρεται το ερώτημα. Γιατί τον κλαίω; Γιατί τόσο αίμα, δάκρυ και ιδρώτας, ξενύχτι και παράπονο τις τελευταίες 48 ώρες; (όχι το συγκρότημα).

Να σου πω αμέσως, γιατί! Διότι είτε είμαστε 10, είτε 20, είτε 30 χρονών, έχουμε ανάγκη από έναν μπαμπά και μια μαμά. Είμαστε πάντα τα μωρά τους σε ένα σώμα που γερνά χωρίς την έγκρισή μας και επιδιώκουμε υποσυνείδητα την αποδοχή και την στοργή τους. Και όσο συνειδητοποιούμε ότι αποδημούν εις Κύριον και ουδέποτε τους είχαμε όταν τους χρειαζόμασταν, κλαίμε. Διότι αντιλαμβανόμαστε πως στον κόσμο αυτό μόνοι ήρθαμε, και μόνοι θα φύγουμε!

Και αν τυχόν τολμήσω να θίξω όλα τα πιο πάνω μαζί τους, θα με πουν αχάριστο που «ουδέποτε εκτίμησες και είπες μισό ευχαριστώ γι αυτά που σου προσφέραμε» και θα με βγάλουν και τρελό κι από πάνω! Και τότε είναι που τα παίρνω κι εγώ, αρχίζω να βρίζω και ξεκινά νέος καβγάς που δεν έχει νικητή. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε! Δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε ποτέ, το πήρα απόφαση. Αλλά ότι με πονάει, με πονάει...

Ο πατέρας μου είναι ακόμα σε καταστολή (δηλ. δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον), και οι γιατροί περιμένουν να συνέλθει ελαφρώς ο οργανισμός του, ώστε να του χορηγήσουν φάρμακα και να γιάνει. Δεν αποκλείουν να επιστρέψει σπίτι, αλλά δεν αποκλείουν και να μας αφήσει χρόνους. Οπότε εμείς απλώς περιμένουμε να δούμε που θα γύρει η ζυγαριά… Πφφ! Ούτε όταν έπαθα εγώ το ανεύρισμα τον Δεκέμβρη δεν ήμουν τόσο εκτός τόπου και χρόνου, όσο είμαι τις τελευταίες δυο μέρες...

Μια φορά, εκείνος ο μπαμπάς που μου έπαιζε κουκλοθέατρο με τα muppet show και μου αγόραζε μπαλόνια με τον Ντόναλντ Ντακ στο λούνα παρκ, δεν ξέρω αν θα γυρίσει ποτέ ξανά στο σπίτι… Και δυστυχώς, τον πεθυμώ.



Φωτογραφία του '84. Αυτό το μπαλόνι είχε μεγάλη ιστορία. Μου το αγόρασε ο παπάς μου στο Λούνα πάρκ του Παπαφιλίππου. Aλλά μέχρι να πάμε στο πάρκινγκ, πήγα να παίξω τον έξυπνο και το άφησα να φύγει. Ο παπάς μου τότε πήγε και μου αγόρασε ένα δεύτερο, το οποίο μου το έδεσε στον καρπό μου για να μην μπορώ να το αφήσω να πετάξει. Ύστερα ήρθαμε σπίτι, το διηγηθήκαμε σε όλους και το φωτογραφίσαμε για να το καμαρώνουμε εν έτει 2010... Φωτογραφία με το πτυχίο δεν βγάλαμε, αλλά για τον Ντόναλντ Ντακ, respect!

ΥΓ: Αν είσαι συγγενής μου και αυτή τη στιγμή διαβάζεις όλα τα πιο πάνω, κάνε πως δεν τα διάβασες… Εγώ μια φορά τα είπα, και γλίτωσα τα €50 του ψυχολόγου.

19 σχόλια:

stalamatia είπε...

Εύχομαι ο πατέρας σου να γίνει σύντομα καλά και να είναι καλά.Να είσαι σίγουρος ότι πολλοί νέοι θα δούν τη δική τους ιστορία σε αυτά που έγραψες και πολλές μανάδες θα δουν τον γιο τους και τον πατέρα σου στο πρόσωπο το δικό σου και του παπά σου. Καμιά φορά και το κλάμα κάνει καλό και εσύ τον αγαπάς αλλά και αυτός σε αγαπά βασικά οι γονείς λατρεύουν τα παιδιά τους,μόνο που πολλές φορές οι πατεράδες και οι γιοι έχουν έναν ανταγωνισμό και ας μη το καταλαβαίνουν.
Το ξέρει ότι τον αγαπάς το ίδιο και συ.
Περαστικά να είναι όλα και όταν έλθει με το καλό σπίτι βρες λίγο χρόνο μαζί του.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ γλυκό και ειλικρινές κείμενο. Νομίζω αν το διαβάσει ο παπάς σου θα το αναγνωρίσει...
Ομως έχεις δίκιο. Ολοι έχουμε ανάγκη ένα πατέρα και μια μανούλα.
Εγώ το κατάλαβα αυτό σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια όταν απέκτησα δικά μου παιδάκια. Ηταν όμως πολύ αργά να πω ευχαριστώ στους δικούς μου γονείς.
Είχαν ήδη φύγει.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά - ο,τι και να σημαίνει αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Χρίστο μου,
Λυπάμαι και σε καταλαβαίνω... Θα σε πάρω τηλέφωνο.
Ντορέττα

Alice World είπε...

