Δευτέρα, Ιουλίου 15, 2013

Εφτά Χρόνια Φαγούρα

Προχθές το μπλογκ μου έκλεισε 7 χρόνια ζωής.

Γιατί δεν το κλείνω να ησυχάσουμε; Απορώ κι εγώ γιατί ακόμα το έχω στον αναπνευστήρα.
Πλέον εκνευρίζομαι όταν σκέφτομαι ότι πρέπει να το τροφοδοτώ με αναρτήσεις σε περιοδική βάση. Σπάνια έχω κάτι να πω, που δεν έχω ξαναπεί. Σπάνια βρίσκω και κάτι που να με ενδιαφέρει να το μοιραστώ με το πανελλήνιο. Παλιότερα, όταν το άνοιξα, είχα ανάγκη να εκφραστώ, να βγάλω από μέσα μου πράγματα γιατί ήλπιζα ότι κάπου μέσα στο χάος θα με ακούσει κάποια και θα μου ρίξει σωσίβιο. Αυτή η κάποια πλέον βρέθηκε, είναι πρόσωπο υπαρκτό, άρα προς τι τα δημόσια διαγγέλματα και οι προσωπικές εξομολογήσεις; Μετά βίας με παρηγορούν ανώνυμα σχόλια συμπόνιας και συγκατάνευσης, παρόλο που τα εκτιμώ. Όμως, με ενδιαφέρει μόνο η δική της γνώμη.

Η ωραιότερη χρονιά αυτού του μπλογκ ήταν το 2007. Τότε που κανείς δεν ήξερε τι πάει να πει μπλογκ, και είχα 30 κλικς μέσο όρο την ημέρα. Ήμουν στο Κάρντιφ τότε και έγραφα σχεδόν καθημερινά τις περιπέτειές μου ως φοιτητής και είχα τρομερή όρεξη. Ένιωθα ότι πήγαινα για καφέ με 30 άτομα κάθε μέρα και τους έλεγα τα νέα μου. Υπήρχε μια διάχυτη οικειότητα και μια αθωότητα στις μεταξύ μας σχέσεις. Τα επόμενα χρόνια που το πράμα πήρε έκταση και φτάσαμε αισίως τα 300 κλικ ανά ανάρτηση, μετατραπήκαμε σχεδόν σε μέσο μαζικής ενημέρωσης και με χίλια ζόρια κατάφερα να κρατήσω το ημερολογιακό μου ύφος. Όταν δε εξελέγη και ο πανάχρηστος στην εξουσία και αφηνίασαν τα κομμούνια της επαγρύπνησης, που ξαφνικά έμαθαν και το διαδίκτυο τρομάρα να τους έρθει, λίγο έλειψε να γίνουμε πολιτική φυλλάδα ισάξια του Ποντικιού και του Παλλουκιού. Μα, με τόσα αίσχη που διέπραξε, τι περίμενες χρυσέ μου; Δεν άντεχα να μην τα θίξω. Τώρα που πήγε στο διάολο, όπως βλέπεις, χάσαμε και αυτή τη πηγή έμπνευσης. Bring him back, να έχουμε να γελούμε.

