Κυριακή, Μαΐου 13, 2018

Άσε Μας Κι Εσύ...

Είμαι με τα οξυγόνα, με μορφίνες και με τρεις ορούς.

Γιατί είμαι με τα οξυγόνα, με μορφίνες και με τρεις ορούς, αφού εγώ ο ίδιος έγραφα κείμενα πριν ένα μήνα και εκθείαζα το Ισραήλ και έγραφα ότι θα αποτελέσει την επιτυχία του καλοκαιριού και τι μπρίλιαντ που είναι ο στίχος «Im not your toy, you stupid boy» και τι υπέροχο ακούγεται το «κουλουλού-κουλουλού» στο δεύτερο κουπλέ, και πως ακόμα και η αριθμολογία είναι με το μέρος των Ισραηλινών. Ναι, αυτά τα έγραφα πριν μας φουσκώσουν τα μυαλά ότι παίζεται να κερδίσουμε. Πριν αρχίσουν να αποθεώνουν τη Φουρέιρα, πριν αρχίσουν να συζητούν το πού θα το διοργανώσουμε του χρόνου, πριν πάει ο Τσώκος εσπευσμένα στη Λισαβόνα για τα "τελειώματα", και πριν δηλώσει ο Χάρης Γεωργιάδης πως θα ανοίξει τις κάνουλες για να το χρηματοδοτήσει. Συνιστούσα αυτοσυγκράτηση, έκανα ψυχολογικές ασκήσεις όλη μέρα να μην έχω προσδοκίες, δεν το συζητούσα για να μην το γρουσουζέψω, αλλά κακκά-φατά, τζίφος, τίποτε! Θάνατος.

Πες μου εσύ πότε θα έχουμε ξανά τόσο ευνοϊκές συγκυρίες για να πλησιάσουμε την πηγή και να πιούμε νερό; Πότε θα ξανά-έχουμε σουηδικό τιμ που να δικτυώνεται παντού, να έχουμε το σπρώξιμο της ίδιας της EBU με ευνοϊκές θέσεις παρουσίασης, να μας προωθούν γενικότερα τόσο ξετσίπωτα και ξεδιάντροπα που να εκνευρίζονται ακόμα και στην Ελλάδα; Και να διαγωνιζόμαστε με ένα ξεσηκωτικό τραγούδι μετά από δύο συνεχείς χρονιές που κερδίζουν μπαλάντες; Όχι σ' αυτή τη ζωή! Όλα με το μέρος μας ήταν, και πάλι καταφέραμε και χάσαμε.

Δεν θα ζήσουμε να χαρούμε νίκη, μάνα μου. Με αυτό τον καημό θα πας. Πάρτο απόφαση.

Απόψε ήλπιζα να διαγράψω ακόμα ένα ψυχολογικό από τη λίστα μου. Ακολουθεί εξομολόγηση από το ντιβάνι του ψυχολόγου: 

Το 1989, στην πρώτη γιουροβίζιον που είδα ποτέ μου, οι γονείς μου με ανάγκασαν να κοιμηθώ πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων επειδή ως παιδάκι 9 χρονών δεν μου επέτρεπαν να ξενυχτίσω. Δεν είχα κλείσει μάτι από την αγωνία και τη λαχτάρα μου να έρθει πρώτο το «απόψε ας βρεθούμε». Θυμάμαι σαν να ήταν χθες που μες τον ύπνο μου προσευχόμουν την επόμενη μέρα να ξυπνήσω και να μου πουν ότι κερδίσαμε. Από τις 7:00 σηκώθηκα και έτρεξα να ξυπνήσω τους γονείς μου να μάθω το αποτέλεσμα που ήμουν σίγουρος θα ήταν θετικό. Που το είχα και σίγουρο. Τα ίδια και το 1990 που δεν διανοούμουν ότι ένα τόσο πολύχρωμο και χαρούμενο τραγούδι όπως το «Μιλάς Πολύ», δυνατόν να έχανε. Ε, αυτό το παιδάκι μέσα μου, που κρύβεται και δεν θέλει να μεγαλώσει, ακόμα λαχταρά να νιώσει ότι ζει σε γη υπολογίσιμη, ανταγωνιστική, και πολλά υποσχόμενη. Αυτό το παιδάκι δεν λέει να τα αφήσει πίσω του. Μερικές φορές προσποιείται πως τα ξεπέρασε, επειδή κοντεύει τα σαράντα και ντρέπεται για τα πάθη του, αλλά ναι, γαμώ το, θέλω μια φορά να το κερδίσουμε. Για τη δικαίωση εκείνης της ηλικίας που θεωρούσε ότι η Φάνη Πολυμέρη ντυμένη νύφη και ο Αναστάζιο με το μπλου-τζιν θα μας έφερναν πρώτους.

Ήλπιζα ότι απόψε θα ερχόταν η απομυθοποίηση του όλου πράγματος και το πάθος μου θα έμπαινε σε τροχιά λήθης. Γιατί ό, τι κατακτάς το ξεπερνάς. Μα, όχι, η λύτρωσις αναβάλλεται. 