Σε νιώθω. Περνω κια γω παρόμοια φάση με τη μητέρα μου πολλές φορες, την αγαπώ, της έχω μεγάλη αδυναμία αλλά περισσότερο από δέκα λεπτά στο ίδιο δωμάτιο και πλακωνόμαστε κανονικά. Πως να επικοινωνήσεις όμωβς τα θέλω σου στους γονείς σου όταν είναι τόσο αντιφατικά; Γιατί από την μια τους θέλουμε δίπλα μας να μας στηρίζουν, να μας νοιάζονται, να μας προσέχουν να μας επαινούν και να μας κανακεύουν αλλά και από την άλλη τους θέλουμε να κατανοούν ότι μεγαλωσαμε, να σέβονται την ανεξαρτησία αμς να μας αφήνουν ήσυχους να μας επιτρέπουν να κάνουμε λάθη κλπ κλπ. Συγχιστικό πολύ για ένα γονιό το όλο αίτημα και έχει και τα δικά του ψυχολογικά βάρη οπότε καταλαβαίνεις ότι δεν θέλουν και πολύ για να παθουν system overload!

Περαστικά στον πατέρα σου.

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

είσαι πολύ μεγάλος μπλόγκερ. και καλος γιος επίσης.
περαστικά στον αφέντη σου (έτσι τους λέμε εδω τους μπαμπαδες), να γυρισει σπιτι γερός και δυνατος.

ρίτσα είπε...

prepei na 3alafrwses. kai to ekanes me wraio tropo. h fwto teleia, eisai polla cute
tis euxes mou

Mana είπε...

αφήνει πολλές πληγές το να αγωνίζεται ένα παιδί για την αποδοχή των γονιών του. ή να νιώθει ότι δεν έχει δεχτεί όση αγάπη θα ήθελε, έστω και αν οι γονείς έχουν αυτή την αγάπη μέσα τους. ελπίζω ο παπάς σου να γίνει καλά. και όταν γίνει αυτό, πες του πως νιώθεις.
Θα αλλάξει τίποτε αν το πεις; δεν ξέρω, τουλάχιστον θα του το πεις.

μου ήρθε η σκέψη πάντως, ότι εκτός από τον παπά σου μπορεί να κλαις και για τη σχέση που δεν είχες μαζί του. πάνε 25 χρόνια που έχασα τον παπά μου. είναι φορές που κλαίω ακόμα. μου λείπει και ως φυσική παρουσία και ως σχέση που θα μπορούσα να είχαμε.

Gourounella είπε...

Πολυαγαπημενε μου!με συγκινησες και μ κουβαριασες το στομαχι!μακαρι να πανε ολα καλα και να μην νιωσεις ποτε ξανα χαμενος οπως νιωθεις αυτες τις μερες!η προταση για καφε η βολτα η οτι αλλο θες ισχυει!παρε με οποτε θελεις να ρθω να σε παρω!

travelbug είπε...

κουράγιο...

Ανώνυμος είπε...

Όταν είναι να χάσουμε κάποιο άτομο που ήταν κοντά μας -με οποιοδήποτε τρόπο- για πολύ καιρό και περάσαμε διάφορα μαζί του, θυμόμαστε μόνο τα καλά και δικαιολογούμε ή και ξεχνάμε τα κακά. Έτσι είναι όσον αφορά το θάνατο και γενικά οποιαδήποτε άλλη απώλεια. Οπόταν είναι φυσικό να λυπάσαι για τον πατέρα σου που ελπίζω τελικά να επιστρέψει σπίτι και αφού είδες οτι όλα είναι "ένα ψέμα,μια ανάσα, μια πνοή" να του πεις κάποια πράγματα που θέλεις, τώρα που είναι εδώ.
Προσωπικά πιστεύω πως το γεγονός οτι περηφανευόταν για σένα πίσω από την πλάτη σου είναι πολύ πιο σημαντικό και ιδιαίτερο από το να τα έλεγε μπροστά σου, ωσάν τυπικός κυπραίος γονιός που νομίζει οτι το σκασμένο του εν ο εκλεκτός και κανάκεψε κανάκεψε τον κάνει μια χαμένη ψωνάρα. Νομίζω οτι πολλά από όσα κατάφερες τα χρωστάς στον πατέρα σου για αυτόν ακριβώς το λόγο. Πες του όμως οτι κάποιες φορές έφτασε στο άλλο ακρο...

