Απολύμανση

Νιώθω σαν να ήμουν ναυαγός σε ερημικό νήσι, πάλευα πέντε χρόνια για να φάω, να πιω, να επιβιώσω και επιτέλους ήρθε ένα ελικόπτερο και με έσωσε. Νιώθω ότι απόψε θα κοιμηθώ ήσυχος, τουλάχιστον σε ψυχολογικό επίπεδο.  Και αναφέρομαι στο ψυχολογικό του πράγματος διότι επί της ουσίας δεν θα αλλάξει τίποτα, τουλάχιστον άμεσα. Πάντως, γλιτώσαμε από τις χωρκατόφατσες του ΑΚΕΛ κι αυτό είναι τεράστια νίκη. Αφήνουμε πίσω μας το χωρκατόσογιο Χριστόφια που μας έβγαλε τον καρκίνο πέντε χρόνια τώρα και δεν θα ξαναδούμε σε δημόσια αξιώματα γελοίους τύπους σαν τον Συλικιώτη, τη Μαύρου, τη Σωτηρούλα και την Πραξούλα!

Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει περιθώριο πανηγυρισμού. Απλώς από την κλίμακα του πλην μετακινηθήκαμε στο μηδέν, και υπάρχει ελπίς ότι με λίγο σπρώξιμο μπορεί να περάσουμε και στην κλίμακα του συν.

Το γεγονός ότι μετά από μία καταστροφική πενταετία το ΑΚΕΛ πέτυχε συσπείρωση του 90% και κατάφερε να ανάγει τον Μαλά (ένα ανθρωπάκο που ήρθε τελευταίος στις βουλευτικές εκλογές και έχει σπίτι με κίτρινους τοίχους και κόκκινα έπιπλα) σε δεύτερο τη τάξει υποψήφιο του κράτους μας είναι πέρα για πέρα ανησυχητικό και δεν μου επιτρέπει να πανηγυρίζω.

Το τέρας του ΑΚΕΛ δεν ψόφησε. Απλώς έπεσε να κοιμηθεί για λίγο, ώσπου να μας κατασπαράξει μελλοντικά με την πρώτη ευκαιρία. Τα γαβ, γαβ της Χαραλαμπίδου και οι υστερίες του Άντρου Κυπριανού την περασμένη Κυριακή αντηχούν στ’ αφτιά μου σαν ιαχές πολέμου και τύμπανα ινδιάνων ερυθρόδερμων έτοιμων να κανιβαλίσουν την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Γι αυτό δεν πανηγυρίζω. Αλλά το ότι επιτέλους βλέπω ελληνικές σημαίες παντού και δεν πρόκειται να ξανακούσω το προσβλητικό για τις σπουδές και την παιδεία μου «ο πρόεδρος της δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας» σε κανένα δελτίο ειδήσεων είναι για σήμερα το καλύτερο παυσίπονο.

Ακολουθούν πυροτεχνήματα και ψυχαγωγικό πρόγραμμα: