Μουσική

Τα μουσικά μου γούστα πάντα τα πλήρωνα ακριβά...

Με τραγούδια του Ντίσνευ μεγάλωσα, με Βίσση-Καρβέλα, Ευρυδίκη στο γυμνάσιο και Θάνο Καλλίρη. Εντάξει, ουδέποτε θεώρησα πως ακούω μουσική που αξίζει βραβείο πολιτισμού, αλλά δεν θεώρησα τους υπόλοιπους πιο ψαγμένους ή πιο σοφιστικέ. Άλλωστε, όλοι αυτοί που και καλά ακούνε έντεχνη μουσική (άκου όρο που επινόησαν προκειμένου να διαχωρίσουν τη θέση τους...) δεν έχουν ιδέα από κλασσική μουσική, που αν μη τι άλλο, μόνο 'έντεχνη' μπορεί να θεωρηθεί.

Ενώ εγώ, έναν Μπιζέ και έναν Τσαϊκόφσκι τον άκουγα ανέκαθεν για να ηρεμήσω από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της μοίρας. Δεν ήξερα ότι έπρεπε να ακούω ‘Πυξ-Λαξ’ και Αναστασία Μουτσάτσου για να ανοίξω τους μουσικούς μου ορίζοντες, ή για να με συμπαθήσει η γκόμενα. Ούτε καν μου πέρασε απ’ το μυαλό. «Τραύμα είσαι ανοιχτό» και Άγιος ο Θεός! Άσε που θεωρώ, πως και τα δυο αυτά διαφορετικά μουσικά είδη, τον πόνο και την καψούρα εξυμνούν, απλώς στο πλασάρουν διαφορετικά. Οι μεν πρώτοι με σκισμένα τζιν και δέκα μέρες απλυσιά, η δέ, Βίσση με στρας, φρου-φρου και αρώματα.

Πόσο βλάκας μπορεί να είσαι για να διαχωρίζεις τη μουσική σε ‘σοβαρή’ και ‘μη σοβαρή.’ Πάρτε το χαμπάρι. Υπάρχει μόνο εμπνευσμένο ή ανέμπνευστο τραγούδι. Είτε αυτό είναι νανούρισμα, είτε είναι ροκιά με υπαρξιακό στίχο. Από εκεί και πέρα, παίζει ρόλο πόσο ταυτίζεσαι με το μάρκετινγκ που σου πλασάρουν το τραγούδι. Δηλαδή, θύματα είμαστε και πάλι, αλλά δεν το πήραμε χαμπάρι.

Γιατί δηλαδή όταν η Πρωτοψάλτη τραγουδάει «Όλα αυτά που φοβάμαι» δεν θεωρείται ποπ τραγουδίστρια, αλλά όταν η Βίσση τραγουδά ‘Μάλα’ συνεχίζει να θεωρείται μπουζουξού; Όταν η Κοκκίνου τραγουδά «έχεις μεγάλο ταλέντο στα χείλη», βρίζεις τον Φοίβο που επαναλαμβάνει τον εαυτό του, ενώ χρησιμοποιεί ανορθόδοξο στίχο. Όταν το ίδιο τραγούδι ερμηνεύεται από τον Κότσιρα στο πρόγραμμα του ενορχηστρωμένο με φυσικά και παραδοσιακά όργανα, το πακέτο μυρίζει κουλτούρα! Λες και δεν μιλάμε για την ίδια μελωδία!

Όταν ο Κότσιρας κυκλοφόρησε το «η πρώτη μας φορά» όλοι μιλούσαν για ένα ερωτικό ατμοσφαιρικό τραγούδι. Αν το ίδιο τραγούδι το ερμήνευε ο Ρουβάς, όλοι θα μιλούσαν για τραγούδι με πρόστυχες προεκτάσεις. Διότι ο ένας θα στο παρουσιάσει ντυμένος με ότι βρήκε μπροστά του, ενώ ο δεύτερος με δερμάτινο παντελόνι και ξεκούμπωτο πουκάμισο.

Όταν ο Θεοφάνους έγραφε τραγούδια για τους ΟΝΕ, όλοι τον ειρωνεύονταν. Γκέι τραγουδάκια για έφηβες και βγάλε. Όταν οι ίδιες μελωδίες ενορχηστρώθηκαν με μπουζούκι και παρουσιάστηκαν με διαφορετικό στίχο στους δίσκους του Πασχάλη Τερζή και του Ρέμου, όλοι μιλούσαν για αυθεντικά λαϊκά τραγούδια που μιλούν στη ψυχή του λαού! Και πάλι, στο styling είναι που χαλιέσαι, κομπλεξικέ μου άνθρωπε. Διότι οι πρώτοι είναι πέντε αγόρια που εμφανίζονται ημίγυμνα και...παρα-πέουν, ενώ οι δεύτεροι είναι κύριοι κοστουμαρισμένοι με γκόμενες που λαχταρά κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του.

Κι’ άλλο παράδειγμα: Βγαίνει ο Κότσιρας με το «Εγώ δεν σε κατηγορώ» του Μαχαιρίτσα (αν δεν απατώμαι) και χρίζεται έντεχνος. Η μελωδία, εμφανέστατα κλεμμένη από το εύπεπτο «ούτε ένα ευχαριστώ» του Φοίβου για την Βανδή. Ουδείς έσπευσε να χρίσει την Βανδή έντεχνη. Όπως επίσης ουδείς κατηγόρησε τον Κότσιρα για κατάφωρο μπουζουξισμό. Αν το "Έλα κύμα πάρε με" το έλεγε η Πέγκυ Ζήνα, θα ήταν χασάπικο της πίστας, ενώ όταν το λέει η Αλεξίου είναι χασάπικο-τέχνης! Επειδή η μια θα στο λανσάρει με μαυρόασπρο βίντεο-κλιπ στο στούντιο ενώ η άλλη θα στο παρουσιάσει λάϊβ από τον Απόλλων παλάς πνιγμένη στο γαρύφαλλο...

Στην τελική, θεωρώ πως το μόνο που καθορίζει το που ανήκεις μουσικά, είναι το πόσο άσχημος είναι ο τραγουδιστής/στρια που θαυμάζεις. Γιατί αν είχαν όλες κορμάρα-βυζάρες-κοιλιακούς, θα τα πετάγαν έξω. Και θα γέμιζαν στάδια και πίστες, και όχι «μουσικές σκηνές» του 2Χ2 που υποτίθεται δημιουργούν ατμόσφαιρα. Διαφορετικά, καλά είναι και τα καφτάνια, κρύβουν τα αδέσποτα λίπη και έλαια, ενώ κρατούν και τα προσχήματα.

Όλοι την ίδια μουσική ακούμε...