Το Σημείο Μηδέν

Παρόλο που έχω ισχυρότατη μνήμη και θυμάμαι τα πάντα στη ζωή μου, ακόμα και ολόκληρες στιχομυθίες που ειπώθηκαν δεκαετίες πριν, τον τελευταίο καιρό άρχισα να παθαίνω αμνησία. Ου γαρ έρχεται μόνον, θα μου πεις! Δεν είναι αυτό. Νομίζω ότι μετά το καρδιακό επεισόδιο της 21^ης Δεκεμβρίου, άλλαξε τόσο πολύ η ζωή μου που άρχισα να αισθάνομαι ότι όλα έγιναν πολύ παλιά.

Ενώ πριν ένιωθα πως όλα συνέβησαν χθες, σήμερα αισθάνομαι πως όλα έγιναν πριν από δεκαετίες! Βλέπω περσινές φωτογραφίες στον υπολογιστή και αισθάνομαι ότι έκτοτε η Γη πέρασε από την εποχή των παγετώνων στην εποχή της τρύπας του όζοντος. Αυτό δεν μου συνέβαινε παλιά. Και ανησυχώ. Η 21^η Δεκεμβρίου ήταν τόσο καταλυτική που μηδένισε πολλά! Σαν την 11^η Σεπτεμβρίου, ένα πράμα! Το σημείο μηδέν!

Φταίει και το ότι μετακομίσαμε σε νέο σπίτι. Στο νέο περιβάλλον αισθάνομαι πως βρίσκομαι σε απόσπαση από την πραγματική μου ζωή. Αφού να φανταστείς, όταν καμιά φορά πετάγομαι στο ερειπωμένο πατρικό μου για να πάρω πράγματα, και αναπολώ τη νύχτα που έπεσα κάτω απ’ τον πόνο-σφάχτη, μου έρχεται μια απίστευτη σκοτοδίνη που δεν θέλω να ξαναπατήσω εκεί μέσα. Ειδικά το περσικό χαλί στο οποίο σωριάστηκα και αγκομαχούσα βλέποντας τα πάντα να μαυρίζουν καθώς περίμενα τη μεταφορά μου στις πρώτες βοήθειες, το μισώ! Έδωσα εντολές να καεί σύντομα, να ξορκιστεί το κακό! Δεν επιστρέφω εγώ στο πατρικό μου! Όχι πριν ανακαινιστεί το μέρος και πάρει νέα όψη, τουλάχιστον.

Έβλεπα φωτογραφίες απόψε. Και μελαγχόλησα. Έκανα αναδρομή στις φρικτές διακοπές του 2006. Στη Σαντορίνη. Κοίτα φωτογραφίες… πότε έγιναν όλα αυτά; Λες και πέρασαν δέκα ζωές από τότε.

Τι νοσταλγία! Αυτές οι Αυστραλέζες εδώ - πρώτες ξαδέλφες της Kylie - έκαναν τα πάντα ενόσω τις ποτίζαμε σφηνάκια. Μόλις έλειψε το πιοτό, ούτε που μας ήξεραν, οι σιχαμένες!

Ένας κώλος στην παραλία. Καλά, δεν είναι και ο ωραιότερος κώλος του κόσμου, αλλά όπως ήμουν εκεί ξαπλωμένος και ψηνόμουν, κάτι έπρεπε να φωτογραφίσω να περάσει η ώρα.

Αυτά πάντως, ήταν κατά γενική ομολογία τα ωραιότερα βυζιά του νησιού! Τα πετυχαίναμε παντού! Όπου πηγαίναμε ορθώνονταν μπροστά μας σαν ηλιοβασίλεμα! Η φωτογραφία βγήκε κουνημένη διότι την ώρα που τα φωτογράφιζα προσποιούμουν ότι χορεύω. Πάλλονταν κι εκείνα πέρα-δώθε, άντε να εστιάσεις σωστά!


Ένα βράδυ στο Murphey's, εκεί που ξεράθηκα σε μια γωνιά στις 5:00 το πρωί, ήρθε μια ξένη και ανέβηκε επάνω στο τραπέζι μου και άρχισε να κοπανιέται στα ντάπα-ντούπα της μουσικής. Σημασία προς εμένα - μηδέν! Οπότε, άρχισα να τις βαράω παλαμάκια όπως είθισται στις μπουζουκερί, μπας και αποσπάσω την προσοχή της. Τίποτα αυτή. Πάλι καλά που δεν με κλώτσησε να λέμε...

Ορίστε και ένα ρομαντικό τοπίο, για να μη λέτε δηλαδή, ότι δεν είμαι άντρας με αισθήματα!

Όλα έγιναν πολύ παλιά! Είτε όντως μεγάλωσα, είτε ο εγκέφαλός μου διατελεί ακόμη υπό ισχυρό κλονισμό και απωθεί οτιδήποτε έγινε πριν την 21^η Δεκεμβρίου 2009. Προβλέπω να γίνονται εκατομμυριούχοι οι ψυχολόγοι από το τομάρι μου, σύντομα…

Είναι Θέμα DNA

Σήμερα έζησα πολλές αστείες στιγμές.

Πήγαμε οικογενειακώς στο ινστιτούτο γενετικής.

Εγώ, ο πατήρ και η μήτηρ αγκαζέ. Το τρίο Στούτζες!

Αποφασίσαμε να ψάξουμε το γενεαλογικό μας δέντρο για να δούμε αν το καρδιακό επεισόδιο που έπαθα τα Χριστούγεννα έγκειται σε κάποιο γενετικό σύνδρομο ή αν απλώς η μοίρα μου είναι σακατεμένη. Διότι στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να προσαρμόσω τη ζωή μου επάνω στις συνέπειες του συνδρόμου, ενώ στη δεύτερη απλά θα κάνω τον σταυρό μου και θα πω: «ο Θεός να βάλει το χέρι του!»

Για την ιστορία να σου πω ότι τελικά δεν πάσχω από κάποιο σύνδρομο, είναι όλα στον αέρα. Επομένως, βάζω τον σταυρό μου και εύχομαι ο Θεός να βάλει το χέρι του. Και όταν εννοώ να βάλει το χέρι του, δεν εννοώ να το βάλει εκεί που μου το βάζει μέχρι στιγμής!

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι ότι ενώπιον του γιατρού ξετυλίχθηκαν τραγελαφικές στιγμές. Αν ήμουν συγγραφέας σήριαλ, σήμερα θα είχα έτοιμο νέο επεισόδιο με τίτλο: «Στον γιατρό!»

Παρατήρησα ότι ο ασθενής μπροστά στον γιατρό που τον ανακρίνει για το ιατρικό του ιστορικό, αισθάνεται μια αμηχανία και ένα δέος τα οποία τον ωθούν στην έκφραση μεγάλων μαργαριταριών. Το παρατήρησα και από την ελάχιστη δικηγορική μου εμπειρία. Ρωτάς τον παθόντα μια καθαρά τυπική ερώτηση, του τύπου: «Πότε έγινε το δυστύχημα;» και αυτός αντί να σου πει μια απλή ημερομηνία, να τελειώνουμε, σου λέει την ιστορία της ζωής του! Π.χ. «Το δυστύχημα έγινε την τάδε ημέρα που ξύπνησα με κομμάρες, επειδή το προηγούμενο βράδυ φάγαμε πατσά και μας έκατσε βαρύς!»

Μπορεί τώρα ο επιστήμων να καταχωρίσει τέτοια πληροφορία στο κατηγορητήριο;

Απάντα άνθρωπέ μου σ’ αυτά που σε ρωτούν και άσε τα διηγήματα! Αλλά νομίζω είναι ψυχολογικό το ζήτημα. Ο παθών νομίζει πως βρίσκεται σε εκπομπή του Μικρούτσικου και βγάζει τα εσώψυχά του! Όσα πιο πολλά πει, τόσο περισσότερο θα κερδίσει τον οίκτο των τηλεθεατών! Αμ, δε! Απλώς πρήζει τους αδένες του γιατρού και αυτός τον γαμωσταυρίζει με την αποχώρησή του! Έτσι και σήμερα, οι γονείς μου έδωσαν ρεσιτάλ μπροστά στους έκθαμβους οφθαλμούς της γιατρού.

Παραθέτω λαμπρά στιγμιότυπα:

Γιατρός: (προσπαθεί να γεμίσει μια φόρμα για το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό). Κύριε πατέρα του Anti-Christou, θυμάστε σε ποια ηλικία περπάτησε ο γιος σας;

Πα-τέρας: Στους 13 μήνες.

Γιατρός: Πολύ ωραία. Και σε ποια ηλικία πρωτομίλησε;

Πα-τέρας: Άργησε πολύ! Ου, θυμάμαι, του έλεγα «μίλα γιε μου κανονικά! Πες ‘φως’ αντί ‘φω’ τίποτα αυτός! Απ’ όλες τις λέξεις έκοβε γράμματα! Τι ζήσαμε κι εμείς…Δεν μας είπε ποτέ «πεινώ»! Απλώς μας έδειχνε το φαί και εμείς έπρεπε να καταλάβουμε ότι πεινάει. Βαριόταν να μιλήσει, ήταν τεμπέλης από τότε! Βέβαια, όταν στην ηλικία των τριών επιτέλους μίλησε, δεν ξανάβαλε γλώσσα μέσα του! Μας τρώει από τη γλώσσα, σκασμό δεν έχει (γελά με νοσταλγία). Αχ, είχα ένα φίλο τότε… τον Γιάννη, που του μάθαινε πώς να προφέρει το ‘Λούνα Παρκ’ γιατί το έλεγε ‘Λου Πακ.’ Μια φορά τον έπιασε και του είπε…

Anti-Christos: (διακόπτω απότομα την αναδρομή στα παιδικά μου χρόνια) Τρία! Τρία! Στην ηλικία των τριών μίλησα! Ένα αριθμό ζήτησε η γιατρός, πες τον να τελειώνουμε που συμπεριφέρεσαι σαν τη Ζουμπουλία την πρώτη φορά που κατέβηκε Αθήνα!

