Έρημος

Να γράψω τι;

Σαν φοιτητής συλλογιζόμουν. Πολύ! Πότε θα πάω στην Αφρική ως ανθρωπιστική βοήθεια; Πότε θα γράψω θεατρικά έργα; Πότε θα πάω περίπατο στο πάρκο, πότε θα πάω να κάτσω κάτω από ένα δέντρο και να σκεφτώ ακούγοντας μουσική;

Σαν φοιτητής κοιμόμουνα 10ωρο! Μετά ξυπνούσα και έπαιρνα τους δρόμους. Περπατούσα ώρες μες το πράσινο και παρατηρούσα κόσμο, καθόμουν σε παγκάκια και έτρωγα παγωτό και πατάτες από το burger king και πήγαινα αμέσως κολύμπι στο γυμναστήριο για να κάψω τις θερμίδες. Έβγαινα, έβγαινα, έβγαινα! Είχα όρεξη να χορέψω, να πάρω μάτι τις γκόμενες, να πιω χωρίς να με νοιάζει αν θα μεθύσω. Να μιλήσω χωρίς να σκεφτώ δυο φορές!

Όλα αυτά μέχρι προχθές!

Σήμερα. Έχω το βλέμμα του γλάρου. Και πάω, και πάω, και πάω... (και πάω να τρελαθώ!)

Κάθεται ο κώλος μου και βράζει. Τεντώνομαι. Ή καλύτερα..."Ποκνιάζουμαι!" Τσακρούν τα κόκκαλα μου! Κάνω απανωτά κλικ στις ιστοσελίδες και εκατό φορές refresh μπας και ανανεωθούν με κάτι αναπάντεχο. Η μόνη μου έγνοια είναι να βγάλω λεφτά, να πάρω διαμέρισμα, να το διακοσμήσω όπως θέλω, να αγοράσω αυτοκίνητο πιο ακριβό από του γείτονα, να ξεκλέψω ένα 3μερο να πάω Αθήνα στα μπουζούκια, να πάω στην Κούβα το καλοκαίρι, να πάω για καφέ, να κοιμηθώ τουλάχιστον 7ωρο. Ποιος χέστηκε για τους μαύρους στην Αφρική, για το αν θα κάψω τις θερμίδες της πατάτας, για το αν θα ερωτευτώ.

Ό,τι προλάβουμε και ό,τι περιδρομιάσουμε από’ δω και μπρος.

Να γράψω τι;

Πυροβολήστε με!