Πέμπτη, Μαρτίου 27, 2008

Βαριέμαι να βάλω τίτλο.

Πόσο πεθύμησα τους φίλους μου, και τον εαυτό μου, όπως ήμασταν στα 16-18!

Που η μόνη μας έγνοια ήταν να νυχτώσει για να βγούμε. Να ανταλλάξουμε ατάκες, να ξενυχτήσουμε στα μπαλκόνια φιλοσοφώντας τη ζωή, να κλαφτούμε για τις γκόμενες, να γυρίσουμε με τη κάμερα μαλακίες, να πάρουμε τα ποδήλατα στις 4:00 τα ξημερώματα και να τριγυρνάμε στη Λευκωσία…

Πόσο πεθύμησα να ερωτευτώ χωρίς μιζέρια. Κάποτε έπαιρνα το ποδήλατο, τριγυρνούσα έξω από το σπίτι της. Και της μιας και της άλλης. Και έριχνα κλεφτές ματιές απ’ το παράθυρο της. Σήμερα, πιο πιθανό είναι, αν βρω κάποια που να με ενδιαφέρει, να την πατήσω με το αυτοκίνητο από το πολύ το άχτι! Μπρος-πίσω, μπρος-πίσω!

Διαπιστώνω μέρα με την μέρα την αποκτήνωση μου και στεναχωριέμαι. Και φυσικά, δεν τολμώ να ανοίξω ημερολόγια... Θα με πιάσει έλκος. Και λυπούμαι, και στεναχωριέμαι, και τραγουδώ λαϊκά! Και χορεύω χασάπικα μέσα στο 2Χ2...Με ακούει ο Βέλγος από πάνω και αναρωτιέται που ήρθε να ζήσει…

Εγώ, που στα 17, έβρισκα το «σεντόνια» και το «ψεύτικα τα δάκρια σου» σκυλλοτράγουδα του κερατά! Τα σνόμπαρα επιδειχτικά! Σήμερα πίνω Πέγκες Ζήνες με πάγο και κόκα κόλα και κάνω εβίβα! Εβίβα ρε συμπέττερε!
Πόσο λυπάμαι που από δω και πέρα το μόνο που προσδοκώ είναι τη σύνταξη!

1 σχόλιο:

Nisyrios είπε...

Στα 16 μας βλέπαμε να έρχεται το τέλος του σχολείου, στα 18 η νέα ζωή του πανεπιστημίου, στα 20τόσο η νέα, ελεύθερη εργένικη ζωή του επαγγελματία...

Στα 28 τι έχουμε να προσδοκούμε; Το γάμο;

Εχουμε γίνει υπέρ του δέοντος picky και σκεφτόμαστε πολύ το "been there, done that AGAIN"... τίποτα δε μας συγκινεί, σε τίποτα δεν ελπίζουμε. Και αυτό γιατί δεν κάνουμε τον κόπο να τολμήσουμε...

Στο πανεπιστήμιο λέγαμε ότι "τα καλύτερα έρχονται". Τώρα δεν είμαστε και τόσο σίγουροι γι'αυτό...