Γιατρός: … (συμπληρώνοντας τη φόρμα) Μάλιστα. Η μητέρα σας, δηλαδή η γιαγιά του Anti-Christou βρίσκεται εν ζωή;

Πα-τέρας: Μάλιστα, 85 χρονών γυναίκα! Αυτή θα μας θάψει όλους. Αφού να φανταστείς, παίζει χαρτί κάθε απόγευμα! Δεν της ξεφεύγει ο Φάντης Μπαστούνης, δεν της γελάς με τίποτε!

Anti-Christos: (του μιλώ μέσα απ’ τα δόντια) Ένα, ‘Ναι’ θα αρκούσε!

Για να συμπληρωθεί μια φόρμα Α4 φάγαμε 45 λεπτά σε εξιστορήσεις και εκ βαθέων εξομολογήσεις. Μόνο home videos με αναδρομές δεν δείξαμε! Όλα τα άλλα, τα είχαμε πρόχειρα! Μετά απ’ αυτό, και αφού συμπληρώσαμε το γενεαλογικό μας δέντρο με επιτυχία και το ιατρικό ιστορικό όλων, ήρθε η δική μου σειρά για one man show.

Η γιατρός κοίταζε συνοφρυωμένη την πατρική γραμμή και συμπέρανε ότι εξ αιτίας αυτής έπαθα το καρδιακό.

Γιατρός: Χμμ.. Η πατρική γραμμή ευνοεί τα καρδιακά επεισόδια, ενώ η μητρική γραμμή τους καρκίνους.

Anti-Christos: (προς τους γονείς με πλήρη απαξίωση) Μα τι αξιοζήλευτα γονίδια μου κληρονομήσατε!

Γιατρός: Δείξτε λίγη αισιοδοξία παρακαλώ! Ξέρεις πόσα παρόμοια γενεαλογικά δέντρα βλέπουμε εμείς εδώ καθημερινά; Το δικό σας είναι σχετικά νορμάλ. Έχω να σου δείξω ένα δέντρο ενός παιδιού δέκα χρονών, να φρίξεις. Τίγκα στις λευχαιμίες και τις εγκεφαλικές παθήσεις. Ξέρεις εσύ κανέναν άνθρωπο που να έχει το τέλειο DNA;

Anti-Christos: Ο Brad Pitt.

Γιατρός: Αυτός έχει άλλα!

Ant;i-Christos: Του κάνατε και αυτού το γενεαλογικό δέντρο εδώ;

Γιατρός: Έχει, αλλά δεν τα λέει!

Anti-Christos: Καλά, ας είχα το DNA του… και ας είχα κρυφά τα κουσούρια!

Γιατρός: Μπορώ σε παρακαλώ να μετρήσω το στήθος σου και το μέτωπό σου;

Anti-Christos: Ορίστε.

Γιατρός: Απ’ ότι βλέπω έχεις μεγάλη ευλυγισία. Και τα δάχτυλά σου είναι μακριά!

Anti-Christos: …Όπως και όλα μου τα κάτω άκρα!

Γιατρός: …

Μήτηρ: (ενοχλημένη, προσπαθεί να διασώσει το image μας) Κάνει χιούμορ!

Γιατρός: …

Anti-Christos: Με ερωτάτε, σας απαντώ!

Γιατρός: Όντως, πολύ μακριά δάχτυλα! …Ίσως αυτά να φταίνε για το ανεύρισμα.

Anti-Christos: Να μου τα κόψετε!

Γιατρός: (δεν μου δίνει σημασία) Δεν πειράζει, ουδέν κακόν! Πολλοί εκμεταλλεύτηκαν τα μακριά τους δάχτυλα για να γίνουν αθλητές ή βιρτουόζοι του πιάνου. Έπαιζες κάποιο όργανο;

Anti-Christos: Το πατροπαράδοτο!

Γιατρός: …

Anti-Christos: Από το πολύ το τάκα-τούκου μάκρυναν τα δάχτυλα κυρία μου!

Ντύθηκα και φύγαμε. Έφτιαξε η διάθεσή μου όμως, παρόλο που ξύπνησα με νεύρα, ήρθα σπίτι έβαλα μουσική από τα 90ς και τραγουδούσα σαν παλαβός, μέχρι προ ολίγου!

Τρεις Απορίες

Τρεις απορίες θα σου κάνω και πάω για ύπνο:

1. Γιατί οι καθαρίστριες προσφωνούνται πάντα ως κυρίες;

Όπως θα παρατηρήσατε, φίλοι και αδελφοί, η καθαρίστρια που αδειάζει τον κάδο στο γραφείο, ή που ξεσκονίζει το σπίτι σου μια φορά την εβδομάδα είναι πάντα κυρία (εκτός κι αν είναι αλλοδαπή, οπότε είναι απλά «μαυρού»!) Αν όμως πρόκειται για Κύπρια καθαρίστρια, πρόκειται πάντα περί κυρίας! Είτε τη λένε, Τούλα, είτε τη λένε Βούλα, είτε τη λένε Σούλα, είναι πάντα κυρία! Ουδέποτε άκουσα κάποιον να λέει ότι θα έρθει η Τούλα (σκέτο), ή η Βούλα (σκέτο) για να καθαρίσει. Πάντα έρχεται η ΚΥΡΙΑ Τούλα, πάντα έρχεται η ΚΥΡΙΑ Βούλα και ούτω καθεξής!

Αντιθέτως, θα παρατηρήσατε ότι τα τελευταία χρόνια, είθισται οι διευθυντές, οι καθηγητές, ή τέλος πάντων άνθρωποι που έλιωσαν τον κώλο τους να βγάλουν πολλά πανεπιστήμια, να προσφωνούνται με το μικρό τους όνομα, προς δημιουργία φιλικής ατμόσφαιρας με τον εργοδοτούμενο, τον πελάτη ή τον φοιτητή.

Τώρα, αυτό δεν είναι ολίγον τι οξύμωρο; Να προσφωνώ την καθαρίστρια που απλά σφουγγαρίζει και αδειάζει τους κάδους ‘κυρία’ και την διευθύντρια που έφτασε εκεί που έφτασε επειδή έκαψε εγκεφαλικά κύτταρα -και η οποία πιθανότατα να κατέχει διδακτορικό- με το μικρό της όνομα; Δεν το βρίσκεις λίγο αντί-ιεραρχικό;

Δεν συμφωνείς ότι είναι σαν να κοροϊδεύουμε την καθαρίστρια; Εμμέσως της λέμε: δεν αξίζεις κάστανο, αλλά τουλάχιστον σε λέμε κυρία για να παρηγορείσαι! Όπως την Άντζελα Δημητρίου που τη λέμε lady, αφού δεν μπορούμε να την πούμε τραγουδίστρια. Εντάξει, δεν προτείνω να προσφωνούμε την κυρία Τούλα ως «δούλα», αλλά βρε παιδί μου, να αποδίδεται το του Καίσαρος τω καίσαρι!

2. Γιατί να πρέπει να αφήνουμε φιλοδώρημα στις καφετέριες / κουρεία / βενζινάδικα κτλ;

Εγώ στα τρία χρόνια που εργάζομαι, δεν είδα ούτε έναν πελάτη να έρχεται και να μου αφήνει φιλοδώρημα για την τίμια εκτέλεση της εργασίας μου. ΟΚ, δεν ασκώ χειρονακτική εργασία, ούτε έχω άμεση επαφή με τον πελάτη ούτως ώστε να μου αφήνει το κατιτίς του φεύγοντας. Αλλά υποψιάζομαι ότι ακόμη κι αν είχα άμεση επαφή με τον πελάτη, από τα τρία το μεγαλύτερο θα έπαιρνα για φιλοδώρημα με το πέρας της άσκησης των καθηκόντων μου.

Δηλαδή, τι παραπάνω κάνει η γκαρσόνα, η κομμώτρια και ο Πακιστανός στο βενζινάδικο και πρέπει εγώ να τους αφήνω ευρουλάκι για να φανώ σωστός; Με τρίβουν ενώ με σερβίρουν ή με πεοθηλάζουν καθώς με κουρεύουν; Ούτε το ένα συμβαίνει, ούτε το άλλο. Τη δουλειά τους κάνουν, και αυτήν τις πιο πολλές φορές απλώς διεκπεραιωτικά! Αλλά, επειδή ακριβώς πρόκειται για επαγγέλματα κατηγορίας Βασίλη Καΐλα, οφείλουμε να πετάμε καμιά πεντάρα που και που, εις ένδειξη οίκτου. Μα κι αυτό πάλι δεν φανερώνει υποτίμηση και χλευασμό στο εκάστοτε γκαρσόνι, κομμώτρια και Πακιστανό-Βενζινά;

Είναι σαν να τους λέμε εμμέσως: κάνεις που κάνεις μαλακία επάγγελμα, έλα ένα ευρώ να αγοράσεις… το απολύτως τίποτα (γιατί με ένα ευρώ τι να αγοράσεις σήμερα;!). Εισηγούμαι να καταργηθούν τα tips. Προσωπικά, δεν αφήνω ποτέ φιλοδώρημα, εκτός κι αν συνοδεύω ιδιότροπη γκόμενα η οποία υποψιάζομαι πως προσέχει κάτι τέτοιες νεόπλουτες χειρονομίες εκ μέρους του άντρα.

