Κυριακή, Δεκεμβρίου 15, 2019

Part Time Job

Στη ζωή δεν έρχονται όλα όπως τα υπολογίζεις.

Εγώ, για παράδειγμα, πάντα ήμουν της άποψης ότι δεν ζούμε για να δουλεύουμε, αλλά το ανάποδο. Πάντα επεδίωκα να βρίσκω μια δουλειά πρωινή, το πολύ μέχρι το μεσημέρι, για να έχω ποιοτικό χρόνο για τον εαυτό μου και τους αγαπημένους μου. Το ωράριο 8:30-18:00 μου ακουγόταν ανέκαθεν εφιαλτικό, και τρόμαζα με όσους εξοικειώνονταν μαζί του έστω και στη θεωρία. Εξ ου και ο στόχος ήταν πάντα μία θέση στο Δημόσιο ώστε στις 15:00 μάξιμουμ να είμαι σπίτι μου.

Ε, να που τα έφερε έτσι η ζωή, όμως και πλέον αναγκάστηκα να βρω και απογευματινή εργασία. Δεν βγαίνω, μάτια μου. Τα έξοδα τρέχουν. Δάνεια, έξοδα τέκνου, συντήρηση σπιτιού, ασφάλειες, γιατροί, τα ξέρετε και εσείς. Αν δεν άρχιζα να ρίχνω έξτρα χρήμα στον κουβά, σε λίγο θα ήμουν με το ακορντεόν στα φώτα του ΑΠΟΕΛ να τραγουδώ το «φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι» και να πουλώ χαρτομάντιλα.

Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Για μήνες τη γυρόφερνα αλλά δεν έλεγα να ρίξω τα μούτρα μου. Δεν ήταν εύκολο, ούτε να δεχτώ ότι θα βγω από το βόλεμα μου, ούτε ότι ξαφνικά θα βρεθώ να κάνω δουλειές «του ποδαριού», αφού δεν θα μπορούσα να βρω μια δουλειά που να έρχεται σε σύγκρουση συμφέροντος οποιουδήποτε είδους με την πρωινή μου εργασία. Θα έπρεπε να βρω κάτι πιο… «λαϊκό» να κάνω. Περίπτερο, ταμείο, μεταφορές, τηλεφωνικό κέντρο. Τέτοια.

Επίσης θα έπρεπε να διαχειριστώ τις νέες ισορροπίες στο σπίτι. Το να δουλεύω απογεύματα σήμαινε αυτόματα λιγότερες ώρες με τον γιο μου, ο οποίος τρία χρόνια τώρα έχει μάθει ότι τα περνάμε μαζί, ταυτόχρονα σημαίνει περισσότερες ώρες με τη μαμά του, η οποία όση καλή διάθεση και να επιδεικνύει, όταν τρώει στη μάπα τον Αλέξη κάθε απόγευμα έξι ώρες συνεχόμενες καταλήγει κι εκείνη τέζα. Εγώ τα ακούω μετά.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, αλλά τι να κάνεις; Εγώ έβγαινα στην αυλή κάθε μέρα, κοίταζα τον ουρανό, αλλά δεν έβλεπα να βρέχει χρήμα. Έπρεπε να «αναλάβω πρωτοβουλία». Αυτό δεν θέλουν οι γυναίκες; Άλλωστε, ένα από τα ινδάλματά μου, ο Γουώλτερ Γουάιτ από το Μπρέηκινγκ Μπαντ λέει ότι ο ρόλος του άντρα είναι να «παρέχει στην οικογένεια». A mans duty is to provide! Κι εγώ είμαι παραδοσιακός σ’ αυτά. Μπορεί να υιοθετήσαμε κάποια φεμινιστικά, έτσι για ξεκάρφωμα, για να μην μην μας γίνεται το κεφάλι καζάνι, αλλά κατά βάθος αυτά πιστεύω. Ο άντρας δεν είναι άντρας αν δεν ταΐζει τη φαμίλια! Μπλου μεθ δεν ξέρω να μαγειρεύω βέβαια για να διευκολύνω και τη ζωή όλων μας στα πρότυπα του ινδάλματος. Γι’ αυτό και για την ώρα έγινα... πωλητής σε μαγαζί του μωλ.