Κάτι άλλο, εξίσου βασικό, που με έχει απωθήσει είναι ότι πλέον χάθηκαν οι ωραίες ιστορίες. Δεν διαβάζεις πουθενά πικάντικες, αστείες ιστορίες. Ούτε από μένα, ούτε από τους άλλους. Μία στις είκοσι μπορεί και να προκαλεί μειδίαμα. Προσωπικά, αυτό μου συμβαίνει γιατί ξέρω ότι με διαβάζει όλος μου ο περίγυρος (συν τον περίγυρο της Μπρέντας, πράγμα που με αγχώνει ακόμη περισσότερο) και δεν μπορώ να καυτηριάσω τα ανήκουστα που έρχονται εις γνώση μου, ούτε να διατηρήσω ένα πιο ‘χύμα’ ύφος. Και δεν είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω άτομα για ένα κωλομπλογκ. Επίσης, αυτό παρατήρησα να συμβαίνει και σε άλλους Κύπριους μπλόγγερς (που πλέον γνωρίζονται όλοι με όλους) και δεν έχουν καμία διάθεση να εκτεθούν ή να γράψουν κάτι πιο προσωπικό που ίσως να τους προσβάλλει ή και να τους ‘φωτογραφίζει’. Η κλασική μαλακία της Κύπρου και το μέγεθός της. Αν ήμασταν ανώνυμοι των ανωνύμων στη Νέα Υόρκη θα γράφαμε τα πάντα. Εδώ, τώρα, στις πιο ακραίες περιπτώσεις να σου γράψουν για τις προετοιμασίες του γάμου τους. Ιστορίες για αίμα, σεξ, βία και ψυχολογικά δεν διαβάζεις πλέον στην πιάτσα! Και αυτό με σκοτώνει.

Με τούτα και με τ’ άλλα, μην ελπίζεις και πολλά για το μέλλον αυτού εδώ του μπλογκ.


Μόνο ένα θαύμα το σώζει. Μόνο ένα θαύμα το σώζει. 

15 σχόλια:

Mana είπε...

Τα μπλογκς είναι όπως τους επαναστάτες. κάποια στιγμή μεγαλώνουν, χάνουν τον ενθουσιασμό τους και η ζωή συνεχίζεται σε άλλους ρυθμούς και τόπους. καλά να είμαστε και δεν πειράζει. σκέψου μόνο πόσο κόσμο γνώρισες μέσα από το μπλογκ.

Brenda είπε...

Να σου ζήσει!

Μέσα από αυτό κατά καιρούς με έχεις εκπλήξει, με έχεις θυμώσει, με έχεις κάνει περήφανη και με έχεις κάνει να γελάσω πολύ.

Ξέρω όμως πόσο το αγαπάς και γι'αυτό να το διατηρείς για όσο το επιθυμείς

Χ

Poppy είπε...

xristo xristo ax xristo! k ego prosfatos apofasisa na varino ton cyber kosmo me ena blog k katalaveno apolita afto pou les me tin sinexi anatrofodotisi, to xirotero ine na su erxonte idees se meri pou oxi mono dn exis pc alla oute molivoxarto...
episis prosfata arxisa na se diavazo kai mou aresi poli to ifos kai to xioumor sou!!! gia afto ine krima na to xaramizis mi grafontas ;) opoteeeee mprekse metaksi tous tis diafores istories k peristatika pou tha itheles na thiksis allakse kai antalakse propokatastasis k telospanton do your magic re pedi mou... pistevo xalara pos to xis an k "den se ksero kala". kai molis klisi dekaetia to blog na kanonisis na kanis kana event k etsi!!! ;)

Sike είπε...

μετά κι από το σχόλιο της <3 ( ( ((Μπρέντας)) ) ) <3 I might as well post a spinach pie recipe. Το ίδιο θάναι.

Anti-Christos είπε...

@Poppy: Στα γεράματα με γνώρισες κι εσύ! Καλώς όρισες! :Ρ

@Sike: Έφυρες με.

Poppy είπε...

kalio arga para pote ;)
Kalos se vrika lipon!!!

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

Κατ'αρχάς ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!
Ξέρω τι είναι να γιορτάζει κανείς το μπλογκ του.
Και, ναι, έχεις δίκιο. Ήταν άλλες οι εποχές , το μπλόγκινγκ ήταν αθώο,ειλικρινέστερο από τώρα και δεν υπήρχαν αυτά τα ηλίθια κοινωνικά δίκτυα που πραγματικά σκότωσαν το μπλόγκινγκ. Το βλέπω και από τον εαυτό μου.
Εγώ έκλεισα το προηγούμενο , το alloukiallou, γιατί αισθανόμουν όπως περίπου εσύ. Άνοιξα το καινούργιο που νομίζω πως μου πάει πιο πολύ (τόση ξενέρα χαχα). Δεν είμαι όμως ο ίδιος μπλόγκερ όπως τότε, και η μπλογκόσφαιρα έχει αλλάξει πολύ (νομίζω προς το χειρότερο, και όχι μόνο στην Κύπρο. γενικό το κακό.)

