Αγαπητό μου Ημερολόγιο...

Σου έχω πει, φαντάζομαι, ότι κρατώ ημερολόγιο από το 1995. Έτσι; Μπορεί σήμερα να μην γράφω σ’ αυτό συχνά, αλλά πριν ανακαλύψω το blogging του έγραφα συχνά-πυκνά για το τι τρέχει στη ζωή μου. Απόψε, που λες, δεν θέλησα να πάω νωρίς για ύπνο. Έκατσα και ξέθαψα μέσα από κάτι παρδαλά συρτάρια του ΙΚΕΑ όλους τους τόμους. Τους μετροφύλλισα και ταξίδεψα στα τελευταία 14 χρόνια μέσα σε μια ώρα, σε σημείο που με έπιασε δύσπνοια. Δύσπνοια απ’ αυτά που διάβασα...

Επιβεβαίωσα το εξής: Η ίδια μαλακία που με έδερνε στα 17, η ίδια η απαράλλαχτη με έδερνε και στα 22 μου και δυστυχώς, η ίδια μαλακία με δέρνει και στα 28 μου. Οι ίδιες ανασφάλειες, οι ίδιες μελοδραματικές σκέψεις και μεγάλες προσδοκίες, οι ίδιες κούφιες ελπίδες, οι ίδιοι ευσεβείς πόθοι, όλοι προσαρμοσμένοι και ελαφρώς μεταλλαγμένοι από ηλικία σε ηλικία. Τα ίδια «σ’ αγαπώ» που δεν ειπώθηκαν και το μετάνιωσα, τα ίδια «σ’ αγαπώ» που ειπώθηκαν και δεν εξαργυρώθηκαν ποτέ, οι ίδιες πικρόχολες δηλώσεις-κατάρες. Ένα μαγνητικό πεδίο συναισθημάτων και συμπεριφορών του οποίου είμαι δέσμιος από τα γεννοφάσκια μου. Το αποκαλώ μοίρα.

Και δεν με πήρε ο πόνος για το παρελθόν. Αλλά το παρελθόν μού προδιαγράφει το μέλλον. Γι αυτό αγχώνομαι! Γιατί αν κρίνω από τα επεισόδια που είδαμε, τα επόμενα δεν προβλέπονται ένδοξα. Το βλέπω το μέλλον μου να ανατέλλει βουτηγμένο στις ίδιες ποσότητες μαλακίας, όσο και το παρελθόν μου. Είναι σαν τα βιβλία της ιστορίας. Από αυτά βλέπεις τις μάταιες προσπάθειες της ανθρωπότητας να μην επαναλάβει τα ίδια ιστορικά λάθη. Και μετά γελάς με την ανυπέρβλητη ανθρώπινη βλακεία.

Από την ανάγνωση των ημερολογίων μου συμπέρανα και κάτι άλλο. Είναι κλισέ, αλλά θα το πω. Αν έχεις την υγεία σου, δεν έχεις προβλήματα. Στα 17 γκρίνιαζα επειδή η μάνα μου δεν μου επέτρεπε να «παίξω τον άρρωστο και να χάσω το σχολείο όπου πιθανώς να μας έριχναν απρόοπτο διαγώνισμα και να πατώσω.» Αυτό το περιστατικό ήταν αιτία δισέλιδης εκτόνωσης στον τόμο του 1997. Παρομοίως, το 1999 γκρίνιαζα επειδή δεν ήθελα να ονομαστώ αξιωματικός τεθωρακισμένων και πάσκιζα να μπω στις διαβιβάσεις. Το 2003 άφριζα μπροστά στο ενδεχόμενο να μην μου δώσει ο καθηγητής μου extension για να τελειώσω την πτυχιακή μου. Άχρηστα άγχη που απλώς σε γερνούν άδικα. Και τα σημερινά μου άγχη, θα φαντάζουν μαλακίες μπροστά στα προβλήματα που θα έχω σε δέκα χρόνια. Αν ζω!

Οι φίλοι μου με «βρίζουν» που έχω κρατήσει αυτά τα ημερολόγια. Θεωρούν ότι είναι πομποί αρνητικής ενέργειας που αναζωπυρώνουν κακές στιγμές και τις διαιωνίζουν (χώρια που ανησυχούν πως θα βγουν τα άπλυτα τους στη φόρα μια μέρα και θα τρέχω να μαζέψω τα ασυμμάζευτα). Έχουν δίκαιο εν μέρει, αλλά ομοίως διαιωνίζονται και οι ευτυχισμένες στιγμές. Πιστεύω ότι αν σταματήσω να καταγράφω το παρόν, δεν θα καταφέρω ποτέ να εκτιμήσω την ουσία της ζωής (και) στο μέλλον. Μια ουσία που τη διδάσκομαι μέσα από την ανάγνωση των εφήμερων προβλημάτων μου μέσα από τις σελίδες, όπως έκανα απόψε.

Απόψεεεε, που να βρίσκεσαι, πες μου που πας, και τι κάνεις απόψε!

Παω να κοιμηθώ. Θέλω όμως, να πω και κάτι τελευταίο. Έχω εντυπωσιαστεί από το πόσα συναισθήματα μπορώ να συμπυκνώσω σε μια σελίδα ημερολογίου και να συγκινήσω κι εμένα τον ίδιο με τις εικόνες που μού ανασταίνω. Ακούγεται ψωνίστικο, αλλά είναι ταυτόχρονα συγκλονιστικό και έτσι δεν με πολύ-νοιάζει. Όταν διαβάζω άλλα βιβλία δεν το παθαίνω αυτό το πράμα. Όταν με διαβάζω εμένα, ανατριχιάζω! Με λυπάμαι, με καμαρώνω, με φτύνω, με σιχαίνομαι, με καβλιάζω, με λατρεύω, άλλες φορές θέλω να σκίσω τη σελίδα και να υποκριθώ ότι δεν έγραψα ποτέ αυτά που διαβάζω… Είναι η καλύτερη ψυχανάλυση! Είναι λυτρωτικό! Και μόνο και μόνο γι αυτό, αξίζει να γράφεις και να εκτίθεσαι εφ΄όρου ζωής.

Και διερωτώμαι κατά πόσων, αν μια μέρα σκίσω τη σελίδα και τη χαρίσω σ’ αυτήν που με ενέπνευσε να την γράψω, αν θα συγκινηθεί ή και αναγνωρίσει τα όσα της καταλόγιζα, αναδρομικά. Σκατά φατά! Γι αυτό σου λέω κι εγώ και η Vodafone, ζήσε τη στιγμή! Με οποιοδήποτε κόστος.

Είναι μεγάλη γιατρειά το γράψιμο. Να δούμε και πότε θα γιάνουμε όμως...

Καληνύχτα.