Τώρα παραμένω δέσμιος της κωλο-γιουροβίζιον στον αιώνα τον άπαντα. Που και να κερδίζαμε, δηλαδή, θα γκρίνιαζα. Για τον Τάσο Τρύφωνος που θα προσπαθούσε να μπει κεντρικός παρουσιαστής, για τα πολιτικά κόμματα που θα ανακατώνονταν στο δημιουργικό κομμάτι της διοργάνωσης, για τον Τζον Βίκερς που θα ήθελε να ξαναστείλει τραγούδι, για τη Βίσση που δεν θα την έφερναν να τραγουδήσει στο διάλειμμα, για τη Λεμεσό που έχει υγρασία και σκόνη και δεν θα την άντεχαν οι ξένοι, για το στάδιο που είναι μικρό και ασύγκριτο με όλα τα ευρωπαϊκά και δεν θα πρόσφερε τηλεοπτικό θέαμα. Αλλά τουλάχιστον θα ησύχαζα. Θα έπναζα!

Πφφφ! Ποιος άνθρωπος μπορεί να βλέπει τη Φουρέιρα δυο μέτρα γκόμενα, να λικνίζεται τόσο καβλιάρικα αλλά να δίνει τα λεφτά του στο «πράμα» το αλλήθωρο που τρέχει στον κατήφορο; Ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.

Δεν θέλω αναλύσεις, δεν θέλω περαιτέρω σχόλια και μην με ρωτήσετε τίποτε σχετικό.

Πάω να κοιμηθώ.

Υ.Γ. Επειδή θα σκάσω αν δεν το πω, ήταν η χειρότερη γιουροβίζιον από τεχνολογικής πλευράς. Φτωχή, ανέμπνευστη, διεκπεραιωτική. Σαν τηλεπαιχνίδι της σειράς. Χειρότερη και από την περσινή στο Κίεβο που ήταν κατά τη γνώμη μου η χειρότερη όλων των εποχών. Η μόνη στιγμή που άξιζε ήταν όταν ο Σομπράλ, παρά την εκκεντρικότητα του και την μαννοσύνη που εκπέμπει ως κουμμούνι, τραγούδησε ζωντανά και απόκτησε η νύχτα μία πιο μποέμ ατμόσφαιρα, σπάνια για Γιουροβίζιον. Κατά τα άλλα, χάλια.  

6 σχόλια:

vasilis είπε...

φίλε μου εγώ πάντως έσκασα που δεν βγήκατε-με με το Λενάκι όχι γιατί ήταν το καλύτερο άσμα αλλά για το έπαθλο ρε γαμώτο... Το πόκεμον με τα κοινωνικά μυνήματα (im not you toy)καλό αλλά καμία σύγκριση με fuego... Βέβαια θα μου πεις και η Αυστρία και η Ιταλία και η Σουηδία και η Λιθουανία ήταν καλύτερα από τη "Βογιατζάκη" αλλά ο κόσμος αποφάσισε! Πάντως τέτοιο ενθουσιασμό και αγωνία είχα να νιώσω από την πρωτη μου eurovision το 1989 που περίμενα με αγωνία και την Μαριάννα Ευστρατίου και τον Σαββιδάκη αντίστοιχα να τρεματίσουν πρώτοι (θα βγει κάποιος έλεγα) όπου παρότι ψιλοπήγαν και οι δύο μας χώρες καλούτσικα πρωτοέμαθα τα douze points και την αγωνία των βαθμών και τις συμμαχίες..(10 χρονών θα μουνα). Πιστεύω θα το παρετε πατρωτικά..και εμεις έτσι κάναμε με την Παπαρίζου το 2001 (που όλοι έλεγαν θα βγεί πρώτη και βγηκε τρίτη με το die 4u) και την ξαναστείλαμε το 2005..

Ανώνυμος είπε...

Η αλήθεια είναι όλος ο χαμός που προηγήθηκε δημιούργησε πολλά ψηλές προσδοκίες εξού και η κατάθλιψη τωρά. Αλλά δεν θα έπρεπε γιατί μέχρι χτές ούτε με τα κυάλια δεν βλέπαμε δεύτερη θέση, oπότε είναι μεγάλη επιτυχία που έφτασε ως εδώ. Πιστέυω θα έρθει η σειρά μας, αν μη τι άλλο τούτο που μας έδειξε η φετινή χρονιά είναι οτι οταν πάμε οργανωμένοι και με καλό υλικό μας ψηφίζουν. Κάτι είναι και τούτο. Αλλά να χάσουμε που ένα κοτόπουλο ρε φίλε?!

Το '89 πάντως κατάστρεψε πολλή κόσμο τελικά και εγώ τότε το είδα για πρώτη φορά και οταν κέρδισε η Γιουγκοσλαβία έβαλα τα κλάματα. Πρέπει κάποτε να αναλύσουμε αν τούτη η εμμονή μόνο ψυχολογικά μας προκαλέι..

