Η Νονά

 

Διάλεξα με τρομερή προσοχή τους νονούς των παιδιών μου.

Θεωρώ υψίστης σημασίας ζήτημα το ποιος σου βάζει το λάδι (εντάξει θεωρώ υψίστης και το ποιος ή ποια σου το βγάζει, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα), και παρόλο που με τα θρησκευτικά μυστήρια δεν τα πάω καλά, εντούτοις θεωρώ σοβαρό το ποιος θα είναι ο πνευματικός σου γονιός σ’ αυτή τη ζωή.

Κι αυτό γιατί εγώ υπήρξα τρομερά τυχερός στην περίπτωση της νονάς μου. Και εύχομαι και επιθυμώ να ζήσουν και τα δικά μου παιδιά αυτή τη μαγεία.

Είχα μια νονά που ήταν δίπλα μου ακόμη και όταν ήταν μακριά μου και από την οποία έχω τρομερές και έντονες εικόνες στοργής και τρυφερότητας. Πράγματα που ίσως να ακούγονται ασήμαντα σήμερα, τα οποία όμως εντυπώθηκαν γλυκά στη μνήμη μου και όποτε τα θυμηθώ χαμογελώ πλήρης.

Ας πούμε, θυμάμαι ότι μια φορά είχε πάει ταξίδι στην Αθήνα, το 1984 ή το 1985 πρέπει να ήταν. Επιστρέφοντας μου έφερε έναν τεράστιο λούτρινο «Δρακουμέλ». Θυμάμαι ότι είχαμε πάει στο αεροδρόμιο να την υποδεχτούμε, γιατί ταξίδευε μαζί με τη μητέρα μου. Όταν άνοιξε η αυτόματη πόρτα του παλιού αεροδρομίου Λάρνακας και ξεπρόβαλαν αμφότερες με τις αποσκευές τους, την είδα να κρατά τον Δρακουμέλ και να τον ανεμίζει. Η χαρά που είχα κάνει ήταν απερίγραπτη. Είμαι τόσων χρονών σήμερα και ακόμα το θυμάμαι.

Η νονά μου είχε τρομερό χάζι και χιούμορ. Λάτρευες να την ακούς να σου λέει ιστορίες και να του εξιστορεί τις περιπέτειες της. Όταν μετακόμισε στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όργωνε τα θέατρα και τα μπουζούκια και όποτε ερχόταν στην Κύπρο για διακοπές μου τα περιέγραφε όλα τόσο λαμπερά και υπέροχα που θεωρώ ότι συνέβαλε κι αυτή στον διακαή πόθο μου μια μέρα να μετακομίσω στην Αθήνα ακολουθώντας παρόμοιο lifestyle. Τη θυμάμαι στο μπαλκόνι μας το 1998 να μου περιγράφει με τι δέος είδε τη Βίσση να τραγουδά το Αντίδοτο στα Αστέρια Γλυφάδας «καρφωμένη πάνω σε έναν σταυρό σαν τον Χριστό!» (Γρανάζια ήταν και όχι σταυρός, αλλά ξέρετε τώρα, οι υπερβολές πάντα διανθίζουν μια ιστορία προς το καλύτερο).

Όταν πήγα φαντάρος στην Αθήνα για τα ΥΕΑ, πήγαινα στο σπίτι της όποτε είχα έξοδο, για μπάνιο και φαγητό. Με περίμενε πάντα με ανοιχτές αγκάλες και είχε πάντα έτοιμη την τυρόπιτα και το Milko από τα αγαπημένα μου Everest. Όχι μόνο μου παρείχε στοιχειώδη φιλοξενία με πραγματική χαρά, αλλά πάντοτε με ρωτούσε «πότε θα σου δώσουν άδεια από τον στρατό να σε πάρω μια νύχτα στα μπουζούκια!» Της εξηγούσα ότι εκτός από τη Βίσση δεν με ενδιέφεραν τα μπουζούκια και μου απαντούσε «δεν πειράζει, παίξε μια νύχτα τον άρρωστο και έλα να σε πάω όπου βρούμε». Όταν ξεψάρωσα και ένιωθα ότι με έπαιρνε να το σκάσω από το στρατόπεδο τόλμησα μια νύχτα και πήγα μαζί της στον Βασίλη Καρρά. Επέστρεψα στο στρατόπεδο στις 3:30 το πρωί και τους είπα ψέματα ότι χάθηκε ο ταξιτζής και δεν έβρισκε τον δρόμο να με φέρει στην ώρα μου. Τότε δεν υπήρχαν GPS και ίντερνετ. Ό,τι τους έλεγες το πίστευαν, ή τέλος πάντων δεν μπορούσαν να αποδείξουν το αντίθετο.