3. Πόσο υπερεκτιμημένα είναι τα blogs;

Καθημερινά διαπιστώνω έκθαμβος σε διάφορα περιοδικά-τουαλέτας (δηλ. απ’ αυτά που η ανάγνωσή τους περιορίζεται σ' όσο διαρκεί ένα χέσιμο και σ’ αυτά περιλαμβάνεται το 99% των κυπριακών εντύπων), ότι η αναδημοσίευση αναρτήσεων από διάφορα blogs έχει γίνει μόδα. Όχι μόνο μόδα, αλλά οι κόντρες των εκάστοτε χασομέρηδων-bloggers (συμπεριλαμβανομένου και εμού), μεταφέρονται αυτούσιες στις σελίδες των περιοδικών, στις οποίες παίρνει και θέση ο εκάστοτε opinionated-μη-χέσω-δημοσιογράφος.

Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει περίτρανα ότι τα κυπριακά περιοδικά δεν έχουν με τι να καταπιαστούν και παρά να πληρώσουν κανέναν δημοσιογράφο να καλύψει την επικαιρότητα, αντιγράφουν ότι βρουν αδέσποτο στο διαδίκτυο γεμίζοντας τις σελίδες τους. Επιπλέον διαπράττουν περαιτέρω μαλακία, εφόσον τα περισσότερα blogs δεν ανανεώνονται από αυθεντίες, επιστήμονες, ή άτομα που επιχειρηματολογούν ή και διασταυρώνουν αυτά που λένε (συμπεριλαμβανομένου πάλι και εμού), με αποτέλεσμα να διαδίδονται ημιτελείς πληροφορίες και να βεβηλώνεται η δημοσιογραφία. (Αν και κάθε χώρα έχει τη δημοσιογραφία που της αξίζει.)

Τώρα θα μου πεις, οι στήλες που φιλοξενούν blogs δεν παρουσιάζουν τα εκάστοτε κείμενα ως επιστημονικά ντοκουμέντα, αλλά ως γνώμες απλών σκεπτόμενων πολιτών. Δεν διαφωνώ. Αλλά οι γνώμες, είναι σαν τους κώλους. Όλοι έχουμε από έναν. Και δεν καταλαβαίνω γιατί να αφορά τους αναγνώστες η γνώμη του Χ,Ψ μαλάκα επί της επικαιρότητας. Αν θέλεις να σε διαβάσω, πήγαινε κάνε ρεπορτάζ επί του θέματος με τους άμεσα εμπλεκόμενους και μην μου παραθέτεις τη γνώμη του κάθε μαλάκα anti-christou που μπλογγάρει με το ένα χέρι και με το άλλο ξύνει το αριστερό του αρχίδι…

Απλώς, οι δημοσιογράφοι δουλειά δεν έχουνε να κάνουνε (τι να κάνεις, φέτος αργεί και η Γιουροβίζιον), κάπως πρέπει να δικαιολογήσουν τα ψίχουλα που πληρώνονται.

Καληνύχτα.

Σε ποιόν δεν αρέσει η Ισπανική;

Ο καλύτερος δίσκος που αγόρασα το 2009, ήταν του Κωστή Μαραβέγια. Ήθελα να του αφιερώσω ολόκληρη ανάρτηση τότε που έκανα ανασκόπηση της χρονιάς, αλλά μας πρόλαβε το καρδιακό. Εν πάση περιπτώσει. Μπήκε το 2010, ο τύπος έβγαλε και δεύτερο δίσκο και πολύ φοβάμαι ότι στην ανασκόπηση του νέου έτους, και πάλι γι αυτόν θα θέλω να γράψω, νοουμένου πως δεν θα μας προλάβει δεύτερο καρδιακό.

Είναι ό, τι πιο φρέσκο, έξυπνο και ατμοσφαιρικό κυκλοφορεί στην Ελλάδα. ΟΚ, μερικά από τα καινούρια του τραγούδια θυμίζουν παλιότερες επιτυχίες του, αλλά το κάνει τόσο ανεπιτήδευτα οπότε τον συγχωρούμε.

Κάθομαι και ακούω τα tracks στο repeat και νιώθω πως είμαι σε κάποιο σοκάκι της Βιλαρίμπα και του Βιλαμπάχο της Ισπανίας, τρίβω την κατσαρόλα -και το 'υχαριστιέμαι- με την Παέγια να μην λέει να ξεκολλήσει και ξαφνικά μπαίνουμε όλοι οι χωρικοί μες το συντριβάνι της πλατείας και χορεύουμε, μπουγελώνοντας αλλήλους!

Αντέχεις να μην χορέψεις;

Τσίμπα...Να δεις αν Ονειρεύεσαι!

Είδες αυτή τη διαφήμιση, που η Καλομοίρα διαφημίζει την Domino’s Pizza;



Αχ, Καβλομοίρα μου! Να ‘ξερες πόσες φορές μ’ άφησες και μένα με την πίτσα στο χερι!

Δεν βλέπω συχνά σεξουαλικά όνειρα. Ζήτημα αν είδα 10 φορές στη ζωή μου. Πάντα βλέπω ότι χαμουρεύομαι. Ποτέ δεν είδα ότι actually διεισδύω στην άλλη. Ούτε στα όνειρά μας δεν πηδάμε, καθώς βλέπετε...

Παρόλα αυτά, κατά καιρούς έχω ονειρευτεί:

- Ότι φιλιόμουν με την Καλομοίρα και με έσφιγγε επάνω της και μου έλεγε «Χρίστο σε αγαπώ» με εκείνη την αμερικανική προφορά. Θυμάμαι ότι η αίσθηση των βυζιών της που συμπιέζονταν πάνω στο φουσκωτό μου στήθος ήταν όλα τα λεφτά.

- Έχω ονειρευτεί ότι ήμουν γκόμενος της Βίσση και περπατούσαμε χέρι-χέρι στους δρόμους. Ο κόσμος μας κοίταζε διακριτικά και όλοι έλεγαν: «αυτός είναι ο νέος γκόμενος της Βίσση» κι εγώ καμάρωνα. Μπήκαμε μαζί σε μια τράπεζα και όλοι οι ταμίες μας κοίταζαν κι εγώ το έπαιζα cool αδιάφορος, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Παρεμπιπτόντως, αγαπώ την Άννα, αλλά προτιμώ την Καλομοίρα για γκόμενα. (Το όνειρο αυτό το βλέπω συχνά με παραλλαγές).

- Έχω δει ότι πηδούσα τη μαμά μιας φίλης μου (δεν σας λέω ποιας, αλλά νομίζω μου βγήκε περισσότερο ως μίσος, παρά ως κάβλα).

- Και τέλος έχω δει την Αλεξανδράτου να κοιμάται δίπλα μου με κάτι μαύρα εσώρουχα αλλά για κάποιο λόγο δεν με άφηνε να την αγγίξω.

Τώρα που το σκέφτομαι, περίεργο που δεν είδα ακόμα την Παπαρίζου. Εύχομαι, απόψε να δω ένα όνειρο-παρτούζα, στο οποίο να παίζουν όλες οι πιο πάνω! Α, και παρεμπιπτόντως, το concept της διαφήμισης της Καλομοίρας, είναι κλεμμένο από αυτό εδώ, με τη Shakira.

Όραμς, ήρθε η Ώρα σας!

Ένας εγκάρδιος φίλος και φανατικός αναγνώστης του blog, μου επισήμανε ότι έχω καιρό να θάψω το καμάρι του Χάρβαρντ που ακούει στο όνομα Δημήτρης Χριστόφιας και ως εκ τούτου, έχασε το ενδιαφέρον του. Δεδομένου πως δημιουργήθηκε ολόκληρο blog που ασχολείται με το θέμα και δεδομένου πως πιστεύω ότι ο πραγματικός θάφτης του προέδρου είναι η ερασιτεχνική πολιτική που ακολουθεί, σταμάτησα να ασχολούμαι. Μπορεί να ρίχνω ολίγον δηλητήριο από καιρού εις καιρόν για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά έχω πολύ καιρό να του αφιερώσω ολόκληρη ανάρτηση.

Πράγμα που θα αλλάξει αμέσως τώρα! Σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες, συνέβη κάτι που με χαροποίησε πολύ! Εκδόθηκε η απόφαση στην υπόθεση Όραμς! Βρείτε την, διαβάστε την. Επιγραμματικά, το αγγλικό Εφετείο επικύρωσε την απόφαση του κυπριακού Ανώτατου Δικαστηρίου. Ο κύριος Αποστολίδης δικαιούται αποζημιώσεις για τον σφετερισμό της περιουσίας του, ενώ υπάρχουν ειδικές αναφορές του αγγλικού δικαστηρίου στην τουρκική κατοχή που ταλανίζει τη χώρα μας τόσα χρόνια τώρα (που φτάσαμε, να επικαλούνται οι πουστοεγγλέζοι την κατοχή, πιο συχνά κι από εμάς!).

Η απόφαση αποδεικνύει περίτρανα ότι το Κυπριακό πρόβλημα, εφόσον στην πλειοψηφία του είναι πρόβλημα περιουσιακό, μπορεί να αντιμετωπιστεί νομικά! Πράγμα που σημαίνει ότι το κυπριακό πρόβλημα δεν είναι πολιτικό όπως τυρβάζει ο ιδιοφυής μας πρόεδρος, αλλά νομικό! Θυμάστε που βγήκε προ μερικών μηνών ο Χριστοφάκος και δήλωνε με εκείνο το χωρκ χαμόγελο στα χείλη ότι «αν το Κυπριακό ήταν πρόβλημα νομικό, θα το είχαν λύσει η προκάτοχοί μου!» και έσταζε ειρωνία για τους προηγούμενους προέδρους; Ο Χριστοφάκος με το πτυχίο του ιστορικού που κατέκτησε σε χρόνο ρεκόρ (μόνο δυο χρόνια σπουδών στην ΕΣΣΔ και αυτά επιχορηγημένα από το Κόμμα, δηλαδή, κατάλαβες...) έκρινε πως οι νομικοί, προφανώς, δεν φτουρούν μπροστά στην αυθεντία των γνώσεών του και το εύρος της προσωπικότητάς του που θα «γωνιάσουν» την Τουρκία!

