Τι Με Χάλασε Στο Casa De Papel

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε καθίσαμε και τελειώσαμε το Casa De Papel στο Νέτφλιξ.

Αν δεν το έχεις δει, μην διαβάσεις παρακάτω γιατί θα σου γράψω τι με χάλασε στην κατά τα άλλα πιο επιτυχημένη σειρά της πλατφόρμας τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Η συγκεκριμένη σειρά ήρθε σαν βάλσαμο στην καθημερινότητά μας. Να φανταστείτε ότι με την ανακαίνιση του σπιτιού μας, τα συμπαθέστατα μαστόρια τοποθέτησαν λάθος την κεραία της τηλεόρασης με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να έχουμε καλή λήψη ψηφιακού σήματος και να αδυνατούμε να δούμε κυπριακά κανάλια. Δεν παραπονεθήκαμε ιδιαίτερα. Ήταν ευκαιρία να γραφτούμε στο Νέτφλιξ. Πάει ένας μήνας τώρα που εγγραφήκαμε, και ούτε που μας έκοψε να επιδιορθώσουμε την κεραία. Την έχουμε εκεί σαν διακοσμητικό στοιχείο. Δεν μας ενδιαφέρει να ξαναδούμε κυπριακή τηλεόραση.

Αρχίσαμε, λοιπόν, το Casa De Papel, την γνωστή ισπανική σειρά και όλα έβαιναν καλώς. Εγώ το χαιρόμουν εις διπλούν αφού εξ αιτίας της ξεσκόνισα και τα Ισπανικά μου, έπιανα με το αφτί μου ένα 70% του νοήματος και η θέαση είχε αποκτήσει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Δεν χαλάστηκα σε κανένα επεισόδιο του πρώτου κύκλου και ας είχε κάποια κενά (οι επαΐοντες έσπευσαν να τα κακίσουν, αλλά κατά τη γνώμη μου η ιδέα του σεναρίου είναι τόσο αυθεντική και η εικόνα τόσο μελετημένη που τους τα συγχωρείς όλα), ενώ μέχρι και τα μισά του δεύτεορυ κύκλου η σειρά με κρατούσε σε εγρήγορση.

Άλλο πράγμα με χάλασε εμένα και έπρεπε να φτάσουμε στα τρία τελευταία επεισόδια του δευτέρου κύκλου για να μπορώ να εκφραστώ αρνητικά μετά βεβαιότητας. Με χάλασε η Ρακέλ Μουρίγιο. Αυτή η μαλάκω που εν τέλει υποκύπτει στον έρωτά της με τον Προφέσορα. Εντάξει, έπρεπε να το είχα καταλάβει, ε-ε-ε-έπρεπε να το ‘χα δει! Ισπανική σειρά βλέπαμε, αν δεν εξελισσόταν και σε ολίγον τι τηλενουβέλα από τα ‘90ς, τύπου Κορασόν Σαλβάχε δεν θα το άντεχε. Όχι, πες μου! Αν η Ρακέλ ήταν Αμερικάνα, υπήρχε περίπτωση να ενδώσει; Θα τον πηδούσε τον Προφέσορα χωρίς αμφιβολία και με τις ευλογίες μας, αλλά μετά θα τον μπαγλάρωνε. Θα τον πυροβολούσε στο πόδι, θα έπραττε κάτι αμερικάνικο τέλος πάντων. Δεν θα το έσκαγε μαζί του για τις Φιλιπίνες σαν να ζουν τον μήνα του μέλιτος, σαν καλή κοκότα της Μεσογείου.

Πόσο φωσκολική εξέλιξη, όμως! Πόσο! Η Βίρνα Δράκου, η στυγνή και αδέκαστη εισαγγελεύς να γραπώνεται στα παθιασμένα δίκτυα του έρωτα που της έριξε ο Ευλογητός! Καλώς ήλθες ξανά 1995! Έτσι και η Ρακέλ Μουρίγιο. Εκεί που ξεκίνησε η σειρά να έχει κάποιο νόημα, ένα κόνσεπτ, μία άλφα ιδεολογία, κατέληξε να γίνει άλλη μια βερσιόν του Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Χαλάστηκα τα μάλα.

Και ναι, έφτασα στο συμπέρασμα ότι για όλα φταίει το μεσογειακό ταμπεραμέντο του συγγραφέα. Γιατί όχι μόνο στο φινάλε, αλλά και σε άλλα σημεία διαφόρων επεισοδίων διαπίστωσα στοιχεία «ελληνικής ταινίας του ‘60». Μα, είναι δυνατόν να αποπειράται, κοτζάμ Προφέσορας να δολοφονήσει την μητέρα της Μουρίγιο, που έπασχε από Αλτσχάιμερ ρίχνοντάς της δηλητήριο στον καφέ; Αυτά είναι κλασικές ραδιουργίες της Βλαχοπούλου, σεναριακά τεχνάσματα του Δαλιανίδη. Δεν είναι για να τα βλέπεις στο Νετφλιξ το έτος 2018.

Εν πάση περιπτώσει, δεν σας αποτρέπω από το να την παρακολουθήσετε. Η εικόνα είναι φρέσκα, οι χαρακτήρες (ειδικά οι τρομοκράτες) έχουν πλάκα, η ισπανική γλώσσα όπως πάντα καβλωτική. Σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Καιρό είχα άλλωστε να καταναλώνω διπλά επεισόδια σειράς κάθε βράδυ. Αλλά, σίγουρα δεν πρόκειται για σειρά εφάμιλλης του Breaking Bad που το θεωρώ αξεπέραστο. Αν, όμως, κάθε 4-5 χρόνια βγαίνει μια σειρά που αξίζει της προσοχής σας, το Casa De Papel είναι μία απ’ αυτές.

Χώρια που ανακάλυψα και πωρώθηκα και με το τραγούδι του Bella Ciao. Πολλή κομμουνιστική ιδεολογία πλάκωσε, το γνωρίζω και αρχίζω να ανησυχώ. Μπήκε το μίασμα στο σπίτι μου!

A, ναι, βέβαια! Την αγόρασα και τη μάσκα του Νταλί μου! Είπαμε, είμαι φαν!