Aχάπαρη

Anti-Christos είπε...

Χαχαχαχα! Σε αγαπώ αχάπαρη. Μην τη λες κότα την Ισραηλινή, χθες μια κομπλεξική μαλάκω μου έκανε επίθεση στο facebook ότι είμαι ανώριμος σεξιστής και φαλλοκράτης που την κρίνω από την εμφάνιση (λες και η ιδια η Νέττα δεν είναι τον άσχημο εαυτό της που πουλά), και δεν μπορώ να απολογούμαι για την έλλειψη κορρεκτίλας προς τις διαταραγμένες του κόσμου τούτου :)

1989 καμ μπακ!

Ανώνυμος είπε...

Είμαι πιο αρχαία από εσάς η πρώτη φορά που θυμάμαι να έχω άποψη για το τραγούδι που θα έρθει πρώτο ήταν το 1984. :)
Εγώ πανηγυρίζω ακόμα έστω και αν δεν ήταν το αγαπημένο μου το δικό μας. Τα πήγαμε περίφημα. Σε πόντους από το κοινό πήραμε από όλες τις χώρες. Οι κριτικές επιτροπές άλλη υπόθεση.
Η Κύπρος που δεν έχει συμμάχους δυνατούς να πετύχει πόντους από όλες τις χώρες το θεωρώ νίκη.
Clueless

Ανώνυμος είπε...

Καταλαβαίνω την απογοήτευση σου. Κι εγώ είμαι χρόνια εθισμένος σ' αυτό το ναρκωτικό που λέγεται Eurovision (από το 2003 συγκεκριμένα) και ενώ λέω ότι δεν θα ξανασχοληθώ, κάθε χρόνο η ίδια ιστορία: Κάθομαι από το Μάρτη που δημοσιεύονται όλα τα τραγούδια, τα ακούω και τα ξανακούω 100 φορές το καθένα (και μάλιστα πολλές φορές δένομαι συναισθηματικά με κάποια), προσπαθώ να κάνω προβλέψεις, διαβάζω σχόλια στο Youtube, στο Facebook και σε διάφορα site της Eurovision (κάποιες φορές έφτασα και στο σημείο να τσακώνομαι με ξένους eurofans είτε για την ονομασία της FYROM, είτε για άλλα, λιγότερο σοβαρά θέματα), κοιτάζω κάθε τρεις και λίγο τα στοιχήματα και αγωνιώ για το αν θα περάσουμε τελικό, ελπίζω σε ένα καλό αποτέλεσμα και μια δίκαιη ψηφοφορία και στο τέλος απογοητεύομαι και καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα, ότι έχω χαραμίσει τόσο χρόνο από τη ζωή μου να ασχολούμαι με ένα στημένο διαγωνισμό όπου μετράει μόνο η πολιτική και όχι η μουσική. Ακόμα και φέτος που κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι για την ιστορική 2η θέση που πήραμε (ειδικά αν σκεφτείς πόσα χρόνια είμασταν κολλημένοι στους ημιτελικούς και στις 20ες θέσεις), παρασύρθηκα κι εγώ από τα στοιχήματα που έδειχναν πρωτιά της Κύπρου και μας γέμισαν όλους με ψεύτικες ελπίδες ότι θα το σηκώναμε επιτέλους, ενώ φαινόταν από καιρό πριν ότι το βραβείο έχει δοθεί στο Ισραήλ... Νομίζω ότι μετά από αυτό θα σταματήσω στα αλήθεια να ασχολούμαι. Καλύτερα να μην ξέρω τίποτα, ούτε τραγούδια, ούτε στοιχήματα, προγνωστικά, φαβορί κλπ. και να τα ακούω όλα πρώτη φορά τη βραδιά του τελικού. Να μπορέσω κι εγώ να δω μια φορά Eurovision σαν ένας νορμάλ άνθρωπος, χαλαρά, χωρίς να έχω καμιά προσδοκία για το αν θα τα πάει καλά η Κύπρος, η Ελλάδα ή η Χ, Ψ χώρα που συμπαθώ. Και αν έρθει κάποτε και το βραβείο (αν αποφασίσουν δηλαδή οι μεγάλοι της EBU και τα συμφέροντα τους να μας το δώσουν) θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Αν δεν έρθει, τι είχαμε τι χάσαμε. Το εύχομαι πάντως να συμβεί κάποτε και πού ξέρεις, ίσως όταν μεγαλώσει λίγο και ο γιος σου, να πανηγυρίσετε μαζί μια νίκη της Κύπρου!

Anti-Christos είπε...

Αγαπητέ ανώνυμε σε ευχαριστώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο γιος μου έχει πιο πολύ νου από μένα και αποκλείεται να ασχολείται τόσο άρρωστα με κάτι τόσο απλοϊκό όσο η Γιουροβίζιον :) Ή τουλάχιστον αυτό εύχομαι.