Προσέλαβε και τον κ. Τσελεπή για σύμβουλο, (άλλο παιδί-θαύμα) του οποίου τα πτυχία επίσης αγνοούνται, και πήγαν να τα βρουν με τους Τούρκους-αδελφούς! ΟΚ, ουδεμία ένστασις, αλλά συνομιλούν τόσους μήνες και το μόνο που έχουν να μας πουν είναι: διά στομάτος του ιδίου του προέδρου ότι «πόρρω απέχουμε από τη λύση!» Δεν βλέπουμε αποτελέσματα! Ή μάλλον, τα βλέπουμε και φρίττουμε.

Σήμερα, ο κ. Χριστόφιας ανακοίνωσε, μετά από τη διαβούλευση που είχε με τον πρωθυπουργό της Ελλάδος, ότι θα συσταθεί και μια επιτροπή νομικών για να καθορίζει τα επιχειρήματα της πλευράς μας στις διαπραγματεύσεις! Μπα; Θυμηθήκαμε ξαφνικά τους νομικούς; Δυσκόλεψαν οι διαπραγματεύσεις και δεν ξέρεις τι σου γίνεται; Παραδέξου το! Όχι, δεν φεύγω αν δεν το παραδεχτείς! Και θα έρθουν τώρα οι νομικοί να βγάλουν το φίδι από την τρύπα (και πιθανώς να πληρώσουν τα σπασμένα σου) επειδή εσύ τόσο καιρό ενόμιζες ότι η μοίρα ενός λαού θα κριθεί από κουβέντες του καφενέ (γιατί δεν με πείθεις ότι είσαι άξιος για κάτι παραπάνω), που έκανες τόσους μήνες με τον Ταλάτ;!

Εγώ είμαι σίγουρος, αν τα κανάλια σας άφηναν πέντε λεπτά μόνους σας, θα παίζατε τάβλι και θα σας έλεγε η Έρση το φλιντζάνι!

Πίστευα πως η επιστήμη δεν μπορεί να ανθίσει σε μια χώρα με την νοοτροπία της Κύπρου αλλά ευτυχώς διαψεύδομαι, έστω και την ύστατη! Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη οι νόμοι που οι Ευρωπαίοι ξέρουν να σέβονται και μας υποδεικνύουν οι ίδιοι πως να διεκδικήσουμε εμείς το δίκιο μας. Αξιοθρήνητο για το συνάφι μας, αλλά δεν φταίει κανείς άλλος. Μόνο εμένα μπορώ να φταίξω. Που μας υπερεκτίμησα και μας πέρασα για λαό με αξιοπρέπεια.

Να το θυμηθείς, βέβαια, ότι αύριο θα βγει η κυβέρνηση να μας πει ότι δεν πρέπει να ακολουθήσουν άλλες προσφυγές εναντίον της Τουρκίας για να μην διακυβευτεί το καλό κλίμα των συνομιλιών. Μην κοιτάς που δήλωσαν σύσσωμοι ότι η απόφαση θα αξιοποιηθεί πολιτικά. Αυτά τα ακούμε βερεσέ!

Κόσμε, μην τολμήσετε να τους ακούσετε! Σ’ αυτή τη ζωή: «Όποιος διεκδικεί κερδίζει!» Δικό τους σύνθημα δεν ήταν αυτό, άλλωστε;

Τι Ωραία Γυναίκα!

Τη λένε Ευγενία Γκιζέλη, είναι ναυαγοσώστρια και την ανακάλυψα μέσω του Yupi. Όταν κοιτάζω τέτοιες γυναίκες συνειδητοποιώ ότι μάλλον θα πεθάνω χωρίς να έχω κοιμηθεί με μια αντιστοίχου βεληνεκούς ομορφιάς γυναίκα ποτέ, και πραγματικά μαραζώνω. Τώρα θα μου πεις, κοιμήσου εσύ με γυναίκα μισού αντίστοιχου βεληνεκούς ομορφιάς και θα ρίξουμε πυροτεχνήματα, εμείς για πάρτι σου!

Εχτές πήγα στον γιατρό και τον ρώτησα τι θα γίνει με τη σεξουαλική μου ζωή.
- Τι θες να γίνει; Με ρώτησε (πήρε ύφος: Εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω άλλο).
- Θα επηρεαστεί από την εγχείρηση η σεξουαλική μου ζωή;
- Όχι. Μια χαρά θα είναι!
- Α, ευτυχώς! Όχι ότι μπορεί να γίνει και χειρότερη δηλαδή, αλλά λέμε τώρα... κουβέντα να γίνεται.

Ο γιατρός μου είπε ότι μπορώ να κάνω τα πάντα στο κρεββάτι. Και τα πιο καβλιάρικα, ξέρεις, τα αεροπλανικά! Ευτυχώς, γιατί ένα άγχος ότι θα περιοριστώ στο ιεραποστολικό, το είχα. Μην την βγάλουμε από τα 29 στη σύνταξη, δυο μέτρα παπάρα! Από την άλλη ο γιατρός με προειδοποίησε ότι αν τύχει και πάω ξανά στη Disneyland, απαγορεύεται να καθίσω στα Roller-Coasters. Κομμένα διά ροπάλου! Τώρα εγώ, πρέπει να χαρώ; Διότι πιο συχνά ανεβαίνω σε Roller-Coasters, παρά κάνω σεξ!

Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Πίσω στην αγαμημένη Ευγενία. Τι ωραία πόδια! Τι ωραίο βυζί! Στρουμπουλό, στητό, με ρόγα έτοιμη για να γίνει κρασί στα δυο σου χείλη... Μην μιλήσω για τον κώλο και γίνει το blog κωλοκαιρινό! Πτού σου κοριτσάρα μου! Θέλω να σε παντρευτώ, να γίνω ο στυλοβάτης σου! Εσένα σε παντρεύομαι και στα 29, δεν θα περιμένω ως τα 70! Και ας μου τα φας όλα! (Μεταφορικά, γιατί κυριολεκτικά...με το μπαρδόν κιόλας).

Τι ωραία γυναίκα! Τι ωραία γυναίκα! Μόλις έφτιαξε το απόγευμά μου!

Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη

Απόψε πήγα να δω θέατρο. Κανονικά δεν πρέπει να βγαίνω και πολύ, αλλά βαρέθηκα τρομερά στο σπίτι, οπότε πήρα μια πολύ καλή φίλη και πήγαμε να δούμε την παράσταση του ΘΟΚ ‘Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη’ στο θέατρο των Λατσιών.

Έχω διάφορα να σου πω.

Κατ’ αρχήν χάρηκα γιατί το θέατρο ήταν γεμάτο. Γεμάτο με συνταξιούχους και εκπαιδευτικούς – που προφανώς παίρνουν τις προσκλήσεις τζάμπα μέσω των σχολείων – αλλά γεμάτο! Τα μισογεμάτα θέατρα μου προκαλούν μελαγχολία, οπότε το γεγονός ότι ζήτημα να είχε 10 άδεια καθίσματα με προδιέθεσε θετικά.

Δεύτερον. Το συγκεκριμένο έργο είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Όταν ήμουν 7-8 χρονών το έβλεπα στο βίντεο δυο φορές τη μέρα. Το ξέρω απ’ έξω. Ατάκα προς ατάκα. Όλοι οι ρόλοι είναι ένας κι ένας. Δεν υπάρχει χαρακτήρας αλάτρευτος! Οπότε, αντιλαμβάνεσαι πως όταν έμαθα ότι θα πρέπει να δω τον Κκολό, την Κωνσταντίνου, την Χαραλάμπους και τον Μουστάκα να ενσαρκώνουν και πιθανόν να απομυθοποιούν τους ρόλους που χρωμάτισαν τα παιδικά μου χρόνια, μ’ έπιασε μια ανησυχία.

Όμως! Δεν ήταν τόσο κακοί τελικά. Δεν έδωσαν και ρεσιτάλ ερμηνείας, αλλά ήταν καλύτεροι απ’ ό, τι περίμενα. Βασικά, δεν ήταν χάλια. Ειδικά η κ. Έλενα Χαραλάμπους ως Τούλα, μου θύμισε πάρα πολλές φορές τη Γιουλάκη και αυτό το λέω για καλό! Σε κάποιες στιγμές ένιωθα ότι βλέπω θέατρο στην Αθήνα. Ξέχασα πως βρίσκομαι σε μια περιοχή με το φρικτό όνομα 'Λατσιά' και αυτό είναι επίσης καλό. Αλλά, σου λέω, δεν πέταξα και τη σκούφια μου από τις ερμηνείες. Βέβαια, όταν το έργο ταυτίστηκε με τον Αλεξανδράκη, την Κοντού, τον Βογιατζή και την Παπανίκα, τι να σου κάνει και ο Κκολός με την Κωνσταντίνου...

Κατά τα άλλα, με όλο τον σεβασμό που τρέφω στον σκηνοθέτη κ. Δημητρίου, η σκηνοθεσία ήταν ένας αχταρμάς. Αντιλαμβάνομαι πως προσπάθησαν να δώσουν στο σενάριο μια πιο σημερινή πνοή, αλλά τελικά το έκαναν «ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ!» Ήρωες ντυμένοι στα 60’ς με χορευτικά και μουσικές παρεμβολές από τους διαγωνισμούς της Γιουροβίζιον των 00ς! Επί σκηνής ένα ραδιόφωνο από τα 60’ς, να παίζει Χαρούλα Αλεξίου από τα ΄80ς! Και μια Ιταλίδα από τη Νάπολη του ’60 να κάνει στριπτίζ με μουσική από τις Εννιάμιση Εβδομάδες του 1988. Ό, τι να’ ναι;

Όλα αυτά έβγαζαν αβίαστο γέλιο στον θεατή βέβαια, αλλά ήταν λίγο ξεκάρφωτα, κουφά και παρέπεμπαν σε επιθεώρηση επιπέδου Σεφερλή. Θα τα χαρακτήριζα λίγο ως τεχνάσματα εύκολης λύσης. Στο τέλος μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως επρόκειτο για μια παράσταση στημένη ειδικά για συνταξιούχους που γελούν ακόμη και με μια γκριμάτσα. Τέλος πάντων. Αν πας να το δεις χαλαρά, με διάθεση «βαριέμαι να ψοφήσω στους καφέδες, ας κάνουμε κάτι διαφορετικό πριν μας στοιχειώσει η Δευτέρα» η παράσταση είναι καλή.

