Η Ευαγγελία μου σήμερα γίνεται τεσσάρων ετών!
Αχ, δεν έζησες έρωτα αν δεν έκανες κόρη. Μπορεί ο Αλέξης κι εγώ να έχουμε
μία μεταφυσική σχέση αλληλοκατανόησης και μπορεί την Ευαγγελία να μη μπορώ να
την καταλάβω πάντα όντας κοριτσάκι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν την έχω «ερωτευτεί».
Είναι ένα θαύμα!
Λατρεύω το πόσο ικανή είναι σε διαφορετικά πεδία.
Ας πούμε, λατρεύει το ποδόσφαιρο και έχει γραφτεί σε ομάδα. Παίζει μαζί με
άλλα 10 αγόρια της ηλικίας και μάλιστα τους βάζει τα γυαλιά γιατί έχει τόσο
μεγάλο ταλέντο στον έλεγχο της μπάλας που κανένας δεν μπορεί να της την πάρει
όταν παίζουν. Επίσης, έχει εξαιρετικό shoot, δυνατό και στοχευμένο που όποτε κλωτσάει εύχομαι να μην
βρει κανέναν στον κεφάλι και τον σκοτώσει. Τα αγοράκια της ομάδας την
αντιμετωπίζουν με καχυποψία, τύπου «ποια είναι αυτή που ασχολείται με
αγορίστικα χόμπι και είναι και καλή;» αλλά εκείνη δεν πτοείται. Αντιθέτως,
παρόλο που εισπράττει την αμηχανία τους, εκείνη τους αντιμετωπίζει μητρικά και
μου μιλά για τους συμπαίκτες της σαν να είναι τα μωρά της.
Πέραν του ότι είναι σαν τη Βλαχοπούλου στο «Ρένα Οφσάιντ», η Ευαγγελία
είναι και «πριγκίπισσα». Λατρεύει τα λούσα και τα απογεύματα αλλάζει φορέματα,
τιάρες, βάφεται, χτενίζεται, βάφει νύχια και κάνει όλα αυτά τα στερεοτυπικά που
οι σύγχρονες φεμινίστριες βδελύσσονται. Προχθές της κάναμε το πάρτι για τα
γενέθλιά της και είχε απλωμένα πάνω στον καναπέ του σαλονιού διάφορα φουστάνια
για να διαλέξει ποιο να φορέσει και έφερνε παπούτσια για να κάνει συνδυασμούς.
Λατρεύω που μου βγήκε Και κοκέτα μαζί.
Και τέλος, τη θαυμάζω γιατί μου λέει συνέχεια «μπορώ!» Π.χ. θέλει να
μαγειρεύει μόνη της. Της εξηγώ πολλές φορές ότι δεν πρέπει να πλησιάζει το
τηγάνι ή την κατσαρόλα γιατί μπορεί να καεί και μου απαντά «εγώ μπορώ!» ή « εγώ
ξέρω». Ξέρω ότι ξέρει. Και ξέρω ότι μπορεί. Η δική μου ανασφάλεια με αναχαιτίζει
από το να της επιτρέψω να τα κάνει όλα μόνη της. Επίσης, επιμένει ότι ξέρει να
οδηγεί και θέλει να οδηγήσει το αυτοκίνητο. Αντιλαμβάνομαι ότι τα λέει από
αυτοπεποίθηση, και ότι επί της ουσίας δεν γνωρίζει την τύφλα της, αλλά θαυμάζω
το τσαγανό. Το τσαγανό είναι κάτι που μου λείπει και που πάντα το ζήλευα.
Θαυμάζω το «μπορώ!» Εγώ γίνομαι 45 ετών και ακόμη για πολλά πράγματα λέω «δεν
μπορώ» ή «δεν γνωρίζω». Η Ευαγγελία με κάποιο μαγικό τρόπο και γνωρίζει και
μπορεί.
Για να φανταστείτε, το καλοκαίρι που είχαμε πάει στο Europa Park είχε κάποια συγκρουόμενα αυτοκινητάκια στα οποία ήθελε να μπει, αλλά
δεν ήταν κατάλληλα για την ηλικία της. Με χίλια ζόρια την έπεισα να δοκιμάσει
να κάτσει σε κάποια άλλα, πιο παιδικά, που κινούνταν σε ράγα. Μου έλεγε «μα εγώ
μπορώ!» Τελικά, την ξεγέλασα και την έβαλα να καθίσει στα αυτόματα τα οποία κινούνταν
από μόνα τους, χωρίς την καθοδήγηση του χρήστη. Κάθισε, που λέτε, σε μία
λιμουζίνα. Η λιμουζίνα ξεκίνησε αυτόματα, έκανε όλη τη κατευθυνόμενη διαδρομή
μέσα από λεωφόρους, γέφυρες και σήραγγες και έφτασε στον τερματισμό. Εκεί την
περίμενα εγώ να την παραλάβω. Βγαίνει η Ευαγγελία από τη λιμουζίνα και μου είπε
με ένα στόμφο: «Είδες; Μπορώ!» 😂
Όταν ακούω διάφορες σημερινές μπούρδες περί γυναικείας ενδυνάμωσης
σκέφτομαι την κόρη μου και γελώ. Αυτά, είναι γονίδια. Τα φέρεις μαζί σου. Δεν
έχει σημασία το φύλο σου. Ο γιος μου κι εγώ «δεν μπορούμε» και με την πρώτη
στραβή τα παρατάμε. Στο σόι μας έχουμε αμέτρητες ικανές γυναίκες οι οποίες «μπορούν»,
οι οποίες όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν, και οι οποίες έχουν τόσο «νεύρο»
μέσα τους που θα μπορούσαν να ήταν και μυθολογικά τέρατα. Ευτυχώς η κόρη μου γεννήθηκε
σε μία γοητευτικότατη ισορροπία που συνδυάζει δυναμισμό με θηλυκότητα και έτσι
δεν τη φοβάμαι. Μπορώ να πεθάνω ήσυχος ότι αυτή ό,τι βάλει στόχο θα το πετύχει
και ότι δεν μπορεί να της αντισταθεί κανείς με το πρώτο «κλώσμα».
Είναι υπέροχη,
Είναι μοναδική,
Και είναι δική μου.
Να μου ζήσει.