Ήταν αναπάντεχα γενναιόδωρη. Θυμάμαι ότι κάθε Χριστούγεννα το δώρο που μου έκανε ήταν ένα τσεκ με τριψήφιο νούμερο. Θυμάμαι ότι το 1992 το νούμερο ήταν τόσο μεγάλο που νόμισα πως έγινε λάθος. «Είναι και για τη γιορτή σου, είναι και για τα γενέθλιά σου μαζί!» Με το δώρο της νονάς μου, στα 12 μου έτη ένιωθα ότι είχα αποκατασταθεί οικονομικά.

Ακόμη και τώρα που μεγάλωσα και έκανα παιδιά όποτε μας επισκεπτόταν στο σπίτι, η ατμόσφαιρα ήταν πάντα χαρούμενη. Δεν ήταν άβολο, ούτε αμήχανο. Ερχόταν να μας δει και δεν μας έφτανε το δίωρο να πούμε τα νέα μας και να γελάσουμε. Πάντα έφευγε και της έλεγα «θέλω να τα ξαναπούμε οπωσδήποτε πριν επιστρέψεις στην Αθήνα». Μες τη ζούλα πάντα χώναμε άλλη μια συνάντηση στα πεταχτά.

Όπως και να ‘χει, ήταν μία υπέροχη νονά και μια απολαυστική παρέα.

Αιωνία της η μνήμη.

Δεν θα τη ξεχάσουμε.

Πριγκιπικό

 

Απόψε θα σας μιλήσω για την κόρη μου, έχω μεγάλο κέφι γιατί προ ολίγου την έβαλα για ύπνο και έζησα μαζί της κάτι το καταπληκτικό. Θα σας το μεταφέρω πιο κάτω.

Πριν απ’ όλα, πρέπει να σας πω ότι ο Θεός με λυπήθηκε και μου έστειλε την Ευαγγελία, η οποία, αν ζούσαμε στην Αμερική θα ήταν η επόμενη πριγκίπισσα της Ντίσνεϊ. Κοκέτα μέχρι αηδίας, κομιλφό, θεατρική και τσαχπίνα, όπως δηλαδή την ονειρευόμουν. Για να καταλάβετε, στον ελεύθερο της χρόνο πασαλείβεται κρέμες, ανοίγει μπουκαλάκια με αρώματα και τα μυρίζεται, ανοίγει τα ερμάρια της και ξεδιπλώνει ρούχα και τα περιεργάζεται, και λιώνω που την παρακολουθώ. Μη σχολιάσω πόσο χαίρεται όποτε αγοράσει καινούρια παπούτσια. Αρνείται να τα βγάλει, σχεδόν κοιμάται φορώντας τα.

Λέω ότι «ο Θεός με λυπήθηκε» γιατί αν ήθελε να με τιμωρήσει θα μου έστελνε μία το ακριβώς αντίθετο. Δεν λέω ότι δεν θα τη λάτρευα όπως και να ήταν, αλλά αντιλαμβάνεστε, ζούμε σε καιρούς αποδόμησης και αν τολμήσεις να υπονοήσεις ότι ονειρεύεσαι ένα παιδί που να ανταποκρίνεται στα στερεότυπα πρότυπα του μυαλού σου, καταδικάζεσαι σχεδόν εις θάνατον.