Καλή ανάρρωση

ioannis είπε...

pragmatika me syginises re chris
eisai poly anthropinos typos
eimai sigouros oti an kataferei pote na diavasei afta pou egrapses o pateras sou tha einai poly perifanos
RESPECT!

Anti-Christos είπε...

@Ioannis: ευχαριστώ! Αλλά αν καταφέρει ποτέ να διαβάσει τι γράφω εδώ είμαι σίγουρος ότι θα μου πει: "Τι μαλακίες κάθεσαι και γράφεις δημοσίως και τις μαθαίνει όλο το πανελλήνιο!" χαχαχαχα! :)

κι αγνάντευε... είπε...

Δεν ξέρω τι να γράψω... Απλά είμαι παρούσα.

Nisyrios είπε...

...κι εγώ είμαι εδώ Χρίστο! Εντυπωσιάζομαι ευχαριστα που υιοθετείς αυτή τη στάση εξωτερίκευσης των συναισθημάτων σου και δεν περιορίζεσαι σε έναν politically correct εσωτερικό θρήνο...

homo anisorropus είπε...

Σε σκέφτομαι ξέρε το. Πονώ που πονάς.

Ανώνυμος είπε...

Χριστο,
Ο καθενας ειναι αυτος που ειναι χαρη στις εμπειρειες του. Στη δικη μου οικογενεια, ο αδελφος μου φροντιζει να μου σακατευει συχνα τα νευρα, την ορεξη και τη ψυχη μου. Συχνα τον κατηγορω, αλλοτε σκεφτομαι πως ολο αυτο με κανει πιο δυνατη. Σιγουρα απο τον γονιο σου περιμενεις πολλα περισσοτερα, παρ'ολα αυτα συχνα στις οικογενειες αν και υπαρχει αγαπη οι σχεσεις εχουν μια περιεργη αρνητικη οικειοτητα. Νομιζω ομως πως ενω ολες οι πλευρες το αντιλαμβανονται ποτε δεν αλλαζει τιποτα. Να ξερεις ομως πως τωρα νιωθεις αδυναμος γιατι νιωθεις πως χανεις αυτη την δεδομενη αγαπη του πατερα σου, οσο κι αν αυτη δεν εκφραζοταν οπως θα ηθελες. Να εισαι δυνατος, ποτε δεν εισαι πραγματικα μονος οταν σκεφτεσαι θετικα...και ολα θα πανε καλα...Περαστικα να ειναι:)

Η Πελλή που την Πόρτα είπε...

Χριστούδι μου, την μη αναγνώριση της αξίας μας face to face από αυτούς που την περιμέναμε πιο πολύ - βλέπε τους γονείς μας - πιστεύω την βιώσαμε πολλοί, άλλοι σε πιο μεγάλο κι άλλοι σε πιο μικρό βαθμό. By the way: Ήμουν μάρτυρας όταν ο παπάς σου καμάρωνε βλέποντας ένα βίντεο δικό σου, λέγοντας με ένα χαμόγελο τεράστιο "Εν γιός μου!"!!! Το θέμα ποιο είναι; Οι γονείς μας, μας έκαμαν και ήλπιζαν ότι θα γίνουμε όλα εκείνα που εκείνοι δεν κατάφεραν. Τελικά δεν γίναμε και απογοητεύονται για αυτό και μάλιστα πολύ φανερά. Ταυτόχρονα όμως αναγνωρίζουν - που μέσα τους πάντοτε - ότι προκόψαμε, έστω σε ένα τομέα που δεν θα ήθελαν ποτέ ( ο παπάς μου μισούσε τους δημοσιογράφους και η κόρη του έγινε δημοσιογράφος!). Δυστυχώς η πλειοψηφία των γονιών (*της δικής μας γενιάς τουλάχιστον) δεν εκδηλώνει την αγάπη και την στήριξή της, όσο θα έπρεπε στα παιδιά της. Ας προσπαθήσουμε εμείς ως γονιοί να το αλλάξουμε.

Ανώνυμος είπε...

Poso s agapw...Poly...K dedomenou twn parallhlwn zwwn mas, perimenw ana pasa stigmi kati kai ston diko mou :-( ...

Perastika euxomai agapimene mou..Tha se parw to vrady na milisoume.

Makia
Angel

stinkfist είπε...

na 3ereis oti den eisai o monos polloi vriskontai stin idia moira me sena...3erw oti enen parigoria touti alla ta posts einai gia na tautizesai...perastika ston patera sou