Επίσης:

-Η στιγμή του «Σκόπια-Σκόπια-Μισκό» κορυφαία! Πραγματικά υπέροχη!
- Σε κάποια άλλη στιγμή, σκάει ένα μπαλέτο με μουσική τάχα ρομαντίκ-αισθαντίκ κάτω από το φεγγάρι της Νάπολης, μόνο που το τραγούδι που παίζει είναι Ισπανικό και όχι Ιταλικό! Δεν βρέθηκε μισός άνθρωπος να τους το πει;
-Τα σκηνικά καρα-κίτς! Απορώ πως γίνεται να συνδυάζεις ροζ με πορτοκαλί με τα έπιπλα από την παραγωγή των «Βρικολάκων» του Ίψεν που περίσσεψαν από το 2008!
- Ο Κυπραίος όχι μόνο δεν έμαθε να κλείνει το κινητό την ώρα της παράστασης, αλλά το απαντά κιόλας εξηγώντας: «Είμαι στο θέατρο. Έσιει χάζι!» Άντε να τον πείσεις να κόψει και το τσιγάρο. Σε 50 χρόνια μπορεί!

Θα ξαναπήγαινα; Όχι.
Εσύ να πας; Ε, πήγαινε...



Μόλις είδα και το βιντεάκι από το Youtube. Αν έχετε το DVD, κάτσετε σπίτι...

Βήχω, Ξεροβήχω, σου Κατουρώ τον Τοίχο!

Είμαι 29 χρονών που σημαίνει ότι ζω 10.585 μέρες! Αν δεκτείς ότι ένας άνθρωπος κατουρά κατά μέσο όρο δυο φορές τη μέρα, πάει να πει ότι έχω τιμήσει τον καμπινέ συνολικά 21.170 φορές! Αν αφαιρέσουμε τις μέρες που κατουρούσα μέσα στα pumpers, μας μένουν καθαρά 20.000 φορές που κατούρησα όρθιος σε τουαλέτα.

Μα τη Παναγία, ζήτημα αν απ’ αυτές τις 20.000 φορές κατάφερα να κατουρήσω τουλάχιστον 10 φορές χωρίς να λερώσω το καπάκι της τουαλέτας! Αφού πλέον το έχω χωνέψει πως όσο ζω, θα βρέχω οτιδήποτε βρίσκεται σε ακτίνα μισού μέτρου από την τρύπα της τουαλέτας. Σήμερα το πρωί, με έπιασαν και τα γέλια! Ρε γαμώ το, να μην μπορώ να εστιάσω την κάννη στον στόχο! Γίνεται ένα splash και όποιον πάρει ο Χάρος!

Κάποτε είχα ακούσει για ένα Κινέζο φοιτητή φυσικής που μελετούσε τον τρόπο που ρέουν οι σταγόνες του νερού πάνω στις επιφάνειες αναλόγως της πυκνότητας του υλικού. Εγώ θέλω να βρεθεί ένας Κινέζος να ερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο αναδύονται τα ούρα από την ουρήθρα. Από ποιούς παράγοντες εξαρτάται η πίεση τους; Γιατί κάποιες φορές τα ούρα εξέρχονται σαν καταρράκτης και άλλες φορές διαχωρίζονται σαν συντριβάνι; Γιατί δεν μπορώ να ελέγξω την πίεση ο ίδιος; Γιατί κάποιες φορές τα ούρα είναι κίτρινα καναρινί και άλλες φορές άχρωμα σαν το νερό; Αχ, τη δροσιά τους να’ χουμε!

Πάντως εβαρέθηκα να καθαρίζω λεκάνες κάθε φορά που κατουρώ. Εκατάντησα να είμαι με ένα dettol στο χέρι και να αποστειρώνω καθίσματα τουαλέτας. Καλά, εννοείται ότι άμα είμαι σε κλαμπ ή δημόσιο ουρητήριο, χέστηκα. Κατουρώ όπου έβρω. Πάντως, αρνούμαι να κατουρίσω καθιστός, σαν κορίτσι, όπως επέβαλλε η Gabrielle στον Carlos στις Desperate Housewives όταν αυτός τυφλώθηκε.

Μια είναι η λύση, κυρίες και κύριοι! Καθετήρας! Όταν νοσηλεύομουν και είχα τον καθετήρα, ήταν όλα τέλεια, ψυχεδέλεια! Τα αμολούσα χωρίς δεύτερη σκέψη! Γέμιζε η σακουλίτσα, ερχόταν η νοσοκόμα, την άλλαζε, σαν κυρία! Ούτε λεκέδες, ούτε μικρόβια! Εγώ δέχομαι να μου ξαναπεράσετε καθετήρα και να κυκλοφορώ μ’ αυτόν έξω. Γιατί, δηλαδή; Οι γυναίκες είναι καλύτερες που όπου πάνε περιφέρουν και μια αχρείαστη τσάντα; Ε, εγώ τουλάχιστον θα την χρησιμοποιώ κιόλας. Άσε που δεν θα χρειάζεται να διακόπτω τις συζητήσεις μου για να πάω τουαλέτα. Συζητάς, κατουράς και πετάς!

Χώρια που θα δημιουργηθεί και μια ολόκληρη βιομηχανία μέσα απ’ όλο αυτό! Θα ανακάμψει η οικονομία και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Φαντάστηκες; Θα βγαίνουν καθετήρες-μάρκες! Και θα έχουμε και ανταγωνισμό ως προς το ποιος πέρασε στην πουλλού του τον πιο ακριβό καθετήρα. Θα βγαίνουν καθετήρες Armani, Luis Vuitton με τα αρχικά χαραγμένα επάνω... Μια ομορφιά! Και μετά θα αρχίσουν να βγαίνουν και οι fake καθετήρες τους οποίους οι φτηνοί και αναίσχυντοι θα προμηθεύονται από τους μαύρους της Λήδρας! Χαχαχαχα!

Αχ, Θεέ μου, βαριέμαι πολύ όλη μέρα στο σπίτι μόνος! Πότε θα πάμε για καφέ; Πότε θα κάνει ξαστεριά;

ΥΓ: Επίσης, εννοείται ότι κατουρώ μες τη θάλασσα και το απολαμβάνω, αλλά τουλάχιστον προειδοποιώ τους γύρω μου για να απομακρυνθούν. Εκτός κι αν είμαι με κόσμο που δεν τον πολυσυμπαθώ.

Γάμος μόνο στα 70!

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι ότι ένα ζευγάρι πρέπει να παντρεύεται γύρω στα 70 του, ή λίγο πριν ο ένας από τους δυο τα τινάξει, και όχι γρηγορότερα!

Πιστεύω πως είναι λάθος να παντρεύεσαι νεαρός. Γενικότερα θεωρώ τον γάμο ξεφτιλισμένο θεσμό, αλλά αν για κάποιο λόγο είσαι ρομαντικός και εξακολουθείς να θεωρείς τον γάμο ως κοινωνική καταξίωση, τότε επιτρέπω τη σύναψή του με την προϋπόθεση πως αυτός θα λάβει χώρα μετά την ηλικία των 70!

Και αυτό γιατί ως γνωστόν, με τον γάμο, η σύζυγός σου αποκτά νομικά δικαιώματα στην περιουσία σου. Αν μάλιστα πεθάνεις χωρίς διαθήκη, η σύζυγός σου δικαιούται αυτόματα το όλο της περιουσίας σου (στα τρώει όλα δηλαδή), ή το 50% αν έχετε παιδιά.

Δεδομένης της πραγματικότητας, που θέλει τις παντρεμένες να ρίχνουν το κέρατο σύννεφο, και δεδομένης της θνησιμότητας των αντρών που πραγματοποιείται σε πολύ νεαρότερη ηλικία από αυτή των γυναικών, φτάνω στο συμπέρασμα πως ο γάμος και εν συνεχεία τα κληρονομικά δικαιώματα της συζύγου στην περιουσία του άντρα, πρέπει να δημιουργούνται μετά τα 70!

Και ο λόγος προφανής: Μέχρι τα 70, η γυναίκα θα έχει ήδη φανερώσει δείγματα γραφής ως σύζυγος και θα έχεις μια πιο καθαρή εικόνα κατά πόσο της αξίζει να έχει μερίδιο στην περιουσία σου, που ας μην ξεχνάμε ότι απέχτησες με κόπο, ιδρώτα, πηλοφόρι και μυστρί. Στα 70 σου ξέρεις και είσαι σίγουρος για το αν παντρεύτηκες μια γυναίκα – διαμάντι ή ένα τσουλί που σε κεράτωσε με τους μισούς γνωστούς σου και η οποία σε σιχάθηκε με το που έκανες κοιλιά.