Είχα τσακωθεί κάποτε με κάτι Αριστερούς του τουίτερ για το κατά πόσον η κοινωνία πρέπει ή δεν πρέπει να εκτρέφει «πριγκίπισσες». Εγώ υποστηρίζω ότι η κοινωνία πρέπει να καλλιεργεί την ελεύθερη βούληση. Οι Αριστεροί βέβαια δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον όρο αυτό συμπεριλαμβάνεται και το δικαίωμα μία γυναίκα να αισθάνεται πριγκίπισσα (και ότι ο άντρας έχει καθήκον να της συμπεριφέρεται σαν μια τέτοια), και για να μην παρεξηγηθώ,  στον όρο δεν εντάσσω τις λαϊκές καλλονές της Κύπρου που είναι κατά βάση άβουλες, αμόρφωτες και σέρνουν τη φωνή τους. Εννοώ τις πριγκίπισσες της Ντίσνεϊ που είναι συγκροτημένες προσωπικότητες, επαναστάτριες, με κρυφές δυνάμεις και πάνω απ’ όλα όμορφες. Δηλαδή, θηλυκά με τα όλα τους.

Δεν θα ξεχάσω τους καβγάδες που έκανα με γνωστές προσωπικότητες του τουίτερ, οι οποίες σήμερα έχουν κιόλας πολιτευτεί, τρομάρα να τους έλθει, στους οποίους ισχυρίζονταν ότι το πρότυπο της πριγκίπισσας πρέπει να αποδομηθεί και να εξοστρακιστεί, να καεί στο πυρ το εξώτερον. Αυτοί οι άνθρωποι που υποστηρίζουν το be yourself, το love yourself, και γενικότερα το be whatever you want, αν τους πεις ότι θέλεις να είσαι πριγκίπισσα κάτι παθαίνουν, αφρίζουν, γυρίζουν οι βολβοί των ματιών τους. Ξέρω γιατί το παθαίνουν, είναι πολύ απλή και ίσως απλοϊκή η απάντηση, μα το έχω παρατηρημένο: Όλοι αυτοί είναι κατά βάση άσχημες, ανέραστες γυναίκες, και άπλυτοι αναρχικοί.

Πίσω στην Βαγγελιώ μου, όμως.

Η αγαπημένη της πριγκίπισσα είναι η Belle από την Πεντάμορφη Και Το Τέρας αλλά τώρα τελευταία ανακάλυψε και τις υπόλοιπες και έχει εντρυφήσει. Τις προάλλες βλέπαμε τη Σταχτοπούτα και ακολούθησε ο εξής διάλογος στον καναπέ:

«Παπά… Ποπούτα;» (Η Σταχτοπούτα;)

«Ναι!» της λέω.

«Πίμπιπα;;» (Βρήκε Πρίγκιπα;)

«Ναι!» της ξαναλέω.

«Λέλωωωωωω!» (Θέλω!)

Κάθε φορά που της φανερώνω ένα DVD με κάποια πριγκίπισσα της Ντίσνεϊ με ρωτά αν υπάρχει και πρίγκιπας. Το θεωρεί βασικό. Η πεθερά μου, μου είπε τις προάλλες εμφανώς θορυβημένη να σταματήσω να προωθώ αυτό το πρότυπο γιατί οι πρίγκιπες είναι αλαζόνες, ωραιοπαθείς και στο τέλος πληγώνουν τις πριγκίπισσες. Της είπα «ας έρθει ο πρίγκιπας της Δανίας ή της Νορβηγίας να τη ζητήσει και το ξανασυζητάμε!» Λες και η Βαγγελιώ θα μας ρωτήσει. Δεν την έχουν καταλάβει τι κουμάσι είναι και του λόγου της, τους ξεγελά η τιάρα. Δεν ξέρουν τι μας περιμένει όλους μόλις μεγαλώσει λίγο.

Εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά τα γράφω γιατί προ ολίγου που την έβαλα για ύπνο διαβάσαμε τρία βιβλία. Διαβάσαμε ΚΑΙ τη Σταχτοπούτα, ΚΑΙ την Ωραία Κοιμωμένη, ΚΑΙ τη Χιονάτη. Και αφότου τα έβαλα πίσω στο ράφι της, σηκώθηκε όρθια στο κρεβάτι και μου είπε: «Παπά, χο(ρ)έψουμε!» Την έπιασα πάνω μου και αρχίσαμε να χορεύουμε βαλς στο ημίφως με εμένα να τραγουδώ όλα τα γνωστά σουξεδάκια από τις ταινίες: «Φρίκη και ομορφιά, τώρα αγκαλιά, έτσι είναι η ζωή», και κάθε φορά που τελείωνε το ρεφραίν, εκείνη με αυστηρό και κοφτό ύφος μου έκανε τον DJ αλλάζοντας μου το παραμύθι. Ας πούμε, μου έλεγε «Νάτη!» (=Χιονάτη), και εγώ τραγουδούσα το σωστό:

«Some day my prince will come, some day I’ll meet of him…” και μετά μου το έκοβε απότομα:

«Ποπούτα!»