Για να το κάνω λιανά : εάν θα συνεχίσουν τα υπάρχουν φέησμπουκ, τουήτερ κλπ, εγώ δεν βλέπω φως στη μπλογκόσφαιρα.

ΜΗΝ ΤΟ ΚΛΕΙΣΕΙΣ!!
Άσε, πάρε μια άδεια από τη σημαία και κάνε ό,τι θέλεις εσύ :-)

Χαιρετισμούς στην Μπρέντα και ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ!!

Αχάπαρη είπε...

Ακόμα ένα παράδειγμα πως ο έρωτας σκοτώνει τα blogs :p

Παρόλα αυτά να σου ζήσει!

Ανώνυμος είπε...

ΣΕ ΘΕΡΜΟΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΤΟ ΚΛΕΙΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό χάνονται όλα τα όμορφα πράγματα απο τη ζωή μου. Συνάδελφοι έφυγαν, προϊστάμενοι αλλάζουν, ο κόσμος μουντός, σκυθρωπός, μουτρωμένος, θλιμμένος, αγχωμένος.

Παρόλο που δε γράφω σχόλια γιατί κατάντησα γραφική δεν παραλείπω να διαβάζω όλα τα ποστ σου και μάλιστα σε συστήνω και σε άλλους. Υπάρχει κόσμος που τώρα σε ανακάλυψε και πίστεψέ με είσαι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ψυχοθεραπεία.

Πόσες φορές ήμουν έτοιμη να εκραγώ απο νεύρα, θυμό, λύπη και προτιμούσα να διαβάσω ακόμα και παλιά ποστ σου για να αλλάξει η ψυχολογία μου.

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΕΞΩ.

ΓΡΑΦΕ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ΑΝ ΘΕΣ. ΟΜΩΣ ΜΗΝ ΤΟ ΚΛΕΙΣΕΙΣ.

Και τα καλύτερα έρχονται (μα φαντάζεσαι το Χριστόφια να δικαστεί για το Μαρί. Το τι αρλούμπα έχει να πέσει στο δικαστήριο δε λέγεται. Αυτά θα χάσεις??? )
ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ

Anti-Christos είπε...

Δεν θα το κλείσω αγαπημένη Καλλιπάτειρα. Απλά νιώθω ότι όλα τα χω πει, όλα τα 'χω δει, βαριέμαι.

:) Θα κάνω προσπάθεια.

Triolouin είπε...

Πιέ κανένα ποτούιν να μεν βαρκέσαι!
Να ζήσεις να σε θκιαβάζουμεν. Το μαγαζί να μείνει ανοικτό παρακαλώ!

Ανώνυμος είπε...

Χριστούλη μου καλέ!!! Να σου ζήσει!!! Να τα εκατοστήσεις και συ και το blog!!! Συμφωνώ με ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ!!! Είσαι ο ψυχολόγος μου!!! Ότι και να συμβαίνει πάντα με κάνεις να χαμογελώ!! Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό :)

xxxxxxxx

Mia Petra είπε...

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ BLOG... ΕΣΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΣΟΥ ΤΡΟΠΟ... ΦΙΛΟΥΘΚΙΑ ΜΑΝΑ ΜΟΥ! :))

Ανώνυμος είπε...

Μην το κλείσεις! Ακόμα και το πιο απλό περιστατικό στα χέρια σου γίνεται διασκεδαστικότατη ιστορία!! Ελέγχω κάθε μέρα αν έβαλες καινούρια ανάρτηση!

Ανώνυμος είπε...

και να που το θαυμα εγινε!!! η ειρηνη εξώφυλλο του ΜΑΝ!!!
κωνσταντινος