Επειδή κουράστηκα να ακούω για παντρεμένες που κερατώνουν τους συζύγους τους, και επειδή κουράστηκα να ακούω για την κατάντια των γυναικών σήμερα που ουδεμία ομοιότητα έχουν με τις μητέρες που μας μεγάλωσαν (άλλοι καιροί τότε θα μου πεις και συμφωνώ εν μέρει), και οι οποίες παντρεύονται βάσει των φορολογικών μας δηλώσεων, καταλήγω στο ότι την γκόμενά σου πρέπει να την παντρευτείς αφότου αποδείξει πως ήταν άξια σύντροφος διά βίου. Μόνο και μόνο τότε θα δικαιούται να βάλει χέρι στην περιουσία σου! Να το θυμάστε: Μια τέτοια εξέλιξη θα αναγκάσει και τις ίδιες να είναι τύπος και υπογραμμώς απέναντι σας. Θα τις αναγκάσει να ασχολούνται περισσότερο και με το παιδί τους, ενώ θα τις συγκεντρώνει συχνότερα στην κουζίνα.

Θέλεις γάμο κυρία μου; Απόδειξε ότι αξίζεις! Με δυο-τρεις χαριτωμένες-παραπλανητικές πίπες στις αρχές της γνωριμίας μας δεν πιάνεται το κορόιδο. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες να’ ναι στους τροχούς. Θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους!

Τώρα θα μου αντιτάξεις το τετριμμένο ότι ο γάμος δεν συνάπτεται μόνο για την εξασφάλιση του ενός από τους δυο συζύγους, αλλά και προς κατωχύρωση των τέκνων. Αμ, δε! Υπάρχουν κι άλλοι νομικοί τρόποι να κατωχυρώσεις τα τέκνα σου ώστε να μην τα πουν τα άλλα παιδάκια στο Δημοτικό ‘μπάσταρδα.’ Οπότε, το να παντρευτείς καθίσταται περιττό!

Επομένως, ο γάμος πρέπει να συνάπτεται στο τέλος της ζωής μας, ως επιβράβευση του/της σύζυγου για την προσφορά του και όχι προηγουμένως. Διότι άμα η άλλη αισθανθεί ότι έδεσε τον γάιδαρό της, φέξε μου και γλίστρησα! Πρέπει να κρίνεται συνεχώς, να αισθάνεται ότι ο φούρνος θα φέρει στο τέλος την πυρά! Αν την φέρει... Τώρα, θα μου πεις, στα 70 δεν θα έχουμε τη δύναμη να στήσουμε το φαγοπότι που είθισται να στήνεται στους γάμους, ούτε θα έχουμε τον ενθουσιασμό για να διαλέξουμε νυφικά, μπομπονιέρες και ανθοστολισμούς. Σωστά. Ιδού άλλος ένας λόγος για να παντρευτείς γέρος!

Κλείνουμε αυτή την εύθυμη ανάρτηση με ένα λατρεμένο κιτς -πλήν σχετικό- τραγούδι από το 1995, αφιερωμένο στη φίλη μου Αλεξία που ισχυρίζεται πως μόνο εγώ γνωρίζω την ύπαρξη τέτοιων 'αριστουργημάτων' στην παγκόσμια μουσική σκηνή:

Κανείς δεν Είναι Τέλειος...

Είμαι μεγάλος πίκρης, το παραδέχομαι.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μου κάνεις κακό και να το ξεχάσω. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω όσο ζω, ούτε θα σε συγχωρήσω. Για τις συγχωρέσεις, επινοήσαμε τον Θεό. Κάν’ τα καλά μαζί του! Εγώ δεν ησυχάζω αν δεν εκδικηθώ. Δεν θα προσλάβω και μπράβους για να σε τακτοποιήσουν βεβαίως,-βεβαίως, αλλά αν σε χτυπήσει η μοίρα άνανδρα, δεν θα χάσω και τον ύπνο μου. Πιστεύω ακράδαντα στο "Δεν Ξεχνώ και Αγωνίζομαι". Είμαι υπέρμαχος του "Μάχαιραν έδωσες – Μάχαιραν θα λάβεις!" Αλλά και του πιο φυσιογνωστικού: «Όπου υπάρχει δράση θα υπάρξει και αντίδραση.»

Μπορεί να είπες κάτι ενόσω ήμασταν 8 χρονών και να με μείωσες. Όσο ζω θα το θυμάμαι! Μπορεί στα 15 να με έφτυσες στην αυλή του Γυμνασίου. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω όσο αναπνέω. Μπορεί να με παραγκώνισες, μπορεί, μπορεί! Δεν θα δώσω τόπο στην οργή. Πες με μικρόψυχο, πες με κολημένο, αλλά έτσι σκέφτομαι και αντιδρώ. Άλλωστε, ουδέποτε υποστήριξα ότι είμαι ιδιαίτερα cool.

Μετά το καρδιακό επεισόδιο όμως, αποφάσισα να εφαρμόσω πιο χριστιανικές τακτικές και όλο τον κόσμο να τον αγαπώ. Να καθαρίσω λίγο το κάρμα μου. Να ενστερνιστώ το «αν σου δώσει κάποιος ένα χαστούκι, γύρνα απ’ την άλλη πλευρά να φας και δεύτερο.» Ναι. Το εφάρμοσα για δέκα μέρες. Όσο δηλαδή διήρκησαν οι παρενέργειες των φαρμάκων στη κλινική. Και μετά, επανήλθα πανηγυρικά στα παλιά, στην παλιά μου γειτονιά. Πιστεύω πως μόνο ένας μαλάκας κάθεται να του χουφτώσουν και το δεύτερο κωλομέρι, αφότου του ζούληξαν το πρώτο.

Με συγχωρείς, αλλά θεωρώ πως σ’ αυτή τη ζωή ό, τι δίνεις – παίρνεις. Και εγώ δεν έχω καμία διάθεση να το παίξω ξαφνικά ο Άγιος Παντελεήμονας. Και δεν νιώθω καμία τύψη. Μπορεί να είμαι κακός Χριστιανός, αλλά σίγουρα όχι και τόσο μαλάκας...

Καρδιά με 10% Έκπτωση

Σήμερα δεν είμαι και πολύ καλά.

Μιλήσαμε με τους γιατρούς...

Ο γιατρός δήλωσε επί λέξει ότι «κοιτάζει τις φωτογραφίες από το χειρουργείο και θεωρεί ότι από θαύμα επέζησα.» Και συνέχισε συμπληρώνοντας ότι οι φόβοι μου μήπως το ξαναπάθω «ευσταθούν κατά ένα 10%, αλλά ας μην πανικοβάλλομαι, διότι θα παρακολουθούν την καρδιά μου και θα προλάβουμε τυχόν επιστροφή του κακού.»

Δηλαδή, για να καταλάβω: Εγώ άλλη δουλειά δεν θα κάνω από τούδε και στο εξής, από το να παρακολουθώ την καρδιά μου; Υποτίθεται ότι γιατρεύτηκα! Αυτό μου είπατε όταν έφυγα από την κλινική. Τώρα θυμηθήκατε ότι υπάρχει μία 10% πιθανότητα να επιστρέψει ο Χάρος; Και μου το λέτε και για καλό; Βρίσκετε μικρό ποσοστό το 10%; Τόσο καταλαμβάνουν τα Κόμματα στις εκλογές και πανηγυρίζουν! Τόση τηλεθέαση χτυπούν εκπομπές στην τηλεόραση και διαιωνίζουν την ύπαρξή τους, και θα μου πείτε εμένα τώρα ότι «δεν πρέπει να ανησυχώ διότι η πιθανότητα να το ξαναπάθω είναι μόνο 10%;»

Θρήνος: Μεθυσμένη μου καρδιά αλλού σου λέω κι αλλού με πας κι όλο σε βρίιιιιζω!

Ωραία ζωή θα κάνουμε από δω και μπρος! Με το άγχος του 10%. Ούτε επιτόκιο να ήταν! Ούτε φόρος προστιθέμενης αξίας! Μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο, μην κάνεις το άλλο, μην πραγματοποιηθεί το 10%! Εγώ που έκανα τόσα όνειρα! Που λογάριαζα να κάνω το γύρο του κόσμου, να σπουδάσω ακόμα χίλια-δυο πράγματα, τώρα θα έχω τροχοπέδη το κατά πόσο αξίζει τον κόπο εφόσον κάποτε θα μου «δειχτεί» το 10%! Έτσι είναι, μάνα μου! Όσο πιο πολύ θέλεις να εξελίξεις το πνεύμα σου, τόσο πιο πολύ σε εκδικείται η σάρκα σου!

Δεν ήξερα να πάω να γίνω body-builder, να σκωτώσω το πνεύμα μου και να ζήσει το σώμα μου χίλια χρόνια!

Κατάλαβες φίλε μου; Εισερχόμαστε στην τρομοκρατία του 10%!

Γιατί το άλλο που το πας; Βλέπει, λέει, ο γιατρός τις φωτογραφίες από το χειρουργείο και απορεί πως επέζησα! Ωραίο σθένος και κουράγιο δίνουν του ασθενή! Να νιώθουμε και τύψεις τώρα που επιβιώσαμε! Και τι φωτογραφίες είναι αυτές που βλέπετε; Αντί να πιάσετε δουλειά, νυστέρι και βελόνι, καθόσασταν και βγάζατε φωτογραφίες; Τι είμαι; Μνημείο είμαι και το φωτογραφίζατε; Να με θυμήσεις να τες ζητήσω αυτές τις φωτογραφίες, να τις ανεβάσω στο Facebook! Θραύση θα κάνω!

Θρήνος 2: Έχω στενάχωρη καρδιά, σεκλέτια δεν χωρούνεεεε, και οι χαρές που καρτερώ, μην σώ, μην σώσουνε και ‘ρθούνεεεεεε!

Δήλωση: Δεν έχω κέφια για τίποτε και αν δεν απαντώ τα τηλέφωνα, να μην παρεξηγηθείτε! Gourounella, αύριο που θα έρθεις εκτός από το scrabble, φέρε και ένα ουίσκι!