Ναι. Tο πρωί νομικός, το απόγευμα ο ψηλός με το «χρειάζεστε κάποια βοήθεια;» που μισούμε ν’ ακούμε όλοι. Είναι φοβερή εμπειρία. Το τι ακούω από τους πελάτες, το τι κοινωνιολογικές αναλύσεις κάνω βάσει πωλήσεων, φύλων και κοινωνικών στρωμάτων δεν περιγράφεται. Απολαμβάνω τα μωρά που πρήζουν τους γονείς να τους αγοράσουν παιχνίδια, απολαμβάνω τους τρελούς (που είναι πολύ περισσότεροι από ό, τι νομίζετε και κυκλοφορούν ελεύθεροι), τις περιπτωσάρες, τους ιδιότροπους. Μια μέρα θα σας τα γράψω όλα πιο αναλυτικά. Τώρα δεν μπορώ για ευνόητους λόγους. Καιρό είχα να μαζέψω ιστορίες που να θέλω να διηγηθώ.

Με τούτα όλα, όμως, και προκειμένου να βγαίνει μισθός που να πιάνει τόπο και να αξίζει την ταλαιπωρία, κατέληξα να δουλεύω κάθε απόγευμα και σαββατοκύριακα μέχρι τις οκτώ το βράδυ. Για όλο τον Δεκέμβριο δεν έχω ούτε μία μέρα ελεύθερη.  Επιπλέον, ξέρετε πως είναι τα μαγαζιά τον Δεκέμβριο. Ο χειρότερος μήνας για τον υπάλληλο! Όταν έκλεινα τη συμφωνία δεν είχα φανταστεί πόσο κουραστικό θα ήταν. Σήμερα, για παράδειγμα, επί εφτά ώρες έκανα ταμείο, χειριζόμουν λεφτά, έκοβα αποδείξεις, τύλιγα δώρα, τύπωνα κάρτες αλλαγής και δεν πρόλαβα να πω ούτε ένα «μανά». Στις οκτώ που κλείσαμε έφυγα σαν ζόμπι. Αυτά δεν τα ζω τα πρωινά. Μπορεί να διασκεδάζω με τον κόσμο που έρχομαι σ’ επαφή στο κατάστημα, αλλά εξαντλούμαι. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω κι ακόμα δεν αρχίσαμε. Έρχομαι σπίτι, κάνω μπάνιο το μωρό, του λέω παραμύθι και μετά ξεραίνομαι μαζί του. Δεν είναι ζωή αυτή. Και μετρώ μόνο δέκα μέρες!

Οι φίλοι και οι γνωστοί βάζουν στοιχήματα σχετικά με το πόσο θα αντέξω. Δεν ξέρω. Εγώ στο μυαλό μου δεν αντέχω ούτε μια μέρα. Δεν αντέχω ούτε τώρα που σας το περιγράφω. Κατ' ακρίβεια δεν αντέχω που δουλεύω το πρωί στο Δημόσιο, πόσο μάλλον που τώρα φορτώθηκα κι άλλη θέση το απόγευμα. Αλλά έχω πολλές τρύπες να κλείσω, και πολλά πράγματα που θέλω ν’ αγοράσω. Ε, δεν γίνεται αλλιώς!


Να δείτε που όπως πάω, θα βγω να παρελάσω και στην εργατική πρωτομαγιά!

4 σχόλια:

Clueless είπε...

Για το πόσο αντέξεις, να πω ότι λογικά θα αντέξεις μέχρι να μαζέψεις τα λεφτά που θέλεις για να αγοράσεις ή να πας εκεί που θέλεις. :)

Neraida είπε...

Μια χαρά θα αντέξεις!
Σκέψου εκείνο το βιβλίο που θα βγάλεις!
Μαζεύεις υλικό!

Σε είδα τυχαία 2 φορές στο μωλ... δεν φταίω... δεν κούνησα το ραβδάκι μου :-)

Moonlight είπε...

Τέλειο! Πάντως νομίζω ότι ο καλύτερος και πιο ευχάριστος τρόπος να το βιώσεις εν τούτος που περιγράφεις με τις κοινωνιολογικές αναλύσεις κλπ. Πιάνω τον εαυτό μου πολύ συχνά εκεί που παρακολουθώ κάποιο ριάλιτι να αναλύω βαθύτερα, και να εκτιμώ και στα βίντεο που βλέπω στο youtube από vloggers, όσους ασχολούνται μεν με θέματα που με ενδιαφέρουν, αλλά κάνουν και μια μίνι ανάλυση σε παραπάνω βάθος σε αυτά τα κατά τα άλλα επιφανειακά ενδιαφέροντά μας.
Υπομονή σου εύχομαι, έννεν τίποτε- το λέει ο άνθρωπος με τις 3 δουλειές!

Ανώνυμος είπε...

Respect! Η δουλεία δεν είναι ντροπή.