«A dream is a wish your heart makes… when you’re fast asleep!”

«Αουρόρα!»

«I know you, I’ve walked with you once upon a dream!”

Έκανα όλο το ποτπουρρί κρατώντας την στα χέρια μου αγκαλιά, ύστερα την έγειρα ανάσκελα κιόλας, την κουνούσα πέρα δώθε να εξαντληθεί και αφού γλάρωσε και αποκοιμήθηκε την έβαλα στο κρεβατάκι της. Ύστερα πήγα κάτω, τα περιέγραψα στη Μπρέντα και έφαγα κατσάδα ότι την κακομαθαίνω και ότι εκείνη δεν είναι διατεθειμένη να παίζει κάθε βράδυ το πιο πάνω μιούζικαλ για να την κοιμίσει.

Too bad!

Ομαδικά Γκρουπ

 

Έχω κάνει διατριβή στο θέμα «ομαδικά γκρουπ».

Και νομίζω ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας μερικά από τα ευρήματα του «επιβιώνοντας σε ομαδικά γκρουπ σε βάιμπερ και γουότσαπ» – ή, «μαθαίνοντας το μέτρο σε ομαδικές συζητήσεις».

Τα ομαδικά γκρουπ χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Στα επαγγελματικά / ενημερωτικά, και στα κοινωνικά / οικογενειακά.

Με βάση την ελληνική και κυπριακή κουλτούρα, τα πιο πάνω μετά βίας διαχωρίζονται. Οι Κυπραίοι, τουλάχιστον, δεν έχουν καμία αντίληψη ως προς το τι πρέπει να λέγεται και να γράφεται στο κάθε γκρουπ.

Έχουμε ας πούμε ένα γκρουπ όλοι οι γονείς του Νηπιαγωγείου. Θα φανταζόταν κανείς ότι αυτό το γκρουπ εξυπηρετεί την ενημέρωση των γονέων για διάφορα διαδικαστικά θέματα, όπως π.χ. πότε λήγει η προθεσμία καταβολής των διδάκτρων, αν αρρώστησε κάποια δασκάλα και θα επηρεαστούν τα παιδιά, αν θα πάνε εκδρομή και ούτω καθεξής. Όλα αυτά, γίνονται. Γίνονται όμως και άλλα τα οποία επισκιάζουν τα προηγούμενα:

Έχει, φερ’ ειπείν, γενέθλια ένα παιδάκι και κερνά τους συμμαθητές του από ένα μπισκότο; Σωρηδόν το απόγευμα τα μηνύματα «να σας ζήσει», «υπέροχο το μπισκοτάκι σας», «θέλουμε τη συνταγή», «να χαίρεστε τον όμορφο σας». Υπάρχουν, βέβαια, και τα «ποια η πολιτική του νηπιαγωγείου στη χορηγία μπισκότων με γλουτένη και ζάχαρη;» αλλά το νόημα είναι ένα! Απ’ εκεί που εγώ βρίσκομαι σε εκείνο το γκρουπ για να ενημερώνομαι για τα βασικά και θεμελιώδη, καταλήγω να λαμβάνω 150 ειδοποιήσεις που δεν με αφορούν.

Θες, κυρά μου, να ευχηθείς του γονιού για τα γενέθλια του τέκνου του; Κάνε το με προσωπικό μήνυμα. Δεν αφορά τους άλλους 45 γονείς που βρίσκονται στο γκρουπ! Δεν μας ενδιαφέρει να διαβάσουμε εκατό φορές «να σας ζήσει το αγγελούδι σας». Καταλήγουμε να ευχόμαστε να μην ζήσει!