Γιουροβιζιακά 2010 - Ας αρχίσουν οι Χοροί

Η Γιουροβίζιον φέτος αλλάζει. Από πέρσι άλλαξε δηλαδή, αλλά φέτος θα αλλάξει περισσότερο. Οι κριτικές επιτροπές επέστρεψαν –επιτέλους!- και ήδη φανέρωσαν τα δόντια τους τολμώντας να αποκαθηλώσουν τον Sakis από την 5η στην 7η θέση. Από φέτος, οι κριτικές επιτροπές θα βάζουν χέρι όχι μόνο στην τελική ψηφοφορία αλλά και στους ημιτελικούς. Πράγμα που κάνει χώρες σαν και τη δικιά μας να ελπίζει ότι ίσως δει τελικό μετά από πολλά χρόνια. Από το 2005 κατ’ ακρίβεια!

Το θέμα είναι το εξής: Επιστρέφουμε στην ατμόσφαιρα των 90ς. Εξέλιξη θετική κατ’ εμέ που εξακολουθώ να αποδίδω σ’ αυτό το «πανηγύρι» τιμές ολυμπιάδας, διότι οι συμμετοχές θα είναι ελαφρώς πιο ψαγμένες. Εξέλιξη αρνητική για τα εθνικά κανάλια (ΡΙΚ και ΕΡΤ), τα οποία δεν θα χτυπήσουν τηλεθέαση 80% και άνω ξανά, όπως συνήθισαν τα τελευταία 10 χρόνια, από τους Antique και έπειτα.

Τέρμα πια οι εκπροσωπήσεις από φίρμες και λαμπερά αστέρια – σούπερνοβα. Τώρα συμβιβαστείτε με κομήτες και διάττοντες αστέρες επιπέδου Γιώργου Αλκαίου! Τώρα που η τηλεψηφοφορία των απόδημων θα μετριάζεται με αυτήν της κριτικής επιτροπής ξεχάστε και τες ψηλές θέσεις. Η 3η θέση που έφερνε η Καλομοίρα με το καλημέρα σας θα γίνει θρύλος! Να μου το θυμηθείς.

Και για του λόγου το αληθές, άκου ονόματα που διαγωνίζονται φέτος για την Ελλάδα: (Αν έχεις πάνω από δυο καλλιτέχνες ακουστά, θ’ ανησυχήσω):
- Despina Ricci
- Katerina Augoustakis
- Γιώργος Αλκαίος and friends
- Γιώργος Καραδήμος
- Μέλισσες
- Ελευθερία Ελευθερίου
- Émigré
- Second Skin
- Χρήστος Χατζηνάσιος
- Μάνος Πυροβολάκης (προφανώς μετά τον ‘Νορβηγό’ βιολιστή, εμείς λανσάρουμε τον Κρητικό Λυριστή).

Από όλους αυτούς και πριν καν ακούσω τα τραγούδια, εγώ ψηφίζω τον Αλκαίο γιατί φυσικά είναι ο μόνος που ξέρω, αλλά και επειδή στο Λύκειο χορεύαμε ασταμάτητα τα «Μαρμάρινα Φιλιά» του και το «Όλα τα πέταξα» ένα χρόνο μετά στο Ζοο. Τιμής ένεκεν λοιπόν, ψήφο στον Αλκαίο, να ζήσει η εφηβεία μου.

Από τον κυπριακό τελικό, ξεχωρίζουμε τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου, ο οποίος έβγαλε ρίζες στον διαγωνισμό και δεν λέει να χωνέψει ότι δεν τον παίρνει άλλο (ο διαγωνισμός). Μετά το ανεκδιήγητο ‘Έλα-έλα’ που ήταν τσιφτετέλι χορογραφημένο ως νεοϋρκέζικο μιούσικαλ σκηνογραφημένο με λεκιασμένους καθρέφτες, ένας Θεός ξέρει τι θα μας παρουσιάσει φέτος! Εγώ πάντως σταυρώνω τα δάχτυλά μου.

Εκτός αυτού όμως, έχουμε και τον Hovig, ο οποίος ούτε αυτός ξέρουμε τι θα παρουσιάσει. Αν κρίνουμε από τα τραγούδια που λέει στο X-factor όμως, μάλλον τίποτα μπλουζ της κακιάς ώρας θα πει, που θα κάνουν τα κόκαλα του Frank Sinatra να διασταλούν ελαφρώς με τριγμούς. Οι Αρμένιοι της Κύπρου θα δουν εθνικά το ζήτημα, θα τον υπερψηφίσουν και πιστεύω ότι θα ακολουθήσει το περσινό παράδειγμα του Μεταξά που κέρδισε χωρίς καν να φανεί επί σκηνής!

Υπάρχουν άλλοι 8 υποψήφιοι στον κυπριακό τελικό. Βλέποντας και κρίνοντας από τα τελευταία 3 χρόνια, δεν θέλουμε καν να τους ακούσουμε. Απορώ και γιατί το ΡΙΚ συνεχίζει να διοργανώνει κάθε χρόνο εθνικούς εξευτελισμούς και δεν προχωρεί σε ανάθεση. Είναι και αυτή σοσιαλιστική πολιτική; Να προβάλλουμε και να ενθαρρύνουμε τα εγχώρια βλαστάρια μας; Τι να πω!

Τέλος πάντων. Το θέμα μας είναι ότι η Ελβετία απόψε επέλεξε αυτό το τραγουδάκι και εγώ πήγα 20 χρόνια πίσω.



Σαν να βγήκε από το 1987! Πράγμα που εμένα δεν με χαλάει ποσώς, -αντιθέτως λατρεύω τα τραγούδια με ρετρό αισθητική, σαν modern talking ακούγεται -, αλλά θα το δείς ότι ο Διαγωνισμός θα παρακμάσει στα ελληνικά μεσημεριανά και θα επιστρέψουμε σε εποχές που στέλναμε την Κωνσταντοπούλου και καμαρώναμε!

Μες σ’ αυτή την παρακμή, να μου το θυμηθείς ότι θα βασιλέψει η Κύπρος, που ούτως ή άλλως είναι και συνηθισμένη...

Ο πόλεμος δεν τελείωσε εδώ, θα συζητάμε το θέμα καθώς εξελίσσεται…

Μετ' Εγχειρητικά Σύνδρομα

Ώρες-ώρες, με πιάνουν τρομερά υπαρξιακά προβλήματα και μετά-εγχειρητικά σύνδρομα.

Κατ’ αρχήν, μόλις τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες συνειδητοποίησα το μέγεθος του κακού που με βρήκε. Στην αρχή το αντιμετώπιζα με χιούμορ. Έλεγα: «αφού ζω, ποιός χέστηκε τι έπαθα.» Τώρα όμως, υπάρχουν στιγμές που με πιάνει το παράπονο και λέω, «Παναγίτσα μου, πως τη γλιτώσαμε έτσι, στο παρά τρίχα;» και κλαίω. Μπήκα στο ίντερνετ και διάβασα λεπτομερώς τι έπαθα και τι επιπλοκές μπορούσα να έχω πάθει, οπότε με πιάνει το σύγκρυο και ξανακλαίω.

Με πιάνει το κλάμα και στον ύπνο μου, διότι κάθομαι και σκέφτομαι διάφορα σενάρια κηδείας και ξυπνώ και αγκομαχώ. Ας πούμε, σήμερα έβλεπα στην τηλεόραση ένα βίντεο κλιπ της Βίσση –το από μακριά κι αγαπημένοι -και σκέφτηκα: «Αν είχα πεθάνει τώρα δεν θα έβλεπα το βίντεο αυτό, και αν οι δικοί μου τύχαινε να το έβλεπαν εν τη απουσία μου, τώρα θα είχαν σπάσει την τηλεόραση!» Και πλαντάζω στο κλάμα σαν παρθένα. (όχι επειδή θα έσπαζαν την τηλεόραση).

Με πιάνουν κι άλλες ανασφάλειες. Του τύπου: «Αν το ξαναπάθω;»

Θα μου πεις, αυτό που έπαθες ήταν Λόττο και το Λόττο μια φορά το κερδίζεις. Ναι, αλλά εγώ ξέρω έναν που κέρδισε δυο φορές το Λόττο (δεν ήταν συγγενής μας, μην χαίρεστε!). Και η Ιρλανδία κέρδισε τη Γιουροβίζιον τρεις φορές συνεχόμενες στα 90s! Άρα, όλα γίνονται σ’ αυτή τη ζωή. Μην μου λες εμένα ότι γλιτώσαμε. Γλιτώσαμε για την ώρα....! Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα επανέλθει ο Χάρος για το νοκ-αουτ. Πφφφ... Με το παραμικρό αγχώνομαι. Εκεί που κάθομαι στα καλά του καθουμένου αναρωτιέμαι: «Τώρα πού ξέρουμε ότι η καρδιά μου είναι καλά;»

Μου εξηγούν – και πολύ ορθά – ότι αν η καρδιά μου δεν ήταν καλά, δεν θα μου έδιναν εξιτήριο. Δεν θα με έβγαζαν από την κλινική! Αλλά και πάλι. Ποιός μου εγγυάται ότι δεν θα εκραγεί η καρδιά μου από στιγμή σε στιγμή; Μου το υπογράφεις, εσύ; Μού πήρες την πίεση και είδες να λέει 9 με 11;

Κάποιες άλλες φορές, με πιάνει το παράπονο, βρίζω το πενιχρό μου DNA και σκέφτομαι ότι δεν με ενδιαφέρει πλέον να παντρευτώ και να κάνω παιδιά γιατί δεν θέλω να διαιωνίσω αυτό το χάλι. Εμένα δηλαδή. Διότι το πιο πιθανό είναι να πάθουν και τα παιδιά μου καρδιακό μια μέρα. Και δεν μπορώ να είμαι εγώ ο φταίχτης. Τώρα θα μου πεις, «έβρε πρώτα την πελλή που εννά σε πάρει...» και ύστερα κλαις και για τα ρημάδια που θα σπείρεις κάποτε.

