Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2007

Το Φιλί της Ζωής

Απόψε πήγα να δω το ‘φιλί της ζωής.’

Με τον νεότερο ελληνικό κινηματογράφο δεν έχω τις καλύτερες σχέσεις. Η τελευταία φορά που αγάπησα ελληνική ταινία ήταν στο ‘Safe Sex’ και στο ‘Κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο’ των Ρέππα – Παπαθανασίου. Όλες τις υπόλοιπες απόπειρες τις βρήκα μετριότατες και πέταμα λεφτών. Μη σχολιάσω δε τη ‘λούφα και παραλλαγή’ και το ‘Straight story.’ Κοτσάρανε εκεί ένα σουξέ και μας παραπλάνησαν απροκάλυπτα.

Ας μην μακρυγορώ. Και η αποψινή ταινία μια απ’ τα ίδια ήταν. Επηρεάζεσαι από το τραγούδι της Παπαρίζου – που εδώ που τα λέμε, σιγά και το άσμα- και λες: «Δεν πάμε να το δούμε, μια Κυριακή που είναι να βγει, ας βγει!»
Η πλοκή του έργου είναι σχεδόν ανύπαρκτη, πρέπει να είσαι πανίβλακας για να μην υποψιαστείς το τέλος.

Το μόνο που αξίζει είναι η Κατερίνα Παπουτσάκη! Και τα πόδια της Ζέτας Δούκα! Η Κατερίνα Παπουτσάκη... μεγάλο ταλέντο! Μέχρι σήμερα την είχα μόνο ακουστά ο άθλιος! Εξομολογούμαι το κρίμα μου, γνωρίζω πως δέσποσε σε πολλά εξώφυλλα του Νίτρο και του DownTown αλλά απόψε με κέρδισε με το σπάθ… ε, με τις ρόγες της! Not exactly my cup of tea, διότι ήταν από εκείνες τις ξεθωριασμένες, σαν αβγό μελάτο στο τηγάνι, αλλά στη σκηνή που τις προτάσσει στον εχθρό και τσιτώνουν καβλωμένες, εγώ χειροκρότησα! (Λέμε τώρα, δεν είμαι τόσο βλάχος).

Καλά, δεν είναι μόνο τα βυζιά της, είναι το χρώμα του δέρματός της, τα χείλη της, τα μαλλιά της...η ερμηνεία της γενικότερα! :) Αλλά ναι, από το στήθος το παίρνει το Όσκαρ!

Ευχάριστη έκπληξη ήταν και ο τύπος που έπαιζε τον Πασχάλη. Δεν συγκράτησα το όνομα του, αλλά αναμφίβολα έκλεψε την παράσταση. Τον Θέμο Αναστασιάδη δεν κατάλαβα γιατί τον έβαλαν να παίξει. Για να φέρει θεατές; Αφού δεν θα έλεγε καμία ατάκα του. Ούτε κρύβει κανένα αστείρευτο ταλέντο υποκριτικής, ούτε σωστή άρθρωση έχει, ένας Θεός ξέρει τη βούληση του σκηνοθέτη. Καθαρή απαγγελία του ρόλου. Εντάξει, δεν ήταν και Οιδίποδας και έπρεπε να αποδοθεί σωστά, αλλά ψοφολυσσάνε που ψοφολυσσάνε οι Έλληνες ηθοποιοί ας δίνανε τον ρόλο σε κανέναν επαγγελματία.



Τέλος πάντων. Πέρασα ευχάριστα το βράδυ μου, πάω να φάω τυρόπιττα και να πείσω τον εαυτό μου πως αύριο πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά. Μετά από απουσίες δυο ημερών ξέχασα και κατά πού πέφτει το κτίριο της εταιρείας!

2 σχόλια:

dokisisofi είπε...

signomi to mono pou paratireis se mia tenia einai oi roges ton protagonistrion??
Gia koitakste ena atomo pou mas ekane kai thatriki kritiki tis proalles!

Anti-Christos είπε...

Η συγκεκριμένη ταινία, κατά τη γνώμη μου, δεν παρουσίαζε κάτι περισσότερο από τις ρόγες της Παπουτσάκη αγαπητή.

Δεύτερον, επειδή αδυνατώ να αντιληφθώ το ύφος με το οποίο σχολιάζεις, θέλω να πιστεώ πως χαριτολογείς, καθώς είσαι αρκετά έξυπνη να κρίνεις πότε τα κείμενα μου έχουν εύθυμο και πότε σοβαρό χαρακτήρα.

Επίσης, να σου αναφέρω ότι είναι η τελευταία φορά που αρχίζω διάλογο μαζί σου, καθότι με κούρασες. Θα συνεχίσω να δημοσιεύω τα σχόλια σου όμως, καθότι πιστεύω στην δημοκρατία, όπως επίσης και στην ελαφρότητα.

Adios.