Μπορείς να αρχειοθετήσεις το εν λόγω γκρουπ ή να το «σιωπήσεις» αν σε ενοχλεί, θα μου πείτε. Και έχετε δίκιο, αυτό κάνω πολύ συχνά. Αλλά έτσι καταλήγω να χάνω τα μηνύματα που πραγματικά με αφορούν αφού όταν δεήσω να μπω να δω τι συμβαίνει, βλέπω 250 αδιάβαστα μηνύματα και βαριέμαι να τα διαβάσω όλα. Οπότε, με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Δεν υπάρχει μέτρο, ούτε τακτ στα ομαδικά γκρουπ. Δεν μπορεί να αξιολογήσει ο κόσμος τι μπορεί να αφορά το σύνολο και τι μπορεί να εκνευρίζει το σύνολο. Αν νομίζετε ότι είναι γόνιμο να λαμβάνουμε τόσες ειδοποιήσεις απλά και μόνο για να πείτε σε κάποιον «να του ζήσει», απορώ με την καρδιά μου, απορώ.

Έβλεπα προ ολίγου στο γκρουπ του νηπιαγωγείου να λέει μία «καλό σαββατοκύριακο μανούλες». Ακολούθησαν 150 «καλό σαββατοκύριακο σε όλους». Το γλωσσοφάγανε το σαββατοκύριακο! Μακάρι να φτάσουμε τη Δευτέρα!

Τα ίδια βέβαια συμβαίνουν και στα επαγγελματικά γκρουπ. Αντί να ενημερωνόμαστε για εργασιακά θέματα, για επείγοντα που προκύπτουν και τα τοιαύτα, καταλήγουμε να ευχόμαστε «καλή χρονιά» κάθε πρωτοχρονιά, και «καλά Χριστούγεννα». Δεν είναι ανάγκη να το γράψετε όλοι. Μπορεί να το γράψει ο πρώτος και οι υπόλοιποι να κάνουν ένα λάικ από κάτω. Το ίδιο είναι. Τυπικό το ζήτημα. Δεν θέλουμε να μας στείλετε ούτε gifάκια, ούτε φωτογραφίες με κεράκια και απαστράπτοντα αγγελάκια.

Στα οικογενειακά και φιλικά γκρουπ τώρα, γίνεται της πουτάνας. Εκείνα τα απολαμβάνω αφού μπαίνω εκεί με τη θέλησή μου και μαζί με ανθρώπους που υποτίθεται ότι αγαπώ και εκτιμώ. Εκεί δεν με πειράζει να μπω και να βρω 250 αδιάβαστα μηνύματα. Θα τα διαβάσω όλα, ενίοτε τραβάω και screenshots, γιατί στην πλειοψηφία τους πρόκειται για καβγάδες και παρεξηγήσεις και κάμνω χάζι. Το πρόβλημα εκεί είναι η αδυναμία έκφρασης, και επίδειξης της πρόθεσης σε ό,τι γράφεται με αποτέλεσμα να δημιουργούνται παρεξηγήσεις από το τίποτα. Γράφει ένας μια μαλακία, απαντά ο άλλος κάτι το οποίο πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε αν το γράφει κυνικά, ρεαλιστικά, ή αν ειρωνεύεται. Με αποτέλεσμα να δημιουργούνται νέα «υπόγκρουπ» στα οποία κουτσομπολεύουμε «είδες τι του είπε;»

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει τεράστιο πρόβλημα αντίληψης και κατανόησης κειμένου, και τεράστιο πρόβλημα αξιολόγησης της σημαντικότητας του μηνύματος. Μη σχολιάσω ότι πολλές φορές λαμβάνουμε μήνυμα το οποίο καταλαβαίνουμε ότι προοριζόταν για άλλο γκρουπ στο οποίο συμμετέχουν υποσύνολα του πρώτου και με το ζόρι κρατιέμαι να μην τους γράψω, «έχετε που έχετε τα υπογκρουπ για θάψιμο, τουλάχιστον μάθετε να τα ξεχωρίζετε».

Προσωπικά, κάποτε αναρωτιέμαι γιατί έχω κινητό αφού ποτέ δεν χτυπά για κάτι σημαντικό και πάντα στη συντριπτική πλειοψηφία λαμβάνω γνωστοποιήσεις για πράγματα που απλώς «πιάνουν χώρο» και τίποτε παραπάνω. Αν μάλιστα τολμήσω και απαντήσω σε όλες αυτές τις μαλακίες με τον γνωστό δεικτικό, καυστικό και ειρωνικό μου τόνο, εισπράττω μία σιωπή και μία αμηχανία που επιβεβαιώνει όλα όσα σας έγραψα.

Λυπάμαι.