Φοβάμαι τόσο πολύ, που δεν θέλω ούτε από το σπίτι να βγω, ούτε στη δουλειά μου να επιστρέψω, ούτε σε αεροπλάνο να ξαναμπώ. Άλλες φορές βέβαια, με πιάνει και το αντίθετο. Διακατέχομαι από μια τρομερή έπαρση και δίψα για ζωή που είμαι στο τσακ να πάω να κάνω bunjee Jumping και να χορέψω σάμπα γυμνός στους δρόμους.

Φοβάμαι ρε γαμώ το. Και ενώ όσο περνά ο καιρός έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, εντούτοις όσο απομακρύνομαι από τη μέρα του χειρουργείου φοβάμαι περισσότερο. Ενώ όταν εγχειρίστηκα ήμουν μες την καλή χαρά! Μόνο η Σίσσυ Χρηστίδου και η Ναταλία Γερμανού έλειπαν! Ελπίζω πως πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με την επιλόχεια κατάθλιψη και θα μου περάσει.

Είτε έτσι, είτε γιουβέτσι, μια φορά το ψυχιατρείο δεν το γλιτώνω...

Αποτσίγαρα

Έβλεπα σήμερα το μεσημέρι στην εκπομπή «Έχεις μέσον» μια συζήτηση για τροποποίηση του νόμου απαγόρευσης του καπνίσματος. Ένας κύριος με μουστάκι εκπροσωπούσε τους ιδιοκτήτες κέντρων οι οποίοι –μάνα μου τους – έχασαν το 40% της πελατείας τους μέσα στις πρώτες δέκα μέρες εφαρμογής του νόμου και τραβούν τα μαλλιά τους γι αυτό. Κάτι πρέπει να γίνει για να σωθούν οι καφετέριες και οι κρεπερί.

Κατ΄αρχήν, πρώτη φορά είδα χώρα να εφαρμόζει έναν νόμο και πριν αυτός προλάβει να γίνει ένα με την νοοτροπία του λαού να συζητά τυχόν τροποποιήσεις του.

Δεύτερον: πόσο λυπάστε το Le Cafe, το Costa, το Πραλίνα και τα λοιπά ευτελή κέντρα διασκεδάσεως που ασελγούν στην τσέπη του καταναλωτή εδώ και χρόνια, -χρεώνοντας τον καφέ €4 και τον χυμό πορτοκάλι €3- που έχασαν το 40% της πελατείας τους; Εγώ καθόλου. Να χρεωκοπήσουν και να σαπίσουν στη ψάθα! Σιγά τις επιχειρήσεις που προάγουν τον πολιτισμό, στο κάτω-κάτω. Ζούμε σε μια χώρα που βάζουν λουκέτο τα θέατρα το ένα μετά το άλλο και ανθίζουν οι καφετέριες. Και θα κάτσω εγώ να βάλω τη γάτα μου να κλαίει επειδή θα χάσει το Starbucks το 40% της πελατείας του; Ψόφο!

Είναι τραγελαφικό το ότι ουδείς έφερε ως επιχείρημα πόσοι συμπολίτες μας φέτος θα γλιτώσουν τον καρκίνο επειδή ακριβώς θα αναγκαστούν να μειώσουν το κάπνισμα (στην Αγγλία πάντως υπήρξε μεγάλη μείωση στα κρούσματα καρκίνου από το 2007 μέχρι σήμερα που εφαρμόστηκε ο αντικαπνιστικός νόμος) και εδώ συζητούμε για το αν θα επιβιώσουν τα καφέ και τα κέντρα! Εξωφρενικό!

Ζούμε σε μεγάλη χωρκατό-χωρα!

Δεν θεωρώ το κάπνισμα δικαίωμα. Είναι εθισμός. Και ο εθισμός δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται από την πολιτεία ως κάτι στο οποίο έχει ο πολίτης δικαίωμα. Οι πολίτες που εξαρτώνται από οτιδήποτε δεν είναι παραγωγικοί. Άρα, ούτε χρήσιμοι. Δεν συμβάλλουν στην πρόοδο μας, άρα δεν θα έπρεπε να τους παρέχουμε και το δικαίωμα να εθίζονται στο οπουδήποτε. Θα μου πεις, ας απαγορεύσουν την πώληση καπνών. Εδώ, συμφωνώ. Προτιμότερο να απαγορευτεί εντελώς η πώληση τσιγάρων, παρά η μερική απαγόρευση του καπνίσματος. Θα δεχτούν, όμως, οι καπνιστές; Εδώ κι αν έρθουν να μιλήσουν για φασισμό του κράτους! Οπότε απ' τα ολότελα καλή και η Παναγιώτενα. Σκάστε, και απολαύστε τον θάνατό σας στο ύπαιθρον, εφόσον δεν θέλετε να απογορευτεί πλήρως, προς το παρόν.

Είδατε και εσείς μισό δείγμα ευρωπαϊκής νοοτροπίας στην εφαρμογή του και βγάλατε σπυριά. Τριτοκοσμικοί...

Μαγεία και Κακά Δαιμόνια

Περίεργες και μάλιστα διαβολικές συμπτώσεις συμβαίνουν και πάλι τελευταίως. Δεν ξέρω αν επηρεαστήκαμε πανεθνικώς από τις εκπομπές τύπου 'Ούρι Γκέλλερ', αλλά εγώ όλο για μαγικά και κακά πνεύματα ακούω τον τελευταίο καιρό.

Μια φίλη που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, ανακάλυψε μέσα στο συρτάρι του Ινδού συγκάτοικου της δικές της φωτογραφίες καμένες. Σε κάποιες ήταν καμένο μόνο το πρόσωπό της, ενώ σε άλλες υπήρχαν βελόνες περασμένες πάνω της. Όλα αυτά σε συνάρτηση με κάποιους πονοκεφάλους, κενά μνήμης και άλλα συμπτώματα που δεν μπορώ να γράψω, την οδήγησαν στο συμπέρασμα πως έπεσε θύμα μαύρης μαγείας. Τα μάζεψε όλα και έφυγε από τη χώρα την ίδια μέρα.

Εγώ δεν πιστεύω γενικά σε μαγείες και ξόρκια, αλλά επειδή το άτομο που τα έπαθε όλα αυτά είναι αρκετά έμπιστο, θεωρώ πως και το 50% να ισχύει από τα όσα μου περιέγραψε (και δεν μπορώ να τα παραθέσω εδώ), τότε ο Βελζεβούλης, καλά κρατεί. Στη μόνη μικροαστή δυσειδαιμονία στην οποία πιστεύω, είναι το κακό μάτι, αλλά το αφήνω γι άλλη ανάρτηση.

Ύστερα από δυο μέρες, άκουσα για μια άλλη περίπτωση, όπου η Σρι Λανκέζα που προσλήφθηκε ως είλωτας σε κυπριακή οικία, «δανείστηκε» κάποια εσώρουχα από τα παιδιά της οικογενείας και αφού τα διακόσμησε με κάτι καμένα ροδοπέταλα, τα παιδιά άρχισαν να αρρωσταίνουν το ένα μετά το άλλο. Όταν άρχισαν οι Κύπριοι άρχοντες να υποψιάζονται την παραδουλεύτρα και έκαναν όλα τα διαβήματα για να την απελάσουν, αυτή τους έβαλε φωτιά και τους έκαψε το σπίτι!

Μέσα σ’ όλα αυτά, άκουσα προχθές τη Βίσση να λέει ότι σκέφτεται να ανεβάσει και πάλι τους ‘Δαίμονες’ και δεν ήξερα πού να κρύψω τη χαρά μου! Οι ‘Δαίμονες’ είναι ένας από τους λόγους που δηλώνω τυφλός φαν. Θεωρώ αριστούργημα το όλο έργο, την ιστορία, το λιμπρέτο, τα πάντα. Όταν πρώτο-ανέβηκαν το 1991-92 στο Άττικόν’ ήμουν 11 χρονών και δεν με έπαιρναν στην Αθήνα να το δω on stage. Αν όντως ανέβει πάλι- διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, εφόσον ότι θέλω πολύ ποτέ δεν γίνεται- όλη μέρα στην Αθήνα θα είμαι!

Οι ‘Δαίμονες’ ήταν τόσο spooky για την εποχή και την ηλικία μου, που για να φανταστείς τα τραγούδια που έλεγε ο Τράγος του Μέντες (δηλ. ο διάολος), τα προσπερνούσα γιατί φοβόμουν. Επίσης, εννοείται ότι έβαζα τα ξαδέλφια μου να μαθαίνουν απ’ έξω τα λόγια και να αναπαραστούν τις διάφορες σκηνές/σπονδές-θυσίες εν χορδαίς και οργάνοις, με εμένα να κινηματογραφώ το όλο εγχείρημα. Έχω κινηματογραφικά ντοκουμέντα από αυτές τις «οικογενειακές-στιγμές-μιούσικαλ», αλλά με απειλούν ότι αν τα ανεβάσω ποτέ στο διαδύκτιο, θα γίνει νερό το αίμα μας! Και αυτό το γαλάζιο αίμα, πρέπει να το διατηρήσω άθικτο.

Με όλα αυτά, τις τελευταίες μέρες επικρατεί μια πολύ γκόθικ ατμόσφαιρα στο σπίτι. Αν σκεφτείς ότι πρόσφατα είχαμε και πανσέληνο, έδεσε το σκηνικό. Τελευταίως, πολλές θεότητες εμφανίζονται στη ζωή μου και αρχίζω να ανησυχώ...



Ιδού και το επίσημο βίντεο κλιπ της παράστασης, αλλά αν ψάξεις στο youtube, θα βρεις ολόκληρη την παράσταση βιντεοσκοπημένη -στα μαύρα της τα χάλια- από τον αντέννα.